Breiðfirðingur - 01.04.1946, Qupperneq 85

bheiðfirðingur
75
upp, og oddar úr blikkinu höfðu skorist inn i holdið.
Svona hafði kvalist úr því lífið.
Skammt frá lambinu sá ég, að grasið var bælt, og lá
þar brotin flaska, dósir undan mjólk o. fl. rusl, sem
benti á, að þarna hefði fólk setið að snæðingi.
Það fór ónota titringur um mig allan, og það var eins
og hvíslað væri að mér, að þarna hefðu óhappagestirnir
setið.
Eg fleygði mér niður hjá lambinu mínu og brast í
grát. Ég hafði oft fundið dautt lamb áður, en mér fannst
þetta fremur vera barnslík en dauður lambskroppur.
Ég taldi það víst, að lambið hefði hugsað til mín, þeg-
ar það háði dauðastríðið, og vonast eftir hjálp minni. —
Miklar kvalir hafði lambið orðið að þola. — Það gat ekki
hafa gefið frá sér nokkurt hljóð, hvað þá náð í matbjörg.
— Ekkert gat mamma þess hjálpað því á stund neyðar-
innar. — Nú hafði ég misst aleigu mína. — Svona fallegt
lamb gat ég aldrei eignast aftur. — Ég var búinn að
hlakka svo mikið til þess, að Tíguldrottningin yrði stór
og eignaðist mörg, falleg lömb. — Það var nú útséð um
það. — Því stóð víst á sama þessu fína ferðafólki, þó að
strákurinn hans Jóns gamla í Horninu missti þenna lamb-
kethng. — Nú yrði ég hér eftir kallaður ólánsgarmur.
Þessar og þvílíkar hugsanir kepptust um það, að full-
komna sálarkvalir mínar.
Ég bölvaði þessu kærulausa fólki, hátt og í hljóði,
sem ekki hirti um að grafa dósir, glerbrot og annað rusl,
eftir máltíðir sínar, þótt pabbi og fleiri hefðu þrásinnis
beðið það, að gleyma þessu ekki.
Ég bað til Guðs, að þetta fólk fengi einhverntíma að
líða svipaðar kvalir sem þær, er lambið hafði orðið að
þola.
Ég var örvita af reiði og sorg. Mér fannst ekkert geta
orðið mér til ánægju framar, fyrst ólánið var strax farið
að elta mig.