Dagblaðið Vísir - DV - 28.10.2008, Síða 2

Dagblaðið Vísir - DV - 28.10.2008, Síða 2
Þriðjudagur 28. Október 20082 Fréttir Annþór Kristján Karlsson tekur þátt í listsýningu sem miðar að því að veita innsýn í alla kima samfélagsins. Hann afplánar nú dóm á Litla-Hrauni fyrir líkamsárás en hefur nýtt fangavistina til að hætta fíkniefnaneyslu. Fyrsta verk Annþórs þegar hann losnar út verður að kaupa flugfar til Spánar þar sem hann ætlar að hefja nýtt líf. BJÓ MÉR TIL AFSAKANIR „Áður hefði ég aldrei séð sjálfan mig fyrir mér í svona, að standa uppi á AA-fundum og láta gott af mér leiða. Ef ég ætlaði að láta eitthvað gott af mér leiða hér áður fyrr hefði það örugglega verið til þess að ég myndi græða eitthvað á því sjálfur. Og þá er ég ekki að tala um eins og maður græð- ir á því í AA, maður græðir á því að maður fær til baka, bara gleði. En ég hefði þurft að græða eitthvað fjárhagslega á því,“ seg- ir Annþór Kristján Karlsson, fangi á Litla- Hrauni, í portrettverki listamannanna Ólafs Ólafssonar og Libiu Castro, Allir eru að gera allt sem þeir geta, sem nú stendur yfir í Listasafni Reykjavíkur. Dreymir um byggingafyrirtæki Annþór hefur lengi verið milli tann- anna á fólki og best þekktur sem hand- rukkari. Hann ræðir þessa staðreynd í verkinu. Libia ræðir við hann á ensku og spyr hvað sé fram undan hjá honum þeg- ar hann verði laus úr fangelsi. Það fyrsta sem Annþór ætlar að gera þegar hann losnar er að kaupa sér flug- miða til Spánar þar sem hann ætlar að byrja nýtt líf. Hann segir íslensk dagblöð hafa gert sig að þekktum glæpamanni og því sé það eina í stöðunni fyrir hann að flytja úr landi. Sá félagsskapur sem hann hefur umgengist í gegnum árin tengist sömuleiðis allur hans gamla lífi sem of- beldismanns og fíkils þannig að best sé að byrja nýtt líf á nýjum stað. Hann ætlaði alltaf að flytja til Spán- ar í apríl á þessu ári en þar sem hann var þá dæmdur í fangelsi fyrir að handleggs- brjóta mann breyttist það. Annþór hefur hins vegar áfrýjað dómnum og vonast til að losna mun fyrr út en fimm ára fangels- isdómurinn segir til um. Á Spáni ætlar hann að byrja á að læra tungumálið en síðar jafnvel stofna bygg- ingafyrirtæki. Í raun skiptir það hann þó ekki málið hvað hann tekur sér fyrir hend- ur svo lengi sem það tengist ekki glæpum, segir hann við Libiu. Hundraðfaldur þúsundkall Libia spyr hann út í lífseiga sögusögn þess efnis að samfangi hans hafi fyrir nokkrum árum fengið lánaðar þúsund krónur hjá honum. Hann borgaði aldrei skuldina og þegar út fyrir veggja fangels- isins var komið sagði sagan að Annþór hafi rukkað hann um hundrað þúsund krónur. „Þetta er sönn saga,“ segir hann kím- inn og útskýrir. „Á þessum tíma, í kring- um 1997 eða 1998, voru þúsund krónur hér inni eins og tíu þúsund krónur utan veggjanna. Þessi gaur lofaði að borga þúsund krónur og ég sagði við hann að ef hann myndi svíkja mig myndi ég rukka hann um hundrað þúsund krónur. Og ég stend alltaf við loforð mín. Þetta er ekki fallegt en þetta er satt,“ segir Annþór í verkinu. Hann tekur fram að í dag sjái hann að þetta hafi ekki verið það rétta og í dag myndi hann ekki gerast sekur um álíka kjánaskap. „Mér fannst eins og hann væri að stela frá mér og ég vildi koma því á framfæri að ef þú stelur frá mér þá kem ég á eftir þér,“ segir hann. „Auðvitað var ég hættulegur“ Annþór svarar því einnig til hvort hann hafi ekki verið hættulegur á þessum tíma. „Ég var ekki eins og annað fólk. Auðvitað var ég hættulegur. En ég gekk aldrei upp að saklausu fólki og barði það til óbóta.“ Libiu leikur forvitni á að vita hvernig honum hafi liðið þegar hann lamdi fólk. „Það var ekkert mál. Í huganum hafði ég búið mér til alls konar afsakanir. Kannski þær að viðkomandi hafði svikið mig, logið að mér eða látið mig líta illa út. Þá barði ég hann og notaði ofbeldi.“ Hann segist lítið hafa hugsað um afleiðingar þess að beita fólk ofbeldi. „Ég var heppinn að ég varð engum að bana þegar ég barði einhvern. En ég var bara lítið barn í stórum líkama, ég hræddist ekkert og hugsaði ekki um af- leiðingarnar. Ég þekkti bara þessa leið og þekkti hana vel,“ segir Annþór. Líður yndislega í fangelsinu Aðspurður hvernig lífið sé innan fangelsisveggnanna segir hann: „Það er ekki slæmt eftir að maður fór að njóta þess. Mér líður rosalega vel hér í dag og ég er ekki einu sinni að ljúga því. Mig vantar tíu til fjórtán klukkustundir til að komast yfir allt sem ég þarf að gera. Mér líður sjálfum alveg æðis- lega hérna. Mér hefur aldrei fundist það sérlega erfitt en kannski heldur niðurdrepandi. En núna er ég að upplifa svo marga hluti. Ég er að fá svo mikið og er á svo góðri and- legri bataleið að mér líður yndis- lega hérna.“ Venjulegur dagur hjá honum er heldur hefðbundinn: „Maður vaknar á morgnana, fer í skól- ann, það er skóli til þrjú, eftir skóla er það ræktin.“ Síðan fer Annþór iðulega í fótbolta til að brenna hitaeiningum, sinnir heimalærdómi og hringir jafn- vel í fjölskyldumeðlimi eða vini. Í skólanum er hann nú í fimmtán fögum, og nemur meðal annars íslensku, dönsku, rafmagnsfræði og efnisfræði byggingaiðnaðar. „Ég er að taka þrjátíu og fimm einingar á þess- ari önn sem er hálfgerð geðveiki,“ segir Annþór. Auk þessa er hann síðan virkur í Afstöðu, félagi fanga, og berst fyr- ir réttindum þeirra. Meðal þess sem fangar hafa gagnrýnt er að tvímennt sé í sumum klefum. „Eins og í þessum klefum sem er tvísetið í er dollan svona úti á miðju gólfi og það er kannski ekki mjög fallegt að hafa herbergisfélagann á dollunni við hliðina á rúminu sínu,“ seg- ir hann. Helsta baráttumál hans er þó að fang- ar fái tækifæri til að aðlagast samfélaginu með það að markmiði að koma út betri menn. „Ég var bara lítið barn í stórum líkama, ég hræddist ekkert og hugsaði ekki um afleiðingarnar.“ErLA HLynsDóttir blaðamaður skrifar: erla@dv.is Ó: Geturðu sagt mér eitthvað frá barnaskólaárunum? Hvernig gekk skólagangan? A: Ég var mjög mikill vandræðagrip- ur. Ég var svo ofdekraður og fékk allt sem ég vildi. Og þar af leiðandi endur- speglaðist það svolítið í lífinu hjá mér. Ég tók því mjög illa þegar ég fékk ekki það sem ég vildi út úr lífinu og frá fólki í kringum mig og tók fljótt upp á því að beita alltaf ofbeldi. Mér fannst það svona eina ráðið svona í mínum hlut- um, hvernig ég ætlaði að takast á við það, því ég kunni bara ekki aðra leið til þess. (...) Ó: Hvernig gerðist það fyrst? A: Ég byrja nú bara held ég ellefu ára á því að ræna bankabók frá mömmu minni. Ég var svo rosalega frekur krakki. Ég vildi alltaf fá allt og ef ég fékk það ekki þá einhvern veginn bara tók ég það. Og svo byrjaði ég að nota áfengi þegar ég var svona þrettán, fjórtán ára og þá svona fann ég mig al- veg í því sko. Það var alveg mitt, sem sagt mín upplifun af lífinu, að þarna væri ég búinn að finna mig í þessari áfengisneyslu. Og svo fer ég út í fíkni- efnaneyslu þegar ég er orðinn svona nítján ára gamall og þá ennþá finn ég mig. Þá var þetta svo gott, þá gátu fíkniefnin sem sagt, þá var ég miklu betri í því að drekka. Ég var náttúr- lega strax orðinn fársjúkur alkóhól- isti en gerði mér aldrei grein fyrir því. Og svo náttúrlega leiddi bara eitt af öðru og maður þurfti að fjármagna þessa neyslu sína með einhvers kon- ar afbrotum þannig að þá fór maður í það að brjótast inn og gerir í raun allt svona sem var á móti samfélaginu því samfélagið passaði ekkert fyrir mann. Maður var svona einhvern veginn, maður passaði bara ekki inn. Þetta voru mjög erfiðir tímar í rauninni því maður kannski vildi gera eitthvað gott og lifa þessu eðlilega lífi en samt bara passaði maður ekki inn í það. Ég áttaði mig náttúrlega aldrei á því á þessum árum að það sem þarna var á bak við þetta allt saman var þessi fár- sjúki alkóhólisti sem ég var. Ef ég hefði kannski leitað mér hjálpar sem alkó- hólisti hefði ég ábyggilega sem sagt getað orðið að öðruvísi manni heldur en það sem varð raunin. Ó: Og kannski þessi frekja? A: Ég hefði þá kannski orðið aðeins auðmjúkari og sýnt meira umburðar- lyndi og þess háttar því það var bara ekki til í mér. Ef eitthvað á móti blés var ég bara kominn á hnefann. Og maður svona upplifir þetta í dag eftir að hafa, ef maður hleypur svona yfir mörg ár, þá eins og ég segi í dag er ég hættur, er kominn í þetta AA og fékk þessa vakningu sem talað er um í því í rauninni. Mér líður bara allt öðruvísi. Og þessi upplifun, hvernig ég upplifi sjálfan mig í dag og hvernig ég upp- lifði sjálfan mig áður en ég varð edrú, þetta er ekki, ég get ekki líkt þessu saman. Þetta er eins og þú flettir yfir í aðra bók. Þetta er ekki einu sinni kafli í sömu bókinni. Af því að það var allt- af allt á móti mér. Mér fannst, það var aldrei neitt mér að kenna. Um leið og ég áttaði mig bara á því að þetta er mér sjálfum að kenna, hvernig lífið er búið að vera, og fór að taka ábyrgð á mínum gjörðum þá verður þetta allt miklu betra. Þegar maður fyrirgefur og losar sig við þennan þunga bagga að bera alltaf þessa gremju og reiði til náungans og til allra þeirra sem manni fannst hafa gert eitthvað í sínu lífi því maður sá aldrei að maður hefði gert neitt sjálfur, það er svona þetta sem er alveg búið að gjörbreytast hjá mér í dag. Brot úr portrettinu af Annþóri Kristjáni Karlssyni. ólafur ólafsson listamaður ræðir við hann: Var orðinn fársjúkur alkóhólisti

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.