Dagblaðið Vísir - DV - 09.10.2009, Blaðsíða 26

Hasar í
Hruninu
Á þetta barn pabba?“ spurði hún og horfði á sístækkandi bumbuna mína. Auðvitað á barnið pabba, en ég vissi að hún var í raun ekki að spyrja að því.
„Nei, þetta barn á engan pabba,“ svaraði ég,
eins gleðilega og ég mögulega gat. Hún las
rétt í líkamstjáningu mína og látbragð, og
lagði því í næstu spurningu. „Á það þá aðra
mömmu?“ Ég brosti og sagði henni að
barnið ætti bara eina einustu mömmu.
Það yrði að duga.
Lífið tekur vitanlega stór-kostlegum breytingum við það eitt að eiga von á barni. Ég er hins vegar
ekki frá því að líf verðandi móð-
ur sé enn fjörlegra þegar hún
er einstæð. Getnaðurinn sjálfur veldur mörgum nefnilega heilabrotum.
„Mig langar svo að forvitnast um hvernig gekk að verða ólétt,“ ritaði net-
vinkona mín í bréfi sem hún sendi mér stuttu eftir að hún frétti að ég væri
með barni.
V ið höfum aldrei hist og þekkjum einkalíf hvor annarrar aðeins af netskrifum. Hún sagðist ekki vera með hjúskaparstöðu mína á hreinu en þar sem hún hafði alltaf talið mig einhleypa útilok-aði hún ekki þann möguleika að ég hefði farið í tæknifrjóvgun.
„Ein af bestu vinkonum mínum hefur nefnilega verið á fullu að reyna að
verða ólétt með aðstoð Art Medica, og gengur ekki vel. Við erum alltaf svo
spenntar að heyra um aðra sem fara þessar leiðir,“ skrifaði hún. Þar sem
við þekkjumst í raun ekkert sá hún þó ástæðu til að bæta við: „Ég vona
að ég hneyksli þig ekki með þessari hnýsni, ég treysti því bara að þú sért
ekki auðhneykslanleg.“ Ég sagði hana hafa lesið mig rétt, ég væri síður
en svo hneyksluð en þurfti því miður að hryggja hana með því að barnið
varð bara til svona eins og flest önnur, án þess að ég hafi farið út í nánari
lýsingar.
Þótt ég hafi árum saman heyrt konur tala um hversu magnað það sé að ganga með barn hélt ég alltaf að þær væru nú aðeins að ýkja. Núna er ég hins vegar komin á þá skoðun að ekkert sé magnaðra. Það er bara eitthvað alveg gjörsamlega klikkað við að finna lifandi
veru vaxa og sparka innan í sér. Meira að segja hef ég haft á orði við karl-
kyns félaga mína að þeir séu sannarlega að missa af miklu þar sem þeim
er ómögulegt að ganga með barn. En þeir fá hærri laun í staðinn. Það er
nú slatti.
V art þarf að nefna þær líkamlegu breytingar sem tilheyra með-göngunni. Með stækkandi bumbu stækka brjóstin sömuleiðis. Ég hélt lengi vel að það væri bara ég sem tæki eftir þessu en skipti fljótt um skoðun nýverið þegar ég gekk til móts við enn einn karl-
kyns félagann og hugðist heilsa honum með virktum. Á mig runnu hins
vegar tvær grímur þegar ég sá að hann gekk á móti mér með augun ein-
hvers staðar allt annars staðar en á andliti mínu. Fullkomlega undrandi
gat ég ekki annað en hugsað: „Er hann virkilega að stara svona á brjóstin
á mér?“ Ég sagði þó ekki neitt. Sem betur fer, því þegar við mættumst loks
lagði hann höndina á magann á mér og sagði brosandi: „Þú ert svei mér
orðin myndarleg.“
Ég hef aldrei verið nein sérstök barnakona. Hvorki hafa þau sótt í mig né ég í þau. Eiginlega er ég enn í mestu vandræðum með hvernig á að halda almennilega á litlum börnum og geri það helst ekki fyrir framan ókunnuga, svona til að koma í veg fyrir grettur þeirra og
hvísl um frumstæðar aðfarir mínar. Þau börn sem orðin eru nógu stálpuð
til að tengja stækkandi maga kvenna við lítil börn eru þó farin að sýna
mér meiri áhuga en áður. Enn er dágóður tími í að mitt barn komi í heim-
inn en ekki er seinna vænna að byrja að kaupa það sem vantar. Hugs-
unin á bak við að byrja snemma er vitanlega dreifing útgjalda. Því hef ég
skoðað auglýsingasíður Barnalands með miklum áhuga undanfarið og
rimlarúm verið í brennidepli. Best er að hafa fagmann sér við hlið þegar
kaupa skal notaða hluti og því fékk ég mömmu með í rimlarúmabíltúr um
liðna helgi. Á einu heimilinu mættu mér tvö æpandi börn, hvert öðru fal-
legra, sem vildu ólm koma með út í bílskúr að sýna mér gamla rúmið sitt.
Drengurinn klæddi sig samviskusamlega í ósamstæða skó áður en hann
hljóp út og fór í krummafót báðum megin. Stúlkan hafði engan formála
að því að leggja litlu hendurnar sínar á bumbuna mína. Hún horfði á mig
spyrjandi: „Ertu með barn í maganum?“ Sem betur fer var svarið: „Já.“
FuLLkominn
getnaður
Erla Hlynsdóttir skrifar
HELGARPISTILL
„Ég var reiður líka,“ segir Bjarni Viðar Sigurðsson, 44 ára
gjaldkeri í útibúi Íslandsbanka í Mjóddinni, um líðan sína
síðan bankahrunið skall á. Það reyndi mikið á starfsfólk
bankanna á þessum tíma og ekki síst fólk eins og Bjarna
sem var andlit bankans í augum hins almenna viðskipta-
vinar. Bjarni segir að þótt viðhorfið hafi ekki verið gott í
fyrstu eftir hrun hafi það gengið til baka að mestu. Hon-
um líður vel í vinnunni og er stoltur af sínu starfi.
Súrefnisgrímuna fyrst á barnið
„Kúnnarnir voru ekki alveg að fatta að við vorum líka
bara venjulegt fólk eins og þeir. Við vorum líka sjálf reið
og við vorum að tapa okkar. Við áttum líka í sjóðum og
öðru,“ heldur Bjarni áfram en hann segir að hasarinn
hafi verið mikill þegar sem mest gekk á. „Við gáfum okkur
samt engan tíma til þess að vera spá í það í byrjun. Þetta
er kannski ekki ósvipað því og að vera í flugvél þegar eitt-
hvað kemur upp á og byrja á því að setja súrefnisgrímuna
á barnið. Þannig hugsuðum við þetta. Að sinna kúnnun-
um fyrst og hugsa svo um okkur. Það var ekki fyrr en um
mánuði síðar sem maður fór að hugsa eitthvað um það
sem var að gerast hjá manni sjálfum.“
Þó Bjarni hafi fundið fyrir reiði vegna þess sem var að
gerast líkt og aðrir Íslendingar var hann alla tíð meðvitað-
ur um að sú reiði ætti ekki heima á vinnustaðnum. „Það
þýðir ekkert að koma í vinnuna og vera með reiðina með
sér. Maður verður bara að skilja allt svoleiðis eftir heima
og mæta hérna hress og glaður. Tilbúinn til að veita þá
ðstoð sem er nauðsynleg og vera jákvæður.“
Listamaður í Danmörku
Bjarni tók til starfa hjá Glitni í september árið 2007 en
nafni bankans var svo breytt aftur í Íslandsbanka eftir
að hann var þjóðnýttur. Bjarni hafði þó áður starfað hjá
banka en hann vann hjá Búnaðarbankanum á árunum
1990 til 1996. „Síðan flutti ég út til Danmerkur þar sem ég
fór í nám,“ en Bjarni er einnig leirlistamaður og starfaði
sem slíkur eftir að hann lauk námi í Danmörku.
Árið 2007 flutti Bjarni svo aftur heim og var staðráð-
inn í því að leita aftur að starfi í bankageiranum. „Mér
leist strax best á þetta fyrirtæki jafnvel þótt ég hefði starf-
að hjá Búnaðarbankanum áður. Mér fannst það heill-
andi og spennandi fyrirtæki og finnst enn.“
Of mikill hraði
Bjarni tók greinilega eftir því þegar hann kom frá Dan-
mörku hversu upptrekkt íslenskt samfélag var orðið rétt
fyrir hrun. „Í Danmörku var allt í mun meira jafnvægi.
Hér var bara allt á fullu. Það var svo mikill æsingur og
spenna að fólk var hreinlega að springa. Það var ekki al-
veg í kontakt fannst mér.“
Bjarni tók ekki síður eftir þessu í starfi sínu sem gjald-
keri. „Ég tók líka eftir því þegar ég byrjaði í bankanum
hvað það var mikil spenna í gangi og mér fannst að fólk
mætti alveg fara að hægja á sér. Taka sér tíma til þess
að hugsa hvað væri að gerast. Þótt hrunið sé auðvitað
hræðilegt hefur fólk þó gefið sér tíma til þess að stoppa
og meta hlutina. Íhuga hvað skipti máli.“
Útrás í listinni
Bjarni segir Íslandsbanka vera frábæran vinnustað og
að andrúmsloftið sé gott. „Við leggjum mikla áherslu á
að halda í góða skapið og að kímnin sé ekki langt und-
an. Þegar hrunið skall á þjöppuðum við okkur líka mikið
saman og við urðum eiginlega eins og ein lítil fjölskylda.“
Bjarni segir kúnnana líka finna fyrir því hversu gott and-
rúmsloftið sé. „Fólk finnur það og finnst gott að koma
hingað. Það er líka uppáhaldshlutinn af mínu starfi. Að
vera í sambandi við viðskiptavinina. Að vera á gólfinu og
hafa samskipti við fólk.“
Þó svo að mikið hafi gengið á og „hasarinn verið geð-
veikur“ í kringum hrunið eins og Bjarni orðar það íhug-
aði hann aldrei að hætta. „Það hvarflaði ekki að mér. Ég
leitaði frekar eftir útrás í listinni og fór að vinna mikið
verk sem ég kalla Íslandið. Það var góð þerapía og hjálp-
aði mér mikið.
Bjarni á að mæta í vinnuna kortert fyrir níu á morgn-
ana en hann reynir alltaf að vera kominn klukkan hálf.
„Ég vakna klukkan hálfsjö og fer með hundinn út að
labba. Síðan tek ég strætó í vinnuna því það er bara einn
bíll á heimilinu. Það er svolítið misjafnt hvenær maður
kemur nákvæmlega en ég passa alltaf að hafa góða skap-
ið með í för.“
asgeir@dv.is
Bjarni Viðar Sigurðsson, gjaldkeri og
listamaður, hefur starfað hjá Íslandsbanka
frá því í september 2007. Áður hafði hann
starfað hjá Búnaðarbankanum á árunum
1990 til 1996. Það hefur verið mikil ólga í bankageiranum eftir hrunið
og Bjarni segir fólk hafa gleymt því í fyrstu að hann og samstarfsfólk
hans væru bara venjulegt fólk að upplifa sömu hluti.
26 föstudagur 9. október 2009 umræða
gjaldkera
Bjarni Viðar Sigurðsson Gjaldkeri hjá Íslandsbanka í Mjóddinni.
MynD KriStinn MagnÚSSOn
að störfum Bjarna líður vel í starfi
og er stoltur gjaldkeri.
MynD KriStinn MagnÚSSOn
Besti hluti starfsins
Bjarna finnst skemmti-
legast að eiga samskipti
við viðskiptavinina.
MynD KriStinn MagnÚSSOn
Handa erfingjanum Ljósmóðirin var óviss um kynið en taldi þó líklegra að
um stelpu væri að ræða en strák. Mamma byrjaði á þessum sama degi og ég
kom úr 20 vikna sónar. Síðan þá er hún líka búin að prjóna bláa sokka.