Litla tímaritið - 01.06.1929, Síða 8

L I T L A
T / M A R 1 T 1 Ð
Það er sjaldan, að konum detti snjall-
ræði í hug, en þetta sýnir þó, að það
kemur fyrir. Eg kann að meta góð ráð
og hef altaf reynt að hagnýta þau svo
sem unt er.
Eg fann lásinn, rykkti í og reif hann
lausan. Samsekingur minn beygði sig
niður og skreið eins og slanga inn í
ferhyrnt opið á körfunni, og um leið
kallaði hún til mín lágt:
„Þú ert ágætur!“
Nú er hið minnsta hrósyrði af vörum
kvenna mér kærara en íburðarmikil lof-
ræða frá karlmanni, og það þótt hann
væri mælskari en allir fornir og nýir
ræðuskörungar til samans. En í þá daga
var ég ekki eins fljótur að láta hrífast
og ég er nú, og án þess að gefa hrósi
hennar nokkurn gaum, spurði ég stutt
og ákveðið:
„Er nokkuð þarna?"
Með einræningslegri rödd tók hún að
telja upp það, sem hún fann.
„Hassi fullur af flöskum — þykk ioð-
skinn — sóltjald — blikkfata".
Allt var þetta óætt. Eg fann, að vonir
mínar höfðu brugðist. . .. En allt í einu
kallaði hún fjörlega:
6