Jón á Bægisá - 01.12.2001, Blaðsíða 18

Míheíl Dsjavahísjvílí
að borða og lót hann verma sig við eldinn, og fylgdi honum síðan næsta
dag á leið. Einatt fór hún að heiman í bítið og kom ekki aftur heim fyrr
en kvöldsett var orðið. Á morgnana var hún á ferli hið efra í þorpinu, en
kom aftur að kvöldi úr neðrahverfinu og þá jafnan með konur og börn á
hælunum. Einu sinni gerðist einhver til að kalla hana Engilinn, og síð-
an nefndu hana allir þorpsbúar þessu nafni. Oftlega var sagt: „Eg er að
fara til Engilsins, hjálpi hún mér ekki, gerir það enginn.“ Eða: „Verði
Englinum langra lífdaga auðið, hún er eina forsjá okkar.“ Eða: „Guð
varðveiti Engilinn alla daga, hver veit hvað um okkur yrði, ef við ættum
hana ekki að.“
Þegar Sopío átti leið niður í þorpið, flaug orðrómurinn óðara um allt.
Segði einhver: „Engillinn er í þorpinu," þá voru þessi orð undir eins
komin úr efrahverfinu ofan í hið neðra. „Þar kemur Engillinn," sögðu
konurnar hver við aðra, og sópuðu húsið og ræstu allt umhverfis, því
hvarvetna var búist við komu hennar, árnaðaróskum, huggun, heilræð-
um og hjálpráðum. Jafnaldrar hennar spottuðust að henni og rægðu hana
á bak, en brostu við henni og sögðu við hana:
„Hvernig stendur á því Sopío, að þú átt einatt mök við götustráka og
fláráðar stelpur? Okkur þykir líka vænt um það sem gott er, en ..." Og
þær veittu henni ákúrur og vönduðu um við hana. En hún brosti
hæversklega, svaraði engu til, en gerði sér far um að enginn hefði spurn-
ir af góðgerðasemi hennar né sæi hvað hún hafðist að.
Einhverju sinni gaus upp í þorpinu skæð sótt, og áður en vika var lið-
in var hún komin inn á hvert heimili; hvergi var sá bær að þar lægi ekki
einhver sjúkur. Sopío unni sér hvorki svefns né hvíldar. Hún fór inn til
Tvílýsis eftir lækni, og sat liðlangan daginn hjá sjúklingunum, gekk
hverfi úr hverfi og miðlaði öllum huggun og blíðum orðum, ástúð og
góðsemi. Við foreldrar hennar óttuðumst um hana, báðum hana
nokkrum sinnum að fara varlega, og settum meira að segja einu sinni eða
tvisvar ofan í við hana; en hún lét sér ekki segjast.
Þess var líka skammt að bíða að hún veiktist sjálf. Við móðir hennar
og ég, læknirinn og ættingjar hjúkruðum henni, og með erfiðismunum
tókst okkur að hrífa hana úr helju.
Þetta sumar var mikið um þjófnað í næsta nágrenni þorpsins. I fyrstu
létu þjófarnir við það sitja að stela eggjum og hænsnum; síðan færðu þeir
sig upp á skaftið og stálu grísum og kindum, ráku þvínæst á brott naut-
pening bænda, og að síðustu tóku þeir að brjótast inn í hús hjá fólki.
Ekki leið sá dagur að ekki kvæði við í þorpinu: „í gærkvöldi rændi úlfs-
hvolpurinn nautum frá Míku,“ eða „í gær réðust tatarar á smalamenn og
16
á — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 6 / 2001