Morgunblaðið - 06.08.2010, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 2010
✝ Valgarður Lyng-dal Jónsson fædd-
ist hinn 14.11. 1916 á
Þrándarstöðum í
Brynjudal, hann lést
á Dvalarheimilinu
Höfða 1.8. 2010.
Foreldrar hans
voru Jón Ólafssson
frá Katanesi, f. 12.5.
1896, d. 22.12. 1971,
og Jónína Jónsdóttir
frá Þrándarstöðum,
f. 14.4. 1894, d. 17.12.
1920. Seinni kona
Ólöf Jónsdóttir, f.
7.5. 1892, d. 20.4. 1983. Systkini
hans: Guðrún, f. 12.2. 1918, d. 22.2.
1988, og Aðalbjörn, f. 25.11. 1919,
d. 9.1. 2006. Systkini samfeðra:
Ólafur, f. 10.6. 1922, d. 1.9. 2004,
og Jónína Bryndís, f. 29.5. 1923,
búsett á Akranesi.
Valgarður giftist 4. ágúst 1944
eftirlifandi maka sínum Guðnýju
Ingibjörgu Þorvaldsdóttur, f. 15.2.
1922, frá Útibleiksstöðum. For-
eldrar hennar voru: Þorvaldur
Kristmundsson, f. 15.2. 1892, d.
15.5. 1942, og Elín Björnsdóttir, f.
28.12. 1894, d. 14.9. 1949.
Börn þeirra eru; 1) Þorvaldur, f.
24.7. 1945, maki I Dröfn Sum-
arliðadóttir, f. 26.7. 1944, d. 8.8.
Valgarður bjó fyrstu árin í
Reykjavík. 1922 flutti hann að
Katanesi og bjó þar næstu 15 árin.
Um tvítugt fór hann til sjós, tók
vélstjórapróf og starfaði sem vél-
stjóri. Er hann hætti til sjós vann
hann við störf tengd sjónum, sem
landformaður og vörubílstjóri. Um
tíma gerði hann út vörubíl og var
form. vörubílstjórafélagsins. Val-
garður og Guðný hófu búskap á
Akranesi 1944. Í nóvember 1953
keyptu þau jörðina Eystra-Miðfell
og hófust strax handa um stækkun
búsins. Nýtt íbúðarhús byggðu þau
1958. 1979 hættu þau búskap og
fluttu til Akraness. Þar starfaði
hann hjá Akraprjóni við skrif-
stofustörf til starfsloka. Valgarður
var meðal frumkvöðla og vann öt-
ullega að því að byggð voru hús
fyrir eldri borgara á Höfðagrund.
Hann var einn af hvatamönnum
þess að Dvalarh. Höfði var stækk-
að og var um tíma í stjórn Höfða.
Á Höfðagrund bjuggu þau í
sautján ár, þar til þau fluttu inn á
Höfða 2001. Valgarður var hag-
mæltur og eftir hann liggur mikið
kvæðasafn og tækifærisvísur.
Hann var afar ritfær og ritaði
margar greinar um ævina, s.s.
minningargreinar, sögur o.fl. Ætt-
fræði var honum hjartans mál og
vann hann mikið starf á þeim vett-
vangi. Hann hafði afburðagott
minni og skýra hugsun fram á síð-
asta dag.
Útför Valgarðs fer fram frá
Akraneskirkju í dag, föstudaginn
6. ágúst 2010, kl. 15.
1979. Barn þeirra;
Friðrik Drafnar, syn-
ir hennar: Halldór,
Sigurður og Jónas.
Maki II Valgerður
Gísladóttir. f. 17.11.
1944. 2) Jón, f. 26.9.
1946, maki Heiðrún
Sveinbjörnsdóttir. f.
20.3. 1948. Börn: Sig-
urrós, Valgarður
Lyngdal og Reynir.
3) Jónína Erla, f. 9.5.
1948, dætur hennar.
Guðný Ingibjörg og
Krístin Ósk Guð-
mundsdætur. 4) Elín, f. 3.11. 1953,
maki Bjarni Steinarsson. f. 29.5.
1956 , börn hennar: Bergný Dögg
Sófusdóttir. Sigurður Þór og Sæ-
dís Ösp Runólfsbörn. 5) Valdís, f.
20.3. 1958, maki Sæmundur Víg-
lundsson. f. 17.10. 1957. Sonur
þeirra: Brynjólfur. 6) Jóhanna
Guðrún, f. 18.7. 1962, maki Bragi
Guðmundsson, f. 4.11. 1945. Dætur
hennar: Aðalheiður og Dagný Sif
Snæbjarnardætur. 7) Krist-
mundur, f. 4.3. 1965. 8) Fóst-
ursonur Böðvar Þorvaldsson, f.
2.1. 1940, maki Þórunn Árnadótt-
ir, f. 9.4. 1947, börn þeirra: Árni
og Elín Þóra. Barnabarnabörnin
eru 21.
Hann faðir minn er látinn saddur
lífdaga á nítugasta og fjórða ald-
ursári. Ekki átti ég von á því að
hann yrði svona langlífur. Frá því
ég man eftir mér hefur hann ekki
verið heilsuhraustur. Aðeins sex
ára gamall missti hann móður sína
sem setti örugglega mark sitt á
hann um ókomin ár. Hann ólst upp
við kröpp kjör eins og margir af
hans kynslóð hafa örugglega gert.
Hann var hörkuduglegur og ósér-
hlífinn og vann mikið alla tíð, við
misjafnar aðstæður. Hann var mik-
ið snyrtimenni og lagði mikla
áherslu á að vera vel til fara. Eftir
að hann hætti búskap og fluttist í
kaupstaðinn klæddi hann sig upp á
hverjum degi í skyrtu og með bindi.
Þannig leið honum vel. Hann
kynntist móður minni þegar hann
var um 27 ára gamall og var það
hans gæfa í lífinu. Aðra eins öðling-
skonu hefði hann varla getað fund-
ið. Hún stóð við hlið hans í gegn um
súrt og sætt alla tíð og hugsaði um
hann til hinsta dags. Það var því
yndislegt og vel við hæfi að þau
skyldu fá að vera tvö ein þegar
hann kvaddi þennan heim. Þau
byggðu sér bú fyrst á Akranesi og
síðan í sveit á Eystra-Miðfelli þar
sem ég ólst upp. Betri æsku hefði
ég ekki getað hugsað mér. Þau
unnu sveitinni einstaklega vel og
höfðu alltaf sterka taugar þangað.
Þar áttu þau sennilega sín bestu ár
þó að þeim hafi líka liðið vel á Akra-
nesi. Þegar þau hættu búskap og
fluttu aftur á Akranes fóru þau að
ferðast um landið sitt og höfðu sér-
staklega gaman af því. Ég var svo
heppin að fá að ferðast með þeim
þannig í nokkur skipti. Það er
ómetanlegt að eiga þær minningar.
Hann unni fjölskyldu sinni einstak-
lega vel og barnabörnin og barna-
barnabörnin voru honum sérlega
kær. Hann var mjög hagmæltur og
húmoristi þó að hann færi ekki hátt
með það. Á afmælisdögum barna-
barnanna færði hann þeim alltaf
vísu þegar þau voru lítil og við hin
ýmsu tækifæri í lífinu. Þær eru ófá-
ar vísurnar sem hafa komið inn á
mitt heimili og þær mun ég varð-
veita eins og gull.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir
samfylgdina, elsku pabbi minn.
Takk fyrir að vera minni fjölskyldu
svo góður sem þú varst. Takk fyrir
að bera slíka virðingu fyrir henni
mömmu sem þú gerðir. Starfsfólki
Dvalarheimilisins Höfða langar
mig að þakka sérstaklega fyrir
þess umhyggju og elskulegheit.
Guð geymi þig, elsku pabbi minn,
og vaki yfir henni mömmu.
Þín dóttir,
Valdís Inga.
Fallinn er nú frá okkar ástkæri
afi, við systurnar minnumst hans og
reynum að koma frá okkur fallegum
minningum til heiðurs afa.
Afi var stórglæsilegur maður, allt-
af óaðfinnanlega klæddur, teinréttur
og með þykkt og fallegt hár. Hann
var vel máli farinn, vel lesinn og
liggja eftir hann margar greinar og
vísur. Hann var stoltur af landi sínu
enda mundi hann vel eftir sjálfstæð-
isbaráttunni. Reyndar var hann með
ótrúlega gott minni og sagði okkur
frá svo mörgu um fortíðina að önnur
okkar systranna endaði í sagnfræði
um tíma eingöngu vegna frábærra
frásagna afa. Þegar við systurnar
förum eitthvað að muna eftir okkur
voru afi og amma flutt á Höfða-
grundina en höfðu áður haldið bú að
Eystra-Miðfelli á Hvalfjarðar-
strönd.
Afi hætti nú samt ekki að vera
bóndi og við fórum í marga bíltúra
með afa og ömmu á hverju sumri þar
sem afi keyrði um sveitina og skoð-
aði framganginn í heyskapnum og
öðru í sveitinni og sagði okkur systr-
unum frá, þótt við verðum að viður-
kenna að við vorum áhugasamastar
um að borða kökurnar í nestinu sem
við vissum að amma hefði pakkað.
Talandi um kökur, við vorum nátt-
úrlega sykursjúkir krakkar (eins og
flestir) og hjóluðum ósjaldan til afa
og ömmu til að fá að borða kökur og
spila við ömmu og heimsækja svo afa
á skrifstofuna hans sem var heilagur
staður þar sem hann sat við skriftir
og lestur og hápunktur skrifstofu-
heimsóknanna var Ópalpakkinn sem
maður fékk undantekningalaust.
Síðustu árunum sem afi eyddi á
dvalarheimilinu Höfða var alltaf
gaman að heimsækja hann og heyra
sögur og minni hans var alveg ein-
stakt hvort sem það var á atburði úr
fortíðinni eða nýliðna atburði enda
hætti hann aldrei að lesa og skrifa
og það hefur nú líkast til haldið við
huganum.
Við kveðjum ástkæran afa okkar
með söknuði en fyrst og fremst gleði
yfir öllum fallegu minningunum sem
við eigum um hann.
Lof sé þér, Guð, þín líkn ei þver,
lind allrar gæsku, dýrð sé þér.
Lof þér, sem veitir hjálp og hlíf,
himneska svölun, eilíft líf.
Lofar þig sól, þér lýtur jörð.
Lífið þér færir þakkargjörð,
blessi þitt nafn um eilíf ár:
Einn sannur Guð og faðir hár.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Aðalheiður
Snæbjarnardóttir,
Dagný Sif Lyngdal
Snæbjarnardóttir.
Nú er elsku afi búinn að fá hvíld-
ina sína eftir stóra og hetjulega bar-
áttu.
Í hans veikindum var hann eins og
hetja allan tímann, sama hvað það
var og gat alltaf tekið á móti öllum
sínum gestum með ást og brosi.
Minningarnar um hann geta ekki
annað en glatt í manni hjartað, þær
eru svo ótrúlega góðar. Við Dagný
fórum oft til þeirra ömmu upp á
Höfðagrund þar sem okkur fannst
svo gott að vera, við meira að segja
vorum farnar að læra það að ef við
fórum á fimmtudagsmorgnum þá
gátum við náð þeim áður en þau fóru
í búðina, þá fórum við með og mátt-
um velja okkur nesti til að hafa í bíl-
túrana sem við fórum svo oft í með
þeim. Að sjálfsögðu fengum við að
velja líka áfangastaði, þá varð
Vatnaskógur mjög oft fyrir valinu og
einnig Ölver þar sem við náðum að
festa bílinn í drullu svo eftirminni-
lega í eitt skiptið, Dagný var nú ekki
lengi að vaða út í drulluna til að ýta.
Afa fannst svo frábært þegar við
keyrðum í rigningu, því þá sungum
við frænkur svo hátt „sól, sól, skín á
mig“ og við vorum svo litlar skottur
að við trúðum í alvöru að skýin væru
að hlusta.
Mér þykir svo gott hvernig hann
náði að hvetja mann og benda manni
á það hvað maður er duglegur og er
að gera rétt. Þegar ég fór aftur í
skóla í vor þá leyndi það sér ekki
hvað hann var ánægður með mig og
fannst þetta frábært hjá mér að slá
til. Ég var alltaf dugleg að koma
reglulega til ömmu og afa, en það
dró aðeins úr því í sumar þegar ég
fór að vinna mikið. En í þau skipti
sem ég kom sagði hann alltaf að ég
væri svo dugleg að líta aðeins inn
öðru hvoru, þó svo að skiptunum
hefði fækkað þá skildu þau það nú
alveg. Ég fór frekar oft og stoppaði
þá styttra heldur en í langar og fáar
heimsóknir. Oft var ég bara að keyra
framhjá og kíkti inn í nokkrar mín-
útur. Okkur þótti það öllum voða
gott. Og ég kem svo sannarlega til
með að halda því áfram og fara í góð-
ar heimsóknir til ömmu.
Það var svo gott að ná að fara til
hans áður en hann fór frá okkur.
þegar ég frétti af því hversu veikur
hann var orðinn fór ég til hans um
kvöldið og sat lengi hjá honum, ég
hélt í höndina á honum og talaði við
hann og ömmu, mér þykir vænt um
þann tíma. Það var ekki mikið sem
hann gat talað þá, en það var þó
smá, og hann fór að minnast á þessa
tíma þegar við frænkurnar komum
alltaf labbandi til þeirra, honum
fannst þeir tímar jafn góðir og okk-
ur, þetta eru dýrmætar minningar.
Þegar ég kvaddi afa þetta kvöld
gerði ég það vel og mín síðustu orð
voru „sofðu vel, elsku afi minn“.
Það er svo sárt að þurfa að
kveðja, en hann er kominn á svo
miklu betri stað núna, og líður miklu
betur.
Sofðu lengi, sofðu rótt.
aldrei muntu vakna.
Þá þú sérð að hjartað hljótt,
sárt því finnst að sakna.
Elsku afi, ég sakna þín.
Þín
Sædís Ösp.
Mig langar að skrifa nokkrar lín-
ur um hann afa en á í erfiðleikum
með það þar sem ég hef alltaf farið
til hans og fengið hjálp við þær
greinar sem ég hef skrifað. Foreldr-
ar mínir bjuggu á Eystra-Miðfelli
þegar ég fæddist og var ég svo
heppin að fá að alast þar upp fyrstu
árin mín í faðmi afa og ömmu. Afi
var mjög heilsulítill síðustu árin
enda að verða níutíu og fjögurra ára
en minnið var alltaf í lagi og hann
vildi gjarnan rifja upp gömlu tím-
ana. Oft var talað um Miðfell en
einnig sagði hann mér mikið frá fjöl-
skyldunni og jafnvel fólki sem ég
þekki ekki en mundi finnast ég
þekkja það því hann hefur sagt mér
svo mikið um það.
Ég á eftir að sakna þess að setjast
hjá honum og hlusta á sögur frá
gömlum tímum, en ég trúi því að nú
sé hann komin á betri stað og þján-
ingum hans sé lokið.
Ég kveð minn afa af einlægri ást
öll hans kynni mér geymast.
Umhyggja hans mér aldrei brást,
atorkan engum mun gleymast.
(BDH.)
Bergný Dögg Sophusdóttir.
Nú hefur elsku afi fengið hvíldina
eftir langa og góða ævi. Ég á marg-
ar góðar minningar um afa og sér-
staklega með afa í sveitinni. Ég var
aðeins 4 ára skotta þegar ég fékk að
fara í sveitina til afa og ömmu fyrst
og upp frá því fór ég á hverju sumri
til þeirra. Það var alltaf gaman í
sveitinni og vildi ég alltaf vera með
afa. Skemmtilegast þótti mér að
vakna eldsnemma og fara með hon-
um í fjárhúsin og athuga með lömb-
in, ég var alltaf vöknuð og alltaf
fannst afa það sjálfsagt að ég kæmi
með.
Afi gerði margar vísur um ævina
og gaf við ýmis tækifæri. Síðasta
vísan sem hann gaf mér var í fyrra á
afmælinu mínu. Þá færðu afi og
amma mér mynd af sveitinni,
Eystra-Miðfelli, og fylgdi þessi fal-
lega vísa með:
Eystra-Miðfell samt við sig.
Sælt er oss að muna …
Myndin þessi minni þig
á æskuminninguna.
(V.L.J.)
Með þökk fyrir hjálp við sauðburð
í gömlu fjárhúsunum í þinni
bernsku.
Takk fyrir samfylgdina, afi minn.
Guðný Ingibjörg.
Við kveðjum nú hann afa okkar
með söknuði, en þó fyrst og fremst
með þakklæti fyrir að hafa fengið að
alast upp með honum og njóta leið-
sagnar hans. Hjá afa fór aldrei á
milli mála hvað væri mikilvægast í
lífinu: að vera heill og sannur, heið-
arlegur og duglegur, samkvæmur
sjálfum sér og trúr sínu fólki. Von-
andi hefur okkur auðnast að læra
þessar dygðir af honum og sannar-
lega reynum við sjálf að lifa eftir
þeim.
Þótt afi væri ekki hámenntaður
sjálfur, þá var hann mikill orðsins og
andans maður, víðlesinn og fróður,
og vísurnar sem hann orti og sendi
okkur og síðar börnunum okkar við
hin ýmsu tækifæri eiga eftir að
vekja hlýjar minningar hjá okkur
um langa framtíð. Afi kunni líka vel
að meta það að við barnabörnin
skyldum rækta okkar anda með því
að mennta okkur og alltaf fylgdist
hann vel með og hvatti okkur óspart
til dáða, hrósaði okkur þegar vel
gekk og fylltist stolti þegar eitthvert
okkar lauk prófi.
Nú á kveðjustundu erum við full
þakklætis fyrir það veganesti sem
afi gaf okkur fyrir lífsins göngu.
Okkur finnst viðeigandi að kveðja
hann afa okkar með nokkrum ljóð-
línum eftir eitt af hans uppáhalds
skáldum, Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi:
Í dag skein sól á sundin blá
og seiddi þá,
er sæinn þrá
og skipið lagði landi frá.
Hvað mundi fremur farmann gleðja?
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Rósa, Valgarður og Reynir.
Valgarður Lyngdal
Jónsson
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför okkar ástkæru eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
RÓSU DANEYJAR WILLIAMSDÓTTUR,
Hjúkrunarheimilinu Eir,
áður til heimilis að,
Þórðarsveig 1.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins Eir þökkum við fyrir
frábæra umönnun og hlýhug.
Gunnar Skagfjörð Sæmundsson,
William S. Gunnarsson, Sigrún G. Jónsdóttir,
Sæmundur S. Gunnarsson, Inga Ásgeirsdóttir,
Margrét Gunnarsdóttir, Halldór Kjartansson,
Gunnar Skagfjörð Gunnarsson, Guðrún Jóhanna Rafnsdóttir,
Anna Skagfjörð Gunnarsdóttir, Sigurður Daníel Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
MARGRÉT HELGADÓTTIR,
Kirkjusandi 3,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mánudaginn
9. ágúst kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast Margrétar er bent á
Minningarsjóð Grundar, kennitala 580169-1209,
reikningsnúmer 311-13-700371.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Helga Erlendsdóttir, Sigurður Árnason,
Edda Erlendsdóttir, Olivier Manoury,
Einar Erlendsson, Ásta Halldórsdóttir.