Ráðunautafundur - 15.02.1992, Qupperneq 55

45
Að almennt starfsfólk hafi áhuga á vinnu sinni sem það lætur í ljós er ekki sérlega
algengL Og að þeir sem hafa gaman af vinnu sinni fái hrós er ekki sjálfgefið. Oft eru þeir
fremur lastaðir og uppnefndir "vinnuþrælar".
Fyrirhyggjuleysi. Ennþá verri en félagslega og persónulega deyfðin er fyrirhyggjuleysið. Um
þriggja ára skeið hef ég gert mér það til dundurs að spyrja menn að því hvað þeir væru að
gera til að undirbúa sig undir harðnandi tíma á vinnumarkaði. Svarið við þessari spumingu
hefur oftast verið það að sá spurði hefur orðið að einu spumingarmerki í framan ellegar farið
undan í flæmingi. "Besta svarið" sem ég hefi enn fengið var að viðkomandi "væri að bíða
eftir álverinu". Hvað myndu menn segja um skipstjóra sem segðist vera að bíða eftir
nægilegri ágjöf sem tilefni þess að verða sér úti um björgunarbáta ?
Því miður virðist fyrirhyggjuleysi vera almenn regla, jafnt hjá fyrirtækjum,stofnunum
og einstaklingum. Einkum og sér í lagi á þetta við í hinum stærri málunum (ss. stefnumótun).
Ótrúlega mikil smámunafyrirhyggja ríkir á hinn bóginn víðast. f stóm málunum er á hinn
bóginn ekkert gert fyrr en allt er komið í óefni og of seint í raun að gera nokkuð af viti til
bjargar. Sem betur fer þá er hér ekki um algilda reglu að ræða. Sumir sýna allnokkra
fyrirhyggju um grundvallaratriði. Þeir eru bara alltof fáir.
2. Vannýting mannafla, menntunar og upplýsinga
Vannýting menntunarinnar. Lítið af allri þeirri menntun sem námsfólk aflar sér kemur að
raunhæfu gagni. Reyndar verður aldrei unnt að ná fram "fullnýtingu" þess sem í hausana er
sett. Á hinn bóginn virðist mér fullkomlega augljóst að gera má langtum betur. Til þess
sé ég fjölmargar leiðir:
Ein leiðin er sú að gera menntamenn framsæknari og framtakssamari við að koma
menntun sinni og getu á framfæri. Þetta er oft torsótt verk því berjast þarf við
hefðir, fordóma, hagsmuni o.fl. Engu að síður er ljóst að sóknaraðferðimar eru
misgóðar og sá sem ekki þekkir til þeirra og veit hverjar eru árangursríkastar getur
barið hausnum við stein árum ef ekki áratugum saman við það eitt að koma á
einhveijum einfoldum umbótum. Og stundum gengur ekki samt !
Margir menntamenn gera sér oft ekki grein fyrir því að sá sem þekkinguna hefur
verður að koma henni á framfæri. Nánast engin von er til þess að sá sem "gæti nýtt
hana" en veit ekki af tilvist hennar eða skilur hana ekki hafi frumkvæði í því að
hagnýta þekkingu annarra ! Sá sem samkvæmt þessu "bíður" eftir kalli utan að getur