Íslendingaþættir Tímans - 12.04.1973, Blaðsíða 1

ISLENDINGAÞÆTTIR
TÍMANS
Fimmtudagur 12. april, 24. tbi. 6. árg. Nr. 109
Þórunn Þorsteinsdóttir
deildarhjúkrunarkona
Fædd 9. fcbrúar 19X0
Dáin 18. marz 1973.
Sól er hnigin að viði i ævi Þórunnar
Þorsteinsdóttur hjúkrunarkonu og
fram i hugann þyrpast minningar um
hana, sem allar eru á eina lund, þær
hafa yfir sér þá heiðrfkju, sem aldrei
bar ský né skugga á i ævilangri vináttu
okkar.
Þórunni sá ég fyrst i Kvennaskólan-
um i Reykjavik, er við vorum á ung-
lingsárum við nám, en þar kynntumst
við litið þvi við vorum sitt i hvorum
bekk. Fáum árum siðar lá leið okkar
heggja til Akureyrar, þar sem við hóf-
um, samtimis að kalla, nám i hjúkrun
við sjúkrahúsið Gudmanns Minde,
gamla spitalanum þar. A sjúkrahúsinu
var nám — og starf— fyrst og fremst
þrotlaust starf — puð frá morgni til
kvölds. A vakt klukkan sex á morgn-
ana, af vakt klukkan 8—9 á kvöldin —
með 1 og 1/2—2 klst. hvildarstund um
miðjan daginn og 1/2 fridag i viku
suma mánuðina þegar erfiöast var, en
heilan fridag vikulega er hægt var að
koma þvi við.
Þetta ár, sem við Þórunn unnum á
sjúkrahúsinu á Akureyri var nefnilega
á ýmsan hátt erfitt hjá spitalanum. 3
ýfirhjúkrunarkonur voru á þvi eina
Sri, hvor eftir aðra, og meiri hluta árs-
ms engin aðstoðarhjúkrunarkona svo
við nemarnir á fyrsta ári, þurftum að
faka að okkur miklu fleiri skyldustörf
en venja er að nemar hafi með hönd-
um.
Skarlatssótt kom upp I Menntaskól-
anum á Akureyri, Þórunn var send
með frá spitalanum til að sækja
skarlatssóttarsjúklinga þangað. Hún
tók þá i fangið og lagði i sjúkrakörfuna
°g hjúkraði þeim siðan á spitalanum —
bar til hún veiktist sjálf. — Fleiri nem-
ar tóku veikina og voru þeir i einangr-
hn a herbergjum sinum i gamla Sótt-
j
varnarhúsinu, þar sem við nemarnir
bjuggum uppi á loftinu. Ég var svo
heppin aö sleppa við að veikjast — ;en
nú sást alls ekki út yfir hvernig takast
mætti að sinna bráðnauðsynlegustu
störfum á sjúkrahúsinu. Hjúkrunar-
kona Rauöa krossins á Akureyri, frk.
Sigriður Bachmann hljóp þá undir
bagga og kom okkur til hjálpar við
störfin og nokkru siðar tókst aö fá
stúlkur til nema-starfa utan úr bæ, sjvo
einhvern veginn bjargaðist þetta.
En hvernig sem sjúkdómar og stárf
fylltu upp umhverfi manns og tima,
ólgaði æskan og gleðin innra m|eö
manni. Það var dásamlegt að vera til,
finna kraftinn i sjálfum sér, finna
skapandi krafta almættisins ýta öllu
áfram, — inn i jarölifið — meðan jaj'ð-
lifið varði — siðan út úr jarðlifinui —
inn i björt fyrirheit framhaldslifsins.
Allt var — og er — á fleygiferð inn i
önnur og æðri svið tilverunnar. — Ég
hljó]> frekar en gekk frá sjúkrahúsinu
upp að Sóttvörn I brakandi snjónum á
janúarkvöldi, eftir annadag. — Nú,
þarr a var þá Þórunn komin út i glugga
og kallaði glaðlega til min. ,,Hæ”,
sagfji ég. „Viltu koma i snjókast”,
hnofaði snjóbolt- og kastaði upp i
gluggann til Þórunnar. Hún hló, greip
snjóDoltann og kastaði honum aftur I
mig. — En um leið og boltinn dúndraði
niður, stundi hún og sagði: ,,Æ, þetta
mátji ég ekki gera, nú smita ég þig”.
— Llitið atvik — en ljóst um alveg
óverjulega vakandi vitund þeirrar
ótakmörkuðu samvizkusemi, sem var
aðalj og einkenni Þórunnar Þorsteins-
dóttyr alla tið.
Árin liðu. Við héldum áfram að vera
sam :eröa I námi unz viö útskrifuöumst
voril) 1933 i hópi þeirra 13 hjúkrunar-
kverna, er fyrstar luku námi frá
Hjúkrunarskóla Islands. Og nú skildu
leiðit. Þórunn Þorsteinsdóttir hélt til
frarr haldsnáms til Finnlands og Svi-
þjóðar. — Er hún kom heim réðist hún
til Landspitalans og þar vann hún við
hjúkrun alla tið siðan, lengst sem
deildarhjúkrunarkona við kvensjúk-
dómadeildina. Hún var frábær I störf-
um Sinum, samvizkusöm og sönn og
lagðj sig alla fram. Sómi sinnar stétt-
ar. Viss, örugg, skilningsrik og hjarta-
hlý.
Þó svo færi að við værum búsettar
sitt i hvoru landshorni, hélzt vinátta
okkar óslitin alla ævi. Aldrei kom ég
svo lil Reykjavikur, að ég hitti ekki
Þóri^nni eða talaði við hana og alltaf
var sömu hlýjunni aö mæta hjá henni.
ttjiikrunarstarfið var annar sterki
þátturinn i lifi Þórunnar Þorsteins-
dóttúr, hinn var kristilegt starf. Hún
var imilega trúuð — og datt ekki ann-
að I h ug en rækja trú sina i verki — auk
sam^izkusemi i daglegum störfum —