Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Síða 47

KVÖLDVERÐURINN
Þessi kvöldverður var óviðjafnanlegur. Nóg af sinnepi og öllu rennt niður
með fínasta víni. Súpan var reyndar í þykkara lagi og fiskurinn ekkert til að
hrópa húrra fyrir en það var ekki honum að kenna. Gafflar og skeiðar
glömruðu þessi ósköp. Sósurnar flóðu yfir borðið og hrifu okkur mjög, sér-
staklega mig sem var frá mér numinn og ljómandi af ánægju. Seig stórsteik-
in sá fyrir því að tennurnar höfðu nóg að gera. Ég lét mér það vel líka. Það
var meðal annars boðið upp á önd. Húsmóðirin hló stöðugt í barm sér og
þjónamir reyndu að hvetja okkur með því að klappa okkur á bakið.
Osturinn var hreinasta hunang. Þegar við stóðum upp flugu vindlarnir
upp í hvem og einn okkar og kaffibollamir í hendurnar. Leirtauið hvarf
jafnóðum og búið var af því. Við óðum upp í háls í andríkum samræðum.
Líkjörinn hreif okkur yfir í annan heim og þegar söngkona nokkur lét í sér
heyra gleymdu allir stund og stað. Þegar við höfðum náð okkur kom ljóð-
skáld okkur aftur úr jafnvægi með ljóðum. Það var enn þá nógur bjór og
ýmsir kunnu vel að meta það.
Á meðal gestanna var einn drumbur. Allar tilraunir til að lífga hann við
voru árangurslausar. Búningar kvennanna voru dýrðlegir. Þeir sýndu svo
mikið að ekki var hægt að fara fram á meira. Maður einn vakti athygli fyrir
að bera lárviðarkrans, allir gátu unnt honum þess. Annar þrætti þangað til
hann var orðinn einn og yfirgefinn, enginn hélt út að vera nálægt honum.
Nokkrir músíkantar spiluðu Mendelsohn og þá var hlustað vandlega. Maður
nokkur var ótrúlega snöggur að næla í fjöldann allan af vestum, krögum og
45