Morgunblaðið - 16.03.2018, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2018
✝ Jón SteinarTraustason
fæddist í Vest-
mannaeyjum 3.
desember 1941.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ í Mjódd
24. febrúar 2018.
Foreldrar Jóns
Steinars voru
Trausti Jónsson, f.
11.1. 1917 á
Hvammi í Mýrdal, d. 2. janúar
1994, og Ágústa Haraldsdóttir,
f. 14.8. 1919 í Vestmannaeyjum,
d. 27. desember 1989.
Systkini Jóns Steinars eru
Haraldur, f. 22.11. 1939, d.
13.6. 1993, Ágústa, f. 12.2.
1943, Brynja, f. 27.8. 1944, Óli
Ísfeld, f. 6.10. 1945, Steinunn, f.
í skrúðgarðyrkju. Á náms-
árunum vann hann við garð-
yrkju í Reykjavík. Eftir að
hann kom aftur heim til Eyja
fór hann aftur að vinna í fisk-
vinnslu á veturna, en með föð-
ur sínum hjá Kirkjugarði Vest-
mannaeyja á sumrin, fram að
Gosi. Í gosinu vann hann við
hreinsun bæjarins, en hafði að-
setur í Þorlákshöfn þar sem
foreldrar hans voru um sinn,
þangað til hægt var að flytja
aftur heim til Eyja. Þá fór
hann aftur að vinna við fisk-
vinnslu hjá ýmsum aðilum, þar
til hann varð að láta af störfum
vegna heilsubrests.
Jón Steinar var félagi og
starfaði í Alþýðubandalagi
Vestmannaeyja í gegnum árin
og síðan í Vinstri hreyfingunni
grænu framboði. Hann starfaði
í Verkalýðsfélagi Vestmanna-
eyja og sinnti þar trúnaðar-
störfum.
Útför Jóns Steinars fer fram
frá Breiðholtskirkju í dag, 16.
mars 2018, klukkan 13.
14.12. 1948, Ásta,
f. 26.10. 1950, og
Trausti Ágúst, f.
19.3. 1952, d.
31.10. 1969.
Jón Steinar var
ógiftur og barn-
laus. Jón ólst upp í
Vestmannaeyjum
og bjó þar og
starfaði mest allt
sitt líf eða þar til í
maí 2012 að hann
flutt í Þangbakka 10 Reykjavík.
Jón gekk í Barnaskólann í
Vestmannaeyjum. Að lokinni
skólagöngu fór hann að vinna
almenn fiskvinnslustörf eins og
gerðist í Eyjum á þessum ár-
um. Hann fór í nám í Garð-
yrkjuskóla ríkisins í Hvera-
gerði og lauk þaðan prófi 1968
Lokið er enn einum kafla í
lífsbókinni hjá okkur systrum.
Jón Steinar bróðir okkar, sem
ávallt var kallaður Bóri af þeim
sem til þekktu, er fallinn frá
eftir áralanga baráttu við erfið
veikindi sem drógu úr honum
lífskraftinn smátt og smátt þar
til yfir lauk. Bóri var næstelstur
í okkar systkinahóp og því stóri
bróðir okkar systra. Margs er
að minnast frá okkar uppeldis-
árum á Hásteinsvegi 9, þar sem
var oft glatt á hjalla og mikið
rætt og mikil hlegið og þá mest
að okkur sjálfum, því margt
skemmtilegt gerist í stórum
systkinahópi. Bóri var sá okkar
sem fór síðastur að heiman og
myndaði sterk tengsl við móður
okkar. Þau höfðu líkar skoðanir
á mönnum og málefnum, voru
ættfróð og var ekki komið að
tómum kofunum hjá þeim hvað
það varðaði.
Bóri var víðlesinn og afar
minnugur og leituðum við ekki
sjaldan í „uppflettiritið“ Bóra
bróður ef okkur vantaði upplýs-
ingar um fjölskylduna eða eitt-
hvað annað. Nú er hann farinn
og við erum þegar farnar að
finna fyrir því að okkar vantar
upplýsingar frá honum, því Bóri
hélt minni sínu um liðna tíð
mjög vel fram á síðustu stund.
Á þessum tímamótum hvarfl-
ar hugur okkar heim í eldhúsið
á Hásteinsvegi 9 þar sem við
systkinin og foreldrar sátum við
eldhúsborðið eftir máltíðir og
rifjuðum upp sögur úr æsku
okkar, sem sum okkar voru of
ung til að muna, en höfðum allt-
af jafn gaman af að heyra. Eða
mamma að vaska upp og Bóri
með viskastykkið að þurrka, þá
mynduðust oft miklar umræður
um menn og málefni og ekki
síst pólitík sem var þeim báðum
hugleikin og fóru skoðanir
þeirra saman þar, þá sérlega
verkalýðsbaráttu þess tíma.
Bóri eignaðist ekki börn
sjálfur en var með eindæmum
barngóður og naut góðs af því
hvað systkini hans voru dugleg
að eignast börn, sem hann hafði
mjög gaman af að knúsa og
kyssa og var gjarnan gert grín
að því að börnin lentu í „þvotta-
stöðinni“ hjá Bóra frænda.
Bóri var mikil grúskari og
átti bæði kvikmyndatöku- og
sýningarvél sem var tekin upp
við hátíðleg tækifæri og haldin
sýning í stofunni heima og horft
bæði á myndir sem hann tók af
fjölskyldunni og einnig þöglar
myndir sem hann hafði komið
sér upp og þá var nú hlegið og
er það í fersku minni hvað þeir
bræður gátu hlegið mikið að
Chaplin og öðru gömlu klass-
ísku gríni. Bóri átti einnig
nokkrar myndavélar og fór m.a.
um landið og myndaði náttúr-
una og einnig myndaði hann
gömul hús í Reykjavík og víðar
sem hann hafði mikið dálæti á .
Einnig hafði hann mikinn áhuga
á alls konar tækni sem viðkom
radíógræjum og keypti tækni-
blöð og fylgdist vel með nýj-
ungum á því sviði. Hann hlust-
aði mikið á tónlist og var vel að
sér í sígildri tónlist. Þar sem
hann bjó einn fékk hann óá-
reittur að rækta sína sérvisku,
sem varð töluverð með árunum
og þá sérstaklega varðandi mat.
Bóri var reglumaður, heiðarleg
og góð manneskja.
Bóri var mikil Eyjamaður og
vildi hvergi annars staðar búa,
þó hann væri oft hvattur til að
flytja upp á fastalandið og setj-
ast að nær okkur systrum, þeg-
ar hann var orðinn einn eftir í
Eyjum af fjölskyldunni. Á 70
ára afmæli sínu tók hann þá
ákvörðun að kaupa sér íbúð við
Þangbakkann og flutti þar inn í
maí 2012. Þar átti hann góð
þrjú ár með annarra hjálp eða
þar til hann fór á hjúkrunar-
heimilið Skógarbæ þar sem
hann dvaldi þar til yfir lauk.
Takk fyrir samfylgdina í
gegnum lífið, Bóri bróðir.
Þínar systur,
Ágústa, Brynja,
Steinunn og Ásta.
Ég vil í fáeinum orðum minn-
ast Jóns Steinars Traustasonar
sem lést 24. febrúar sl. Ég
kynntist Jóni þegar leiðir okkar
lágu saman í starfi Alþýðu-
bandalagsins í Vestmannaeyj-
um. Ég fann strax að Jón var
ákaflega traustur, heilsteyptur
og skemmtilegur maður. Hann
hafði brennandi áhuga á fé-
lagsmálum, bæði innan Alþýðu-
bandalagsins og einnig og ekki
síður innan Verkalýðsfélags
Vestmannaeyja. Þar tók hann
virkan þátt í áratugi og gegndi
fjölmörgum trúnaðarstörfum
fyrir hönd félagsins. Jón var
mikið prúðmenni, kurteis og
það var þægilegt að vera ná-
lægt honum og ræða við hann
um allt milli himins og jarðar,
ekki síst um verkalýðs- og fé-
lagsmál. Hann hafði ríka rétt-
lætiskennd og var ávallt tilbú-
inn að verja og berjast fyrir
málstað verkafólks og þeirra
sem verst höfðu kjörin í sam-
félaginu. Hann var ætíð trúr
þeirri hugsjón að í krafti fé-
lagshyggjunnar væri sannar-
lega hægt að breyta samfélag-
inu og gera það réttlátara. Þá
hugsjón var hann óspar á að
styðja og berjast fyrir.
Jón var mjög fróður um for-
tíð og samtíð. Hann las mikið
og aflaði sér þannig þekkingar á
hinum ólíkustu og ólíklegustu
sviðum. Ég minnist þess að oft
þegar leita þurfti svara við ýms-
um spurningum sem upp komu
í félagsstarfinu og enginn vissi
svör við, var algengt að einhver
benti á að þetta vissi Jón örugg-
lega. Sú varð og oftast raunin.
Ævistarf Jóns var almenn
verkamannavinna og lengstum
vann hann í fiskvinnslu. Þeir
sem þar unnu með honum
fundu að þar fór heiðarlegur og
traustur maður og þeir báru
fyrir honum mikla virðingu og
áttu í honum góðan og
skemmtilegan vinnufélaga.
Nú þegar Jón er fallinn frá
er margs að minnast. Þær
minningar eru allar góðar. Við
sem þekktum hann söknum
hans og minnumst með þökkum
fyrir að fá að kynnast góðum
samferðamanni.
Við hjónin sendum fjölskyldu
Jóns samúðarkveðjur. Minning
hans lifir meðal okkar allra.
Ragnar Óskarsson.
Jón Steinar
Traustason
✝ GuðmundurSnorrason
fæddist 19. janúar
1931 á Breiðaból-
stað á Síðu í V-
Skaftafellssýslu.
Hann lést á Land-
spítala við Hring-
braut 28. febrúar
2018. Faðir hans
var Snorri Hall-
dórsson, f. 18.10.
1889, d. 15.7. 1943,
og móðir Guðbjörg Tómas-
dóttir, f. 3.10. 1909, d. 6.3.
1986.
Guðmundur kvæntist Bryn-
dísi Charlotte Elíasdóttur, f.
27.11. 1929, d. 11.5. 2016. Þau
giftust þann 31.12. 1951 og
eignuðust þrjú börn, fjögur
barnabörn og
fimm barna-
barnabörn. Guð-
mundur vann hjá
Flugfélagi Íslands
á árunum 1957-
1974 sem yfirflug-
umsjónarmaður og
síðar Flugleiðum
hf. sem flugþjálf-
unarstjóri 1974-
1990. Öryggismál í
flugi voru honum
ofarlega í huga enda var hann
í Alþjóða flugöryggisráðinu
1964-1990 og var sæmdur heið-
ursskjali af Alþjóða flugörygg-
isráðinu.
Útför Guðmundar fer fram
frá Langholtskirkju í dag, 16.
mars 2018, klukkan 15.
Elsku, elsku pabbi minn, sorg
mín er óendanleg, eins og hún
Valan okkar sagði, mér er svo illt
í hjartanu mamma, ég tek undir
það. Ég get endalaust skrifað um
þig en ætla ekki að gera það, bara
geyma það í hjarta mínu. Þú lifðir
samkvæmt æðruleysisbæninni,
Guð – gef mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta því sem ég get
breytt
og visku til að greina þar á milli.
Að lifa einn dag í einu,
njóta hvers andartaks fyrir sig,
viðurkenna mótlæti sem friðarveg,
með því að taka syndugum heimi
eins og hann er,
eins og Jesús gerði
en ekki eins og ég vil hafa hann
og treysta því að þú munir færa allt
á réttan veg
ef ég gef mig undir vilja þinn
svo að ég megi vera hæfilega
hamingjusamur í þessu lífi
og yfirmáta hamingjusamur með þér
þegar að eilífðinni kemur.
Amen.
(Reinhold Niebuhr)
Þú varst seint reittur til reiði,
á minni ævi hef ég tvisvar sinnum
séð þig skipta skapi. Ég er enda-
laus þakklát fyrir þig og þú varst
mér stoð og stytta í mínu lífi.
Mig langar til að segja eina
litla sögu, það var þegar ég um 10
ára aldur þá lá ég veik heima og
kúrði í pabbabóli. Þú kemur heim
með hann Vilhjálm Vilhjámsson
og kemur með hann inn til mín
þar sem hann settist á rúmstokk-
inn hjá mér og syngur fyrir mig
lag sem síðan hefur verið okkar
lag, pabbi, við höfum oft rifjað
þessa sögu upp. Læt texta af
þessu lagi fylga með og kveð þig
með trega.
Í hinsta sinn að heiman lágu spor mín
því ég hamingjuna fann ei lengur þar
og hratt ég gekk í fyrstu uns ég heyrði
fótatak
og háum rómi kallað til mín var.
Kallað: Bíddu pabbi, bíddu mín,
bíddu því ég kem til þín.
Æ, ég hljóp svo hratt
að ég hrasaði og datt,
bíddu pabbi, bíddu mín.
Ég staðar nam og starði á dóttur mína
er þar stautaði til mín svo hýr á brá
og mig skorti kjark að segja henni að
bíllinn biði mín
að bera mig um langveg henni frá.
Hún sagði: Bíddu pabbi...
Ráðvilltur ég stóð um stund og þagði
en af stað svo lagði aftur heim á leið.
Ég vissi að litla dóttir mín, hún myndi
hjálpa mér
að mæta vanda þeim sem heima beið.
Hún sagði: Bíddu pabbi...
Elska þig pabbi minn, ég er og
verð alltaf þín litla dóttir.
Eva Björg Guðmundsdóttir.
Elsku afi minn.
Það sem lífið er búið að vera
skrítið og tómlegt án þín, mig
verkjar svo í hjartað án þín.
Vildi segja þér að þú ert besti
vinur minn og uppáhaldsman-
neskjan mín öllum heiminum.
Þú hefur alltaf verið til staðar
þegar lífið hefur verið erfitt og
þegar mig hefur bara vantað afa
minn. Lífið okkar Emblu mun
verða mjög tómlegt án þin og
Embla er ennþá að leita að þér og
við viljum fá afa aftur heim.
Tímarnir okkar og minning-
arnar eru svo margar og mikil-
vægar fyrir mér að ég á erfitt að
velja mér upphaldsminningu sem
við áttum saman en það sem
breytti mér eru allir bíltúrarnir
sem við áttum um Reykjavík og
þökk sé þér rata ég út um alla
Reykjavík og þekki söguna þína
um Reykjavík. Ást mín á ís kem-
ur frá öllum þessum ísbíltúrum
okkar þegar ég var lítil.
Síðustu þrjú árin okkar hérna
heima í Gnoðarvogi hafa verið
yndisleg og hafa kennt mér svo
margt. Við áttum svo góða tíma
og gerðum svo margt saman. Ef
það var ekki heima að hafa kósí
með ís eða horfa á mynd þá fórum
við út að borða eða í bíltúr saman
og auðvitað Embla alltaf með
okkur í för.
Ég sakna þess að sitja inní
stofu að horfa á sjónvarpið eða
sauma og þú kíkir inn til mín bara
til að forvitnast um hvað ég væri
að gera eða bara kíkja á mig.
Ég sakna þess að fá símhring-
ingu frá þér og segja þér frá deg-
inum mínum og þú segir mér frá
einhverju sem þú sást í sjónvarp-
inu eða heyrðir í útvarpinu.
Elsku afi minn, ég hefði ekki
getað beðið um betri afa til að
eiga.
Ég elska þig meira en allt í
heiminum.
Þín
Vala Björg.
Guðmundur
Snorrason ✝ Már Magnús-son fæddist
27. desember 1943
í Reykjavík. Hann
lést á sjúkrahúsi í
Frankfurt am Ma-
in í Þýskalandi 13.
febrúar 2018 eftir
stutt veikindi.
Móðir Más var
Sigríður Guðlaug
Björnsdóttir, f. 11.
maí 1924, d. 9. júlí
2001. Faðir Más var Magnús
Ólafur Valdimarsson, f. 6. jan-
úar 1925, d. 7. október 1999.
Uppeldismóðir Más var móð-
uramma hans, Kristín Guð-
mundsdóttir, f. 1. janúar 1897,
d. 1. október 1986.
Systkini Más eru Nanna
búð með Agnesi Guðjóns-
dóttur, f. 1983, börn þeirra
eru Ilmur, f. 2010, Urður, f.
2013, og Embla, f. 2018. 2)
Mímir, f. 1988, í sambúð með
Elin Josefine Widerdal, f.
1987. Frá árinu 2007 var hann
í sambandi með Silke Schrom,
f. 1964.
Már ólst upp í Reykjavík og
hélt eftir stúdentspróf til Vín-
arborgar og bjó þar frá 1963
til 1977. Hann var svo búsett-
ur fyrst og fremst á höfuð-
borgarsvæðinu, en einnig í
Bandaríkjunum, Akureyri og
Danmörku.
Már vann aðallega við söng
og söngkennslu frá árinu
1977, en einnig fékkst hann
við leiðsögumennsku og þýð-
ingar.
Útför Más fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag,
16. mars 2018, klukkan 13.
Ingvadóttir, f.
1946, Sigurður
Gunnar Magnús-
son, f. 1948, d.
1969, og Katrín
Edda Magnúsdótt-
ir, f. 1956. Uppeld-
isbróðir hans var
Sigurður Benedikt
Klemenzson, f.
1935.
Már kvæntist
Sigríði Ellu Magn-
úsdóttur 1972 og skildu þau
1976. Hann kvæntist næst
Anete Blakenburg 1978 og
skildu þau 1984. Hann kvænt-
ist Sigríði Soffíu Gunnars-
dóttur 1986 og skildu þau
2006. Synir þeirra eru 1)
Gunnar Karel, f. 1984, í sam-
Elsku pabbi.
Leiðinlegt hvað það var langt
síðan við hittumst síðast. Ég
sakna þess að spjalla við þig.
Sjáumst.
Lóan sem söng fyrir norðan
flaug vestur, og austur
hringsólandi borðann
endilangan.
Róin ómaði í gegnum gluggann.
Ég sat og horfði út í nóttina
sem þú reiðst á
til tunglsins.
Mímir Másson.
Elsku besti pabbi minn.
Leiðinlegt að hafa ekki náð að
kveðja þig almennilega þar sem
þetta gerðist allt frekar skyndi-
lega. Þú varst alveg frábær
pabbi og afi, og minn besti vin-
ur. Alltaf gat ég átt með þér
djúpar samræður um nánast
hvað sem er, og mun ég sakna
þess að geta spjallað við þig um
heima og geima.
Ég veit að þú varst stoltur af
mér, rétt eins og ég var ótrúlega
stoltur af þér. Þegar ég fékk
fréttirnar af því að þú hafðir
kvatt þennan heim, birtist mér
þetta ljóð sem ég tileinka þér.
ég ber harm í brjósti í hljóði
því þú horfinn mér úr augsýn ert
geymi þig ávallt í hjarta mínu
og sérstakan stað í hugskotum mín-
um bý ég þér.
ég ber harm í brjósti í hljóði
gæfan mig bar í arma þér
fótspor þín leiða mig áfram
því þú tróðst stíginn á undan mér.
ég ber harm í brjósti í hljóði
enginn mun koma í stað þín
því þú varst minn klettur og bjarg-
festi
ég vil ei trúa því að þú farinn ert.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar og ég mun alltaf sakna
þín.
Gunnar Karel.
Það er komið að kveðjustund.
Í hugum okkar bekkjarsystkina
Más Magnússonar í Mennta-
skólanum í Reykjavík veturna
1959-1963 lifa minningabrot,
sum heilleg, önnur slitrótt, en
öll ljúf og gleðileg. Í dag eru þau
ljúfsár.
Már var bráðþroska ungling-
ur, skólasystkini hans frá Núpi í
Dýrafirði minnast þess að hann
var fullorðinslegur en glaðsinna,
fróður og menningarlega sinn-
aður. Heimsmaður. Nemenda-
herbergin á Núpi höfðu hvert
sitt heiti, Már var í Lávarða-
deildinni. Þannig var hann öll
menntaskólaárin, hann fór sína
eigin leið, stundaði tónlistar-
nám, söng í Pólýfónkórnum
meðan við hin fórum í bíó, las
mikið og var snemma fjölfróður.
Okkur fannst að honum mundu
allir vegir færir. Fyrstu árin eft-
ir stúdentspróf lagði Már stund
á landafræði, þjóðháttafræði og
málfræði, fyrst við Háskóla Ís-
lands en seinna í Vínarborg, há-
borg tónlistarinnar. Þar var
þess ekki langt að bíða, að tón-
listin fangaði hug hans, og meg-
inhluta ævinnar fékkst Már við
tónlist, söng og söngkennslu.
Einnig starfaði hann sem leið-
sögumaður, og við erum þess
fullviss, að í ferðum hans hefur
aldrei verið leiðinlegt.
Undanfarin ár höfum við
bekkjarbræður úr MR komið
saman reglulega til skrafs og
skemmtunar, og Már hefur ver-
ið hluti af þessu litla samfélagi.
Eftir síðasta fundarboð í febr-
úar kom glaðvært skeyti frá Má,
en hann dvaldist þá um sinn í
Þýskalandi, hann hlakkaði til
næsta fundar og við færðum
dagsetninguna til svo að hann
yrði kominn heim. Nú hefur
hann vitjað annarra heimkynna,
en við þökkum honum fyrir
samfylgdina og vottum ástvinum
hans, ættingjum og aðstandend-
um dýpstu samúð.
Fyrir hönd bekkjarsystkina í
D-bekk Menntaskólans í
Reykjavík 1960-1963,
Jón Eiríksson.
Már Magnússon