Tíminn - 28.07.1942, Qupperneq 2

326
TÍMINTV, þrigjoclaginn 28. jiilí 1942
83. blað
Soflonlas Þorkelsson
‘gímirm
Þriðjudaginn 28. júlt
Jarðránsgrýla
Sjálfstæðismanna
S j álf stæöisf lokkurinn ætlaði
að velja Skagfirðingum þing-
mann. Þeir tóku löglærðan pilt
af skrifstofu flokksins, settu
undir hann bíl og sendu norður.
Þeim fannst ekki neinn ljóður
á ráði piltsins, þótt hann hefði
aldrei í sveit komið, nema sem
gestur, hefði aldrei unnið ær-
legt handarvik í sveit, og hefði
enga þekkingu né reynslu af
högum og áhugamálum Skag-
firðinga né annarra sveitakjör-
dæma.
Hitt skipti meira máli, að pilt-
urinn hefði góðan bíl til að
skjökta í kringum kjósendur í
Skagafirði og fullkomið uppeldi
til að vera sauðtryggt, hug-
kvæmdalaust „íhaldsatkvæði“ á
Alþingi.
Skagfirðingar voru flestir á
öðru máli. Þeir endursendu
skrifstofupiltinn, að visu sæl-
legan og vel haldinn, en — um-
boðslausan. —
Þetta er ekki einsdæmi og i
sjálfu sér ekki umtals vert, ef
pilturinn hefði ekki í málefna-
fátækt sinni og barnslegri fá-
fræði tekið það óvitaráð að
skrökva upp á pVamsóknar-
flokkinn alveg ákveðnu stefnu-
máli og héldi áfram að vaða
um það elginn í Mogganum og
ísafold.
Pilturlnn tók sér fyrir hendur
að fræða Skagfírðinga á því, að
Frámsóknarflokkurinn hefði á
stefnuskrá sinni, að gera allar
jarðir að ríkiseign og taka þær
af núverandi eigendum, hvort
þeir vildu eða vildu ekki.
Þessa fáránlegu staðhæfingu
ætlaði pilturinn að sanna með
því að vitna í þingræðu Eysteins
Jónssonar, þar sem á það er
bent, að Framsóknarflokkurinn
hafi það á stefnuskrá sinni, að
ríkið kaupi jarðir, sem einstakl-
ingar vilji selja, ef þær séu vel
fallnar til nýbýlastofnunar, og
bæjarfélög eða kauptún eignist
á sama hátt land, sem þau þurfa
tíl ræktunar í nágrenni sínu.
Allir viti bornir menn gera
sér Ijóst — þótt ekki væri nema
af fenginni reynslu — að ann-
ars konar jarðakaup koma ekki
til greina af hendi hins opin-
bera. Enda segir Eysteinn í
ræðu sinni, að það væru ekki
miklar líkur til þess, að ein-
mitt bændurnir mundu sérstak-
lega fela Framsóknarflokknum
umboð á Alþingl, ef þeir hefðu
reynt hann að ásælni eftir óð-
ulum þeirra. — Annað hvort eru
bændur ekkert á móti því að
ríkið eignist mikið af jörðum, —
og þá er kosningagrýla íhalds-
ins1 þýðingarlaus, — eða þá hitt,
að þeir vita að allt tal skrif-
stofupiltsins er vesöl og óhönd-
ugleg blekking úr gömlum ísa-
foldarblöðum.
Það sannast hér sem fyrri
daginn á þessum pilti, að vitið
er ekki meira en guð gaf.
Ríkið sækist ekki eftir jarð-
eignum og hefir ekki ætlað fé til
jarðakaupa, sem nokkru nem-
ur. En það hefir þó getað hlaup-
ið undir bagga með nokkrum
bændum, sem hafa viljað selja
jarðir sínar og fá þær síðan til
erfðaábúðar. Sumir þessarra
manna munu vera meðal þeirra,
sem Sjálfstæðisflokkurinn hef-
ir velþóknun á.
En mesti jarðakaupandi
landsins um þessar mundir er
Reykjavíkurbær — sjálft höfuð
og hjarta Sjálfstæðisflokksins.
Hann sækist eftir að kaupa
jarðir i fjarlægum sveitum, sem
eigandinn vill selja, sækir það
svo fast, að hann vill brjóta lög
á öðrum og minni sveitafélög-
um.
Sé þetta jarðrán, er það Sjálf-
stæðisflokkurinn, sem stendur
fyrir því.
Hin einu jarðakaup, sem fram
fara um þessar mundir og rétt
væri að nefna jarðrán í viðvör-
unarskyni, er jarðabrask efn-
aðra Reykvíkinga. Þeir bjóða of
fjár í jarðir til að eignast þar
ítök um veiði og sumardvalir, en
láta sig engu skipta margir
hverjir, þótt ábúandi hröklist
Skipulagning og gatnagerð
Reykj avíkurborgar
Vestur-íslendingurinn Soffonías Þorkelsson, sem ný-
lega var hér á ferðinni og er mörgum góðkunnugur
síðan, er nú að birta ferðahugleiðingar sínar í Heims-
kringlu. Eru þær hinar skemmtilegustu, því að Soffon-
ías er maður athugull og fjölfróður. Tímanum þykir
rétt að birta hér einn kaflann úr hugleiðingum hans.
Fjallar hann um skipulag og gatnagerð Reykjavíkur-
bæjar. Ádeilum á ráðmennsku bæjarvaldanna í þeim
efnum hefir oftast verið svarað með því, að þær væru
af illgjörnum, pólitískum rótum runnar. Slíku er ekki
til að dreifa með Soffonias. Hann kemur hingað sem
ferðalangur, er margt hefir séð, og má því telja álit hans
eins konar mælikvarða upplýstra aðkomumanna á
skipulag og gatnagerð Reykjavíkur.
Hefst þá frásögn Soffoniasar:
Við erum búnir að sjá margt
fallegt í bænum. Þá skulum við
líta á það, sem okkur finnst
ljótt og aðfinnsluvert, svo að
við getum fengið nokkurn veg-
inn rétta mynd af höfuðstað
landsins. Þá skulum við leggja
leið okkar um eldri hluta bæjar-
ins; þar munum við mæta því
og ef til vill miklu víðar; og
hreint ekki svo fáu,-
Þá er fyrst að athuga göturn-
ar, sem við göngum eftir, því
að líkt er um þær og gólf 1
húsum. Ef gólf eru ljót, nýtur
það sín ekki, sem í stofunum er,
eða stofan sjálf, þó að allt ann-
að kunni að vera fallegt. Það
nýtur sín heldur ekki, sem við
götuna stendur, ef hún er ljót
og óhrein. En svo þegar bæði
hús og götur eru ljót, þá nær
það fyrst hámarki ljótleikans.
Og í sumum stöðum blasir þetta
við augum vegfarandans. Mætti
tilæra nokkra staði í Reykjavík,
þessu til sönnunar; en ekki er
vert að tefja tímann með því.
Þetta blasir hvarvetna við
manni í svonefndum „skugga-
hverfum“ Reykjavíkur, en þau
bera nafnið í annari merkingu
en skugghverfi London og New
York borgar. í hverfum Reykja-
víkur býr heiðarlegt fólk. Hefir
burtu, og jörðin sé ekki nytjuð
og fari í niðurníðslu.
Þetta er jarðrán. Þetta er til
niðurdreps fyrir sveitirnar.
Þetta ætti að hefta. En vilja
Sjálfstæðismenn nokkuð gera
til þess?
+
það valið sér bústað þar fyrir
sakir efnaskorts, eri ekki glæpa-
hneigðar.
Þá er bezt að byrja á byrj-
uninni og líta á uppdrátt af
bænum; með því fæst dálítið
heildaryfirlit yfir legu hans og
skipulag. Vekur það mest af öllu
undrun manns, hvað göturnar
eru óreglulegar og stuttar, lang-
flestar þeirra aðeins stubbar.
Víða renna þær í odda, aðrar
með skábeygjum sitt á hvað, er
gerir umferð alla stórhættulega,
og tefur hana að miklum mun.
Engin regla er sýnileg, hvorki
eftir staðháttum, landslagi eða
umferðaþörf. Ég hefi aldrei séð
uppdrátt af neinum bæ, sem
svo er lagður út sem Reykjavík,
og aldrei komið í nokkurn bæ,
sem svo illt er að rata um sem
hann. í fjölmennu borginni
New York, getur maður farið
ferða sinna og fundið hverja
götu, sem maður vill, en það er
langt frá því, að ég rataði um
Reykjavík eftir dvöl mína þar
í níu mánuði; ef ekki sér til sól-
ar, verður maður áttavilltur af
að hringsnúast um þessa götu-
stúfa.
Þá er þessi fræga Hringbraut,
sem er óvenjulega hlálegt fyrir-
brigði í skipulagningu (plann-
ing) og ópraktiskt; kemur
manni hún svo fyrir, sem börn
væru að gera girðingu úr leggj-
um kringum völur sínar. Og
hvergi gat ég komið auga á það,
að gata þessi væri til mikilla
umferðabóta, eða, réttara sagt,
þeir partar hennar, sem búið
var að leggja. Hún er frábrugð-
in öðrum götum að því leyti, að
hún er geysibreið, með grasflöt-
um í miðjunni og akbrautum til
beggja handa, — og kemur því
vel fyrir; liggur hún í hálfboga
kringum bæinn, en sums staðar
í gegnum nýju hverin hans, því
að byggðin hefir flutzt síðan er
braut þessi var mynduð. Báðir
endar hennar ná til sjávar,
vesturendinn austan við Selja-
veginn, en hinn endinn austan
við Barónsstíginn. Myndar hún
þannig boga um mestan hluta
borgarinnar.
Mér er með öllu ókunnugt,
hver eða hverj ir skipulögðu hinn
nýja part bæjarins, en mér
fannst skipulag hans óhemju
óhentugt og gamaldags. Gamli
partur bæjarins er í mesta máta
óhentugur fyrir umferð, og er
það afsakanlegt; en þrátt fyrir
það, vottar þó frekar fyrir hugs-
un í skipulagi hans til að mæta
umferðaþörfinni, og má þar til
nefna Hverfisgötu og Laugaveg,
er báðar liggja gegnum bæinn
frá Lækjartorgi og austur úr-,
en renna saman í odda utan við
Hringbrautina. En í Vesturbæn-
um, sem er að miklu leyti nýr,
er enginn beinn aðalvegur,
hvorki í suður eða vestur, nema
Vesturgata, en þó með hlykk á.
Er mér það ógerningur að sjá,
hvað þeir menn höfðu í huga til
að mæta umferðarþörfinni, er
skipulögðu þessi nýju hverfi.
Þá eru göturnar sjálfar.
Nokkrar þeirra möl og bik, en
flestar aðeins möl; margar eru
þær mjóar í gamla parti bæjar-
ins, en í hinum nýrri sæmilega
breiðar. Undirburðurinn í göt-
urnar er brotið grót, og virtist
vel frá því gengið; ofan á það
kemur svo mölin, en nokkuð
leirkennd og því ekki sem bezt
til þeirra hluta. En hitt er þó
lakara, að möl þessi er lin og
mylst í sundur við umferð, verð-
ur að mylsnu og ryki; er það
mikill bagi að hafa svo haldlít-
inn ofaníburð, því að hann fýk-
ur geysimikið, en í bleytum
myndast forarleðja.
Það skiptist venjulega á mold-
ryk eða bullandi for eftir tíð-
arfarinu, en fyrir mitt leyti vil
ég þó heldur forina. Því að þótt
vilpurnar séu bæði djúpar og
margar, þá geta menn gætt sín,
(Framh. á 4. síðu)
Úr „Ann&l 19. aldar“
Fyrír íullum hundrað árum
Annáll 19. aldar er saman tekinn af Pétri presti Guðmundssyni
í Grímsey. Árið 1912 hóf sonur höfundar, Hallgrímur bókbindari
á Akureyri að gefa ritið út. Nú hefir bókaútgáfan Edda á Akur-
eyri tekið við útgáfunni, og sér Finnur Sigmundsson magister um
hana. Hafa alls komið út þrjú bindi af annálnum, 1500 bls. til
samans, og nær fram til ársins 1870.
í annálnum er margskonar fróðleik safnað á einn stað um hag
þjóðarinnar, veðráttu og aðra atburði, sem mestum tíðindum
hefir þótt sæta á ári hverju. Hefir höfundur aflað sér heimilda
úr prentuðum gögnum og með bréfaskiptum við einstaka menn
víðsvegar um landið. Við útgáfuna hefir verið fyllt upp í eyður
og margt leiðrétt, eftir heimildum, sem nú eru handbærar.
Er því mikill fróðleikur saman kominn í riti þessu, sem hand-
hægt er að grípa til.
Hér verða teknar nokkrar frásagnir úr annálnum frá árun-
um 1840—1843. Frásögnin er óvíða tekin orðrétt, heldur sem
sýnishorn þeirra tíðinda og þess „ástands", er þá var í landi.
1840. Tíðarfar var erfitt þetta
ár og nýting slæm. „Snjó
kyngdi niður á auða jörð um
haustið; brá svo aftur til þíðu.
Voru öll straumvötn íslaus um
jól og mýrar klakalausar sem
um hásumar".
Hafís kom í marz að Norður-
og Austurlandi. Kaupför kom-
ust ekki til Akureyrar fyrr en
um miðjan ágústmánuð.
ísbjörn var unninn á Beru-
firði og annar á Vopnafirði.
Sagt var, að rostungur hefði
gengið á land og lagzt þar til
svefns. Verið síðan stunginn
með lagjárni og lítið hrært sig
við banasárið.
Á Snæfjallaströnd rak tvo
hvali, er nefndir voru hafur-
kelti og laugareyður. — Fuglafli
var góður í Drangey.
Þá gekk bólusótt um Innnes
en dó fátt úr henni. Þar á móti
deyddi kvefsýki og kíghósti
fjölda barna.
Hinn 20. jan. andaðist í Vig-
ur Sigurður stúdent Guðlaugs-
son. Hann var fæddur á Snæ-
fjöllum 1764 og útskrifaður úr
Skálholtsskóla 1785. Á skólaár-
um hans komst upp kvittur af
einhverju litlu galdrakvæði, er
þeir Sigurður og Björn Behe-
diktsson, síðar prestur í Hítar-
dal, höfðu í vörzlum sínum.
Urðu þeir fyrir það að víkja úr
skóla um hríð.
Hinn 24. apríl dó að Vík í
Mýrdal Sveinn Pálsson, Sveins-
sonar bónda á Steinsstöðum í
Tungusveit, fæddur 1762. Stund-
aði hann læknisfræði og nátt-
úrufræði í Kaupmannahöfn um
fjögurra ára skeið, en tók eigi
próf. Hann ferðaðist hér um til
náttúrurannsókna 1791—1795
að tilhlutun danska náttúru-
fræðafélagsins. Var skipaður
læknir í Árnes-,Rangárvalla- og
Vestm.eyja- og V.-Skaftafells-
sýsluhéröðum 1799. Settur land-
læknir 25. ág. 1803 — 29. júlí
1804. Fékk lausn 20. nóv. 1833.
Kona hans var Þórunn Bjarna-
dóttir landlæknis Pálssonar.
Hinn 12. maí andaðist Oddur
Hjaltalín læknir á 58. ári.----
Svo er Oddi lýst, að hann var
fyrirtaks gáfumaður, læknir
góður, skáldmæltur vel, fyndinn
og gamansamur, drenglyndur og
trúrækinn. En mjög hneigðist
hann til drykkjar á efri árum.
-----Er sú ein saga um glettni
hans ,að meðan hann þjónaði
landlæknisembættinu 1816—
1820 og sat að Nesi, frétti hann
um gamlan mann þar á nesinu,
er kynni galdur og heyrði
margt sagt af brögðum hans.
Oddur komst i kunningsskap
við karlinn, lézt hafa hann að
trúnaðarmanni sínum og sagði
honum ýmislegt af kunnáttu
sinni í fornum fræðum. Þótti
hinum þá ekki þörf að dyljast
lengur fyrir Oddi og sagði hon-
um allt af létta um galdra sína.
Hrósaði Oddur þá kunnáttu
hans og kvaðst vilja nema af
Hversvegna orð, sem
ekki iá staðizt?
Eftir Kjartan Jóliann-
esson
í nýútkomnu hefti Helgafells
er ritdómur um „Sjö töfra-
menn“ og einn til (H. K. Lax-
ness). Ritdóminn skrifar T. G.
(Tómas Guðmundsson skáld).
Kemst hann svo að orði: „Er
þess skemmst að minnast, að
nýlega stóð í blaði einu lýsing
á því, hversu yndislegt væri að
stranda við sandana í Skafta-
fellssýslu. Varð greinin ekki
skilin á annan veg en þann, að
hvergi væri skip betur komin en
þar, að minnsta kosti ekki við
hafnargarðana í Reykjavík, og
var þetta talin átakanleg sönn-
un þess, að H, K. L. væri ómerki-
legur rithöfundur."
Hér mun vera átt við grein,
sem ég skrifaði í Tímann fyrir
nokkru síðan, um skipsströnd í
Skaftafellssýslum, til að leið-
rétta ýmsar firrur, sem H. K.
Laxness skrifaði um það efni í
Tímarit Máls og menningar.
Eftir að hafa bent á ýmsar
staðreyndir, komst ég svo að
orði: „Sennilega mætti gegja, að
hver sá, sem veit hvað gera skal,
j geti í hvaða veðri sem er, ef
| ekki er aftaka brim, siglt skipi
! sínu upp á sandana í Skafta-
fellssýslum næstum jafn örugg-
ur um líf sitt eins og að leggja
að hafnarbakkanum í Reykja-
vík.“
Það eru þessi orð, sem T. G.
læzt ekki geta skilið á annað
hátt en að ofan greinir. „Næst-
um jafn öruggur um líf sitt“
leggur hann út: „Skipið er
hvergi betur komið“. Til að
tákna „hættulítið“ notar hann
orðið „yndislegt“.
Enginn skyldi ætla, að skáld-
ið Tómas Guðmundsson kunni
ekki betri skil á hugtökum ís-
lenzkra orða. Hitt er annað mál,
að hann mun með þessu hafa
viljað hjálpa vini sínum, og er
það fallega hugsað. í fyrstunni
skrifar H. K. Laxness undir yf-
irskini sannleikans og í nafni
máls 'og menningar, orð, sem þó
eru sannleikanum með öllu ó-
skyld, og máli og menningu því
algjörlega óviðkomandi. Vegna
þess, að leiðréttingar voru birt-
ar bæði hér í Tímanum og einn-
ig í útvarpinu, finnur T. G.
ástæðu til að reyna að rétta við
skáldheiður félaga síns. Get ég
þó ekki annað séð en síðari vill-
an sé jafnvel verri en sú fyrri.
Það er sómi hverjum góðum
dreng að játa yfirsjónir sínar og
biðja á þeim afsökunar, enda
séu þær ekki af illvilja sprottn-
ar.
Þessir tveir þekktu rithöfund-
(Framh. á 4. síðu)
honum það, er sig brysti. Þótt-
ist Oddur vankunnandi í að
vekja upp drauga, en hinn lét
drjúgt yíir sér. Biður Oddur
hann að vekja upp draug fyrir
sig og heitir hinn því, en við-
búnað þyrfti hann nokkurn að
hafa, og skyldi hann láta Odd
vita, er hann væri tilbúinn.
Nú sem að stefnudeginum
kemur, fara þeir Oddur og
galdramaðurinn um miðnætti í
kirkjugarðinn í Reykjavík. Það
var með nýju tungli og veður
dimmt, er þeir komu í garðinn.
Vísar Oddur galdramanninum á
leiði eitt lítið og biður ^aldra-
manninn að vekja upp þann, er
undir því liggi. Tekur þá galdra-
maðurinn til starfa, gengur
kringum leiðið nokkrum
sinnum, öfugur og rangsælis,
með ýmsu kátlegu látbragði.
Las hann síðan galdrabænir og
særingaþulur yfir leiðinu, en
ekki kom draugurinn. Fer þá
Oddur að óróast og tekur að á-
mæla galdramanninum og seg-
ir, að enginn dugur sé í honum
til slíkra starfa og skuli hann
sjá, hvernig sér gahgi. Oddur
hafði staf í hendi, víkur sér frá
lítið eitt og keyrir stafinn af
, afli í eitt leiðið og segir: „Komdu
hér upp, djöfull. Ég skipa þér.“
Óðara en orðinu sleppir, sér
galdramaðurinn, hvar upp rís
úr leiðinu hjá Oddi vofa ein
mikil og ferleg. Heyrir hann
Odd segja: „Þarna er maður.
Dreptu hann!“ Þykir honum
sem draugsi stefni þegar að sér
heldur fasmikill, vill víst eigi
bíða hans, en tekur á rás og
Friðarvinur látinn
í fangabúðum.
Olaf Kullmann, kunnur norsk-
ur sjóliðsforingi, er nýlega lát-
inn í fangabúðum í Þýzkalandi.
Hann varð sjóliðsforingi 1914,
en gerðist yfirréttarlögmaður
1923. Hann gerðist ákafur frið-
arsinni fyrir nokkrum árum.
Nazistar létu fangelsa hann í
fyrrasumar, því að hann hélt
áfram friðarprédikunum sínum.
Síðar var hann fluttur til Þýzka-
lands. Honum var lofuð náðun,
ef hann afneitaði fyrri skoðun-
um sínum, en því tilboði hafði
hann alltaf hafnað.
Kúgun norskra kennara.
Nokkur hundruð norskra kenn-
ara, segir í fréttum norska
blaðafulltrúans í Reykjavík, eru
nú látnir vinna nauðungar-
vinnu í Kirkenes, sem er mik-
ilvæg þýzk hafnarstöð rétt við
finnsku landamærin. Þeir eru
látnir ganga í lélegum fötum
og hafa strangan vinnutíma.
Þeir verða að ganga fylktu liði
til og fá vinnu undir varðgæzlu
þýzkra hermanna. Þrátt fyrir
þrælkun og ógnir er kjarkur
kennaranna í bezta lagi.
Vöruskipti Þjóðverja og Japana.
Fulltrúi enska stríðsviðskipta-
ráðuneytisins hefir viðurkennt,
að Þjóðverjar fái nú gúmmí og
fleiri hráefni til hernaðar frá
Japönum, en Japanir fái ýms-
ar vélar í staðinn. Fyrst var
haldið, að kafbátar önnuðust
þessa flutninga, en nú virðist
komið á daginn, að venjuleg
skip annist þau og sigli þau
ýmist frá Japan suður fyrir
Suður-Ameríku eða frá Java
suður fyrir Afríku. Um stór-
vægilega flutninga getur ekki
verið að ræða.
Aukakosning í Bretlandi.
Seint í fyrra mánuði fór fram
aukakosning í kjördæmi einu í
Bretlandi. Kosinn var óháður
frambjóðandi, Tom Driberg,
blaðamaður hjá „The Daily Ex-
press“. Þetta er fjórða auka-
kosningin, sem gengið hefir
þjóðstjórninni brezku í óhag
síðan um miðjan aprílmánuð.
Þykir þetta lýsa vantrausti á
stjórninni.
Kiigunaorvinna í Noregi.
Samkvæmt fregnum, sem
borizt hafa frá Noregi til Lon-
don, er gert ráð fyrir, að um
25000 Norðmenn verði neyddir
til vinnu við virkjagerð Þjóð-
verja í Suður- og Vestur-Noregi
í júlímánuði.
Nær allir starfsmenn sumra
verzlana, 50% af bankastarfs-
fólki og allir karlmenn yngri en
(Framh< á 4. síSu)
leitar útgöngudyra úr garðin-
um.
Þegar hann kemur að hliðinu,
er draugsi kominn á hæla hon-
um. Hleypur hann allt hvað af
tekur út í myrkrið og þykist
eiga fótum fjör að launa, er
hann komst heim til sín.
Þess þarf eigi að geta, að
draugur Odds var maður, er
hann lét liggja í leyni í garð-
inum við leiði það, er hann sló
í staf sínum, og hafði hann hið
mesta gaman að leik þessum.
29. júní um morguninn lagði
danskur fræðimaður, Schythe,
upp frá Þjórsárholti í Gnúp-
verjahreppi og ætlaði norður
Vatnajökulsveg. Var Sigurður
Gunnarsson stúdent, er síðar
varð prestur að Desjarmýri og
Hallormsstað, í för með honum
og tveir menn aðrir og höfðu 17
hesta. Af því að illt var til haga
á öræfunum norðan undir
Vatnajökli, fluttu þeir með sér
25 fjórðunga af töðu og að öllu
voru þeir vel útbúnir. Varð
fyrsta dagleiðin upp í Skúms-
tungur á afrétti Árnesinga.
Annan daginn héldu þeir spöl-
korn upp fyrir Dalsá og hinn
þriðja undir Arnarfell, en
fjórða daginn hvíldu þeir hest-
ana, því að þar var hagi góður
við rætur fjallsins. Á fimmta
degi héldu þeir undan Arnar-
felli, norður eftir falljöklinum
’fyrir norðan það, til þess að
komast fyrir upptök hinna
mörgu kvísla, er undan honum
koma. Á jöklinum mátti heita
all-fær vegur, því að þótt’ jök-
ulsprungur væru margar, voru