Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 21

ESTER TVETER
cand. philol.
VINKONUR
Húrra fyrir Þorbirni
völd eitt, þegar Eva var nýkomin heim úr
mjög skemmtilegri heimsókn til Ásu, sett-
ist hún við skrifborð sitt með háan stíla-
stafla fyrir framan sig. En þegar til átti að
taka, hafði hún sig ekki í að leiðrétta
stílana að þessu sinni. Hugsanir hennar snerust allar um
Ásu. Hún étti yndislegt heimili. Heimili, — já, hún átti það
vissulega líka, — betri ibúð gat hún ekki hugsað sér. En
fósturbarn? — Nei, það hafði enn ekkert orðið úr þeirri
ráðagerð hennar. En þrátt fyrir það hafði hún engu að
síður eignazt börn í vissum skilningi. í skólanum kenndi hún
ágætum bekk, — hún gat ekki hugsað sér, að nokkur
kennslukona hefði betri nemendur.
Og í huga Evu birtist allt i einu atvik, sem gerðist í
fyrradag niðri á „horninu", þar sem mörg ungmennl bæjar-
ins söfnuðust oft saman til vafasamra viðræðna og athafna.
Að þessu sinni var þarna stór hóþur stúlkna og drengja,
og margir voru fremur háværir. Enginn hafði veitt hennl
a'.hygli, þegar nemandi hennar einn, Þorbjörn að nafni, kom
skyndilega úr gagnstæðri átt.
„Sæll, Bjössi," kallaði einhver til hans. „Ætlar þú ekki
að koma með okkur í kvöld?“
„Koma hvert?" heyrði hún að Þorbjörn spurði.
„Við ætlum auðvitað að fá okkur einn litinn! Það verður
segilega spennandi niðri í „Hauknum" i kvöld. Stóru strák-
arnir eru búnir að ná í nóg að drekka. Komdu með okkur,
Bjössi, og sýndu, að þú sért ekki lengur neinn mömmu-
drengur."
Eva nam staðar bak við tré. Hún sá Þorbjörn vel, en hann
vissi ekkert um hana. Mundi nú heillakarlinn hennar láta
glepjast, — láta þessa ögrun villa sér sýn?
„Nei, kunningi," heyrði hún að Þorbjörn sagði ákveðið.
„Ég tek aldrei þátt í sliku bralli. Ef ég ætla að skemmta
mér vil ég vera allsgáður, svo að ég viti, hvaS ég geri."
„Ertu kannski bindindismaður af þvi að kennslukonan
þín er það?“ spurði einn af stærstu strákunum hátt og
háðslega. Og hinir tóku undir með pískri og flissi.
,,Já,“ sagði Þorbjörn, — ,,þú mátt gjarna kalla mig bind-
indismann, en ég er það ekki vegna þess, að hún er það.“
„Og þessu leyfirðu þér að halda fram, karlinn," sagði
foringi ílokksins hæðnislega.
,,Já," svaraði Þorbjörn ákveðið. „Ég er reyndar hreint
ekkert hræddur við að viðurkenna það. Ég hef nefnilega
séð nóg af því, hvaða áhrif áfengið hefur haft hér i götunni
okkar á marga — og þá ekki sízt á heimilislífið."
„Húrra fyrir þér, Þorbjörn," kallaði einn úr hópnum.
Hann gekk síðan til Þorbjarnar og fylgdist með honum niður
götuna, en hópurinn horfði hljóður og fremur sneypulega
á eftir þeim.
Eva var bæði hrærð og hreykin af þessum nemanda sin-
um. Blessaður heillakarlinn hennar! Hann mundi áreiðan-
lega verða kunnur og mikill m'aður, þegar tímar liðu, ef
honum entist líf og heilsa.
Eva leit i síðustu stilabókina Það var einmitt bók Þor-
bjarnar. Þetta var (rjáls stíll. sem hann hafði skrifað á
nýnorsku um verkefnið: „Hvers veg a er þö"' á ‘.raustu
bindindisstarfi?"
Eva las stílinn vandlega. Henni var Ijóst, að hún he.ði
tæpast getað svarað þessari spurningu betur. Og þegar
hún skrifaði vitnisburð sinn undir stilinn, sagði hún í hljóði
við sjálfa sig:
„Já, ég skal vissulega gera allt, sem I minu valdi stendur
til að stuðla að því, að góðu og duglegu börnin mín verði
aldrei áfenginu að bráð. Lífið er dásamlegt, þegar viS höfum
heillandi verkefni að vinna fyrir.“
Á móti straumi
Dag einn, þegar skóla var lokið, kom Anna María, einn
af ritstjórum bekkjarblaðsins þeirra, „Á móti straumnum",
upp að kennaraborðinu og óskaði eftir að fá að tala við
Evu. Tvíburabróðir Önnu Maríu beið frammi við dyrnar og
var augsýnilega undirleitur og feiminn.
„Hvað býr þér í hug, vina mín góð?“ spurði kennslu-
konan unga.
„Mamma og pabbi báðu mig að spyrja þig, hvort þú
gætir gert okkur þá ánægju að koma ( fermingarveizluna
okkar á sunnudaginn kemur."
Eva svaraði þessu strax játandi. Hennl þótti mjög vænt
um þetta boð, þvi að hana hafði oft langað til að koma
á heimili tvíburanna. Fjölskyldan hafði nýlega flutt til borg-
arinnar, og henni var kunnugt um, að þetta var sómafólk.