Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Page 10

mörkum til að kynna bókmenntir álfunnar hérlendis með þýðingum sínum
á sögurn Jorge Luis Borges (Blekspegillirm (1990)) og ljóðum Octavio Paz
(Allra átta (1993)), sem hann þýddi ásamt Jóni Thoroddsen. Rómanskar
bókmenntir og suður-amerísk skáldskaparfræði var einnig rúmfrekur þáttur
í tilurð þriðju ljóðabókar Sigfúsar, Án fjaðra, sem kom út árið 1989. Hún
stendur stök í landslagi íslenskra bókmennta og eltki ofmælt að með henni
hafi orðið vatnaskil í íslenskri ljóðlist því þessi íjölkunnuga bók á sér fáar ef
nokkrar hliðstæður hérlendis. Hlýja skugganna hafði vakið athygli fyrir
heimspekilega ljóðrænu og glímu við framandi menningarheima, en mörg-
um þótti sem engar áttir væri að finna í furðulegum orðheimi Án fjaðra. Með
árunum hefur hún þó laðað að sér æ fleiri lesendur.
Þær þrjár bækur sem Sigfús hefur sent frá sér síðan: smásagnasafnið
Mýrarenglarnir falla (1990), ljóðabálkurinn Zombíljóðin (1993) og nú síðast
ljóða- og textasafnið Speglabúð í bœnum (1995) hafa svo enn rennt stoðum
undir sérstæði hans sem höfundar. Það er ekki hvað síst sérstakt tugutak hans
sem vekur athygli. Mögnuð blanda þess gamla og nýja sem virkjar skynræna
og hrynbundna þætti tungumálsins fremur en þá röklegu og skýru. Þótt
þreifingar í þessa átt megi greina þegar í fyrstu bók Sigfúsar er hún engu að
síður óralangt frá þeim sérstæða slætti sem hamrar í seinni verkum hans.
Stökkin á milli fyrstu bókanna þriggja eru stór og það er ekki hvað síst þessi
sérstæða þróun frá „opnu“ ljóði áttunda áratugarins til ferðarinnar inn í
ofurveruleika samtímans í Zombí sem vekur upp spurn. Hvernig má vera að
ljóðskáldið, sem eitt sinn orti um sunnudagsrúntinn til Hveragerðis, setti
saman ljóðabálk sem einna helst líkist bardagaatriðunum í Independence
Dayi Hvað breytti ljósum stíl í myndahríð?
„einfalt og klárt byrjendaverk"
„út utn lénsportið gefur reyndar eldd rétta mynd af því sem ég var að hugsa
þegar hún kom út,“ segir Sigfús. „Ég var orðinn miklu hallari undir innsæi
en skýringar um þetta leyti en réð ekki yfir þeim aðferðum og meðulum sem
dygðu til að neitt sem ég skrifaði þess eðlis þá næði máli. Tíðarandinn var
líka þannig að allt átti að fá slagkraft frá hinni beinu veruleikaskírskotun og
ég flaut með tímanum. En ekki lengi því um þetta leyti hætti ég til dæmis við
að fara í bókmenntafræði vegna þess að mér geðjaðist ekki að þeirri rökvísi
sem þar var beitt á bókmenntatexta. Sérstaklega þótti mér lítill matur í
greiningartækjum fræðigreinarinnar. Hún hefur samt ekki verið mér gagns-
laus því bæði þá og síðan hafa hugmyndir þaðan verið að límast á heilann í
mér, gerjast þar og verða að gagni þó ég rnuni ekki til að það haft skipt
8
TMM 1996:4