Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.1990, Blaðsíða 16

16
MÁNUDAGUR 8. JANÚAR 1990.
Merming
franska (Kjarvalsstaðir), verk
norska myndlistarmannsins Arvid
Pettersen (Kjarvalsstaðir) og aust-
ur-þýska málarans Michael Kunert
(FÍM-salur).
Málverkið heldur sínu
Aftur á móti virðast sýningarstaðir
vera nákvæmlega jafnmargir árin
1989 og 1988 eða 65 alls.
Ef horft er til töflu 2 kemur í ljós
aö málverkið er nálægt því að halda
sínu en flestum öðrum tegundum
sýninga hefur fækkað miili ára.
Hér skal enn og aftur sleginn sá
varnagli að undir „málverk" eru
flokkuð öU máluð verk á tvívíðum
fleti og sýningar þar sem slík verk
eru í meirihluta. Sem sagt, olíu-,
vatnslita- og pastelmyndasýningar.
Teikningar, sem gerðar eru með
svipuðu markmiði og málverkin, fá
einnig að fljóta með í þessum flokki.
Taíla 2 sýnir eina stóra undantekn-
ingu frá þeirri fækkun sem hér hefur
verið tíunduð, það er ljósmyndun.
Ljósmyndasýningar hafa aldrei
verið fleiri frá því myndlistarannáll
var skrifaöur í fyrsta sinni.
En hér erum við að tala um magn,
ekki gæði. Það verður að segjast eins
og er að íslensk listljósmyndun er
enn ekki risin úr öskustónni.
Eftirminnilegasta ljósmyndasýn-
ing ársins var eftir erlendan mann,
snillinginn Yosuf Karsh.
Söguiegar listsýningar voru sömu-
leiðis einni fleiri en árið 1988, þökk
sé auknum umsvifum Listasafns ís-
lands. Þar ber hæst áöurnefnda yfir-
htssýningu á Jóni Stefánssyni sem
leiddi skilmerkilega í ljós bæði styrk
og veikar hliðar listamannsins.
Kjarvalsstaðir stóðu fyrir tíma-
bærri úttekt á SÚM-tímabilinu en sú
sýning einkenndist meira af kappi
en forsjá.
Umhleypingasöm sýningar-
starfsemi
Starfsenú sýningarsala var talsvert
umhleypingarsöm á árinu 1989, eins
og tafla 3 ber með sér.
Um vorið pakkaði Nýlistasafnið
saman og flutti af Vatnsstígnum þar
sem það hefur verið til húsa um tíu
ára skeið.
Safnið er enn í kössum og óvíst um
framtíð þess, því miður fyrir þróun
myndlistarinnar í landinu.
Þrjú lítil gallerí lögðu upp laupana
á árinu 1989, Gallerí Gangskör, Gall-
erí Grjót og Hafnargallerí, en í stað-
inn komu Nýhöfn, Hafnarborg í
Hafnarfirði og Gallerí 11, sem reis á
rústum Grjóts. Þrátt fyrir marghátt-
aða kosti síðastnefndra sýningarsala
koma þeir tæplega í stað Nýlista-
safnsins og Gallerís Svart á hvítu
sem vettvangur fyrir margháttaða
tilraunastarfsemi.
Starfsemi Ásmundarsalar jókst
einnig til muna eftir nokkurra ára
breytingarskeið og Slunkaríki á
ísafirði blómstraði á ný, einn sýning-
arstaða á landsbyggðinni.
Gott er líka að vita af Listasafni
Sigurjóns Ólafssonar og þéirri
merku tónlistar- og rannsóknarstarf-
semi sem þar fer nú fram við undir-
spil úthafsöldunnar.
Listviðburður ársins var listaverkagjöf og sýning Errós, sem hér sést á tali við forseta íslands, Vigdisi Finnbogadóttur, við opnun sýningarinnar.
Minni umsvif
sama gróska
myndlistarannáll ársins 1989
Myndlistin á árinu 1989 var ekki
öll þar sem hún var séð.
Hún var feiknamikið í sviðsljósinu,
ekki síst vegna höfðinglegrar gjafar
Errós og meðfylgjandi sýningar á
nýlegum verkum hans. Síðan hrönn-
uðust Ustsýningar upp um helgar
með regulegu millibili, svo oft að
elstu áhugamenn um myndhst töldu
sig ekki muna aðra eins grósku.
Og víst má til sanns vegar færa að
íslensk myndlist hafi ekki verið
gróskuminni á nýliönu ári en árið
1988.
Fyrir utan áðurnefnda sýningu
Errós aö Kjarvalsstöðum héldu fleiri
eldri Ustamenn eftirminnilegar sýn-
ingar, til að mynda Kristján Davíðs-
son (Nýhöfn) og Hringur Jóhannes-
son (Listasafn ASÍ), að ógleymdri
yfirUtssýningunni á Jóni Stefáns-
syni.
Yngri kynslóðir létu heldur ekki
sitt eftir liggja, ég nefni aðeins Kristj-
án Guðmundsson (Kjarvalsstaðir),
Helga Þorgils (Kjarvalsstaðir), Kjart-
an Olason (Kjarvalsstaðir), Kristján
Steingrím (NýUstasafn), Sólveigu
Aðalsteinsdóttur (Nýlistasafn), Jón
Axel (Nýhöfn), Sigríði Ásgeirsdóttur
(Norræna húsið), Pétur Bjarnason
(Ásmundarsalur) og Svövu Bjöms-
dóttur (Norræna húsið), en tvær síð-
astnefndu sýningarnar veröa að telj-
ast meðal glæsilegustu „debút“ sýn-
inga hér á landi.
I þrívíöa kantinum
Báðar voru í þríviða kantinum,
sem ef til vill bendir til þess aö vaxt-
arbrddd íslenskrar myndlistar sé að
finna þeim megin.
En myndlistin var sannarlega fyr-
irferöarminni árið 1989 en árið á
undan, ef tölumar einar eru látnar
tala, sjá töflu 1.
Þar kemur í ljós að listsýningum á
landinu öUu fækkaði talsvert frá því
árið áður og hafa þær ekki verið
færri síðan 1986.
Ekki veit ég hvaö veldur en giska
á að fækkun sýningarstaða og al-
mennt efnahagsástand ráöi þar ein-
hveiju um.
Ef sveiflur milU annarra sýningar-
ára eru hafðar til hUðsjónar er þessi
almenna fækkun sýninga út af fyrir
sig ekki óeðUleg.
Hins vegar virðist hún koma sér-
staklega illa niður á tveimur þáttum
íslenskrar sýningarstarfsemi, ann-
ars vegar erlendum sýningum, hins
vegar sýningum utan Reykjavíkur.
Eins og tafla 1 sýnir hefur hvort-
tveggja fækkað um meira en helming
á einu ári. Á meðal þeirra 23 erlendu
sýninga, sem mér tókst að hafa upp
á, hugnuöust mér sérstaklega Nor-
ræni veflistarþríæringurinn (Kjarv-
alsstaðir), sýning á sænskum guð-
spekingi og brautryðjanda í mynd-
list, Hilmu af Klint /Listasafn ís-
lands), verk úr Épmal-safninu
Fróðleg sýning á nútimalistaverkum í eigu Épinal-safnsins í Frakklandi var haldin að Kjarvalsstöðum. Hér er
verk eftir Tony Cragg, eina skærustu stjörnu Breta í þrivíðri myndlist i dag.
Ostsýningar á öllu landinu
264 — 270^
272 .
215
242
.167
188
80
125
1978 1979 1980 1985 1986 1987 1988 1989
60-
40
■ Erlendar sýningar
□ Fjöldi staða
□ Utan Rvíkur
20-
1978 1979 1980 1985 1986 1987 1988 1989