Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Blaðsíða 34

Þórarinn Eldjárn
Eftir spennufallið
Þeim Aðalsteini og Eddu fannst víst hreinlega eins og þau hefðu
himin höndum tekið eftir að þau fengu vinnuna í sjoppunni. Það var
eins og skyndilega hefði verið klippt á endalaust baslið og líf þeirra
fært upp á annað og æðra plan.
Þannig er mér að minnsta kosti sagt að þau hafi stundum lýst
þessu fyrir vinum og vandamönnum meðan það varði. En í upphafi
hafði þó fátt bent til þess að slík þáttaskil væru í nánd. Er það ekki
einmitt oft einkenni mikilla tíðinda?
Aðalsteinn hafði einu sinni sem oftar verið að skoða atvinnudálk-
ana í smáauglýsingum Blaðsins, hálft í hvoru á höttunum eftir léttri
kvöldvinnu, sem jafnvel væri hægt að stunda heima, einhverju dundi
til að drýgja tekjurnar. Þá hafði hann fyrir tilviljun tekið eftir þessari
auglýsingu, skráðri með örsmáu ietri neðst í dálki, og hann hafði
hreint ekki bundið við hana neinar vonir, honum þótti hún reyndar
einkennilega orðuð, grunsamleg, jafnvel eins og eitthvað óviðfelldið
byggi undir: Par óskast til vissra starfa.
Af rælni fremur en eiginlegri forvitni hringdi hann samt í númerið
sem gefið var upp. Stimamjúk rödd svaraði, bjó yfir ýmsu en varðist
allra frétta. Sagðist leggja allt upp úr persónulegu sambandi. Nefndi
stað og stund.
Þetta var karlrödd, hélt Aðalsteinn, en allt að því kvenleg. Eftir að
hann hafði lagt á var hann til dæmis ekki lengur viss um hvort
röddin hafði sagst heita Guðni eða Guðný. Ekki bætti úr skák að á
eftir hafði fylgt útlent ættarnafn sem kom í veg fyrir frekari kyn-
greiningu.
Aðalsteinn bar málið undir Eddu, enda var hik á honum að venju.
Hún var aftur á móti gefin fyrir hið óvænta þó hún hefði sjaldan átt
á því kost, og fékk því ráðið, að áður en þau vissu af voru þau mætt
í viðtal hjá auglýsandanum.
Guðni Weltschmerz reyndist hann heita og kvaðst vera einskonar