Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Blaðsíða 21

GLÆÐUR
blygðast sín þegar hún gekk, angandi af reyk - þetta sagði hún - inn
í hvíta stofuna, sem var eins og himnaríki blómanna.
Fyrir hvern fjandann?
Æ, ég veit það ekki. Mér leið allt í einu eins og smástelpu, svei mér
þá.
Hún hallar undir flatt, íhugul, og við hlustum á fossinn leggjast að.
Hann er greinilega að snúa sér, alveg eins og hann gerði fyrir ári og
gerir kannski í hvert skipti. Út um gluggann sjáum við hvar rækjubát-
ur trónar allsber í dráttarbrautinni.
Ég man að ég spurði sjálfa mig: Er þetta maðurinn? Mér fannst þú
svo ungur og þar að auki sjómaður, ég hafði aldrei . . . Þú hefðir
næstum getað verið sonur minn.
Tja, þú varst móðurleg, því er ekki að neita, segi ég. Og svo sem
engin furða. En auðvitað heldur maður sér vel.
Hún hlær við, annars hugar.
Það er ólíkt mér, segir hún svo. En ég hafði ekki hugmynd um hvað
ég ætti að segja.
Ég greinilega ekki heldur.
Eina sem mér dettur í hug, það er svo furðulegt að það eina sem
mér dettur í hug er hvað ég sé fegin að eiga ekki sama erindi á þessa
stofnun og síðast.
Og krosslagði fæturna með velþóknunarsvip, sagði mér frá sköllótta
lækninum með tyggjóið, hvernig hann tuggði tvíefldur meðan hann
skoðaði hennar innstu rök.
Eins og hann reyndist mér vel, segi ég.
Hann reynist greinilega vel þegar mikið ríður á.
Og hlátur okkar blandast skellunum og skarkinu frá hafnarkantin-
um. Þar er uppskipun og útskipun í aðsigi.
Svo komst þú mér til bjargar, segir hún.
Það er þá jafnt á komið eða hitt þó heldur. Hvað sagði ég? Það var
eitthvað fáránlegt, er það ekki?
Alls ekki. Þú talaðir um klukkuna.
Alveg rétt. Og þá sagðir þú þessa gullvægu setningu . ..
Það hefur verið klukkan mín.
Akkúrat. Þannig var það.
Veistu, mér brá alveg svakalega. Hvað er ég að segja? hugsaði ég.
Hvern fjandann er ég eiginlega að segja?
TMM 1997:2
19