Helgarpósturinn - 26.07.1984, Blaðsíða 25

Miðast helstu skemmti-
staðir borgarinnar ein-
vörðungu við þarfir unga
fólksins?
í rörum eftir veggjunum.
„Mikilfenglegt," bætti hún við og
þar með bárust okkur drykkirnir á
barborðið.
í GAMLA DAGA
Að gefnu tilefni reyndum við í
sameiningu að sirka út hljóðlegasta
hornið í húsinu til að setjast í. Það
hafðist næstum því eftir nokkra leit;
næstum því vegna þess að í því
horni þurfti ekki að öskra neitt
óskaplega til að fá notið samræðna.
Það var skálað, en svo fór ég að
inna þau eftir dansleikjahaldi á
þeim árum þegar þau voru á aldri
við aðra gesti Hollywood þetta
kvöld.
„Ef við fikrum okkur aftur til árs-
ins 1930, eða þar um bil,“ sagði
Guðjón, „þá er það að segja að
framboðið af dansiböllum var
ákaflega takmarkað. Við erum nú
bæði ættuð úr sveit, ég úr
Borgarfirðinum en hún Anna úr
Biskupstungum, og yfir vetrarmán-
uðina á þeim stöðum var varla um
nema tvö böll á vetri að ræða. Ann-
arsvegar milli jóla og nýárs og hins-
vegar um vorkomuna. Á sumrin
voru það síðan kaupakonuböllin
sem svo voru nefnd.
Nú, það var dansað í ung-
mennafélagshúsunum í hverri
sveit, og algjör undantekning að
það sæist vín á mönnum. Það voru
þó örfáir með þetta í rassvasanum.
Fólkið kom nefnilega til að
skemmta sér, og menn voru ekki á
því að eyðileggja í sér þróttinn með
drykkju, því það var alla jafna
dansað fram undir dagsbirtu. í dans-
inum var reynt að virkja hvern og
einn einasta sem mætti í fjörið og
þess freistað með ýmsum ráðum að.
allir kynntust sem fyrst innbyrðis.
Til þess var dansstjórinn, sem
stjórnaði marseríngunum og hvað
þetta hopp manns hét nú ailt
saman. En þetta voru þó altént
fyrirfram ákveðin hopp á þessum
árum, sem var allt annað og meira
en mér sýnist vera uppi á
teningnum þarna frammi á
dansgólfinu. Þarna skoppar fólkið
bara einhvern fjandann sem því
dettur í hug hverju sinni. Ég hugsa
að maður sé nú vel samkeppnisfær
í lætin atarna."
ÓTTALEGIR
RANGALAR
Við fórum síðan að ræða um það
hvernig fólk fellur hvert fyrir öðru á
dansiböllum. Það hefur líkast til
ekkert breyst alla þessa öld. Guðjón
taldi engan vafa vera á því að hann
hefði fallið fyrir einhverjum stelpn-
anna þarna inni í Hollywood, væri
hann orðinn ungur í annað sinn. Og
Anna taldi hið sama gilda um strák-
ana á svæðinu. „Ástin er alltaf söm
við sig, þrátt fyrir allar aðrar breyt-
ingar." Nú, Guðjón var ekki frá því
að þetta væri ágætur hjónabands-
markaður.
Að því búnu var staðið upp úr
hljóða horninu og rölt lítillega um
svæðið. „Óttalegir rangalar eru
þetta,“ varð Önnu að orði þegar við
höfðum rutt okkur leið yfir í hinn
enda hússins. „Að fólkið skuli bara
ekki viilast hérna.“ Ég sagðist halda
að liðið kæmi hingað svo oft að það
væri farið að þekkja staðinn dável.
En síðan kom hávaðinn aftur inn í
umræðuna.
Og þvílíkur drynjandi. Anna
varð hálf skelfd og Guðjón gretti sig
þegar næst dansgólfinu var komið.
Samræður voru óhugsandi svo það
var með handapati sem hjónin
bentu mér á hvort ég vildi ekki
fylgja þeim fram.
„Er þetta virkilega það eina sem
hægt er að gera hérna," spurði
Anna þegar í talsvert hijóðiátara
umhverfi var komið og hún meinti
þetta tvennt; að reyna að spjalla
saman í kapp við hávaðann eða
hoppa um í einhæfum takti
tónlistarinnar. Ég sagði henni að
það væri líka talsvert vinsælt að
standa bara við einn vegginn og
góna út í loftið með glas í hendi.
Sumir kæmu bara til þess. „Ja,
hérna," var það eina sem hún hafði
að segja við þeim tíðindum. „Það er
erfitt að ímynda sér að fólk hafi
gaman af þessu helgi eftir heigi,“
sagði Guðjón. „Það má vel vera að
þetta sé upplifun einu sinni, en ég
skil ekki hvað það er sem rekur fólk
hingað aftur og aftur, nema þá að
hugtakið skemmtun hafi eitthvað
brenglast með árunum." Anna
bætti síðan þessu við: „Ég man hve
ánægjan skein úr andlitum allra
sem sóttu dansieikina í okkar
ungdæmi, en hérna er fóik sumt
raunamætt, auk þess sem ég sá ekki
betur en ein stúlka væri grátandi úti
í horni þarna áðan...“ i
Okkur kom saman um að tónlistin
væri völd að þessu. Með þeim hrika-
lega hávaða sem fólki væri boðið
upp á væri ekki nema eðlilegt að
því liði illa. „Kynslóðabilið í
tónlistinni virðist ákaflega breitt.
Mér þykir miður hvað tekist hefur
að venja unglingana við hávaðann
og þessa einhæfni sem boðið er upp
á í lagavali.
FÁTÆKLEGAR
SKEMMTANIR
Það var sýnilegt að þau hjónin
áttu erfitt með að slaka á inni í þess-
ari undraveröld. Það var ekki laust
við að þeim fyndist þau vera fyrir.
Hvarvetna var fólk að ryðjast,
sumir með fleiri en eitt glas í hendi,
því óðum dró að lokun barsins.
Á leiðinni heim á Hagamel var
farið að ræða það hvað þetta hefði
samt verið skemmtileg reynsla.
„Það fór þó aldrei svo að maður liti
ekki almennilega á næturlífið hérna
í borginni," sagði Guðjón en Anna
greip til danska orðsins
„oppleveise". Niðurstaða þessarar
greinar datt upp úr Guðjóni þegar
við ókum inn í hljóðláta hverfið
þeirra í Vesturbænum. Hann sagði
um þessa staði sem þau höfðu sótt
fyrr um kvöldið: „Það er svo sem
ekkert að þeim nema hávaðinn og
einhæfnin. Ég skil ekki almennilega
hvað þetta eru fátæklegar skemmt-
anir í sjálfu sér. Að minnsta kosti er
umgjörðin miklu tilkomumeiri en
innihaldið."
Skálað að gömlum og góðum sið við barinn. Tónlistin í salnum verður ekki greind
á þessari mynd, einsog eðlilegt má teljast, enAnna sagði: „Þetta hamrar á hlust-
unum." „Forheimskandi," sagði Guðjón.
bara ágætlega á liðið þarna. Eg
hugsa að það væri asskoti gaman að
skella sér þarna, svona eins og viku-
lega.“ Ég spurði Önnu hvort hún
væri til í að hleypa kallinum svo oft
út. Hún svaraði því nú bara til að
fólk ætti ekki að vera að ráðskast
svo mikið hvert með annað, allra
síst hjón, hélt hún. „Það verður
'hver að fá að halda sínu sjálfstæði,
og þetta hvort hann Guðjón minn
megi heimsækja Pöbb-inn einstöku
sinnum, held ég að hljóti að vera í
lagi. En hann verður þá að gjöra svo
vel og fara þangað einn. Mér fannst
gaman að koma þarna einu sinni,
tja, þetta var eiginlega upplifun, en
engu að síður nóg fyrir mig.“
„MIKILFENGLEGT“
Sjálfsagt hefur meðalaldurinn
hækkað snarlega í húsi Óla Laufdals
þegar við birtumst í salargættinni.
Varla var nokkra sálu að sjá á staðn-
um eldri en þrítuga. Nema náttúr-
lega þau Önnu og Guðjón.
Samanlagður aldur þeirra tveggja
hefur vafalítið jafngilt hartnær tíu
manna hópi þarna inni. Það var
heldur ekki að sjá á andlitum
gestanna að nærvera fólks á aldur
við hjónin væri venjuleg. Fólki brá,
í jafnmiklum mæli og gerst hafði á
Pöbb-inum.
Við gengum að einum barnum í
húsinu og pöntuðum okkur drykki.
Á meðan beðið var afgreiðslu, virtu
hjónin fyrir sér innréttingar og
skrautleika þeirra. Þeim fannst mik-
ið til koma. Þau störðu sérstaklega
á alla ljósadýrðina sem skipti litum
í takt við dynjandi diskóið. „Þetta er
ansi smekklegt," sagði Guðjón og
bætti við: „Skárra væri það nú ef
það væri afturför á öllum sviðum
skemmtanalífsins." „Þetta er nú
eiginlega hálfgert undraland," hafði
Anna til málanna að leggja og varð
starsýnt á æpandi litbrigði
nokkurra neónljósa sem bylgjuðust
GRIÐLAND
SÆL-
KERANS
r
A hverjum degi bjóð-
um við úrval kjöt- og
fiskrétta af sérlega glæsi-
legum sérréttamatseðli
svo og rétti dagsins.
Renndu við, slappaðu
af og dekraðu við bragð-
laukana í Veitingastof-
unni Þyrli -griðlandi sæl-
kerans.
Veitingastofan
Þyrill
Opið frá kl. 8:00 til 23:30
Sími 93-3824
HELGARPÓSTURINN 25