Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.07.1999, Blaðsíða 31

Að oeYA ■sjiMhmuy' k kjörAÆsitAÁáiA
- málþing deildar gjörgæsluhjúkrunarfræðinga
Málþing var haldið á vegum deildar gjörgæsluhjúkrunar-
fræðinga innan Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga þann
30. apríl sl. Málþingið var haldið að Suðurlandsbraut 22 og
fjallaði um líðan sjúklinga og aðstandenda þeirra á gjör-
gæsludeildum. Fyrstur á mælendaskrá var Örn Sigurðs-
son sem sagði frá reynslu sinni af því að vera aðstandandi
sjúklings á gjörgæsludeild. Þá ræddu þeir Ágúst K. Karls-
son og Jón Sigurðsson um hvernig það hefði verið að vera
sjúklingur á gjörgæsludeild. Dagbjört Kristinsdóttir hjúkr-
unarfræðingur flutti framsögu um þarfir aðstandenda
alvarlega veikra sjúklinga á gjörgæslu, hvernig þeim væri
mætt og hver mætir þeim. Þá fjallaði Rósa Kristjánsdóttir,
djákni og hjúkrunarfræðingur, um andlega aðhlynningu
aðstandenda og Arnfríður Magnúsdóttir ræddi um bráða-
rugl sjúklinga á gjörgæslunni. Að loknum framsögu-
erindum voru pallborðsumræður.
Örn Sigurðsson fjallaði um að vera aðstandandi
sjúklings á gjörgæsludeild. Flann sagði frá reynslu
sinni er dóttir hans varð fyrir strætisvagni og slasaðist
illa fyrir tveimur árum, höfuðkúpubrotnaði, fótbrotnaði,
nefbrotnaði og fékk mar á heila. Flann sagðist hafa
orðið undrandi á því aðstöðuleysi sem gjörgæslan býr
við, þar væru mikil þrengsli og aðbúnaður langt á eftir
tímanum. Gluggar væru óþéttir og þar sem það var
norðanátt þegar þau hjónin komu á gjörgæsluna með
dóttur sína, var vindasamt innan dyra vegna glugg-
anna. Því hefðu þau þurft að fara heim til að sækja
hlífðarföt. Starfsfólkið var greinilega vant þessum
aðstæðum, því það var með hlífðarföt á staðnum og
klæddi sig eftir veðri á deildinni. Öflugt hitatæki hafi
hins vegar verið notað til að hita sjúklingunum. Sæmi-
leg aðstaða hafi verið fyrir aðstandendur, hvíldarher-
bergi, þar sem hægt var að komast í síma og fletta
3-4 ára gömlum tímaritum sem oft eru á slíkum bið-
stofum.
Flvað varðaði hjúkrunarfræðinga og störf þeirra á
deildinni, sagði Örn að honum hefði þótt slæmt að
ekki hefði verið talað við þau, nema um hagnýta hluti,
hann sagðist hafa búist við að einhver sýndi þeim hlýju
og samúð, eða þannig hugmyndir hefði hann haft um
ímynd hjúkrunarfræðinga.
Umönnun við barnið hafi falist í því að færa því mat
eða lyf, það var mikið kvalið og átti erfitt með að
drekka og borða. Þótt barnið hafi verið með fulla
meðvitund taiaði hjúkrunarfræðingurinn við það í
gegnum foreldrana. Það hafi ekki verið þrifið, var með
sítt hár sem allt var útatað í blóði þannig að hárið
klesstist við koddann. Flann sagðist þó hafa áttað sig
á því hvað það væri erfitt að taka stöðugt við illa
slösuðu fólki við lélegar aðstæður og mannfæð.
Hjúkrunarfræðingarnir sem voru á vakt voru útkeyrðir,
andlega og líkamlega og hann spurði hvort einhverjar
reglur væru um hvað væri hægt að leggja mikið á fólk
sem vinnur á gjörgæsludeildum eða hvort einhver
fylgdist með því þegar álagið væri orðið of mikið. Að
endingu bætti hann við að þótt sífellt væri verið að tala
um áfalllahjálp hefði enginn boðið upp á slíkt fyrr en
dóttir hans var útskrifuð tveimur vikum síðar, þá kom
sálfræðingur og spurði hvort hann vildi fá áfallahjálp
og fannst honum tilboðið koma nokkuð seint.
Ágúst K. Karlsson fjallaði um hvernig það er að vera
sjúklingur á gjörgæsludeildinni. Hann sagðist aldrei
hafa kennt sér meins fyrr en fyrir einu ári, hann var þá
66 ára gamall. Heimilislæknirinn hitti hann á förnum
vegi þar sem hann var á leið heim til sín og
sjúkdómsgreindi hann á staðnum, sagði hann kominn
með „bullandi" gulu og lagði hann inn til rannsóknar.
Þar kom í Ijós að Ágúst var með æxli í gallgöngum, og
við því var hann skorinn, en vegna innvortis blæðinga
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 3. tbl. 75. árg. 1999
175