Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Qupperneq 39

Kristján Kristjánsson
Steinar Sigurjónsson
saga
„Stundum verð ég afar glaður af skáldskap. En hann er
ekkert nema skríngi sem skoppa saman í hugmyndir,
sögur, einfaldan stór-furðulegan skáldskap. Og hann
blífur. Hann er það eina sem mér finnst nokkru máli
skipta."
(Steinar Sigurjónsson, 1967)
Hann slangraði beint að barborðinu þegar hann kom inn og bað um stórt
glas af öli. Ég þekkti hann strax af myndum sem ég hafði séð af honum,
gróskumikið skeggið á efrivör, rytjulegt, úlfgrátt hárið sem féll fram á
ennið. Svona leit hann þá út í holdinu, hugsaði ég með mér.
Steinar greip bjórglasið og ég fylgdist með honum væflast á milli
borða í salnum þar sem fáeinar hræður sátu. Fólkið forðaðist að líta upp
þegar hann staðnæmdist við borðin líkt og það óttaðist að hann ætlaði að
beiðast sætis. Skyndilega var eins og hann fengi óvænta hugdettu, hann
rétti úr sér, lyfti hönd hátt á loft og skimaði í kringum sig — og festi loks
augun á mér þar sem ég sat inni í horni næst gömlu píanóskrifli. Ég leit
ekki undan og brosti dauft. Steinar hnyklaði brýmar líkt og hann væri að
rifja upp hvar hann hefði séð mig áður og gekk svo snöggt af stað,
undarlega kvikur á fæti; það var eins og hann tæki undir sig stökk. Mér
hafði sýnst hann vera nokkuð vel slompaður en andartak var ekki sjá
annað en hann væri bláedrú. Hann skálmaði að borðinu þar sem ég sat
yfir vodkastaupi og hálftæmdu bjórglasi og hlammaði sér á stól gegnt
mér:
,,Er þér nokkuð á móti skapi vinur þótt ég tylli mér hérna stundar-
kom?“ muldraði hann í barminn og lagði hálftæmt bjórglasið frá sér
hættulega nærri borðbrúninni.
„Nei, gjörðu svo vel,“ svaraði ég ljúfmannlega.
Þetta var snemma kvölds og ég hafði brugðið mér inn á þessa krá eins
TMM 1993:3
37