Morgunblaðið - 03.05.1969, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MAÍ 196»
19
Minning:
Jóhanna Eyjólfsdóttir
frá Á á Síðu
Að Graiíairlkirikjiu í Ska/ftár-
tumigu fer fraim í dag útför Jó-
hönmu Oddnýjiair Eyjólfsdóttiur frá
Á á Síðu. Hún var fædd á
Skaftárd'ai 6. marz 1875 og því
rúmlega 94 ára er hún lézt á
Hriafnistu 22. apríl sniemima morg
uins. —
Foreldrar Jóhönnu voru Eyj-
ólfur Guðtmiumdsson frá Hæðair-
garði í Landhroti og komahains
GuðQiauig Jónsdóttir Bjömssonar
á Búlaindi í Skaftártuinlgu. Þiaa
Guðllau/g og EyjóMur eignuðluist
14 böm en efcki komuist niema 4
aÆ þeim til fuillorðins ára: Guð-
mundur bóndi Steig í Mýrdal,
Jón bóndi Stekusmýri, síðar
Skáittniarbæj'arihraunum og Mar
grét húsfreyja StoaftárdaJl. Öll
eru þau nú látin, Marigrét á sl.
vori, þá orðin 96 ára gömiul. —
Jóhamna ólst upp mieð foreildr
um sínium en varð á bezta aldri
fyrir því óláni að fá haindanmein
svo illkynjiað og þrálátt að enigir
læfcnisdómiar komu að haildi og
varð henmi höndum mjög lítt nýt
affla tíð síðam. En vimnnikapp
og vinmuglleði henmiar var mjög
mikið svo að afköstin voru ótrú
leg þrátt fyrir örkuim.l henmar.
í ættbyggð simmi, Stoatftárþimigi
dvaldi Jóhanma lleogst af siruni
iömgu æfi. Þó var hún 8 ár í
viist hjá þeim Einiari í Garðs-
aiulka og Þorgerði Jónsdóttur
frá Hemiru. Þaðan fór húm aft-
ur austur og gerðist ráðskona
hjá Vigfúsi háJífbróður sínium, sem
hafði tekið við búi á Á að föður
þeirra látnum.
Eftir fráfall Vigfúsar dvaldi
Jðhanmia lengst af á Fossi á
Síðu hjá þeim hjónium Heiga Eir
íkssyni og Guðrúmu Bjömsdótt
ur. Varð þeim vel til viraa og
átti Jóhiamma þar góða ævi og
ámægjufliega vist fram umdir ni-
rætt. Hauistið 1964 fluttist húm
hingað suðuir til Odds Jómsson-
ar bróðursonar síns og Ágústu
komu hanis frá Þykkvarbæjiar-
kiauistri. Dvaldist hún á heimili
þeirra þar til hún fékk vist á
Hrafnistu. —
Á því miammmiairga heiimili
hinnia gráu háira undi Jóhammia
sér vei í sinni' háu eili og var
inniiega þakklát starfsfólki þar
fyrir hlýtt viðmót og góðam að-
búnað og þó að jiafmam verði
skiptar skoðamir um það, hverm-
ig fyrir laiumunum er ummið þá
verðum við sem til þekkjum sjáltf
sagt sammáia uim að réttiiega
hafi verið goildim da,giaium að
kvöldi ævidlags Jóhöninu Eyj-
ólfsdóttur. —
Sfcammri stuodu eftir að sál
henniar hafði yifirgefið hinm hrör
iega og ellilhrumia bústað sinm, reis
sumiarmáiasólin og sendi geiisflia-
flóð sitt upp á heiðbfliáan auistur-
himininm. Megi sú sólarupprás
verða okkur ölflium táton þess,
að uppi í sóiheimium eiíífðar-
inmiar fái 'hún að gleðjast mieð
horfmum vinurn og sammineyna
það, að vort líf, sem svo stutt
og stopuflt er, það stefmir á æðri
ieiðir. En upphimininm fegri en
augað sér, mót öffluim oss faðm-
inn breiðir“. —
G.
- MINNING
Framhald af bls. 21
mann, 'hans ljósiiæknu og frið-
elskandi sál, þrátt fyrir ákafann
og ýfingamar á yfirborðinu í
önn hversdagsins, þegar dægur-
mál fólksins 'hrönmuðuist svo að
'honum, að annað komist vart að.
Á eftir um kvöldið stjómaði Óisk-
ar svo fjöldasöng af lífi og sál,
eins og honum var svo lagið.
Árla morguninn eftir, áður en
við fórum, lék hann svo af þrótiti
á hið nýja, vandaða orgel Hafn-
arikirkju. Voldugir hljómarnir
og söngurinn ómuðu „út í heið-
ið blátt“ til upphafninigar „hug-
um, sem í hæðir snúa, hefja vom
til sólarlanda þar sem eilífð birtu
ber“.
Ég mun jafnan minnast Óskars
Jónssonar sem eins áhugamesta,
ósérhlífnasta og tiltækasta félagis
málamianns, sem ég hefi kynnzt
og átt samstarf við. Hamn var á-
gætlega máli farinn í ræðu og
riti og allt hans framferði yljaði
af þeirri innri glóð, áihuga og
einlægni, sem skilja á milli lif-
©nda og dauðra eða hálfdawðra.
Hann lifði lífinu lifandi fram í
fremstu fingurgóma alla stund
meðan hann mátti. Óiskar var
gæddur óvenj u'legum aðlögumar-
hæfileika, sem gerði honum auð
velt að samlagast hinu sundur-
leitasta fólki á skammri stundu.
Athafnásömu lífi er lokið. Ég
tel það ekki ofmælt, að Óskar
Jónsson frá Vík hafi haldið hátt
á loft og borið með karlmemnsku
og dirfistou mörg beztu aðals-
merki islenzkxar alþýðu. Þegar
ég 'h,ugsa_ til „togarajax'Lsins" —
eins og Óskar sjálfur oft komst
að orði — ®em varð fulltrúi
bænda á Alþingi íslemdinga,
var organisti, stjórmaði söng
og hafði orð fyrir mörgum
— getur mér ekki anmað
en orðið sú spurm, hvort
margir myndu þess umkommir að
feta í sporin hans. Ég dreg í efa,
að aðrir hafi það sem af er öld-
irnni, sýnt betur í verki en Óskar
Jónsi-on, hvað meðfædd lífsorka
og hæfileikar mega sín. Slíkra
manna er gott að minnast, þótt
eftirsjáin sé mikil. En gefi guð,
að land vorit og þjóð hafi jafnan
sem flesta þess konar menm að
missa, því þá höfum vér átt þá.
Syrgjamdi eigimkonu Óskars
Jóniasonar og börnum hans votta
ég einlæga hLuttekningu mína og
samúð vegna fráfalls óvenjulegs
manndómsmanns, sem margt gott
lét af sér leiða. Sjálfum honum,
á 'hinum nýju, ókunnu vegum
lífs og söngs og ljósa, bið ég
blessunar herra lífsins — „lífs-
ims þar og lífsins hér“.
Baldvin Þ. Kristjánsson.
Kveðja frá Verzlunarmanna-
félagi Ámessýslu.
VIÐ HIÐ snöggLega fráfall Ósk-
ars Jónssonar er höggvið skarð
í sveit íslenzkrax verzlunarstétt-
ar. Þar hafði hamn verið valinn
til forustustarfa, svo sem víða
anmarsstaðar.
Fljótlega eftiir kornu sína að
Selfossi var hann kosinn formað-
ur VerzLunairmannaféLags Árnes
sýslu og var það óslitið síðan.
Eftir inngöngu félagsims í Lands-
samband íslenzkra verz'lunar-
manma tók Óskar sæti í stjórm
þesis og var í hemni til dauða-
dags. Auk þess sat hamn nokkur
þing ASÍ fyrir verzlunarmenn.
Af þessu má lítillega sjá, hvaða
traust menn báiru til Óskars og
hverra vinsælda hann naut. Hvar
vetoa lét hann til tsín taka þau
mál, sem homum virtist leiða
launþegasamtökin fram á leið.
Hann var ósérhlífirm maður, til-
lögugóður og sanngjarn í samn-
ingum, en þó ákveðimn og fylg-
inn sér.
Hvers manms vanda vildi Ósk-
ar leysa. Ætíð var hann glaður
og ljúfur í viðmóti, skemmtiLeg-
ur eamstarfsmaður, sem hreif
alla með eldmóði sínum. Verzl-
unarmenn í Árnessýslu sjá á bak
traustum og vinsælum foTmanni
félags síns, manmi, sem um ára-
bil leiddi félagið fram og var
þess trausti málsvari og mátt-
arstólpi. Skarð hans verður seint
fyllt. Hann var sannur forustu-
maðuT.
Verzlunarmannafélag Árnes-
sýslu sendir eftirlifandi konu
hans og börnum dýpstu samúð-
arkveðjiur.
Blessuð sé minning hains.
FYRIR nokkr.uim dögum heiðr-
aði Alþingi minningu Óskars
Jónsronar fyrrverandi alþingis-
manns Sunnlendinga, sem andað
ist laugardaginn 26. apríl á Sel-
fossi. Forseti sameinaðs aLþingis
rakti þá í höfuðdráttum stjórn-
málaferil hans og mun ég því
ekki fara mörgum orðum um
þann þátt í ævistarfi Óskars,
heldur vil ég biðja blaðið fyrir
nokkur kveðjuorð, er hann í dag
veirður til moldar borLnn í Vík í
Mýrdal. Þar verður. hann, sem
flestir könnuðust bezt við undir
nafninu Óskar í Vík, lagður til
hinztu hvíldar í faðm þess hér-
aðts, sem fóstraði ‘hann frá
bernoku og hann sjálfur unni
meir en öðrum héruðum ætt-
lands síns.
Óskar Jónsson var fæddur 3.
september 1899 á Nesi í Norð-
firði og var því hátt á 70. aldurs-
ári, er hann lézt.
Foreldrar hans voru Jón Ey-
leifsison sjómaður og kona hans
Ragnhildur Gunnarsdóttir. Átta
ára gamall fluttist 'hann með for
eldrum sínum í heimas'veit móð-
ur sinnar, Mýrdalinn, og í þeirri
sveit var hann heimilisfastur þar
til hann fluttist til Selfoss á 61
aldursári sínu. Á Selfossi bjó
hann til dauðadags.
Óskar þekkti hlut íslenzkrar
alþýðu, hann var af henni kom-
inn, dei'ldi kjörum með henni og
andaðist álíka snauður og hann
var í heiminn borinn. Framan af
ævi stundaði hann störf til sjós
og lands en 37 ára gamall gerð-
ist hann starfsmaður Káupfélags
V-Skaftfellinga, þar til í desem-
ber 1960, að Egill í Sigtún un
réði hann félagsmálafulltrúa
Kaupfélags Árnesinga og því
starfi gegndi hann til dauðadags.
Eftirlifandi kona Óttkars er
Katrín Ingibergsdóttir firá Mel-
hóli í Meðállandi. Þau hjón eign
uðust .tvö böm, Ásdísi, sem gift
er Benedikt Gunnarssyni list-
málara og Baldur, sem kvæntur
er Hrafnhildi Guðmundsdóttur,
leikkoniu. Þessum ástvinum Ósk
ars votta ég hryggð mína og ein
læga samúð.
Félagsmálaáihuginn var hinn
rauði þráður í lífi Óskars. Það
er ekki of sagt, að hann hafi ver
ið félagsmálamaður af lífi og sál.
Hvarvetoa í samfélaginu sá hann
verkefni, sem leysa þyrfti með
félagslegum samtökum til nytja
og framfara í efnahags- og menn
ingarmálum og ótrúlega víða
lagði hann hönd á plóg og spar-
aði sig ihvergi við ræktun fram-
faramála. Hann var óþreytandi
að sækja fundi margvíslegra fé-
laga og að hvetja þar til dáða.
Hvarvetna í þessum félögum
þótti Óskar hinn nýtasti liðsmað-
ur og í ótrúlega mörgum þeirra
var honum falið fomistuhlutverk,
sem hann taldi ekki eftir sér að
sinna, þótt hann hefði þau ófá
á hendi fyrir.
Meginþátturinn í félagsmála-
starfi Óskars var í þágu sam-
vinnuféiaganna og Framsóknar-
flokksins. Hann rak erindisrekst
ur fyrir Samvinnutryggingar,
sótti aðalfundi SÍS í mörg ár
og hlúði að félagslífi starfismanna
kaupfélaganna og samiheldni fé-
lagsmanna þeirra. Það starf var
þó að sjálfsögðu unnið í þágu
þess kaupféfl/ags, sem hann var
félagsmálafulltrúi fyrir, eftir að
hann tók við því starfi.
Sem frambjóðandi Framisókn-
arfLokksins, þingmaður þess
flokks og varaþingmaður, háði
hann marga hildi. MæLskur var
hann vel og málflutningur hans
jafnan þrunginn þrótti, jatovel
æskufjöri.
Ekki var öll sú barátta Óskari
ti'l gleði fremur en verða vill á
slíkum vettvangi, en gömlum sæ-
görpum lærist að taka skin með
skúmm og sýta ei, þótt kuli.
Ég tel, að Óskar hafi haft
mikla nauta af starfi sínu sem al
þingismaður. Þar fann hann sig
í miðdepli þjóðmálanna, þar
sem greina mátti æðaslög þjóð-
félagsins og láta til sín taka því
til styrktar að eigin mati og
samflokksmanna. MálfLutningur
hans á þingi sem utan þess mark
aðist af áhuga og engu tæpitungu
tali. Þrátt fyrir það kunni Óskar
vel að meta marga sína andistæð-
inga og átti vini í þeirra hópi.
Það starf annað, sem ég tel
að Óskar hafi metið næst starfi
®ínu á A'lþingi, var þátttaka bans
í þingum Alþýðusamlbandsins.
Þótt hann væri þangað kominn
frá fámennu félagi, voru hæfi-
leikar hamis og félagsmálaþj álfun
viðuritoenndar staðreyndir og vom
honum því jafnan faiin ábyrgð-
arstörf.
Þessi var aðalþáttur í félags-
málastörfum Óskans en annar
þáttur þess starfs var alþjóð síð-
ur kunnur, en það var starf hans
fyrir aLLs konar áhugamannafé-
Lög. Hann var t.d. mikill unn-
andi söngs og anna-rrar tónlistar
og starfaði í Vík sem kirkjuorg-
anisti, meðan hann bjó þar, og
var forgöngumaður söngm jla í
sýslunni. Eftir að hann kom tiL
Selfoss var hann kjörinn í stjórn
TónListarfélags ÁmessýsLu og
vann því féfliagi allt til dauða-
dags. Hann starfaði fyrir bridge-
félagið á SeLfossi, fyrir laxveiði-
félag Árnesinga, var formaður
félags verzlunar- og skrifstofu-
fólks í Árnessýslu. En þrátt fyrir
fjölskrúðugt félagsmálastarf Ósk
ars Jónssonar munu kunmimgj-
arnir minnast hans bezt <sem vin
ar í hópi. Það var aldrei dauft
samkvæmi, þar sem hann var.
Nærvera hans tryggði líf og fjör,
söm,g og ræðuhöld, ekki aðeins
frá hans hálfu, heldur kveikti
hann í öðrum. í slikum hópi
Leiftraði hann af æskufjöri og
virtisit stundum yngibur allra við
staddra.
Ég get ekki minnst svo Óskaxs
Jónssonar, er ég nú kveð hann
hinzta sinni, að geta ekki um
það í fari hans, sem allt of fáir
gerðu sér grein fyriir, listhneigð-
inia. Hún hjálpaði honum að stíga
ýmsan brattan hjalla, hún ljrfti
honum í beztu ræðum hams, og
birtist ódulin í skráðum sögum
hans og lifamdi frásagnargleði.
Hefði sjómanninum úr Mýrdaln-
um auðnast að afla sér meiri
skólamenntunar eru líkur ti‘1
þeas, að frá hans hendi hefði
komið framlag til íslenzkra bók-
mennta, en hver ræður rúnir ör-
lagamormamna?
Ríkastur þáttur í fari Óskars
vax að rninum dómi gleði hans
við að gleðja aðra. Ég hef þegar
minnst á gleðina, sem geislaði
f;rá honum á góðra vina fundum,
en skær.ust birtist hún í fram-
lagi hans við að gleðja börn og
skemm.ta þeim á skemmtifund-
um, sem hann hélt fyrir þau á
Selfossi og víða um sveitir.
Minning Óskars Jónssonar er
um trúan son fósturlandsins, sem
óskólagenginn að kalla gekk inn
í forystu í héraðsmálum og þjóð-
málum, sem með lífsgleði sinni
og þrótti vildi hrífa samferða-
menn sína úr drunga og hvers-
dagsleika til bjarrtara og betra
lífs.
Slíkra sona fósturjarðarinnar
er gott að minnast.
Matthías Ingibergsson.
Lylsöluleyfi
í Vestmunnu-
eyjum veitt
LYFSÖLULEYFIÐ í Vestmanna-
eyjum var auglýst laust til um-
sóknar 18. febrúar sl. til veiting-
ar frá 1. ágúst 1969.
Allis bárust 10 umsóknir, og hef
ur forseti fslands hinn 28. apríl
sl. að tillögu heil'brigðismáiiairáð-
herra, veitt Kristjáni Halllgríims-
syni, lyfsala á Seyðisfirði, lyf-
söluleyfið.
(Frá Dórns- og kirkj umála- .
ráðunieytinu).
RITSTJÓRN • PRENTSMIÐJA
AFGREIOSLA • SKRIFSTOFA
SÍMI 10-100
Hyggjaá
í Eldvatni
FYRIR skömmu var stofnað
veiðifélag um vatnasvæði Eld-
vatns í Meðallandi í Vestur-
Skaftafellssýslu. Eldvatn er eins
ag kunnugt er vatnsmikil berg-
vatnsá, sem kemur undan Skaft
árelda'hraunum og gömlu hraun
un,um ofan við Maðallandið. —
Mun lengd vatnasvæðisins vera
um 30 km., en 8 aðilar eiga
land að svæðinu.
laxarækt
Á stofnfundi félagsins kom
fram mikill áhugi fyrir því að
leigja svæðið út með tilliti til
laxræktar, og hefur það þegar
verð auglýst til leigu. Silungur
hefur aðallega fengizt í Eld-
vatni, en vart hefur orðið við
lax s'érstaklega hin seinni ár, og
hefur laxveiðin farið vaixandi.
í stjórn veiðifélags ELdvatns
eiga sæti: Hávarður Hávarðar-
son, bóndi, Syðri-Fljótum for-
maður, Vilhjálmur Eyjólfssion,
bóndi, Hnausum og Júlíus Odds
s'on, bóndi, Langhölti.
N auðungaruppboð
Eítir kröfu innheimtuimanns ríkisisjóðis og ýmissa lög-
manna verða bifreiðairnar Ö-252. Ö-621, Ö-767, Ö-1208,
0-1211 seldar á opimberu uppboði, sem haldið verðuar að
Vatnsnesvegi 33, Keflavík, laugairdaginin 10. maí næst-
komandi kl. 14 eftir hádegi.
Keflavík, 2. maí 1969.
_____ Bæjarfógetinn í Keflavík.
Nauðungaruppbod
annað og síðasta á Hávallagötu 49 þingl. eign Siguirðar
Sigurðssonar, fer fram á eigninini sjálfri, miðvikudaginn
7. maí n.k. kl. 11.00.
Borgarfógetaembættið i Reykjavík.