Tíminn - 29.09.1942, Side 2

426
TfMlNN, þrlgjudagiim 29. sept. 1942
108. blað
"gtmirm
Þriðjudag 29. sept.
Starfsskrá Fram-
sóknarilokksins
Á öðrum stað í blaðinu er birt
ályktun aðalfundar miðstjórn-
ar flokksins, sem haldinn var í
febrúarmánuði síðastl. vetur. í
ályktun þessari er lagður
grundvöllurinn að starfi Fram-
sóknarflokksins á komandi ár-
um. Þar eru talin þau megin-
verkefni, sem flokkurinn mun
beita sér fyrir á næsta kjör-
tímabili.
Nokkrum þeim málum, sem
þarna er minnst á, hefir flokk-
urinn þegar komið talsvert á-
leiðis. Þannig fékk hann þvi til
leiðar komið á vetrarþinginu,
að skattar á hátekjum voru
verulega auknir, þótt nauðsyn-
legt muni reynast að ganga
lengra i þá átt. Hann fékk það
einnig samþykkt, að stofnaður
var framkvæmdasjóður ríkisins,
sem lagðar hafa verið í 8 milj.
kr. af tekjuafgangi ríkisins
1941 og lagðir verða í % hlutar
af tekjuafgangi rikisins á þessu
ári. Fé framkvæmdasjóðs
verður notað til margvíslegra
framkvæmda eftir styrjöldina
til að sporna gegn atvinnuleysi
þá. Flokkurinn fékk því og
framgengt á sumarþinginu, að
skipuð var milliþinganefnd til
að taka rafmagnsmál dreifbýl-
isins til vandlegrar athugunar
og úrlausnar.
Framsóknarflokkurinn lagði
þennan grundvöll fyrir framtíð-
arstarf sitt, sem í ályktuninni
felst, löngu áður en kosninga-
baráttan hófst, og h^nn hefir
þegar sýnt í verki, að honum er
full alvara, að koma þessum
málum i framkvæmd.
Tveir aðrir flokkar, Sósíal-
istaflokkurinn og Alþýðuflokk-
urinn, hafa alveg nýlega birt
einskonar starfsskrár, þar sem
heita má, að tekin séu upp flest
sömu atriðin og felast í álykt-
unum Framsóknarflokksins. Má
t. d. nefna festingu og sam-
ræmingu verðlags og kaup-
gjalds, skipulagningu vinnu-
aflsins, skyldusparnað og hækk-
un skatta á hátekjum. En það
brestur á hjá þessum flokkum,
að þeir hafa ekkl sýnt neina
viðleitni i verki til að fram-
kvæma þessa stefnu, heldur
barizt á móti sumum þessara
ráðstafana fram tll seinustu
stundar. En vel er það, ef þeir
hafa nú séð, að þar hafi þeir
rangt gert og hafi því ákveðið
að breyta um stefnu.
Um Sjálfstæðisflokkinn er
það að segja, að honum finnst
bezt að vera stefnulaus í þess-
um kosningum, eins og endra-
nær. Hvernig á líka „flokkur
allra stétta" að haga sér öðru-
vísi. Eina tillagan, sem frá hon-
um hefir heyrzt, er sú, að flokk-
arnir eigi' nú að skipa sameig-
inlega nefnd til að athuga dýr-
tiðarmálið!
í ályktun miðstjórnarinnar
er visað til samþykktar flokks-
þings Framsóknarmanna 1941
um starfsgrundvöll flokksins.
Þar segir svo i upphafi:
„Framsóknarflokkurinn lítur
svo á, að andlegt og efnahags-
legt frelsi sérhvers manns sé
hollust undirstaða íslenzks þjóð-
félags. Þess vegna m. a. vill
flokkurinn styrkja þá atvinnu-
háttu, sem að þessu miða. Tel-
ur flokkurinn það eitt megin-
skilyrði heilbrigðrar þjóðféiags-
þróunar, að sem fiestir Iands-
menn séu beinir þátttakendur
í framleiðslunni til lands og
sjávar og að afkoma sem
flestra sé i beinu hlutfalli við
gengi hennar.
Flokkurinn er því mótfall-
inh, að völd og auður, sem og
umráð framleiðslutækja, safn-
ist í hendur fárra manna. Hann
er mótfallinn ríkisrekstri í
framleiðslu og verzlun, nema að
slíkt megi teljast nauðsynlegt
til tekjuöflunar fyrir ríkissjóð,
svo og til að koma í veg fyrir ó-
eðlilega auðsöfnun eða til að af-
létta neyðarástandinu hjá al-
menningi.“
Þar sem stórrekstrar er þörf,
telur flokkurinn, að hann eigi
Um úthlutun bifreiða
Hvernig Jakob Möller beitti FREKJUNNI
gegn iyrirmælum Alþingis
Skýrsla meira hluta bifreiðaneindar,
Stefáns Jónssonar og Jóns Sigurðssonar
áður gerðri úthlutun af þar til
nefndum mönnum í desember
s. 1., sem einnig á sínum tíma
hlaut staðfestingu núverandi
fjármálaráðherra og þáverandi
viðskiptamálaráðherra.
Á þessum fundi létu tveir
nefndarmennirnir (Jón og Ste-
fán) bóka, að þeir teldu sig ó-
bundna í sambandi við tilnefn-
ingu ráðherra á formanni og
varaformanni.
Sameinað Alþingi gerði eftirfarandi samþykkt um úthlutun
bifreiða, 1. sept. 1942:
„Alþingi ályktar að kjósa þriggja manna nefnd (til tveggja
ára og þrjá til vara), er hafi með höndum úthlutun bifreiða
þeirra, sem eru fluttar inn af Bifreiðaeinkasölu ríkisins, enda sé
einkasölunni óheimilt að láta af hendi bifreiðar, nema eftir á-
kvörðun nefndarinnar, en leita skal nefndin tillagna forstjóra
einkasölunnar um úthlutunina.
Nefndin ákveður og, hverjir öðlast leyfi til innflutnings bif-
reiða, ef þær eru ekki fluttar inn af bifreiðaeinkasölunni.
Ákvæði þessi ná til allra bifreiða, sem keyptar eru og fluttar
verða inn hér eftir, svo og þeirra bifreiða, er einkasalan hefir
þegar keypt og eru í eigu hennar hér eða erlendis. Skal nefndin
haga úthlutun bifreiðanna með hliðsjón af þörf almennings óg
atvinnuveganna, og er henni skylt að gefa Alþingi skýrslu um
störf sín. Nefndin skal fylgja þeirri reglu við úthlutun fólksbif-
reiða, að allt að tveir þriðju þeirra bifreiða, sem inn eru fluttar
árlega, fari til atvinnubifreiðastjóra og bifreiðastöðva.
Nefndinni er heimilt að ákveða, að þeir, sem bifreiðar fá til
endurnýjunar, skuli afhenda bifreiðaeinkasölunni eldri bifreið-
ar sínar fyrir verð, sem ákveðið sé af tveimur dómkvöddum
mönnum. Ennfremur getur nefndin ákveðið, að Bifreiðaeinka-
sala. ríkisins hafi forkaupsrétt að þeim bifreiðum, er hún selur
fyrir kostnaðarverð, að frá dreginni fyrningu eftir mati tveggja
dómkvaddra manna.
Kostnaður við störf nefndarinnar greiðist af Bifreiðaeinkasölu
ríkisins."
Kosning í nefndina, sam-
kvæmt tillögunni, fór fram 8.
september sama ár, og hlutu
þessir menn kosninu:
Sem aðalmenn:
Gísli Jónsson, forstjóri, Báru-
götu 2, Reykjavík.
Jón Sigurðsson, framkvæmd-
arstjóri Alþýðusamb. íslands.
Stefán Jónsson, skrifstofu-
stjóri, Hávallag. 5, Reykjavík.
Sem varamenn:
Jóhann G. Möller, bókari,
Klapparstíg 29, Reykjavík.
Pelix Guðmundsson, fram-
kvæmdarstjóri, Freyjugötu 30,
Reykjavík.
Kristjón Kristjónsson, c/o
Samband ísl. samvinnufélaga.
Af framangreindri þingsá-
lyktun er ljóst, að Alþingi tek-
ur mál það, er þingsályktunin
fjallar um úr höndum ríkis-
stjórnarinnar og fær það þing-
kjörinni nefnd, sem samkvæmt
þingsályktuninni er ábyrg gagn-
vart Alþingi og á að gera grein
fyrir sínum störfum, en öðrum
ekki.
Mál það, er hér um ræðir var
áður en nefndin tók til
herra, og sannar það, ásamt for-
sögu málsins og því, er fram
kom í umræðum um málið á
Alþingi, að sú ákvörðun þings-
ins er í þingsályktuninni felzt,
er fyrst og fremst sú að taka
málið úr höndum ráðherrans.
Mánudaginn 14. sept. 1942 eða
áður en að nefndin tók til
starfa boðaði fjármálaráðherra
nefndarmennina á sinn fund,
og gerðu í það minnsta sumir
nefndarmennirnir ráð fyrir að
tilefni fundarins, af hálfu ráð-
herrans, væri að skila af sér til
nefndarinnar, þar sem hann
einn hafði um all langan tíma
haft bifreiðaúthlutunarvaldið í
sinni hendi.
að vera í höndum samvinnufé-
laga. Verzlun með nauðsynja-
vörur og framleiðslu telur hann
einnig bezt fyrir komið í hönd-
um slíkra félaga.
Þessi yfirlýsing um afstöðu
Framsóknarflokksins ætti að
taka af öll tvímæli um það,
hvort Framsóknarflokkinn sé
að finna við hlið stórgróða-
mannanna eða meðal vinnandi
stétta landsins. Flokkurinn er
mótfallinn mikilli auðsöfnun og
atvinnuyfirráðum einstakra
manna. Hann vill í stað þess
gera almenning bjargálna og
þátttakandi i framleiðslunni.
Helztu einkenni þessara tíma
er söfnun mikils auðs og at-
vinnuyfirráða í fárra manna
hendur. Það bendir Framsókn-
armönnum á eitt stærsta verk-
efni þeirra á komandi árum.
Þ. Þ.
Er á fundinn kom var ljóst,
að þetta var ekki aðalefni fund-
arins, heldur annað, sem sé, að
fá skorið úr tveim eftirgreind^
um atriðum:
1. Hvort nefndin myndi sætta
sig við að hann (ráðherrann)
skipaði formann og varafor-
mann nefndarinnar.
2. Hvort nefndin væri ekki
sammála um, að fullnægja öll-
um loforðum um afhendingu
bifreiða, sem hann (ráðherr-
ann) hefði gefið.
Sem svar við fyrra atriðinu
tóku tveir nefndarmennirnir
(Jón og Stefán) strax fram, að
þeir teldu, að nefndin hefði
sjálf rétt til þess að kjósa sér
formann og varaformann, þar
sem ekkert væri tekið fram um
slíkt i þingsályktuninni og
tækju þeir því um þetta atriði
enga endanlega afstöðu fyrr en
á fyrsta fundi nefndarinnar.
Jafnframt tóku þeir fram að
þeir litu svo á, ef ráðherra skip-
aði nú formann og varafor-
mann, að slíkt væri bráða-
byrgðaráðstöfun, enda frá
þeirra sjónarmiði ekkert atriði,
hver kveddi nefndina til fyrsta
fundar. Einn nefndarmaðurinn
(Gísli) virtist líta svo á, að ráð-
herra hefði rétt til þess að
skipa formann, þar sem þing-
ályktunin gæfi engin fyrirmæli
um slíkt.
Strax og þetta kom i ljós, að
nefndarmenn voru skiptir um
þetta atriði, tók einn nefndar-
manna (Stefán) það fram, að
hann vildi til samkomulags
leggja til, að nefndin frestaði
formannskosningu, en feli í
þess stað forstjóra Bifreiða-
einkasölunnar, að kalla sam-
an fundi fyrst um sinn
og stjórna þeim, eða þar
til nefndin kysi sér sjálf for-
mann og varaformann. Þessu
neitaði einn nefndarmaðurinn
(Gísli) strax. Að þessum um-
ræðum loknum tilnefndi fjár-
málaráðherra Gísla Jónsson,
sem formann og Stefán Jónsson
sem varaformann. Tveir nefnd-
armennirnir (Jón og Stefán)
litu svo á, samkvæmt framan-
sögðu, að þessi tilnefning væri
aðeins til bráðabirgða, eða þar
til nefndin sjálf kysi sér for-
mann og varaformann, enda tfl-
nefningin sem ákvörðun til
frambúðar ,að þeirra áliti, í
fyrsta lagi röng og í öðru lagi
óformleg, þar sem enginn fund-
ur var settur og engin bókun
gerð.
Um síðara atriðið urðu all-
miklar umræður. Benti for-
stjóri Bifreiðaeinkasölunnar á,
að miklu máli skipti í þessu
sambandi, I hvaða formi hans
loforð hefðu verið gefin, hvort
þau lægju fyrir skriflega I Bif-
reiðaeinkasölunni frá þeim
tíma að úthlutunin var í hans
höndum, eða hvort þau væru
látin í té af honum nú, sem
staðfesting á áður gefnum
munnlegum loforðum.
í framhaldi af þessu bentu
tveir nefndarmenn (Jón og
Stefán) ráðherranum á, að, ef
nefndin lofaði að fullnægja öll-
um hans loforðum, sem viður-
kennd væru af honum eftir á,
þá væri úthlutunin alls ekki í
höndum nefndarinnar, heldur
hans eftir sem áður, því að
hann gæti hæglega eftir á við-
urkennt jafn mörg loforð og
bifreiðarnar væru, sem nú væru
til ráðstöfunar. Einnig gáfu
sömu nefndarmenn ráðherran-
um í skyn, að þeir teldu að
þingsályktunin, eins og hún
væri orðuð, leysti hann og Bif-
reiðaeinkasöluna frá öllum lof-
orðum í þessu niáli, í það
minnsta munnlegum loforðum,
enda gæti þingsályktunin orðið
með öllu þýðingarlaus, ef hægt
væri að setja t. d. löghald á
bifreiðirnar samkvæmt munn-
legum loforðum hans og Bif-
reiðaeinkasölunnar — loforðum,
sem enginn stafur væri fyrir á
annan hátt en þann, að loforð-
in væru viðurkennd eftir á af
þessum aðilum. Að loknum
þessum umræðum tóku sömu
nefndarmenn fram, að þeir
gæfu engin fyrirheit og tækju
enga afstöðu viðkomandi um-
ræddum loforðum fyrr en upp-
lýsingar lægju fyrir um, hver
og hve mörg þau væru. Einn
nefndarmaðurinn (Gísli) tók
fram í þessum umræðum, að
hann teidi að ráðherra gæti
með ýmsum aðférðum og hefði
heimild til, jafnt fyrir þings-
ályktunina, að ráða ölíu, sem
hann vildi ráða, um úthlutun
bifreiða, því að þingsályktunin
kæmi í bága við lögin um Bif-
reiðaeinkasölu ríkisins' frá 1935.
Einn nefndarmanna (Stefán)
gerði fyrirspurn til ráðherra
um, hvenær hans „loforðalisti“
yrði tilbúinn. Taldi ráðherrann
það verða þá um kvöldið.
Að þessum umræðum loknum
hurfu nefndarmenn úr ráðu-
neytinu, en áður en þeir skildu
komu þeir sér saman um, að
hafa fund í nefndinni kl. 2
þann sama dag.
A fundi þessum, sem haldinn
var á þeim tíma, er ákveðinn
var, urðu allmiklar umræður
um þau atriði, er rædd voru um
morguninn á fundinum í stjórn
arráðinu. Að þeim umræðum
ioknum varð öll nefndin sam-
mála um eftirfarandi bókun:
„Fundurinn tók til meðferða
þingsályktunartillöguna, eins
og hún var endanlega sam-
þykkt á Alþingi, og voru allir
nefndarmennirnir sammála um,
að tillagan bæri það méð sér að
það væri vilji meirihluta A1
þingis að nefndin hefði ein fullt
vald til að ráðstafa til úthlut
unar öllum þeim bifreiðum, sem
nú eru í eign Bifreiðaeinkasöl-
unnar og óafgreiddar eru, svo
og öllum bifreiðum, er innflutt-
ar kunna að verða á starfstíma
nefndarinnar.“
Til þess að undirstrika, sem
sameiginlega ályktun nefndar
innar til að starfa eftir, varð
nefndin einnig sammála um að
bóka eftirfarandi:
„Með tilvísun til þessa, ákvað
nefndin að afgreiðsla á bifreið-
um skyldi þegar stöðvuð, nema
með hennar samþykki."
Tók nefndin þessa ákvörðun
til þess að stöðva afhendingu,
(ef einhver væri), samkvæmt
áður gefnum fyrirmælum fjár-
málaráðherra og • samkvæmt
Á næsta fundi nefndarinnar,
sem haldinn var daginn eftir,
15/9. 1942, fór fram kosning á
formanni og varaformanni,
samkvæmt tillögu Jóns Sígurðs-
sonar þar um. Kosningu hlaut
Stefán Jónsson, sem form. og
Jón Sigurðsson, sem varafor-
maður. Varð um kosningu þessa
all mikill ágreiningur innan
nefndarinnar, eins og sjá má af
fundargerð þessa fundar. Rök-
studdi meiri hlutinn (Jón og
Stefán) sína afstöðu með þvi að
nefndin væri óháð ráðherran-
um og hefði því sem nefnd kjör-
in af Alþingi, rétt til þess að
velja sér formann og varafor-
mann, en minnihlutinn (Gísli)
mótmælti rétti nefndarinnar til
þess að velja sér formann, og
tók jafnframt fram að þótt svo
hefði verið að Alþingi hefði á-
kveðið nefndinni þennan rétt, þá
gæti það ekki í þessu né öðru
er viðkæmi störfum nefndarinn-
ar tekið valdið af ráðherra með
einfaldri þingsályktun.
Að aflokinni bókun varðandi
kosningu formanns, sleit Gísli
Jónsson fundi og tilkynnti að
hann áfrýjaði þessum ágreiningi
til fjármálaráðherra. Hinn
kosni formaður, Stefán Jónsson,
setti samstundis fund að nýju,
þrátt fyrir mótmæli Gísia Jóns-
sonar. Allir nefndarmennirnir,
þar með G. J. sátu samt þann
fund eins og fundargerðin ber
með sér.
Fundur var haldinn daginn
eftir, 16. september (sem boðað-
ur var af tveim formönnum).
Á fundinum lagði Gísli Jónsson
fram svohljóðandi bréf til nefnd-
arinnar frá fjármálaráðuneýt-
inu, dagsett þann sama dag:
„Á fundi, sem fjármálaráð-
herra átti með bifreiðaúthlut-
unarnefndinni, mánudaginn 14.
þ. m., tilkynnti ráðherra nefnd-
inni, að hann skipaði Gísla
Jónsson, alþingismann, formann
nefndarinnar og Stefán Jónsson
varaformann, en í þingsálykt-
uninni um skipun nefndarinnar
er ekkert ákveðið um verka-
skiftingu innan nefndarinnar.
Nú hefir hinn skipaði nefndar
formaður tjáð ráðuneytinu, að
tveir nefndarmennirnir hafi á
nefndarfundi lýst því yfir, að
þeir vildu ekki hlíta þessari ráð-
stöfun ráðherra, og tilnefndi
annan formann og varaformann
en skipaðir voru. Út af þessu til-
kynnistr nefndinni, að ráðuneyt
ið verður að líta svo á, að af
þessu sé bert, að af hálfu þess
ara tveggja nefndarmanna,
skorti svo á um nauðsynlegan
samstarfsvilja bæði innan
nefndarinnar og við ráðuneytið,
að ekki verði við það unað, og
mun ráðuneytið haga sér eftir
því í sínum ráðstöfunum“.
Fleíra gerðist ekki á fundin-
um.
Á næsta fundi, 17. september,
mætti Gísli Jónsson ekki, en
sendi í stað þess bréf á fundinn,
þar sem að hann tók fram, að
hann mætti ekki á fundum,
sem boðaðir væru af Stefáni
Jónssyni, sem formanni.
Á fundinum lagði Stefán
Jónsson og Jón Sigurðsson fram
svo hljóðandi bréf til fjármála-
ráðuneytisins:
„Sem svar við bréfi hins háa
ráðuneytis, dagsettu í gær, vilj-
um við undirritaðir, sem kjörn-
ir vorum á fundi í sameinuðu
Alþingi í nefnd, 8. þ. m., til þess
að úthluta bifreiðum, taka fram
eftirfarandi:
Samkvæmt yfirlýsingu með-
nefndarmanns okkar, herra
Gísla Jónssonar, mun afrit af
fundargerðum nefndarinnar (3ja
funda) frá 14. og 15. þ. fn. vera
í vörslu ráðuneytisins. Við vís
um tll þessara fundargerða um
afstöðu okkar, sem nefndar-
manna, varðandi val á formanni
nefndarinnar, ásamt varafor-
manni, enda var þargreindur
skilningur okkar á þessu atriði
aegar af okkur skýrt fram tek-
inn er hæstv. fjármálaráðherra
tilnefndi — til bráðab. að okkar
áliti — formann og varafor-
mann, hinn 14. þ. m.
Við komumst ekki hjá að mót-
mæla því, að af okkar hálfu
„skorti á um nauðsynlegan sam-
starfsvilja“ innan nefndarinnar,
og viljum við í tilefni af þessari
ályktun ráðuneytisins lýsa því
hér með yfir, að við vorum strax
í byrjun og erum enn reiðubún-
ir til að gera okkar til þess að
samstarfið í nefndinni geti
orðið sem bezt, en hisvegar fór
fyrsti fundur nefndarinnar, því
miður, þannig fram undir stjórn
hins tilnefnda formanns ÍG. J.),
að við höfðum ástæðu til þess
að óttast, þá þegar, að af hans
hálfu væri ekki æskilegur sam-
starfsvilji fyrir hendi, og má
vel vera að einmitt þetta hafi
haft nokkur áhrif á nefnda
kosningu og kosningaúrslit inn-
an nefndarinnar.
Á fundinum var tekin ákvörð-
un um að heimila Bifreiða-
einkasölunni að afgreiða þær
eftirstöðvar, sem enn voru ó-
afgreiddar af „desemberúthlut-
uninni", og á sínum tíma hefðu
hlotið staðfestingu þáverandi
fjármálaráðherra og viðskipta-
málaráðherra. Samþykkt var
þess utan að úthluta tveimur
bifreiðum.
19. september var fundur
haldinn í nefndinni. Allir nefnd-
armennirnir mættu á þeim
fundi. Áður en nefndarmenn
komu á fundinn, sendi Gísli
Jónsson samnefndarmönnum
sínum afrit af svo hljóðandi
bréfi frá fjármálaráðuneytinu
til Bifreiðaeinkasölunnar:
„Ráðuneytið staðfestir hér
með að það hefir skipað Gísla
Jónsson, alþingismann, for-
mann og Stefán Jónsson, vara-
formann úthlutunarnefndar bif-
reiða, sem kosin var á Alþingi,
samkvæmt þar um gerðri sam-
þykkt þingsins. Um leið skal það
tekið fram, að ráðuneytið getur
því aðeins tekið til greina á-
kvarðanir nefndarinnar um út-
hlutun bifreiða, að fullt sam-
komulag sé innan nefndarinnar
um þær ákvarðanir, og ber Bif-
reiðaeinkasölunni að haga sér
samkvæmt því“.
Á fundinum var tekin fyrir
deilan um formannskjörið. Lagði
Stefán Jónsson fram sömu til-
löguna og á fundinum í Stjórn-
arráðinu, áður en nefndin
hóf starf sitt, um að fela for-
stjóra Bifreiðaeinkasölunnar
fyrst um sinn að kalla saman
fundi og stjórna þeim. Jafn-
framt gat hann þess, að þetta
væri eina samkomulagið sem
hann myndi bjóða fram I þess-
ari deilu. Ef fallist yrði á þetta
yrði deilunni frestað, hinsvegar
liti hann á sig sem rétt kjþrinn
formann jafnt fyrir þetta. Til-
lögu þessari hafði áður verið
harð neitað af Gísla Jósssyni, en
nú samþykkti hann hana. Jón
Sigurðsson var henni einnig
samþykkur til bráðab., en tók
jafnframt fram að hann viður-
kenndi ekki til frambúðar neinn
annan formann og varaformann
en þá er nefndin hefði kosið. —
Á fundinum samþykkti Gísli
Jónsson gjörðir meirihlutans á
fundinum 17. september, en á
þeim fundi mætti hann ekki
eins og áður segir.
Fundir voru haldnir í nefnd-
inni 21. og 22. september. Rætt
var um á þeim fundum, hvernig
skyldi ganga frá sölusamning-
um um sölu bifreiðanna til þess
að tryggja það að bifreiðarnar
kæmu að sem beztum notum í
því starfi, sem þeim væri ætlað
að leysa af hendi í hinum ýmsu
héröðum. Voru allir samála um
að áskilja Bifreiðaeinkasölunni
forkaupsrétt á öllum bifreiðum
er hún afhenti á starfstíma
nefndarinnar, sem vseri næstu
tvö ár. Tillaga kom fram frá
Gísla Jónssyni um að bæta í
sölusamningana eftirfarandi:
„Fyrst um sínn eða þar til öðru-