Morgunblaðið - 16.03.2018, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2018
✝ Ingibjörg Guð-laug Jónsdóttir
fæddist á Neðri-
Svertingsstöðum í
Miðfirði, V-Hún.,
22. júní 1926. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir hinn
28. febrúar 2018.
Hún var dóttir
hjónanna Hólmfríð-
ar Bjarnadóttur frá
Túni í Flóa, f. 13.10.
1891, d. 24.4. 1981, og Jóns Ei-
ríkssonar frá Efri-Þverá í Vest-
urhópi, f. 22.6. 1885, d. 10.2.
1975. Systkini Gullu, eins og hún
var jafnan kölluð, eru: Guðfinna,
f. 23.4. 1917, d. 12.6. 2010, Ing-
unn, f. 3.1. 1919, d. 3.4. 1979,
Þorgerður, f. 14.8. 1920, d. 14.9.
2010, Eiríkur f. 27.2. 1922, d.
19.1. 2008, Bjarni, f. 7.12. 1924,
d. 31.3. 2012, Snorri f. 15.5. 1928,
d. 30.6. 2016, Stefán f. 6.3. 1930,
d. 21.7. 2013, Eggert Ólafur f.
27.11. 1931, Gunnlaugur Ragnar
f. 22.1. 1933, d. 2.1. 2015, Ragn-
heiður, f. 20.11. 1935.
Hinn 22. júní 1955 giftist
Gulla Ólafi Guðjónssyni frá
Saurbæ á Vatnsnesi, V-Hún., f.
1.6. 1928, d. 12.2. 1975. Þau eign-
ir, sem eru: c) Sandra Ösp, f.
12.12. 1984. Eiginmaður hennar
er Ernst Gíslason. Sonur þeirra
er Christopher Leo, f. 3.5. 2014,
og Díana Huld, f. 1.5. 1987, sam-
býlismaður hennar er Ásgeir
Yngvi Elvarsson. Sonur þeirra
er Daníel Yngvi, f. 6.1. 2016.
Gulla ólst upp á heimili for-
eldra sinna á Neðri-Svertings-
stöðum í Miðfirði. Auk hefð-
bundins barnaskólanáms þess
tíma stundaði hún nám við Hér-
aðsskólann á Reykjum í Hrúta-
firði veturna 1944-1946 og við
Húsmæðraskólann á Akureyri
veturinn 1947-1948. Hún flutti
ung til Reykjavíkur þar sem hún
vann við ýmis störf. Eftir að hún
gifti sig tóku húsmóðurstörf og
barnauppeldi við ásamt því að
annast aldraða foreldra sína sem
brugðu búi og fluttu inn á heimili
hennar. Eftir að hún varð ekkja
fór hún aftur út á vinnumark-
aðinn og fékkst aðallega við
störf tengd saumaskap og ræst-
ingum. Fyrst til að byrja með
vann hún á Saumastofunni Elísu
sem mágkona hennar rak.
Lengst af vann hún á Sauma-
stofu Henson og síðustu árin hjá
Listasaumi í Kringlunni. Sam-
hliða dagvinnu vann hún við
ræstingar í Álftamýrarskóla ár-
um saman.
Útför Ingibjargar Guðlaugar
fer fram frá Háteigskirkju í dag,
16. mars. 2018, og hefst athöfnin
kl. 13.
uðust fjögur börn:
1) Guðjón Heiðar, f.
19.4. 1958, bílamál-
ari. Eiginkona hans
er Þrúður Hjelm, f.
18.5. 1965, skóla-
stjóri. Börn þeirra
eru: a) Eva Dögg, f.
20.7. 1983, sonur
hennar er Þráinn
Berg, f. 9.6. 2007, b)
Ólafur, f. 23.12.
1989, sambýliskona
hans er Þórunn Heba Bjarna-
dóttir, c) Óskar Þór, f. 11.6.
1993. 2) Hólmfríður Jóna, f. 27.1.
1961, framhaldsskólakennari,
dóttir hennar er Inga Björk, f.
9.8. 1982, sambýlismaður hennar
er Heiðar Freyr Steinunnarson.
3) Sigrún, f. 2.7. 1965, iðjuþjálfi.
Eiginmaður hennar er Bergur
Bergsson tæknifræðingur, f.
19.9. 1961. Börn þeirra eru: a)
Þórey, f. 20.5. 1993, b) Agnar, f.
25.4. 1998, c) Sæþór, f. 12.11.
2000. 4) Fróði, f. 30.6. 1968, vél-
virki. Eiginkona hans er Berg-
þóra Njálsdóttir, f. 28.7. 1966,
sjúkraliði. Dætur þeirra eru: a)
Amanda Sjöfn f. 2.10. 2003, b)
Sara Lind, f. 12.12. 2006. Auk
þess á Bergþóra tvær dætur fyr-
Þegar mér bárust þær fregnir
að tengdamóðir mín, Ingibjörg
Guðlaug Jónsdóttir eða Gulla eins
og hún var ætíð kölluð, væri látin
varð ég bæði sáttur yfir að hún
hefði fengið langþráða hvíld en að
sama skapi kom yfir mig sorg yfir
því að komið væri að lokakaflan-
um á okkar 30 ára kynnum.
Gulla var alla tíð mjög tengd
minni fjölskyldu og þegar fjöl-
skyldan fór að stækka studdi
Gulla oft við bakið á okkur ef illa
stóð á með börnin. En það var
líka kostur að við bjuggum þessi
ár í göngufæri við hana, þ.e. að oft
leit hún inn ef hún var á röltinu
eða í formlegt boð í mat eða kaffi.
Þessi samskipti urðu til þess að
börnin okkar tengdust henni
sterkum böndum enda hafði hún
gott lag á þeim, gefandi en ákveð-
in ef því var að skipta. Gulla hafði
sínar skoðanir á lífinu og þjóð-
félagslegri umræðu, en alltaf
stutt í húmorinn og var samveran
við hana ávallt ánægjuleg.
Líf hennar hafði ekki alltaf
verið dans á rósum, því ekki varð
það bara hennar hlutskipti 48 ára
að missa maka sinn frá fjórum
börnum, 6 til 16 ára, heldur hafði
faðir hennar látist tveimur dög-
um áður. Foreldrar hennar höfðu
frá því að þau fluttu að norðan úr
Miðfirði búið í sambýli við fjöl-
skylduna. Í kjölfarið fylgdu svo
fleiri áföll sem eflaust hafa reynst
henni mjög erfið. Þetta tímabil
hefur tekið á, því það hefur ef-
laust ekki verið auðvelt að vera
einstæð móðir á þessum tíma en
hún skilaði því hlutverki með
sóma á allan hátt.
Þegar okkar kynni hófust var
líf hennar komið á lygnari sjó,
börnin utan eitt flutt að heiman.
Gulla var skynsöm kona með
heilmikið verksvit sem nýttist
m.a. í að takast á við þau verkefni
sem upp komu og skipti þá engu
máli hvort þau væru hefðbundin
karl- eða kvenmannsverk. Henni
var það hugleikið að börn hennar
gengju menntaveginn og þá ekki
síst dæturnar en það var með
hana eins og svo marga af hennar
kynslóð að langskólaganga stóð
ekki öllum til boða og þá síður
konum.
Gulla fór í Húsamæðraskólann
á Akureyri og það hefur eflaust
átt vel við hana því hún var af-
skaplega handlagin og margt fal-
legt sem eftir hana liggur. Ég er
nokkuð viss um að ef hún hefði átt
þess kost þá hefði hún menntað
sig frekar enda afskaplega vel
gefin á allan hátt.
Það var mikil sorg þegar Gulla
greindist með minnissjúkdóm,
enda átti hann eftir að taka smám
saman í burtu frjálsræði hennar
og getu til að búa ein. Eftir að hún
veiktist tóku börnin hennar
ásamt Binna, systursyni hennar,
sig saman um að tryggja að það
liði ekki sá dagur að eitthvert
þeirra liti inn og það hélst þessi
ár. Með þessu móti gátu þau gefið
henni til baka árin þegar hún með
sinni þrotlausri vinnu lagði allt í
sölurnar til að halda fjölskyldunni
saman
Í lokin vil ég þakka þessi ár,
minning hennar mun lifa.
Þinn tengdasonur
Bergur.
Elsku amma Gulla er loksins
komin til Nangijala. Þar hefur Óli
afi tekið henni fagnandi og þau fá
loksins að vera saman eftir lang-
an aðskilnað.
Ég á ótal skemmtilegar og ljúf-
ar minningar um ömmu mína. Ég
var mikið hjá henni sem barn og
mér þótti það alltaf svo notalegt.
Það var svo gaman þegar amma
las fyrir mann því hún nennti allt-
af að lesa svo lengi. Við fórum oft
á leikvöllinn hjá Bólstaðarhlíð og
amma lék sér með manni eins og
jafningi. Hún hékk í klifurgrind-
inni, prílaði upp í kastalann og lék
sér að því að bregða manni. Hún
sprengdi hurðasprengjur í undir-
göngunum á leiðinni út í Kringlu
og mér krossbrá alltaf en amma
hló manna hæst því henni þótti
þetta svo fyndið.
Amma bauð okkur mömmu
alltaf í saltkjöt og baunir á
sprengidag. Mér fannst bauna-
súpa vond en ömmu fannst nú lít-
ið mál að gera smá kjötsúpu
handa mér í staðinn. Þetta voru
einu skiptin sem hún keypti kók
handa mér til að hafa með matn-
um. Þegar maður var í eldhúsinu í
Álftamýri fékk maður alltaf ein-
hver verkefni. Ég sneri við klein-
um á bökunarplötu, klippti þindir,
mældi hráefni í bakstur og rúllaði
upp pönnukökum. Mér er það
minnisstætt þegar ég var hjá
ömmu sem barn og hún var að
ganga frá sparistellinu eftir jólin.
Á stofuskenknum stóð súput-
arína og beið eftir að komast inn í
skáp. Amma tók tarínuna upp og
um leið og hún svipti lokinu ofan
af henni leit hún á mig glettin á
svip og sagði: „Það skyldi þó ekki
vera súpa í skálinni?“ Lyktin sem
gaus upp í stofunni tók af allan
vafa. Það var þá súpa í skálinni
eftir allt saman. Sagan af súpunni
hefur oft verið rifjuð upp síðan og
það er alltaf hlegið jafn mikið.
Eina síðsumarshelgi þegar ég
var 18 ára var ég ein heima með
vinkonu minni. Mamma hafði
skroppið í burtu yfir helgina og
við unglingarnir vorum eitthvað
að dingla okkur. Síminn hringdi
og það var amma. Hún sagðist
vera á leiðinni í kvennamessu í
Strandarkirkju og að við ættum
bara að koma með henni. Það
þýddi ekkert fyrir okkur ung-
lingana að mótmæla, amma kom
og sótti okkur upp í Hraunbæ og
við lögðum af stað. Við tók eft-
irminnilegt ferðalag þar sem við
skröltum eftir holóttum sveita-
vegi í kvöldsólinni á grænsanser-
aðri Mözdu, tvær 18 ára og ein á
áttræðisaldri á leiðinni í messu.
Fyrra sumarið mitt í Listahá-
skólanum var amma svalari en
ég. Hún keypti sér leðurjakka,
Yaris og fór á tónleika með Sigur
Rós á Klambratúni. Þegar amma
keypti í matinn keypti hún nær
alltaf eitthvað sem hún hafði aldr-
ei prófað, eitthvað sem henni
fannst skrýtið, áhugavert og
skemmtilegt. Hún var aldrei
hrædd við nýjungar og var alltaf
til í prófa eitthvað nýtt og öðru-
vísi.
Amma var saumakona af guðs
náð og allt það sem ég kann í
þeim efnum lærði ég af henni.
Amma var fagmaður fram í fing-
urgóma og allt það sem hún gerði
var vandað og vel gert, hvort sem
um var að ræða viðgerð á vinnu-
flík eða fallegan silkikjól. Amma
var mér mikil fyrirmynd varðandi
svo margt. Hún var jafnréttis-
sinni og mikil jafnaðarmann-
eskja, svo sterk, hlý og fyndin.
Hún gaf mér gott veganesti sem á
eftir að endast mér út lífið.
Þín dótturdóttir,
Inga Björk Andrésdóttir.
Elsku amma okkar, við mun-
um alltaf muna eftir þér sem fal-
legri ákveðinni konu sem kom
okkur alltaf í gott skap og með
hjarta úr gulli. Takk fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við átt-
um saman.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Við söknum þín sárt og elskum
þig endalaust, elsku amma okkar.
Hvíldu í friði.
Amanda Sjöfn og Sara Lind.
Ég kynntist aldrei föðurömmu
minni, því hún lést áður en ég
fæddist. Af þeim sökum gekk
amma Gulla mér í ömmustað og
þótti mér ávallt vænt um að vera
hluti af hennar glæsilega barna-
barnahópi. Í sorg minni yfir frá-
hvarfi ömmu Gullu hafa rifjast
upp fyrir mér margar góðar
minningar af samverustundum
okkar, allt frá því að ég var lítil
stelpa í sumarfríum á Íslandi.
Það er mér minnistætt að hafa
fengið að gista hjá ömmu Gullu
eitt sinn þegar ég var ein á Ís-
landi. Ég átti flug til Noregs
morguninn eftir og var ég alltaf
smá stressuð fyrir flug og vön að
fá í magann. Um kvöldið þegar ég
átti að fara að sofa bauð Amma
Gulla mér höndina og hélt ég í
höndina á henni alla nóttina. Ég
svaf mjög vel og mér leið miklu
betur í maganum morguninn eft-
ir.
Amma Gulla var mjög klár í
höndunum, hún saumaði mikið og
heklaði. Fyrir nokkrum árum
þegar hún kom í heimsókn til for-
eldra minna, tók hún eftir því að
ég var í götóttri peysu. Ég hafði
ekki gefið mér tíma til að gera við
hana sjálf. Amma Gulla bauðst til
að gera við peysuna mína á með-
an hún sat og spjallaði við okkur.
Við lok heimsóknar var peysan
bætt og aftur orðin falleg. Ég hef
síðan þá passað upp á að gera allt-
af við fötin mín. Hún var alltaf svo
vandvirk og gerði allt með mikilli
alúð. Hún er og verður mér ávallt
mikil fyrirmynd í mínum störfum.
Mér þykir það þó líklegast
minnisstæðast að hafa kynnt
Ömmu Gullu fyrir Ídu Þorbjörgu,
dóttur minni. Það var núna um
jólin þegar við fjölskyldan kom-
um til landsins. Þá var Amma
Gulla orðin mjög þreytt og veik,
en andlitið ljómaði þegar hún sá
Ídu og fékk að halda á henni og
kyssa. Hún lék við Ídu, gretti sig
framan í hana, leyfði Ídu að pota í
andlitið á sér og áttum við þrjár
alveg dásamlegan tíma saman,
sem ég held að hafi verið okkur
öllum mjög mikilvægur.
Ég hlakka til að segja Ídu frá
langömmu sinni þegar hún verð-
ur eldri og kenna henni þá hluti
og gildi sem amma Gulla kenndi
mér. Minning ömmu Gullu mun
lifa í okkur afkomendum hennar.
Bergdís Inga Brynjarsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma mín.
Ég er heppin að eiga svo marg-
ar góðar minningar um þig. Ég
held að skýrasta minningin sé
þegar ég sat í sófanum með þér
og þú varst að leysa orðagátu eins
og þú gerðir svo oft á meðan ég
var að keyra þig um á ímyndaða
bílnum mínum sem var í alvöru
bara sófinn. Þú varst alltaf með í
leikjunum mínum og sýndir mér
alltaf mikinn áhuga.
Þegar ég varð unglingur
breikkaði pínu bilið en það var
samt alltaf svo gaman að hitta
þig.
Það var mikil sorg þegar þú
veiktist en samt gott að vita að
það var alltaf stutt í húmorinn
þegar ég heimsótti þig.
Elsku amma, takk fyrir allt
Þinn
Sæþór.
Ingibjörg Guðlaug Jónsdóttir,
kölluð Gulla, fædd á Neðri-Svert-
ingsstöðum í Miðfirði en bjó
lengst af í Álftamýri 56 í Reykja-
vík, andaðist á 92. aldursári hinn
28. febrúar á Eir. Gulla fékk frið-
sælt andlát umvafin fjölskyld-
unni, enda öllum svo kær. Hún
eignaðist fjögur börn, Guðjón,
Hólmfríði, Sigrúnu og Fróða og
var alla tíð ákveðin miðja stórfjöl-
skyldunnar frá Svertingsstöðum
því foreldrar hennar bjuggu síð-
ustu æviárin sín hjá Gullu og eig-
inmanni hennar, Ólafi Guðjóns-
syni sem því miður lést langt um
aldur fram.
Þær systur, mamma Ragn-
heiður og Gulla, bjuggu í samsíða
blokkum í Álftamýrinni og það
var ekki tilviljun því þær stóðu
saman í gegnum tíðina og af því
höfum við börnin þeirra notið
góðs. Gulla var fær saumakona og
starfaði við það fag í áraraðir. Það
má segja að saumskapur og hann-
yrðir hafi leikið í höndum hennar
en hún leit á öll verkefni sín sem
rannsókn og leit að lausnum. Hún
sinnti líka mikið matargerð enda
hafði hún marga munna að metta
og hjá henni var verulega gest-
kvæmt enda fjölskyldan góð heim
að sækja. Þeir voru ófáir ungling-
arnir sem komu við í snæðing og
fengu ákveðið skjól hjá Gullu sem
var í senn raungóð, umburðar-
lynd og líka oft svo glettin. Hún
hvatti okkur áfram en hikaði
heldur ekki við að setja okkur
mörk. Hún hafði í látleysi sínu
góð áhrif á persónuþroska okkar
margra. Þegar einhver af okkur
krökkunum meiddist eða brennd-
ist þá fórum við strax til hennar
því hún gat bundið um og grætt
flest sár okkar. Hún hefði án efa
getað orðið góður læknir eins og
Stefán bróðir hennar ef það hefði
staðið til boða á sínum tíma.
Gulla var sósíalisti, friðarsinni
og herstöðvaandstæðingur og
mótmælti ævinlega hvers kyns
kúgun, arðráni og ofríki. Hún
mótaðist af því viðhorfi að styðja
þá sem minna máttu sín og hafði
andúð á valdbeitingu og yfir-
drepsskap, rétt og móðir hennar.
Sumarið 1976 fékk mamma
Gullu systur sína til að koma
norður í Aðaldal og vinna hjá sér
á sumarhótelinu í Hafralækjar-
skóla. Þar fengum við sex af
dætrum þeirra vinnu og Fróði
litli lærði að synda. Við tóku mikl-
ar vinnutarnir og þetta varð veru-
lega heitt sumar en það var oft
svo glatt á hjalla hjá okkur. Á
þessum tíma geisuðu Kröflueldar
með tilheyrandi jarðskjálftum og
vá. Gistu því á hótelinu margir
hópar erlendra og innlendra vís-
indamanna en Gulla sat við í hit-
anum, steikti, sauð og bakaði og
útbjó nestispakka. Á hótelinu
dvaldist hópur af starfsmönnum
Landgræðslunnar og flugmenn-
irnir á landgræðsluvélinni Páli
Sveinssyni (Douglas C-47A)
gerðu okkur og þeim það til
skemmtunar að steypa flugvél-
inni yfir Hafralækjarskóla til að
láta vita að þeir kæmu senn í
snæðing. Okkur stóð líka til boða
að fljúga með vélinni upp í
ógleymanlega himneska birtu
eins og leikur um hana núna.
Ég þakka Gullu fyrir góða og
ómetanlega samfylgd og hún mun
alltaf eiga sérstakan stað í hjarta
mömmu og okkar systra, Huldar,
Helgu, Þóru og mín og barna okk-
ar. Kærleikurinn heldur veröld-
inni saman.
Friðbjörg Ingimarsdóttir.
Að eiga góðar minningar sem
gleðja og næra hugann er ríki-
dæmi hverrar manneskju. Því er
einmitt farið um okkur sem minn-
umst Gullu með mikilli hlýju og
virðingu og ekki hvað minnst
þakklæti fyrir að fá að tilheyra
hennar góðu fjölskyldu.
Hún var móðursystir Brynj-
ars, systir Ingunnar sem lést fyr-
ir aldur fram árið 1979. Börnin
okkar kölluðu hana ömmu Gullu
og heimili hennar, tími og stóri
faðmur rúmaði okkur öll. Þannig
var Gulla, hún vildi öllum vel,
gerði ekki mál úr hlutunum, gekk
í verkin og tók lífinu af æðruleysi
og jákvæðni þegar á reyndi.
Hún stóð ein uppi með fjögur
ung börn þegar Óli maðurinn
hennar féll frá árið 1975. Í þeim
erfiðu aðstæðum sýndi hún ótrú-
legan styrk og sjálfstæði sem ein-
kenndi allt hennar líf.
Kvenréttindi voru henni ofar-
lega í huga og hún gladdist mjög
yfir því þegar Vigdís var kosin
forseti enda hafði hún nefnt hana
sem frambærilega konu í emb-
ættið þónokkru áður en hún gaf
kost á sér.
Gulla var einstaklega verklag-
in og iðjusöm og unun að sjá fal-
legt handbragð hennar á fötum
sem hún saumaði. Alltaf gaf hún
sér tíma til að leiðbeina og sýna
hvernig gera ætti hlutina og var
það gert á skýran og fumlausan
hátt eins og ekkert væri sjálf-
sagðara.
Hún hafði góða nærveru sem
laðaði fólk að sér og heimili henn-
ar var eins og umferðarmiðstöð
þar sem ættingjarnir hittust.
Hún var einstaklega barngóð og
sýndi þeim athygli og umhyggju
sem við minnumst með þakklæti.
Hún fór vel með alla hluti og
þess vegna entust þeir lengi og er
það sannarlega í anda góðs um-
hverfisverndarsinna sem hún var.
Hún fór með okkur í mótmæla-
göngur í baráttunni gegn Kára-
hnjúkavirkjun enda unni hún
landinu og naut þess að ferðast og
upplifa fegurð náttúrunnar.
Í svo mörgu er hún góð fyr-
irmynd sem er okkur öllum dýr-
mætt veganesti í lífinu.
Hún var alltaf hrein og bein í
samskiptum og þrátt fyrir veikan
mátt og litla meðvitund síðustu
dagana á Hjúkrunarheimilinu
Eir þá var eins og hún vissi af
nærveru okkar. Þegar læknirinn,
sem þekkti Gullu vel, hafði orð á
því að hann hefði búist við því að
hún myndi ákveða það sjálf hve-
nær nú væri komið nóg, þá spurð-
um við hana hvort hún væri að
fara frá okkur.
Þá sameinaði hún alla krafta
sína í einu skýru orði: „Já.“
Hennar tími var kominn til að
kveðja og síðasta ferðalagið inn í
Sumarlandið framundan.
Í birtunni þar bíður hún okkar.
Bjargey Ingólfsdóttir og
Brynjar Hólm Bjarnason.
Ég var 10 ára gömul þegar ég
datt í lukkupottinn og kynntist
Ingu vinkonu minni. Ég eignaðist
bestu vinkonu og dásamlega
aukafjölskyldu, hverrar ættmóðir
var hin einstaka amma Gulla.
Ég á margar ljúfar minningar
sem tengjast ömmu Gullu og ég
man það sérstaklega vel hvað það
var alltaf gott að koma í heimsókn
til hennar í Álftamýrina. Hún átti
það til að skella í pönnukökur
þegar maður kom og stundum
var hún nýbúin að baka ostahorn.
Í Álftamýrinni fékk maður að
dunda sér í ró og næði og amma
Gulla var ekkert að skipta sér of
mikið af manni. Hún var yfirleitt
eitthvað að bralla sjálf eða var í
eldhúsinu að kjafta við fullorðna
fólkið. Á meðan skoðuðum við
Inga bækur, flettum myndaal-
búmum, spiluðum gaur eða sátum
úti á svölum í sólbaði og fylgd-
umst með umferðinni. Mér fannst
líka alltaf svo gaman þegar við
Inga fórum í Kringluna og kíkt-
um inn hjá ömmu Gullu á heim-
leiðinni. Ef Inga stakk ekki upp á
slíkri heimsókn sjálf átti ég það til
að spyrja: „Heyrðu, Inga. Er ekki
langt síðan þú hefur farið til
ömmu þinnar?“ Eftir að ég missti
ömmu mína fannst mér gott að
geta farið til ömmu Gullu í Álfta-
mýri og átt þar góða stund í þess-
um dásamlegu rólegheitum þar
sem tíminn stóð í stað.
Í eldhúskróknum í Álftamýr-
inni hékk platti með textabroti úr
Spámanninum eftir Kahlil Gi-
bran. Textinn fjallaði um börn og
þar stóð meðal annars:
„Börnin ykkar eru ekki börn
ykkar. Þau eru synir og dætur
lífsins og eiga sér sínar eigin
langanir. Þið eruð farvegur
þeirra, en þau koma ekki frá ykk-
ur. Og þó að þau séu hjá ykkur,
heyra þau ykkur ekki til. Þið
megið gefa þeim ást ykkar, en
ekki hugsanir ykkar, þau eiga sér
sínar hugsanir.“
Ég man að ég las þennan texta
oft þegar ég sat í eldhúsinu hjá
ömmu Gullu og gæddi mér á ein-
hverju nýbökuðu góðgætinu.
Núna eftir að hún kvaddi tilvist
sína hér á jörðinni og hélt á vit
draumanna rifjast þetta upp fyrir
mér. Svona var amma Gulla. Hún
var börnunum sínum þessi far-
vegur, sem einkenndist af tak-
markalausri ást, hlýju og þolin-
mæði. Hjá ömmu Gullu fengu
allir að vera þeir sjálfir, hugsa
sínar eigin hugsanir og elta sína
eigin drauma.
Björk Konráðsdóttir.
Ingibjörg Guðlaug
Jónsdóttir