Jón á Bægisá - 01.12.2001, Síða 27

Steinn Satans
Það kom upp grátur fyrir henni, hún hló og grét í sömu andránni,
kyssti mig og sagði upp aftur og aftur:
„Ég kastaði einum steini, ekki nema einum steini, aðeins einum
steini.“
Mér tókst með naumindum að koma dóttur minni heim, harmþrung-
inni og að niðurlotum kominni. Um kvöldið lagðist hún sjúk á nýja leik.
Næsta dag hafði sjúkdómurinn gagntekið hana. Tíu daga lá einkadóttir
okkar þungt haldin. Hvern sem hún sá, hvort heldur var ég, móðir henn-
ar, læknirinn, hjúkrunarkona eða vinnumaður - við okkur öll talaði hún
um þennan eina stein, og reyndi að telja okkur trú um, sór okkur, að hún
væri ekki vond stúlka, að einhver hefði leitt sig afvega, villt sér sýnir, og
hún myndi ekki hversu hún lyfti upp þessum eina steini og varpaði að
Data. í óráðinu sagði hún hvað eftir annað:
„Ég kastaði einum steini, aðeins einum, og það var Satan sem fekk
mig til þess að kasta honum, ég kastaði honum ekki sjálf, nei, nei ...“
Eftir langa þögn bætti gamli maðurinn við lágróma:
„Viku síðar tók hún sitt síðasta andvarp í örmum okkur."
Fríðrík Þórðarson snaraði úr georgisku.
Míheíl Dsjavahísjvílí er einn nafntogaðastur georgiskra rithöfunda á fyrra
hluta 20stu aldar, og efunarlaust sá þeirra sem helst myndi hafa áunnið sér
alheimsfrægð, hefði hann ritað á tungumáli stórþjóðar.
Míheíl Dsjavahísjvílí var fæddur árið 1880; hann var af bændum kominn,
en kynstór að langfeðgatali, enda lengst af æfinnar fyrirmanniegur bæði í
æði og látbragði; höfðinglegt hugarfar hans sést glögglega í sögu þeirri sem
hér stendur. Hann nam um hríð garðyrkjufræði í Jöltu á Krímskaga, en sló
þeirri iðju frá sér og snerist að bókmenntaiðkunum, bjó um skeið í Frakk-
landi og fór víða um iönd. Þegar heim kom til Georgíu, gekk hann í flokk rót-
tækra þjóðfrelsismanna og sósíalista. Þau árin eftir fyrri heimsstyrjöld sem
Georgía var í orði kveðnu fulivalda ríki (1918-21), var hann í fyrstu í and-
stöðuflokki mensévíka-stjórnarinnar (sósíaldemókrata), en snerist þó til liðs
við hana þegar bolsévíkar komust til valda árið 1921. Eftir það hélt hann
kyrru fyrir í Georgíu og einbeitti sér að skáldskap og ritstörfum. Hann var þó
enn framtakssamur í stjórnmálum og félögum rithöfunda; hann beittist
t.a.m. fyrir hópi skálda sem nefndust Arípíoní („Kumpánar") og samnefndu
tímariti; þeir félagar gerðu sér einkum far um að efla menningarlegt sam-
á .í8œýfáiá — Elepter djákni var meira fyrir sopann en sálina
25