Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 12

12
AÐALBLÁBF.R
[EIMREIÐIN
Aðalbláber.
Prestsetrið slóð niðri á dalgrundinni og blasti við mið-
degissól.
Það var sunnudagur og kirkjufólkið var komið heim
til sín aftur. Alt, nema litlu systurnar frá Skógum. Þær
áttu að fá að fara í berjamó með börnum prestsins, og
ganga svo heim til sín um kvöldið, þvi að Skógar var
næsti bær við prestsetrið og örskamt á milli.
Börnin hlupu upp túnið, sex í hóp. Drengirnir þrír á
undan. Þeir voru fljótari að hlaupa. Telpurnar hertu sig
og náðu þeim við vallargarðinn.
»Þið farið svo hart«, sagði Ása litla dóttir prestsins og
leit óblítt til bræðra sinna, um leið og hún klifraði upp
á vallargarðinn.
»En þið komist aldrei úr sporunum«, svaraði Árni
fyrirlitlega. Hann var tólf ára, grannleitur og hlaupalegur.
Hinir voru svipaðir í útliti; annar ellefu, en hinn níu ára.
Systir þeirra var á áttunda ári, rjóð og sælleg, með þykt,
glóbjart hár. Systurnar frá Skógum voru tvíburar og jafn-
gamlar henni. Þær héldust í hendur, þegar þær hlupu og
voru svo samtaka, að auðséð var, að svona voru þær
vanar að hafa það.
Ása var rétt á hælunum á bræðrum sínum, rjóð og reið.
»Nú skulum við hætta að hlaupa, hér er svo bratt«,
sagði hún.
»Já, farið þið nú hægt«, sagði Árni og leit til bræðra
sinna. »Við megum ekki alveg sprengja stelpurnar«.
»Ykkur veitir víst ekki af að fara .hægara sjálfum«,
svaraði Ása og blés við. Systurnar komu á eftir, þegjandi
og stiltar. Svo klifruðu þau öll í hægðum sínum upp
brekkuna.
Uppi undir brún var mest af berjunum. Þar voru öll
aðalbláberin og dálítið af hrútaberjum innan um. Þangað
stefndu börnin.
Litlu síðar dreifðu þau sér um lautirnar og tíndu af kappi,