Skírnir - 01.01.1961, Blaðsíða 102
100
Erik Senderholm
Skímir
þessar eru miklu fremur listrænn orðaleikur en ýtarleg frá-
sögn af lífi kappans. Höfundur hefur þvi oft átt úr vöndu að
ráða, þar eð hann gat ekki rakið atburðarásina af þræði dráp-
unnar. Þar fær hann aðeins að heyra í sífellu, að Þorgeir hafi
drepið mann og annan, en orsaka drápsins og bardagans sjálfs
er að engu getið, svo að höfundur átti ekki annarra kosta völ
en að treysta eigin rökvísi og tilgátum. Það kemur líka skjótt
í ljós, að í þeim efnum hafa hæfileikar hans ekki verið eins
miklir og skyldi. Það má ráða af hinum fjölmörgu endurtekn-
ingum, sem sjálfsagt eru honum ósjálfráðar. Og þeim mun
efnissnauðara sem kvæðið er, því meira reynir á hið fátæklega
ímyndunarafl höfundar. En til þess má rekja endurtekning-
arnar, sem blómstra hvað mest í kaflanum, sem gerist á Græn-
landi. öðru máli er að gegna um lokakaflann, dauða Þormóðs
í orrustunni á Stiklastöðum. Þar er stíllinn af allt öðrum
toga, því að höfundur hefur þá haft aðrar og öruggari heim-
ildir við að styðjast: lifandi arfsögn um Stiklastaðabardaga hef-
ur vafalaust verið enn í fullum blóma bæði í Noregi og á Is-
landi.
Þessari grein er einkum ætlað að rekja þessi sérstöku ein-
kenni á byggingu sögunnar. I þvi sambandi verður einnig vak-
in athygli á, að sérvizka höfundar birtist eirniig með öðrum
hætti, og vil ég þar einkum nefna persónulýsingarnar annars
vegar, sem snúast að heita má einungis um tvennar mann-
gerðir, er einvörðungu er lýst með örfáum orðum og síendur-
teknu orðavali, en á hinn bóginn eru svo nokkrar endurtekn-
ingar á stílbrögðum, sem einna helzt hljóta að stafa af skorti
á orðgnótt fremur en af ásetningi. Loks skal lauslega bent á
nokkur atriði varðandi útgáfuna, sem kynnu að þarfnast yfir-
vegunar.2)
Fyrst er þá að benda á endurtekningarnar, sem eru eitt höf-
uðeinkenni á byggingu sögunnar.
jQðurr bóndi á Skeljabrekku á erindi til Akraness að mjöl-
kaupum. Hann vantar hest og fer þess á leit við Hávar, föður
Þorgeirs, að hann láni honum hross til flutninga. Hávarr ljær
honum hestinn með því skilyrði, að hann sleppi honum á sama
stað á heimleiðinni, þ. e. jQðurr fær aðeins leyfi til afnota af