Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.1999, Side 74

Þankastrik
Þankastrik er fastur dálkur í blaðinu og höfundur hvers pistils stingur upp á þeim næsta. í Þankastriki gefst
hjúkrunarfræðingum færi á að tjá sig um ýmislegt sem varðar hjúkrun og er þeim hjartfólgið. Þistlarnir geta
fjallað um ákveðin málefni, sögur af kynnum við sjúklinga eða starfsfólk, eitthvað sem hefur orðið höfundum
til hugljómunar eða hvaðeina annað sem tengist starfinu og hugmyndafræði þess. Ásdís B. Þórbjarnardóttir,
sem skrifaði Þankastrik síðasta blaðs, skoraði á Arndísi Jónsdóttur sem tekur hér upp þráðinn.
Arndís Jónsdóttir
Fyrir stuttu var ég á ferðinni í einni af bókabúðum bæjarins
og rakst þar á bók sem vakti áhuga minn. Þetta er bókin
„THE TIBETAN BOOK ON LIVING AND DYING" eftir
Sogyal Rinpoche. Höfundur talar um að kennsluefni hafi
vantað um andleg málefni og bókinni sé ætlað að mæta
þeirri þörf, einnig megi nota hana sem handbók. Bókin,
sem er skrifuð á heimspekilegan hátt, byggir á lífssýn
Tíbeta og segir höfundur hana vera fyrir lesendur af öllum
trúarbrögðum og einnig fyrir þá sem aðhyllast engin
trúarbrögð.
Sogyal Rinpoche ólst upp meðal djúpviturra og mjög
andlega sinnaðra búddamunka í Tíbet. Þar var grunnurinn
lagður að lífsstarfi hans sem kennara og læriföður í
tíbeskum fræðum. Þangað sótti hann svo innblásturinn að
skrifum bókarinnar.
Of langt mál yrði að rekja innihald bókarinnar en
formálann skrifar Dalai Lama sem segir höfund leiða
athygli lesandans að því að skilja ,,sannan tilgang lífsins",
að ná sátt við dauðann og hvernig megi hjálpa hinum
deyjandi. Hann segir að þar sem dauðinn sé eðlilegur hluti
lífsins sem við fyrr eða síðar verðum að horfast í augu við,
séu okkur tveir kostir búnir, annaðhvort að afneita honum
eða viðurkenna hann og þá staðreynd að við deyjum öll
og reyna að draga úr sársauka sem fylgir honum. Og þar
sem flest okkar óski eftir að öðlast friðsælan dauðdaga sé
okkur nauðsynlegt að stuðla að friði í huga okkar og
lífsháttum.
Umönnun dauðvona fólks hefur ætíð verið ríkur þáttur í
starfi hjúkrunarfræðinga. Þetta er umönnun sem gerir
miklar kröfur til okkar sem fagmanna en einnig sem
mannvera. Við umönnunina vakna margvíslegar spurn-
ingar, s.s um tilgang lífsins, réttlæti, gildismat og tilveruna
almennt. Svör við þessum spurningum finnum við aðeins
að hluta hjá okkur sjálfum. Ekki sakar þá að komast yfir
286
lesefni sem getur veitt okkur stuðning, víkkað sjóndeildar-
hringinn, vakið okkur til umhugsunar og jafnvel haft áhrif á
gildismat.
Bókin er mjög áhugaverð fyrir margra hluta sakir, ekki
síst þar sem hún tekur á mörgum þáttum lífs og dauða.
Lesturinn er í senn krefjandi og gefandi því þar er margt
sem vekur lesandann til umhugsunar um margvíslega
þætti lífsins.
Þar sem hjúkrunarfræðingar eru í afar nánum tengslum
við líf og dauða, gleði og sorgir skjólstæðinga sinna tel ég
það bæði mikilvægt og gagnlegt fyrir þá að velta þessum
hlutum fyrir sér. Kennsla í ,,spiritual care“ hefur ekki verið
mikil í hjúkrunarnáminu og ætti því öll viðbót á góðu lesefni
um efnið að vera vel þegin.
Ég skora á Hrund Helgadóttur, hjúkrunarfræðing, að
skrifa næsta Þankastrik.
Þakkir
Hjartans þakkir til þeirra fjölmörgu hjúkrunarfræðinga
sem sendu mér góðar óskir, kveðjur og blóm er ég
var kjörin á Alþingi s.l. vor og við þau tímamót er ég
lét af störfum sem formaður Félags íslenskra hjúkr-
unarfræðinga. Jafnframt þakka ég hjúkrunarfræð-
ingum samstarfið á síðastliðnum árum og hlakka til
samstarfs við þá á nýjum vettvangi.
Ásta Möller, alþingismaður.
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 4. tbl. 75. árg. 1999