Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Blaðsíða 45
HVÍTUR HUNDUR
leitaði lausna, en allt sem henni datt í hug hrundi einsog spilaborg.
Hver var þessi hundur annars? Var hann ekki ímyndun? Gat hann ekki
bara horfið? Eða orðið álfahundur hér í íjöllunum og beðið næsta
göngumanns? En um leið og hún hugsaði þetta ýlfraði hundurinn og
hjúfraði sig að henni.
Loks var kominn tími til að pakka niður. Hundurinn þaut urrandi
og geltandi um kofann og reyndi að glefsa í hana. Hún rak hann frá
sér og þá skreiddist hann út í horn og ýlfraði ámátlega. Hún reyndi að
stappa í sig stálinu. Það var útilokað að hundurinn gæti fylgt henni.
Hann var í raun og veru farinn að stjórna henni alltof mikið. Hana
langaði til að komast til borgarinnar, fara í almennilegt bað, njóta
lífsins og vera innan um fólk, en ekki ímyndaða hunda uppi í fjöllum.
Allt í einu rann upp fyrir henni að hún hafði ekki haft augun af
hundinum lengi, lengi. Var tilvera hans kannski háð því að hún horfði
á hann? Var það hugarorka hennar sem hélt honum gangandi?
Hún greip stól, sveiflaði honum einsog ljónatemjari og eftir langa
viðureign tókst henni að hrekja hundinn út úr kofanum. Hún lokaði
dyrunum og hallaði sér kófsveitt að hurðinni. Hún var örmagna.
Hundurinn ýlfraði íýrir utan og klóraði í hurðina. Stúlkan tók saman
pjönkur sínar og þegar ekkert lát varð á góli hundsins tróð hún
klósettpappír í eyrun og blaðaði í gömlu almanaki, eitthvað varð hún
að hugsa um annað en spólvitlausan hundinn gólandi fyrir utan
dyrnar. Hún skoðaði almanakið í krók og kring þangað til hún sofnaði
við sólarupprás. Þá var þögn úti.
Þegar stúlkan vaknaði leit hún á klukkuna og kipptist við, það var
kominn tími til að ganga niður á veg. Svæðisstjórinn hafði lofað að
sækja hana á bíl. Hún litaðist um í kofanum í síðasta sinn, slengdi
pokanum á bakið og greip í hurðarhúninn. Skyldi hundurinn vera
fyrir utan? Hún hafði ekkert heyrt lengi, það hafði verið grafarþögn.
Hún opnaði dyrnar varlega. Hundurinn stóð andspænis henni, feldur
hans var úfinn, það glampaði á vígtennurnar, illska í augunum. Urr
hans var ógnvekjandi. Fyrir aftan hann stóð heil hjörð af hvítum
samójedahundum sem einblíndu á stúlkuna í árásarhug og urruðu.
Urrið virtist koma upp úr jörðinni og hvein hátt í þögn fjallanna.
Þýðing: Tapio Koivukari og Hulda Leifsdóttir
TMM 1997:2
43