Tíminn - 18.06.1943, Síða 2

254
TÍMIM, föstuclagiim 18. júní 1943
64. blað
Svningarskáli mvndiistarmanna
Skálínn bætir bæði úr þöri listamannanna og æskulýðsins
Myndlistarmenn og Skemmtifélag góðtemplara bauð
tíðindamönnum blaða og útvarps og nokkrum embættis-
mönnum til kaffidrykkju í Sýningarskálanum við Kirkju-
stræti á þriðjudaginn. Skýrðu þeir Jón Þorleifsson, for-
maður Félags myndlistarmanna, og Freymóður Jóhanns-
son, varaformaður Skemmtifélags góðtemplara, frá ýmsu
varðandi byggingu skálans og fyrirhugaða notkun hans.
Sýningarskálinn var sem
kunnugt er reistur síðastliðið
haust. Nam byggingarkostnaður
nokkuð yfir 200 þúsund krónur.
Lóðina, sem skálinn stendur á,
á ríkissjóður og lánaði dóms- og
kirkj umálaráðherra (Jakob
Möller) hana skilyrðislaust í
fimm ár, og ádráttur mun hafa
verið veittur um það að leyíi
þetta yrði framlengt, svo að
eigi þurfi til þess að koma að
rýma verði lóðina eftir svo
skamman tíma. Á þessum stað
er eigi fyrirhugað að reisa neina
byggingu í framtiðinni,, heldur
á að stækka þinghúsgarðinn
sem þessu nemur, og eru þá
fleiri hús á sömu lóð, er víkja
verða og eðlilegt er að víki sam-
tímis.
Vegna nábýlisins við þing-
húsið bar ríkisstj órnin bygging-
arleyfið undir forseta þingsins
og formenn þingflokkanna, og
samþykktu þeir þessa ráða-
breytni.
Eftir að skálinn var fullger
var hafizt handa um listasýn-
semi hans hafi verið í bezta
lagi, og ríflegar skaðabætur í
ofanálag.
Hér á íslandi getur slíkur
maður farið til stærsta stjórn-
málaflokksins, fengið hjá hon-
um öruggt þingsæti og gerzt
fulltrúi á löggjafarsamkundu
þjóðarinnar. Hann getur m. ö. o.
gengið beint úr knæpunni og
fylgilagi við dauðadrukkna sjó-
liða inn í þingsalinn, þar sem
mikilsverðustu mál' þjóðarinnar
eru ráðin.
Er ekki eitthvað bogið við sið-
ferðisþroska þjóðarinnar, þegar
slíkt getur átt sér stað? Þörfn-
umst vér ekki hærra siðgæðis í
opinberu lífi en umrætt dæmi
sýnir? Er vanþörf á því fyrir al-
þýðuna að rísa úr drunganum
og deyfðinni og gera hærri sið-
gæðiskröfur til forráðamanna
sinna? Er ekki nógu lengi sofið?
Sú þjóð, sem ekki gerir næg-
ar siðgæðiskröfur til forráða-
manna sinna, mun aldrei halda
frelsi sínu til lengdar. Spilling
forráðamannanna dregur hana
ofan í svaðið. Þ. Þ'.
ingu, er langflestir listamenn
landsins tóku þátt í, þótt raun-
ar væru nokkrir, er skárust úr
leik. Hefir því miður viljað við
brenna talsverð sundurþykkja
meðal listamanna okkar og hef-
ir þess líka gætt nokkuð í hópi
málaranna.
Til þess að standast þann
mikla kostnað, er bygging skól-
ans hafði í för með sér, var af-
ráðið að leigja húsið til ann-
arra nota en listsýninga, enda
munu fáir listamenn óska eftir
að hafa þar listsýningar að
sumarlagi. Til þess að tryggja
það, að skálinn yrði eigi notað-
ur til annarra skemmtana en
þeirra, er vel máttu sæmandi
teljast, afréðu myndlistarmenn
að leigja hann Skemmtifélagi
góðtemplara, er var öðrum bet-
ur treystandi að hafa þar góðan
aga og hæfilegt eftirlit með
samkvæmisháttum og var auk
þess þaulvant að standa fyrir
samkomum, er þótt hafa til
menningarauka. Með þessum
hætti var jafnframt að nokkru
leyti bætt úr mjög brýnni þörf
fyrir samkomuhús, þar sem
vandað var til umgengnisvenja
og íslenzkt æskufólk gat átt sér
griðastað, firrt ágangi útlends
aðskotalýðs.
Myndlistarmenn settu þó það
skilyrði, að þrjá mánuði á ári,
'þá er þeir sjálfir kysu, yrði
■ skálinn notaður til listsýninga,
| en auk þess gætu þeir eftir
samkomulagi fengið skálann til
sýninga um skamman tíma, svo
sem varð um brezku sýninguna,
sem nú er nýlokið.
í byrjun maímánaðar hófst
svo veitingarekstur í skálanum,
með samkomum og fundahöld-
um á kvöldin, sem Skemmtifé-
lag góðtemplara sá um sam-
kvæmt áðurnefndum samningi.
Tók Jónas Lárusson, góðkunnur
veitingamaður, að sér veitingar.
Hefir hann ýmislegt gert, er
sýnir, að honum er annt um
skálann, meðal annars látið
gróðursetja blóm meðfram
stéttunum fyrir framan hann.
Strangar reglur hafa verið sett-
ar um framkomu í skálanum,
og má þangað til dæmis enginn
maður ölvaður koma né neyta
áfengis þar inni, og fleiri slíkar
reglur, sem til bættra sam-
kvæmishátta horfa, eru þar í
gildi. Erlendir hermenn mega
ekki koma þar. Hefir aðsókn
verið mjög mikil að öllum
skemmtunum í skálanum.
I Þegar haustar, er ráðgert að
■sýningar listamanna hefjist.
Mun hin fyrsta eiga að hefjast
1. septembermánaðar. Eru þá
ráðgerðar sex sýningar, og
standi hver þeirra hálfan mán-
uð. Um sumar sýninganna
mundu fleiri en einn listamaður
sameinast. Eru það þessir
1 menn, sem ráðgert er að sýni í
haust:
Þorvaldur Skúlason og Gunn-
laugur Scheving, Gunnlaugur
Blöndal, Freymóður Jóhanns-
son, Jón Engilberts, Finnur
Jónsson, Guðmundur Einarsson
frá Miðdal og Jón Þorleifsson.
I Þegar sýningum þessum er
lokið, mun rekstur Skemmtifé-
lags góðtemplara hefjast þar
aftur. Ýms félög, sem verið hafa
í húsnæðishraki undanfarið,
hafa þá tryggt sér allmörg kvöld
fyrir skemmtistarfsemi sína.
Eins og áður segir kostaði
skálinn upphaflega rúmar 200
þús. kr», en rekstur hans síðan
hefir kostað tæpar 10 þús. kr.
Móti þessu hafa komið tekjur
af listsýningu 46 þús. kr., tekjur
af happdrætti 25 þús. kr., tekjur
af rekstri skálans 18 þús. kr.,
lán 'í bönkum 65 þús. kr. og sér-
skuldabréfalán 60 þús. kr.
I Það er enginn vafi, að sýn-
ingarskálinn hefir að tvennu
leyti bætt úr brýnni þröf, ann-
ars vegar húsnæðisleysi lista-
manna fyrir sýningar, og hins
vegar húsnæðisleysi fyrir hollar
skemmtanir æskulýðsins i höf-
uðstaðnum. Er hið síðartalda
ekki lítilvægt meðan æskulýðs-
i höllin hefir ekki verið reist. En
'hitt er annað mál, að vitanlega
hefði skálinn alveg eins getað
leyst þessi verkefni, þótt ekki
^ hefði honum verið valinn stað-
ur á Alþingishússlóðinni.
Þeim, sem hugsa um metnað
þingsins, getur skáiinn ver-
] ið þyrnir í augum. En um orð-
■ inn hlut drugar ekki að sakast.
Þess ber vel að minnast, að skál-
inn er aðeins bráðabirgðaráð-
stöfun. Listamennirnir þurfa að
! fá vandaðan sýningastað og
æskufólkið sína eigin skemmti-
höll, og því fyrr, sem þessi verk-
efni verða leyst, því fyrr hverf-
ur skálinn af þinghúslóðinni.
Baðsfofuhjal
FRÁ ÞVÍ VAR SAGT í bað-
stofuhjalinu síðast, að í sveit
einni á Norðurlandi hefði sauð-
burði verið að mestu lokið um
25. maí. En svo fæ ég bréf frá
bónda í annarri sveit norðan-
lands, dagsett 23. maí. Hjá hon-
um hafði fyrsta ærin borið þá
um nóttina. „Hún átti tvö lömb
og fæðir þau vel“. í hvorri sveit-
inni skyldi vera betri búmenn?
Ekki vil ég um það dæma.
VITIÐ ÞIÐ hvenær og hvar
fyrsta mótorvélin kom hingað
til lands? Ég held, að það hafi
verið árið 1902 og að fyrsti vél-
báturinn hafi verið á ísafirði,
Þetta var aðeins tveggja hest-
afla vél og var hún sett í ára-
bát, sem þeir áttu Árni Gísla-
son og Sophus Nielsen kaup-
maður, og var Árni formaður á
bátnum. Vélin var dönsk frá
verksmiðju C. Mollerup í Es-
bjerg og sendi verksmiðjan
mann með henni til að setja
hana í bátinn og kenna mönn-
um að fara með hana. Var talið,
að hún hefði kostað 900 kr. nið-
ursett, og eyddi tveim pundum
af steinolíu á klukkustund.
Báturinn var reyndur á Pollin-
um á ísafirði 25. nóvember, og
var talið að hann gengi álíka vel
og þegar sex menn róa. Hann
var 40 mínútur milli Hnífsdals
og ísafjarðar, með dálitlum krók
út í Djúpið. 29. nóv. fór hann á
veiðar. Síðan eru rúm 40 ár.
ÞEGAR OLÍUHRE YFIL VÉL -
ARNAR ruddu sér til rúms, var
úti um seglskúturnar íslenzku
og hina stóru margrónu ára-
báta. Slíkir fiskibátar eru þó
enn í notkun sumsstaðar við
Suðurland. Um aldamótin komu
svo hin stóru fiskveiðagufuskip,
botnvörpungarnir, til sögunnar,
og þau gerðu byltingu í sjávar-
útveginum. í fyrri heimsstyrj-
öldinni voru tíu botnvörþuskip
seld til Frakklands, en milli
styrjaldanna óx flotinn aftur og
um tíma voru til um 40 slík
skip, auk gufuskipa, sem veiddu
á lóð, og síld á sumrin (línuveið-
arar). Nú hefir þessum skipum
fækkað aftur, og margir álíta,
að öld gufuskipanna sé liðin,
bæði hér og annars staðar. Olí-
an er að verða aðalhreyfiaflið,
bæði á sjó, á landi og í lofti —
og vatnsorkan, þar sem hún er
til. Sjálfsagt verður deilt um
það hér eftir stríðið, hvort
heppilegt sé að nota veiðiskip,
sem flytja fisk milli landa, hvort
sem þau eru knúin áfram með
kolum eða olíu. Milliþinga-
nefndin í sjávarútvegsmálum
verður að hugsa vel um'það mál.
EN VIÐ VORUM AÐ TALA
(Framh. á 3. síSu)
UM fyrsta mótorbátinn á ís-
landi. Gaman væri, ef einhverjir
vildu senda endurminningar
sínar um fyrstu bifreiðina,
fyrstu sáðsléttuna eða fyrsta
steinsteypuhúsið. Það er skaði,
ef slíkir viðburðir gleymast,
þegar saga þjóðarinnar er skráð.
NÚNA FYRIR HVÍTASUNN -
UNA var verið að slíta „vor-
skólanum“ í Reykjavík. Vor-
skólinn er fyrir yngstu börnin,
þau sem eru sjö, átta og níu
ára. Þau eru látin enda skól-
ann með skemmtiferð í bifreið
út í sveit, og sumum kynni að
þykja það óþarflega snemmt.
Það mælist líka misjafnlega
fyrir að láta börn ganga i skóla
svona ung. En hvað á að gera
við blessuð börnin í Reykjavík,
þar sem engin eru vorverkin og
ekkert við að vera úti nema
„sollurinn" og gatan? í borgum
erlendis er það altítt, að öll
skólaskyld börn séu í skóla allt
árið, eða fái svo sem eins eða
tveggja mánaða frí um hásum-
arið. En vitanlega verður lær-
dómurinn ekki í hlutfalli við
skólatímann; hann fer meira
eftir námsgáfum og áhuga.
Sumir láta sér það um munn
fara, að börn og ungmenni séu
látin læra of mikið. Menn
blanda þar saman námi og
náhastíma. Ég er ekkert hrædd-
ur um, að fólk læri of mikið
En það er illt verk að vekja upp
slæpingshátt hjá þeim, sem
sem vilja læra og geta það.
EN UPPELDISMÁLIN hafa
verið og munu verða einliver
mestu vandamál allra tíma. Þar
kennir margra grasa. í blaðinu
Skuld, sem út kom á Eskifirði
24. nóvember 1877, segir svo í
erlendum fréttum: „Maður einn
i Ameríku hefir fundið upp vél
til að flengja með börn, í henni
má flengja allt að 20 börn í
éinu. Enn hefir höfundur vélar-
inar samt eigi búið til nema
eina, og hún er ekki föl, því að
hann brúkar hana til hræði-
legrar ögrunar á tólf börn, sem
hann á sjálfur“. Hvað ætli
doktor Símon og aðrir lærðir
menn segi um svona vélamenn-
ingu?
MEÐAL ANNARA ORÐA: Vill
ríkisstjórnin og útvarpið ekki
gera svo vel og afla sér upplýs-
inga um, hvaða falli forsetning-
in auk stýri, t.d. hjá málhreins-
unarnefnd þeirri, sem einhvern-
tíma var sett á laggirnar? Sbr.
stjórnarauglýsingu, sem lesin
var á laugardagskvöld fyrir
hvítasunnu. Þessum tilmælum
er hér með komið til skila.
í ÚTLENDU BLAÐI var mynd
(Framh. á 4. siBu)
Stefán Jónsson, skólastjóri:
Ferðaþættlr
SZm
Föstudagur 18. júní
Dýr ríkisstjórn
Fyrir íslendinga er athyglis-
vert, hversu einbeittlega lor-
seti Bandaríkjanna reynir að
sporna gegn vaxandi dyrtið þar
í landi.
Fyrir nokkru siðan samþykkti
banaarísKa þmgiö log, sem mið-
uöu að verönæxKun fandbúnaö-
arvara. Forsetmn neitaði aö
siaöiesta þessi log.
bKommu siöar gerðu um 400
þus. Koianámumenn verkiall til
aö knýja iram kaupnæKKun.
iorseunn hótaoi þeim aö Kveoja
þa l nennn, eí peir læru eKKi
tii vinnu aiiur. Vmna i namun-
um er nú hann á ny, án þess aö
íamzt haii venö á Kroiur verK-
íalismanna.
Þott Jttoosevelt hafi gripið til
þessara horöu ráðstalana, við-
urKenna verKamenn og sma-
bænaur, aö Bandaríkm haíi
engan iorseta han, sem hlynnt-
an naii venö maistaö þeirra eöa
komiö iram jainmorgum hags-
munamalum iynr þa.
Rooseveit roKstyour framan-
gremaar ákvaröanir smar
þanmg: Ef til vui geta bænd-
ur og verkamenn um stund
hagnazt á hæKKun verölags og
kaupgjalds, en þeir veröa aö
kaupa þann hagnað margföldu
veröi siöar. Þess vegna er
betra að íæra nokkura íórn nú
en margfalt þungoærari fórn
síðar. Oruggasta leiöin til að ná
þessu marki er að halda verð-
laginu og kaupgjaldinu i föstum
skoröum. Það er mörgum sinn-
um auðveldara en aö íæra það
niður aítur, eí þaö íær tækiiæri
til að hækka veruiega. Niður-
færsian mundi kosta stjórnma
margfalt meiri eríiöleika og
vanakvæði. Þess vegna mun ég
einskis láta ófreistað til aö
halda verðlaginu og kaupgjald-
inu í föstum skorðum.
Þetta eru nákvæmlega sömu
rökin og Framsóknarmenn
færðu fyrir lögfestingarleiðinni
og gerðardómslögunum á sínum
tima. Reynslan hér hefir líka
leitt í ljós, að þessi rök eru rétt.
Reynslan af geröardómslögun-
um fyrstu fimm mánuðina
sýndi, að það var tiltölulga auð-
velt að halda dýrtíðinni niðri
með þeim móti. En þá kom til
valda ríkisstjórn, sem leit öðru-
vísi á málin en Roosevelt for-
seti og skoðanabræður hans.
Ríkisstjórn Ólafs Thors áleit
það meinlítið, þótt dýrtíðin
hækkaði, og taldi líka hækkun
verðlags og kaupgjalds álit-
lega til vinsælda fyrir kosning-
ar. Dýrtíðin tvöfaldaðist líka
hina skömmu valdatíð hennar.
Seinustu mánuðina höfum. við
fengið að reyna, hversu marg-
falt erfiðara það er að færa
dýrtíðina niður en að halda
henni fastri í hæfilegu marki.
Þó erum við áreiðanlega ekki
búnir að reyna þessa erfiðleika
til fullnustu. Afkoma síldarsölt-
unarinnar, er getið var í sein-
asta blaði, ' er aðeins bending
þess, er koma mun. Hún er
fyrsta merki þess, hversu dýrt
það var, þótt það væri ekki
lengur en i sjö mánuði, að hafa
ríkisstjórn, sem sleppti dýrtíð-
inni lausri. Þ. Þ.
Léiegt siðgæftí
Hugsum okkur, að mála-
færslumaður við hæstarétt Dan-
merkur, Noregs eða Svíþjóðar,
væri að þvælast drukkinn inni
á lélegri knæpu, lenti þar í fylgd
dauðadrukkins, óþekkts sjóliða,
tefði fyrir erlendum lögreglu-
þjóni við skylduvinnu hans,
sýndi lögreglunni mótþróa, er
leiddi til beinbrots, og hrækti
síðan á lögregluþjón, er ekkert
hefði gert á hlut hans.
Myndu æðstu dómstólarnir í
þessum þremur löndum telja
framkomu slíks manns sam-
boðna virðingu sinni? Myndu
þeir láta hann starfa áfram sem
málafærslumann á sínum veg-
um?
Það má víst alveg hiklaust
svara þeirri spurningu neitandi.
En hér á íslandi getur slíkur
maður farið úpp í hæstarétt,
fengið vitnisburð um, að hátt-
FRAMHALD.
Esja í Höfn.
Sunnudagsmorguninn 31. jan-
úar vöknuðu Hafnarbúar við
það, að eimflauta Esju tilkynnti
komu hennar. — Hægt og tígu-
lega renndi Esja sér inn í ósinn
og var kominn „inn á legu“,
áður en hafnsögumaður og aðr-
ir góðir borgarar höfðu opnað
augun til fulls. — Mér hefir
alltaf þótt Esja glæsilegt skip,
en aldrei hefi ég litið hana slík-
um ástaraugum og þenna morg-
un.
Undánfarna daga hafði ég
beðið komu hennar í Hornafirði,
en flestir reyndir og ráðnir
Hornfirðingar höfðu spáð því,
að Esja myndi fara framhjá í
þessari ferð, því að sjór var
jafnan úfinn og brimlöðrið
baðaði sandana.
En þarna lá nú Esja, fagur-
sköpuð og tíguleg, og allar
hrakspár voru þar með úr sög-
unni.
Frá Höfn til Seyðisfjarðar.
Allan sunnudaginn lá Esja á
Hornafirði. Farþegar skemmtu
sér við spil og samræður og
undu sér ágætlega í hinum
glæsilegu salarkynnum.
Á níundu stundu á mánudags-
morguninn renndi Esja sér
mjúklega út úr ósnum, og út-
hafsaldan vaggaði henni létti-
lega austur með landinu.
Það er sagt, að skemmtiferða-
skip, er sigla með sælkera með
ströndum fram, hafi þann sið,
að skjótast inn á kyrra firði,
svo að farþegar geti betur notið
hinna dýru krása. — Strand-
ferðaskip hins íslenzka ríkis
geta ekki leyft sér slíkt, en ef
gæfan er manni hliðholl, þá er
útkoman hin sama. — Hádegis-
verður er etinn á höfninni á
Djúpavogi, miðdegiskaffi er
drukkið á Stöðvarfirði, en síð-
degismatur etinn af ágætri lyst
á Fáskrúðsfirði. Síðdegiste er
drukkið á leið inn Reyðarfjörð,
en um rióttina er svefninn vær
við bryggju á Eskifirði. — Auð-
maður með vini sína á eigin
„lystisnekkju,, hefði ekki getað
raðað þessu betur niður. —
Næsti dagur líður undir sömu
hamingjustjörnu, en þá er ferð
minni með Esju lokið að sinni
á Seyðisfirði.
Þessi saga er sögð svo ná-
kvæmlega þeim til huggunar,
sem halda að sjóveiki og vond
aðbúð fylgi ætíð strandferðum
við ísland.
Yfir Hjálmárdalsheiði.
Ferðinni er heitið í Loð-
mundarfjörð, en nafn þess
fjarðar hefir víst aldrei verið
skráð á ferðaáætlanir hjá
Skipaútgerð ríkisins.
Leiðin frá Seyðisfirði til Loð-
mundarfjarðar liggur yfir
Hjálmárdalsheiði. Kortið sýnir
hvergi skarð í fjallgarðinn.
Heiðarbrúnin Seyðisfjarðar-
megin er líka 700—800 metra há.
Ég á símtal við Stefán bónda
í Stakkahlíð, og áætlun er gerð
um ferðina. Hann þarf að nálg-
ast póst frá Seyðisfirði, en ég
þarf að komast norður yfir
heiðina. Fylgdarmaður minn
skal taka póstinn og bera norð-
ur á heiði, en Stefán ákveður
að hitta okkur á háheiðinni og
taka þar á móti mér og póstin-
um.
Guðmundur Friðjónsson frá
Sandi segir nýlega í grein í
Samtíðinni, að öræfi og heiðar
íslands séu engir leikvellir að
vetrarlagi. Ég' er honum sam-
dóma. Ferðalögum yfir heiðar
og öræfi fylgi ætíð erfiði og
áhætta, en „á landamærum lífs
og dauða, leikur enginn sér.“
Frá Dvergasteini leggjum við
á heiðina. Ég hefi litla hnakk-
.tösku meðferðis, en minn ágæti
fylgdarmaður tekur töskuna
mína og bindur hana utan á
póstpokann og lætur mig ganga
lausan í sporaslóð á eftir sér. —
Á sumardegi er talinn röskur
klukkútíma gangur upp á heið-
arbrúnina, en nú er þungfært
af snjó, og leiðin sækist hægt,
en að 2 tímum liðnum stöndum
við á heiðarbrún. Síðasti spöl-
urinn er þverbrattur skafl, en
snjórinn er hæfilega mjúkur og
þéttur. Á háheiðinni er þoka og
ísingsmugga, svo að hárið er
þakið klakahúð, en við göngum
berhöfðaðir vegna hita. — All-
ar vörður eru í kafi en tréstik-
ur standa upp úr vörðunum og
Vísa veginn. — Á ákveðnum stað
mætum við Stefáni bónda, en
hann er göngugarpur mikill og
vanur fjallaferðum.
í Loðmundarfirði.
Loðmundur hinn gamli, sem
fjörðurinn dregur nafn sitt af,
festi ekki yndi í firðinum.
Hann fór til öndvegissúlna
sinna fyrir sunnan land og festi
byggð sína í Sólheimum, milli
Hafursár og Fúlalækjar. —
Hann kvaddi Loðmundarfjörð
með fjölkynngisorðum.
í Loðmundarfirði er snjó-
þungt á vetrum en þar er land-
gæðum viðbrugðið og sumarfeg-
urð er þar annáluð. Aðeins 7
jarðir eru nú í byggð í Loð-
mundarfirði, en tvíbýli á tveim
þeirra.
Allan næsta sólarhring snjó-
ar í logni. Ég legg ekki á heið-
ina aftur, en vélbátur frá Há-
eyri við Seyðisfjörð sækir mig.
Er það um klukkustundarferð.
Járnbraut smáhafnanna.
Alltaf snjóaði. Snjórinn hlóðst
á fjöll og heiðar. Nú urðu allar
leiðir ófærar, nema sjóleiðin.
Strandferðaskipin hafa verið
með réttu nefnd „járnbraut
smáhafnanna". Það er einu
samgöngutækin sem duga, þegar
ar hríðar og fannalög banna för
yfir heiðar og hálendi. — Ég bíð
því á Seyðisfirði, þar til Esja
kemur aftur að norðan.
Ég kom í fyrsta sinni á Seyð-
isfjörð vorið 1923 á kyrrum vor-
morgni. Þá var fagurt og frið-
sælt í fjarðarbotninum. Sú fagra
mynd af Seyðisfirði geymist í
huga mínum og snjókoma og
krapahríðar afmá hana ekki.
Esja kemur á áætlunardegi,
og nú er haldið til Norðfjarðar.
Ennþá_ snjóar og illviðrin
aukast. í austanhríð fæ ég á-
gætan bát á Norðfirði í skyndi-
ferð til Mjóafjarðar og heim-
sæki skólann að Brekku 1 Mjóa-
firði, og enn er haldið til Norð-
fjarðar, og allt af snjóar. Ég þarf
að komast til Reyðarfjarðar og-
ég þarf að koma í Barðsnes og
Vöðlavík. Nú er ekki um neitt
að velja, nema að leggja á
göngu. Þegar ég hefi dvalið um
vikutíma á Norðfirði fæ ég vél-
bát í Barðsnes, og þaðan skal
hefja gönguna. — Sonur Sveins
í Barðsnesi, ungur og harðger
piltur, er fylgdarmaður minn.
Það er lítið sögulegt, þótt ung-
lingsmaður og ferðamaður úr
fjarlægu héraði leggi á göngu
yfir fjöll og heiðar í illviðri og
snjóþunga, ef þeir komast leið-
ar sinnar, en ef þeir eiga hinn
síðasta náttstað í einhverjum
skaflinum, þá myndast stutt
saga, sem flýgur um landið, en
gleymist þó fljótt fyrir öðru
nýrra.
Hinn fyrsta dag gönguferðar-
innar, 17. febrúar, er leiðin ekki
löng, aðeins 6 km. frá Barðsnesi
inn í Viðfjörð, en veðurofsinn
og færðin tefja tímann svo að