Gripla - 20.12.2006, Page 17
KVE‹SKAPUR EGILS SKALLAGRÍMSSONAR 15
súðum sund | fyr sunnan Hrund, | mín prýddisk mund | við mildings fund.“
Hann getur verið úr sama kvæði, en þó er það ekki víst“ (bls. 174).
Og einnig segir Jón: „En munur kvæðanna er sá mestur að Einar yrkir eins
og vænta má af samtíðarmanni sem vissi full deili á athöfnum kvæðishetj-
unnar: hann nafngreinir bæði orustustaði og andstæðinga í hverju erindi, að
heita má“ (bls. 174). Áður hefur Jón dregið fram það einkenni Höfuðlausnar
sem raunar er alræmt, hve kvæðið er rýrt að efni. Eiríkur situr á Englandi og er
kallaður „fárbjóður Skota“. „En þegar því sleppir,“ segir Jón, „verður ekki neitt
fundið um konung þenna í kvæðinu annað en orðaglamur um hreysti og ör-
læti. Lesandi kemst naumast hjá því að undrast, ef samtíðarmaður hefur ort, að
hvergi skuli drepið á eitthvert minnilegt atvik eða afrek, einhvern nafngreind-
an andstæðing er sigraður hafi lotið að velli, einhverja tiltekna orustu þar sem
Eiríkur hafi borið hærra hlut“ (bls. 160).
Flestir sem þetta lesa munu vel kannast við Höfuðlausn, og skal til saman-
burðar birta fáein vísuorð úr Runhendu Einars Skúlasonar þar sem hvort-
tveggja kemur fram: orðalagslíkingar eða hliðstæður við Höfuðlausn og nöfn
ýmissa staða á Englandi þar sem Eysteinn konungur drýgði dáðir sínar (sjá
einnig Sýnishorn III (bls. 32–33) þar sem öll kviðubrotin eru prentuð):
Frétt hef ek at fell,
fólk- brustu svell,
jƒfurr eyddi frið,
Apardjónar lið.
Jók hilmir hjaldr,
þar var hjƒrva galdr,
hjósk hildar ský
við Hvítabý.
Vann vísi allt,
fyrir vestan salt
brandr gall við brún,
brennt Langatún.