Són - 01.01.2015, Blaðsíða 76
74 Þórður HelgAson
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð að himna-föðurvilja,
Leyst frá lífi nauða;
ljúf og björt í dauða
lézt þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu' að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust barn, án dvala!
Lærðu ung við engla Guðs að tala!
Sigurjón Friðjónsson (1904:146) getur að vonum ekki stillt sig um
að hrósa „hinu hljómþýða kvæði“ HALD í ritdómi sínum í Stefni um
Ljóðmæli II Matthíasar og munu l-in þar hafa ráðið miklu (S[igurjón]
F[riðjónsson] 1904:146):
„Sefur allt um sæ og strönd,
sje jeg inn til dala
einn í árdagssvala:
blána dimm hin lægri lönd
loga brúnir sala;
skín á gull og guðvefsbönd;
gyðjan haldin dvala
við þig vil jeg tala.“
Hér leikur l-ið meginhlutverkið í hljómnum, nd-klasinn tekur undir
ásamt rödduðum nef- og önghljóðum.
Klasinn ld
l-ið virðist sérstaklega höfða til skálda er það fer á undan d-i, jafnan til
að kynna ljúfa tóna. Og fara þá gjarna aðrir sams konar með, einkum nd
og ng. Hér er upphaf KVÖLDLJÓÐS eftir Guðmund Guðmundsson. Hér
mynda atkvæðin kvöld, þröng, söng, hvíld, veld, fold, huld, land, drang,
stand, eld, þrung, and og and þann blæ sem skáldið sækist eftir og leynir
sér ekki (Guðmundur Guðmundson 1934b:13–14):
Ljóðhöfgu kvöld, eg leita' á náðir yðar!
Lyftið mér hátt frá dægurstritsins þröng!
Baðið mig lífdögg ljóssins, vonar og friðar, –
laugið minn hug í skærum aftansöng!