Sigurhetjan - 20.08.1912, Blaðsíða 1

Nóvember 1912

Frú Catherine Booth
HtlJU
N. Eðelbo, aöjútant

\|/ \|/ \|» \|/ >|/ \|/ \|/ \|/ \|/ \|/ >|/ \|/
Hjálpræðisherinn gefur út í tilefni af anðláti William Booths hershðfðingja 1912
M/ U/ xj/ \l/ \|/ \l/ \|/ \[/ \l/ \[/ \|/ \|/
^ ^ ^ ^ ^ ^
Hershöfðingi William Booth.
V FIRMAÐUR og stofnandi Hjálp-
ræðishersins, Wlliam Booth, andaðist
í Lundúnum þriðjudaginn 20. þ. m.
eftir stutta legu, 83 ára gamall.
Við fráfall hans á heimurinn á bak
að sjá einu sínu mesta mikilmenni,
— manni, sem stærra
lífsstarf liggur eftir, en
nokkurn annan mann
á síðari öldum, og
manni, sem meiru
góðu hefir til leiðar
komið en flestir aðrir.
Von er því, að heim-
urinn harmi fráfall
slíks manns.
Hér er ekki rúm
fyrir ícarlega æfisögu,
eða að segja sögu
Hjálpræðishersins, slíkt
myndi taka upp fleiri
blöð; en stutt yfirlit
yfir æfi og starf þessa
mikla manns er skylt
að birta.
William Booth var
Englendingur i húð og
hár, fæddur í bænum
Nottingham 10. apríl
1829. Voru foreldr-
ar hans sæmdarfólk,
móðirin guðrækin og
faðirinn reglumaður
og nýtur í sinni kaup-
mannsiðn og við all-
góð efni, en hann dó
þá William var á unga
aldri og hafði fé hans
mikið gengið til þurð-
ar. Ekkjan átti ekki
annan son, en þrjár
dætur í bernsku, og
sýndi sveinninn þá
langt um aldur fram
ötulleik og hyggindi
að annast heimilið.
Heimilið taldist til
biskupakirkjunnar
ensku, en 14 ára rakst
William Booth af til-
viljun inn f Metódista-
kirkju og snerist þar
þegar til brennandi
trúar og fylti brátt
flokk þeirra, og þegar
hann var 18 ára tók
hann að prédika á
samkomum þeirra, og
prestvígslu tók hann
xo. apríl 1852, þá 24
ára gamall. Þremur
árum siðar, 16. júní
1855, gekk hann að
eigu konu sér jafn-
aldra, er Catherine
Mumford hét; var fað-
ir hennar prestur hjá
Metódistum og sjálf
hafði hún frá barn-
æsku verið heit í
trúnni, og sýnt dæma-
lausan kærleika við menn og málleys-
ingja. Samfarir þeirra hjóna urðu
hinar ástúðlegustu. Það verður eigi
gott að greina, hvort þeirra hjóna á
meiri hlut 1 hinu mikla kærleiksverki
Hersins. Til eins verður hennar að
|geta sérstaklega, og það er, að hún
hefir í orði og verki öllum framar
gerst talsmaður þess, að konur mættu
eigi síður boða guðsorð en karlar;
enda hefir það sýnt sig, að ofdrykkju-
menn og aðrir vandræðagripir skipast
tíðuin betur við orð kvenna en karla,
og er þeirra heldur enginn munur
gerður í Hernum. Katrín Booth,
móðir Hjálpræðishersins, andaðist 4.
okt. 1890, og varð manni hennar
mikið um missi hennar.
William Booth hélst ekki lengi við
í prestsstöðunni hjá Metdódistum.
Sjálfir fara þeir ekki sem spaklegast
með trúboðið, en W. B. var þó held-
ur stórbrotinn fyrir þá og árið 1861
sagði hann skilið við félag þeirra.
Sama áríð tekur William Booth
að boða trúna laus öllum kirkjuleg-
um félagsskap. í fjögur ár var hann
á ferðinni um þvert 0g endilangt
England og prédikaði fyrir hverjum,
sem heyra vildi, eigi síður undir
berum himni en inni í húsum. í
Lundúnaborg kyntist hann eymdar-
kjörum strætalýðsins og að sama skapi
sem hann sá, að tugir þúsunda manna
ólust upp til eymdar og syndar, án
nokkurar fræðingar eða hirðingar
nokkurstaðar að, óx honum löngun
að taka að sér olnbogabörn mannfé-
lagsins. Margir mannvinir hafa fyr
og siðar reynt að hjálpa hinum bág-
stöddu, bjarga einhverju broti af þeim.
Margt er á boðstólum og hver lofar
sfna hýru: Góð og réttlát lög; betri
fræðsla í skólunum; loftbetri búðstað-
ir; hollari matur o. s. frv. Alt þetta
er gott og blessað, hugsuðu þau hjón-
in; en alt þetta kemur, vilji fólkið á
annað borð sinna fagnaðarboðskapn-
um um Krist, sögðu
þau.
Og svo finnur
William Booth ráðið
til þess, að hinn hund-
heiðni skríll, sem aldrei
á æfi sinni hafði í
kirkju komið, og ekki
þekti broddstaf frá
bókstsf, fengist til að
hlusta á kristniboð
hans. Hann tók sér
ræðustól á hinum allra
auðvirðilegustu skemti-
stöðum útivið, og var
jafn hávær með sína
vöru og prángararnir
í kringum hann. Sá,
sem hæst gat argað
og hamast mest, fekk
flesta áheyrendurna
og áhorfendurna. Til-
gangurinn helgar með-
alið; bara að fólkið
komi, þá má nota
tækifærið til að kasta
eldibrandi inn í sál-
irnar. — Alt hið óvana-
lega háttalag Hjálp-
ræðishersins stafar frá
þessum uppruna hans,
samkepninni við trúða
og loddara. Þaðan er
kominn trumbuslátt-
urinn og pipnablást-
urinn. Mestu skiftir,
að láta bera nóg á
sér; þögn má aldrei
vera um Herinn; geti
hann ekki unnið sér
hylli og vinsemd blað-
anna, þá er talið langt-
um betra en ekki, að
fá skammir og hróp.
William Booth varð
mikið ágengt í Lund-
únum. Margir hverj-
ir urðu honum fylgi-
spakir, er dýpst voru
voru sokknir í spill-
ingarfenið. William
Booth tók við öllum,
og vakti hjá öllum
brennandi áhuga fyrir
að frelsa glataðar sálir;
öllum fól hann sinn
ákveðinn starfa, kon-
um sem körlum.
Austurhluti hinnar
miklu borgar er aðal-
lega fátæktar og spiU-
ingarbælið, og við
þann hluta Lundúna
kendi W. B. trúboð
sitttilárslokanna 1877.
Það ár vann hann að skýrslu um
þessa starfsemi sina, og sá, sem þessa
skýrslu færði i letur fyrir hann, hafði
komist svo að orði, að starfsmennirn-
ir væru »sjálfboðalið«. William Booth
leit á og strykaði yfir hálft orðið,