Þættir úr dagbók lífsins - 25.01.1931, Blaðsíða 1

E»ættix* úr
Dag'bóli lífsins
eftir Júl. Mag'iiús Gudmundsson.
1. árg.
Reykjavík 25. janúar 1981.
1. tbl.
Morðtilraun.
Eg ætla ekki að byrja þessa blaðs-
útgáfu mína með því að skrifa stefnu-
skrárgrein eða háfleygan „leiðara“,
því að eg er hvorki stjórnmálamaður
eða alment pólitískt kjaftafifl. Eg
liefi verið og er óbreyttur alþýðumað-
ur, alt frá þvi er eg var í vöggu og
til þessa dags. Eg befi áltaf unnið
brauðs mins í sveita míns andlitis og
ekki lifað á öðrum. Mál mitt er þvi al-
þýðumál og eg tala að eins til skyn-
semi alþýðufólksins og lýsi fyrir því
þeim órétti, er eg hefi verið beittur
undanfarið af þeim mönnum, er þykj-
ast vera bornir til þess að ráða og
regera yfir sauðsvörlum ahnúganum.
Eg birti hór myndir af mér, sem tekn-
ar liafa verið við ýms hátíðleg tæki-
færi. Fanst mér rétt að gera það til
að gefa glöggari grein fvrir málum
minum.
Mynd sú, sem er fvrir ofan grein
þessa, er tekin árið 1923. Er saga henn-
ar þessi: Eitt sinn vann eg með manni,
er eg skafl'aði atvinnu árið 1919, og
liefir hann haldið þeirri stöðu síðan.
í þeim liópi, er vann með mér, var
snúningadrengur Jón Jónsson, sem nú
er kominn í góða atvinnu fyrir mitt
tilstilli. Eitt siuu varð þessi snúninga-
piltur fyrir aðkasti frá manni þeim,
sem að ofan getur. Maður ]>essi, sem
eg hirði ekki að nefna, réðist að
drengnum og ætlaði að misþyrma
lionum, en eg liljóp fvrir höggin, fékk
eg þá tveggja punda lóð sent i andlit-
ið og hrukku við það úr mér allar
tennur og nefið flettist í tvent og lá
úti á kinnum. Eg fór auðvitað til
læknis þá þegar og ætlaði liann að
sauma sárið saman, en eg bannaði það
stranglega; sagði eg lionum að troða
baðmull upp í nefið, láta licfti-plást-
ur yfir og láta svo guð og náttúruna
stjórna restinniv Nú sér enginn neitt
athugavert við blessað nefið.
Þetta voru fyrstu kynni mín af því,
live menn geta verið vondir.
Síðar sagði eg við manninn:
„Faðir, fyrirgefðu honum, lumn
vissi ekki hvað liann gerði.“
En maðurinn tólc í hönd mína.
Júlíus Magnús Guðmundsson.