Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Síða 104

Það er varla að ég þori að leiðrétta fyrir honum aðra „missögn“, sem fram
kemur í nýrri yfirlýsingu hans í 3. hefti Tímaritsins 1996, en þar segir svo:
„Hið rétta er, að Þorgeir er formaður málverndarsjóðs“. Þetta er undarleg
fullyrðing, sem strandar í fyrsta lagi á því, að ég hef aldrei verið formaður
eins eða neins og í öðru lagi á hinu, að málverndarsjóður er víst ekki til.
Ekkert af þeim atriðum, sem yfírlýsingar Geirlaugs íjalla um varða á neinn
hátt þau málefni, sem ég reifaði í fyrra bréfinu til þín, enda hefði ég ekki virt
þetta þroskafall hans viðlits, ef ekki hefði komið annað til.
í 3. hefti Tímaritsins 1996 birtist líka yfirlýsing frá þjóðskáldinu Einari Braga
út af þessu sama skrifi mínu um „sparifatatilhneigingu“ þjóðarinnar. Hún
er stórum fullorðinslegri en yfirlýsingar Sauðárkróksskáldsins, a.m.k. undir
lokin. EB segir þó í upphafi: „Sveinn myndasmiður var Guðnason [en ekki
Guðmundsson eins og segir í bréfinu til þín]. Þorgeir vitnar þarna í texta
undir mynd af Guðmundi Jóhannessyni".
Ekki fæ ég séð hvað þessi prentvilla kemur málinu við, hvort sem hún væri
runnin frá texta Eskju eða misminni mínu. Föðurnafn Sveins skiptir akkúrat
engu máli í þessu samhengi. Hitt ekki heldur þó Einar Bragi sjái á kvik-
myndabúti Sveins heitins „eina gamla konu“ þar sem ég sé tvær stúlkur forða
sér undir brigði.
í sjálfu sér er þetta engu svaraverðara en fyrrnefnt þroskafall Geirlaugs.
Samt er nú engu líkara en ég sé farinn að svara þessu og get þá rétt eins
beðist afsökunar á því að hafa rangfeðrað Svein heitinn Guðnason.
Ástæðan til þess, að mér þykir rétt að svara er líklega sú, að eftir langa og
ítarlega mæðu við það eitt að gera texta minn tortryggilegan kemur Einar
Bragi þó að endingu við í því málefni sem til umræðu var. Hann segir:
„ . . . K'fcnn höfðu ekki áður kynnst kviknyndatökum en þekktu \d til
ljósnyndunar, þar sem wnjan \ar að menn klæddust sínum skástu fötunr
færu í myndastofu til að ,„sitja fýrir“ ... Þess \egna var ekkert uixiarlegt þótt
sumum brygði þegar farið var að rrynda þá óurrbeðið og óviðbúna úti um
hvippinn og h\appinn í hwrsdagslörfumog bæðust undan því eða reyndu að
hlaupa í félur.“
Þetta er áreiðanlega rétt hjá skáldinu. Og það má aukin heldur bæta því við
að þessi „sparifatatilhneiging“ ljósmyndaranna, sem enn lifir svona góðu lífi,
hefur verið skýrð með þeirri einföldu staðreynd að upphaflega var ljósmynd-
un svo dýr, að góðborgarar einir og burgeisar höfðu efni á því að veita sér
þann munað. Þeir létu mynda sig í „hversdagslörfum“ sínum úti í garðhúsi
eða framan við slotið. Og þegar verðlagning stofuljósmyndunar síðar meir
var orðin á færi venjulegra smáborgara höfðu menn tilhneigingu til að klæða
102
TMM 1996:4