Helgarpósturinn - 26.07.1984, Blaðsíða 23

HRINGBORÐIÐ
Fjármálastjóri í Nails-off inc.
Illu heilli. Og því er verr og mið-
ur: þarna stóð ég án vonarglætu,
í sjálfheldu — á eina höndina upp-
lýstur barinn, á hina einhvers kon-
ar handrið í kántrístíl, fyrir aftan
mig djúpur spegill og á móti mér
sá ég í uppsiglingu þennan gamla
„kunningja", gersamlega óþekkj-
anlegan eða hérumbil það, þó rétt
eins og ég sæi örla á þeirri gömlu
nautgæfu birtu til augnanna — og
allar undankomuleiðir lokaðar.
Mikið andstyggilega getur fólk
tekið miklum og hröðum breyt-
ingum á þessum nútíma, var mín
fyrsta hugsun, nú þegar tíðarand-
inn býður því og boðar að hugsa
fyrst og síðast um sitt eigið „ég“.
Miklum óhuggulegum ósköpum
getur vaxtarrækt, vítamínát,
„rétt“ mataræði, hæfilegt ljósasjó
plús Herradeild P&Ó komið til
leiðar. Ég gæti nefnt ótal dæmi...
“Fílamanninn" kölluðum við
þennan náunga almennt í skóla,
reyndar uppá latínu — og það var
fyrir tíma hreyfimyndarinnar sem
varð fræg — ekki þótti hann stíga
í vitið og lítið augnayndi, en svo-
sem ekkert illmenni, held ég;
nema hvað þetta kvöld þegar
fundum okkar bar aftur saman
hafði flúorlampabrúnkan leyst
fílapenslana af hólmi, kórónafötin
og melkaskyrtan lúðaúlpuna og
rúllukragapeysuna, maðurinn í
þokkabót orðinn tágrannur og
skarpleitur, næstum greindarleg-
ur. Naumast að ég hefði þekkt
hann aftur ef talandinn og orðfær-
ið hefði ekki enn verið vel fyrir
neðan meðallag.
„Jæja, hvað ert þú að gera
núna?“ Auðvitað! Maður er varla
búinn að koma frá sér fátækleg-
ustu kveðjuorðum áður en þessi
óumflýjanlega spurning er komin
á loft, þetta sveitamannslega
framhald af spurningunni „Hvað
gera foreldrar þínir?” sem blessuð
börnin þurfa eiiíflega að vera að
ráða í.
Samræðulist Frónbúans hefur
nú aldrei verið mikilfengleg, svo
ég vildi ekki svara alveg útí hött
og læddi því útúr mér einhverjum
hálfsannleikanum:
„Blaðamaður, frílans... Eigin-
lega meira frí en lans... Ha, ha,
ha...!“
Hann saup á viskíinu (náttúr-
lega tólfára gömlu, 500kall desi-
lítrinn) með tilheyrandi efasemda-
svip, mældi út leðurjakkann gauð-
rifinn, slitnar gallabuxurnar,
skóna háaldraða, einfalt martíni-
glasið.
^Má ekki bjóða þér viskí?"
Eg afþakkaði, þekkjandi mann-
gerðina, vitandi að maður stingur
helst ekki höndunum á sér uppí
ljónskjafta og að hlutfallslega er
tímakaupið yfirleitt frekar lágt
þegar maður drekkur frítt hjá
mönnum af þessu tagi.
„Jæja,“ bætti hann við eftir
vandræðalega þögn, „mann er
orðinn fjármálastjóri...." Rogginn.
„Ha?“
„Fjármálastjóri! ” áréttaði hann
hátt og snjallt og kom skilnings-
ríkur til móts við skilningsleysi
mitt, og þvínæst fylgdu langar út-
listanir sem ég meðtók ekki nema
svona rétt til hálfs — nema hvað
mér skildist að staða f jármálastjór-
ans í viðskiptalífinu væri ekki
óáþekk stöðu ylfingsins í skáta-
hreyfingunni (þetta eru mín orð);
þá er sumsé brautin greið í skát-
ann, flokksstjórann, sveitarstjór-
ann, dróttskátann, skátahöfðingj-
ann. Með öðrum orðum: skrif-
stofustjórann, framkvæmdastjór-
ann, forstjórann, stjórnarfor-
manninn og uppúr.....
Síðan kom þessi venjulega rolla
um húsbyggingar, bílakaup,
hjónabönd, barnéignir, sóiar-
landaferðir, heimilistæki, vídeó
og útsöluprísa — hálftími af þessu
— og loks þegar ég rambaði á
hengiflugi örvæntingarinnar,
gjörsamlega fullsaddur, þessi
djúpu, já spöku, orð sem breyttu
litarafti kvöldsins í einni sjón-
hendingu:
„ Já, mann er búinn að gera það
assi gott. Jamm, þið voruð helvíti
hressir í menntó, þú og vinir þínir.
En það er nú ekki alltaf nóg að
vera aðalnúmerið í skóla..." Já,
þetta sagði þessi ágæti maður og
virti mig fyrir sér, ekki hæðnis-
lega, ekki illkvittnislega, heldur
blátt áfram og eðlilega, þótt eftil-
vill vottaði fyrir dálítilli vorkunn-
semi.
Svo ætlaði hann auðvitað að
halda áfram á sömu braut og segja
að „mann yrði líka að standa sig í
lífsbaráttunni", en þá sá ég mér
undankomuleið í því hvað hann
hefur alltaf verið lítið lipur í tung-
unni, kvaddi í snarhasti og smok-
aði mér burt, klumsa og talsvert
niðri fyrir.
Nú er ég ekki að segja frá þessu
lítilsverða atviki af því mér finnist
sérdeilis gaman að tala illa um
gamla skólafélaga í blöðunum.
Kjarni málsins er bara sá að fjár-
málastjórinn upprennandi hafði
talsvert til síns máls. Ég og hressu
vinirnir mínir úr menntó erum
alltaf svo ógn blankir og verðum
það sennilega „þar til gyðingarnir
sjá að sér“ eins og skáldið sagði.
Sumsé um ókomna framtíð. Ekki
það að okkur langi mikið tii að
”standa okkur í lífsbaráttunni,"
ég er ekki einu sinni viss um að við
séum sérlega trúaðir á þessa svo-
kölluðu lífsbaráttu, enda dekur-
spilltir upp til hópa. Og ef við eign-
uðumst einhvern tíma peninga er
ég þess fullviss að við mundum
ekki eyða þeim í sprungna stein-
steypu og hjólbarða lífsbaráttunn-
ar, heldur skynsamlega á ein-
hverri sólbakaðri strönd, með fjall
í baksýn, lauslátar stelpur og kar-
öflu á kringlóttu borði. Því er það
einnig sannfæring mín að við sem
eigum enga peninga eigum skilið
að eiga peninga, en að athafna-
mennirnir og fjármálastjórarnir
sem eiga peninga eigi ekki skilið
að eiga neina peninga.
Þetta er hálfgerður bömmer.
Til þess að ræða þessi mál
fannst mér tímabært að kalla sam-
an skyndifund í skákklúbbnum
Grana, sem núorðið gerir allt ann-
að en að tefla skák á fundum sín-
um. Umræðuefni: Fyrst enginn fé-
laganna hefur lengur marktækan
séns í að verða poppstjarna, at-
vinnufótboltamaður, metsöluhöf-
undur, einkaerfingi eða gígoló,
hvernig förum við þá að því að
græða peninga án þess að slíta
okkur út á mannskemmandi
vinnu og án þess að enda í fang-
elsi. Allar tillögur eru vel þegnar.
Fundurinn var heldur daufur til
að byrja með, engum datt neitt í
hug. Loks eftir nokkurt þóf fædd-
ist fyrsta hugmyndin; A (sem er
alltaf að horfa á vídeó) stakk upp
á því að stofna bílabíó á bæjar-
mörkunum þar sem allt er leyfi-
legt.
Það er alltaf rigning og þoka,
það mundi aldrei sjást á tjaldið,
var hin óhjákvæmilega mótbára B
sem er úrtölumaður.
Það er bara betra, sagði C sem
er hundingi (cyníker).
D, sem er að baksa við að gera
upp kjallaraholu á glæpsamlegum
bankalánum, stakk upp á því að
við fyndum upp nagla sem gætu
beygt fyrir horn af sjálfu sér. Eng-
inn treysti sér til að finna upp svo-
leiðis og þá bætti D vonsvikinn við
að sennilega væru blankheit eitt-
hvað óumbreytanlegt sem menn
þægju í vöggugjöf eða drykkju í
sig með móðurmjólkinni.
Svo fóru hugmyndirnar að
streyma hægt og bítandi, frumleg-
ar og minna frumlegar: Sígarettur
með engri ösku? Nei, það er víst
gömul lumma. E hafði stúderað
smáauglýsingadálka í amerískum
tímaritum af óvandaðri sortinni
og stakk upp á því að við brugguð-
um ástarbrímalyf úr íslensku lýsi
og seldum í póstkröfu til Banda-
ríkjanna. „There is a sucker born
every minute", sagði hann máli
sínu til stuðnings og vitnaði í lífs-
mottó reykvísks pylsusala. Einum
Granameðlimi sem hefur áhuga á
hassreykingum fór að leiðast þóf-
ið og stakk upp á því að við færum
einfaldlega að selja skólabörnum
dóp. Enginn peningur í því, and-
mælti C og víst ekki hægt að kom-
ast framhjá því. F hélt að það væri
rjúkandi bisness í kjúklingabita-
stöðum þar sem kjúklingarnir
væru skeyttir saman úr slógi og
fiskimjöli. Einhver hélt að auð-
veldast væri að byrja á togara eða
refabúi — „maður verður bara að
fara að mjólka sjóðakerfið..."
Og svona koll af kolli, einsog við
má búast: Naglabjórstofa. Vídeó-
leiga. Leiktækjasalur. Vínumboð.
Sjoppa. Maðkatínsla.
Þá var það að einhver mundi
eftir snyrtimenninu Elmari sem
stundar nám í Sambandslýðveld-
inu Þýskalandi. Þar lá náttúrlega
fídusinn falinn. Elmar þessi er
snyrtimenni í alla staði einsog áð-
ur segir og kannski óþarfi að lýsa
hér nánar háttalagi hans né ann-
arra snyrtimenna. En einsog fram
kom á fundinum við gríðarlegan
fögnuð viðstaddra hannaði Elmar
á sínum yngri og glaðari snyrti-
mennskuárum stórkostlegt þarfa-
þing, sem væri án efa ómissandi
öllum snyrtimennum og menn-
ingarheimilum — ef það þá væri á
annað borð komið á markað. Um-
rætt þing er plastpoki, ógn fyrir-
ferðarlítill, sem er þeirrar gerðar
að bregði maður honum utan um
nakinn fótinn á sér með fimlegri
sveiflu beggja handa, stingi síðan
hægri hendi vopnaðri naglaklippu
innan um þar til gert op á fjær-
enda pokans, um leið og þar til
gerður spotti er hertur að ökklan-
um neðanverðum, hef ji síðan hina
vikulegu tásnyrtingu, þá mun sá
hluti tánaglanna sem reyndist
vera óþarfur falla ljúflega niðuri
þar til gert hólf á innra borði pok-
ans sem að lokinni snyrtingu má
losa með lítilli fyrirhöfn.
Þegar þarna var komið fundar
og allir höfðu meðtekið ofan-
greindar skýringar var ljóst að
stórfyrirtæki lá í loftinu, auðhring-
ur jafnvel sem í framtíðinni ætti
eftir að mergsjúga varnarlausar
smáþjóðir; ísnegl hf., Nails-off Inc.
Naglapokinn væri auðvitað bara
fyrsta (og veigamesta) skrefið, en
í kjölfarið kæmu síðan naglapokar
af ýmsum stærðum og gerðum og
mismunandi stigum handhægni
og meðfærileika, í útgáfum fyrir
almenning, útvalda og fjölskyídu-
fólk. Að ógleymdum ýmsum nýj-
ungum sem tengjast naglapokan-
um beint eða óbeint, sér hönnuð-
um naglaklippum, töskum, sokk-
um, skóm, smyrslum og vötnum.
Loks var ákveðið að færa þenn-
an sögulega fund í skákklúbbnum
Grana niður á Gauk á Stöng og
skála fyrir nýja stórfyrirtækinu
með stórum fyrirheitum um að
koma brátt saman aftur og semja
bréf til þeirra stofnana íslenskra
sem hafa með framfarir og frjóa
hugsun að gera: iðnþróunarsjóðs,
iðnlánasjóðs, iðntæknistofnunar,
Félags íslenskra iðnrekenda, Iðn-
aðarbankans, Aðalverktaka og-
svoframvegis...
Ænei, þetta var hálfgerður
bömmer. En ég pant vera fjár-
málastjóri!
PARKET
Nýtt
Nýtt
Einu sinni enn er Tarkett-parket í far-
arbroddi í parket-framleiðslu.
# Á markaöinn er nú komiö parket meö
nýrri lakkáferö, sem er þrisvar sinnum
endingarbetri en venjulegt lakk.
• Veitir helmingi betri endingu gegn risp-
um en venjulegt lakk.
G Gefur skýrari og fallegri áferö.
G Betra í öllu viöhaldi.
G Komiö og kynnið ykkur þessa nýju og
glæsilegu framleiöslu frá Tarkett.
G Alger bylting á íslenska parket-markaö-
inum.
Harðviðarval hf.,
Skemmuvegi 40, Kópavogi,
sími 74111.
HELGARPÓSTURINN 23