Tíminn - 25.06.1943, Blaðsíða 2

262
TÍMHVrV, ffistndagiim 25. jiíní 1943
66. blað
Baðsfofuhjal
^ímirrn
Föstudagur 25. jtím
Síldarverdíd
H e r mann Jónasson:
Annáll óstjórnarínnar
Deila sú, sem risið hefir út af
ákvöröun bræðslusíldarverösins,
gefur tilefni til þess, að afstaða
Framsóknarflokksins til síldar-
vinnslumálanna sé rakin í aðal-
atriðum.
Framsóknarmenn áttu for-
gönguna að byggingu síldar-
verksmiðja ríkisins. Tilgangur-
inn var að bæta aðstöðu út-
vegsins, einkum smáútgerðar-
innar, sem ekki var fær um að
reisa eigin verksmiðjur og varð
því að sæta misjöfnum kjörum
hjá einkaverksmiðjum. Þessu
markmiði töldu Framsóknar-
menn bezt náð þannig, að verk-
smiðjurnar tækju síldina til
vinnslu á kostnað eigenda.
Eigendurnir fengju þá allt and-
virði síldarinnar, þegar vinnslu-
kostnaður væri frádreginn.
Eins og kunnugt er, hefir
þessari stefnu ekki verið fram-
fylgt. Útgerðarmenn hafa held-
ur kosið, að verksmiðjurnar
keyptu síldina föstu verði, og
hefir oftast verið farið að ósk-
um þeirra í því efni. Reynsl-
an hefir þegar sýnt, að þetta
fyrirkomulag er varhugavert,
ekki sízt fyrir útgerðina sjálfa.
Ábyrg verksmiðjustjórn reynir
jafnan að hafa ekki fasta verðið
hærra en það, að hag verksmiðj-
anna sé fyllilega borgið. Flest
undanfarin ár Hafa líka þeir, er
lagt hafa síldina inn til vinnslu,
fengið betra verð en hinir, sem
seldu hana strax föstu verði.
Þessi tilhögun getur og skapað
hættulega togstreitu um síldar-
verðið, eins og nú á sér líka
stað. .
Þótt Framsóknarflokkurinn sé
andvígur því, að verksmiðjurn-
ar kaupi síld föstu verði, er það
náttúrlega í samræmi við þá
stefnu hans, að verksmiðjurnar
séu til hagsbóta fyrir útgerðina,
að fasta verðið sé eins sann-
gjarnt fyrir útgerðina og fram
ast þykir unnt, ef það fyrir-
komulag er haft. Verksmiðj-
urnar eiga að vera til fyrir út-
gerðina, en útgerðin ekki til fyr-
ir þær.
í tilefni af þeirri deilu, sem
nú stendur yfir, þykir rétt að
taka það fram, að Framsóknar-
flokkurinn hefir engin afskipti
haft af ákvörðun síldarverðsins
nú. Sú slúðursaga sósíalista er
með öllu röng, að Framsóknar-
flokkurinn hafi eitthvað skipt
sér af því. Fulltrúar flokksins í
síldarverksmiðj ustj órninni, Þor-
steinn M. Jónsson og Þormóður
Eyjólfsson, hafa gert tillögur
sínar um síldarverðið á sína
eigin ábyrgð. Þó ber þess að
gæta, að aðaltillaga Þorsteins er
í samræmi við stefnu flokksins,
eins og sjá má á því, sem er sagt
hér að framan. JSnnþá síður
hefir flokkurinn reynt að hafa
áhrif á verðákvörðun ríkis-
stjórnarinnar.
Frá sjónarmiði margra Fram-
sóknarmanna mun það þykja
alvarlegt við þessa deilu, ef rík-
isverksmiðjunum er ekki fært
að greiða sama verð fyrir síld-
ina og einkaverksmiðjurnar.
Það verður að telja ólíklegt, að
einkaverksmiðjurnar greiði
hærra verð en þær álíta sér ó-
hætt. Af þessu mætti því álykta,
að rekstur ríkisverksmiðjanna
væri að einhverju leyti óhag-
kvæmari en rekstur einkaverk-
smiðjanna. Það er mál, sem
þarfnast athugunar og endur-
bóta, ef veilur kæmu í ljós.
En framtíðarmarkið í þessum
málum verður að vera það, að
verksmiðj urnar taki aðeins síld
til vinnslu á reikning eig-
enda. Það útilokar slíkar deilur
og nú eiga sér stað og tryggir
hverjum það, sem honum ber.
Um leið og slíku fyrirkomulagi
væri komið á til frambúðar,
væri rétt að veita útgerðar-
mönnum og hlutasjómönnum
hlutdeild í stjórn verksmiðj-
anna. Verksmiðjurnar yrðu þá
undir sameiginlegri stjórn ríkis-
ins, útgerðarmanna og hluta-
sjómanna eða allra þeirra aðila,
er hafa hagsmuna að gæta 1
þessu sambandi.
Það er eðlilegt, að sjómönnum
og útvegsmönnum svíði það, að
þeir fá ekki hærra verð fyrir
íslendingar, er annála rituðu,
eru yfirleitt þekktir að sam-
vizkusemi og heiðarleik. Þeir
voru menn, sem vildu geyma
seinni tíma sannan fróðleik um
liðna atburði, menn og málefni.
Formaður Sjálfstæðisflokks-
ins hefir undanfarið birt í
Morgunblaðinu skýrslu, er hann
flutti á landsfundi flokksins,
um stj órnmálaatburði seinustu
árin, sérstaklega þó um þá at-
burði, er gerðust í tíð stjórnar
hans. Það er háttvísi, er fæst-
um kemur reyndar á óvart, að
formaður kallar þessar sögur
sínar sannan annál um atburð-
ina. Er það vel að verið að líkja
sjálfum sér þannig við hina
þekktu og sannleikselskandi
annálaritara, og þó dálítið bet-
ur, þegar þess er gætt, að stór
hluti af frásögninni eru skrök-
sögur, sem hafa verið hraktar
opinberlega margsinnis, og því
næstum víst, að „annálaritar-
inn“ skráir annál sinn mót
betri vitund.
En ef til vill ber að afsaka
þetta og hólið um ríkisstjórn
Sjálfstæðisflokksins með því,
að margur er blindur í sjálfs
sín sök. En hvað sem því líður,
hygg ég, að það sé sanni nær,
að þegar annáll þessa tímabils,
— seinni hluti ársins 1942, —
verður skráður óhlutdrægt, verði
það talið mesta óstjórnar- og
niðurlægingartímabil í sögu
þjóðarinnar fram til þessa, síð-
an stjórnin var flutt inn í land-
ið. Á skömmum tíma tókst
þessari stjórn að tvöfalda dýr-
tíðina í landinu og gera hana
óviðráðanlega. Þjóðin mun súpa
beiskar dreggjar þess á kom-
andi árum.
Það muH og þykja með ein-
dæmum í annálum, að þessi
stjórn hefir játað, að hún hafi
keypt sér fylgi sósíalista með því
loforði, að aðhafast ekki neitt,
er ágreiningi ylli í dýrtíðarmál-
inu, sem varðaði þó fjárhag og
framtíð þjóðarinnar meir en
allt annað, hvernig færi úr
hendi. Þar afsalaði stjórnin sér
völdunum — í því máli mætti
hún engu ráða, ekki gera á-
síldina í ár en í fyrra, þótt lýsis-
verðið hafi hækkað, því að allur
hagnaðurinn af lýsíshækkun-
inni rennur til annarra, sem
vinna að þessari framleiðslu.
Það getur vitanlega ekki gengið
til lengdar, að sjómenn og út-
vegsmenn beri einir áhættuna,
en aðrir, sem að þessum rekstri
vinna, enga. Hér er um ósann-
girni að ræða, sem verður að
bæta úr. Þ. Þ.
Eiðar og Hallormsstaður.
Austurland á enn þá engan
heimavistarbarnaskóla, en á
Eiðum og Hallormsstað eru
menntastofnanir æskunnar á
Austurlandi. — Eiðaskóli hefir
oft átt þungt fyrir fæti á liðn-
um áratugum, en hin síðari ár
hefir hann þó einkum skort eitt
í samanburði við aðra slíka
skóla, en^það er sundlaug, og
bygging hennar hafði dregizt
mjög.
En á síðastliðnu skólaári varð
byggingin fullgerð, og síðasta
mánuð skólatímans nutu nem-
endur laugarinnar. — Vandað-
ur fimleikasalur og ágæt sund-
laug á sama ári. Það var nyt-
söm og fögur framkvæmd. —
„Sá fær byr, sem bíður,“ segir
gamall ísl. málsháttur. Fyrir
biðina fær Eiðaskóli velheppn-
aða sundlaug, sem hituð er
samkvæmt nýjustu tækni í
þeirri grein. Enginn ofn er í
fimleikasalnum eða lauginni.
Heitu lofti er dælt inn í salina,
en vatnið í lauginni er hitað og
hreinsað með miðstöðvar-
hringrás, svo að ekki þarf að
skipta um vatn í lauginni. —
Framkvæmd þessi tókst svo vel,
að hún fór fram úr því, sem
greining. Um þetta liggur fyrir
eftirminnileg játning á prenti
frá stjórnarformanninum.
Þetta og margt fleira verður
áreiðanlega geymt í annálum
sögunnar, þótt gleymzt hafi að
skrá það í annál formanns
Sj álf stæðisf lokksins.
En vel á minnst, þetta með
annálinn minnir á annað. í „til-
kynningum frá ríkisstjórninni“
höfðu landsmenn yfirleitt van-
izt því, að farið væri með það,
sem er satt. — Þessi umtalaða
ríkisstjórn gerði sér hægt um
hönd, ef hún þurfti að fá lands-
menn til að trúa einhverju. Hún
gaf út um það „tilkynningu frá
ráðuneytinu" eða ríkisstjórn-
inni í einni slíkri tilkynningu
var landsmönnum allra miidi-
legast tilkynnt, rétt fyrir kosn-
ingar, að þeir gæti fengið gnægð
síldar- og fiskimjöls. Þetta
dugði — kjósendur trúðu. En
rétt eftir að atkvæðaseðillinn
var kominn í kassann, var til-
kynnt, að hin fyrri tilkynning
hefði verið röng — frá því var
ekki skýrt, að hún hlyti að hafa
verið vísvitandi röng. En afleið-
ingar þessarar ósannsögli gátu
landsmenn áreiðanlega séð í vor
í ömurlegum myndum hjá von-
sviknum búfjáreigendum. Þetta
verður vissulega, ásamt svo
mörgu öðru, skráð dökku letri
í annála sögunnar, að ógleymdri
yfirlýsingu forsætisráðherrans
um lokaskrefið í sjálfstæðismáli
þjóðarinnar, sem átti að stíga á
sumarþinginu 1942.
Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks-
ins sagði af sér eftir haustkosn-
ingar 1942, en gegndi stjórnar-
störfum áfram. Stjórnarforset-
inn kom því til vegar við ríkis-
stjóra, að hann fengi flokkana
til að nefna fulltrúa í nefnd til
að reyna að semja um allra
flokka stjórn. Það var gert. Starf
nefndarinnar varð árangurs-
laust, — enda vitað fyrirfram,
svo sem á málum hafði verið
haldið. — En þegar kom nokk-
uð fram á þingið, gerðist at-
burður í efri deild Alþingis.
Magnús Jónsson ráðherra sagði,
að ef til vill færi stjórnin bráð-
lega fram á traustsyfirlýsingu
frá þinginu. Ef þingið gæti ekki
myndað stjórn, sæti sú stjórn á-
fram, sem sagt hefði af sér og
í sama rétti og þingræðisstjórn.
Það sýndi sig síðar, hvað þessi
storkun þýddi.
Þegar að því kom, að ríkis-
stjóri léti stjórn Sjálfstæðis-
manna hætta störfum og skip-
aði stjórn í hennar stað, gerðist
mjög eftirtektarverður atburð-
ur, sem lengi mun í minnum
beztu vonir gerðu ráð fyrir, og
virðist þarna að nokkru leyst
það vandamál, að hita sund-
laugar á köldum stöðum.
Þessi sundlaug á Eiðum mun
efla sundkunnáttu á Austur-
landi og verða æskulýð Austur-
lands heilsu- og hreysti-gjafi.
Skólinn á Hallormsstað er
byggður í fegursta umhverfi
Austurlands. Byggingin er í
fornum íslenzkum bæjastíl og
glæsileg að útliti. Skólinn hefir
enn ekki starfað, nema röskan
áratug, en vafalaust mun áhrifa
hans þegar gæta í híbýlaprýði
og heimilismenningu margra
heimila á Austurlandi og víðar.
Skáldið í Skriðuklaustri.
Ég get ekki rætt svo um
menningar-miðstöðvar Héraðs-
ins, að ég ekki minnist Gunnars
skálds í Klaustri.
Ég ætla þó ekki í þessum þátt-
um að fara að ritdæma skáld-
verk hans, eða skrifa um þau
lofræður. Þau vinna sér lof án
míns tilverknaðar. Með ritum
sínum hefir Gunnar skáld reist
sér minnisvarða, sem mölur og
ryð fær ekki grandað, en mig
langar til að minnast hér á ann-
an minnisvarða, er Gunnar
hafður í stjórnmálasögu þjóð-
arinnar. Formaður Sjálfstæðis-
flokksins kallar saman fund og
sendir nokkra þingmenn flokks-
ins til ríkisstjóra. Þar mótmæla
þeir því mjög eindregið, að rík-
isstjóri léti stjórn Sjálfstæðis-
manna, er sagt hafði af sér,
hætta störfum. Þessi staðreynd
bendir því til þess, að þegar
Sjálfstæðisflokkurinn rauf sam-
starfið á kjördæmamálinu og
myndaði stjórn, hafi hann þá
þegar búið yfir þessu herbragði,
sem þarna opinberast. Áætlunin
var þessi: Framsóknarflokkur
og Alþýðuflokkur verða of fá-
liðaðir til að geta myndað stjórn
saman. Sósíalistar fara ekki í
stjórn með þeim. Þess vegna
hljótum viö að geta setið við
völd, ef við komumst í stólana,
því að það hefir verið algeng-
ast hér og víða erlendis, að
stjórn, sem segir af sér, fer með
völd unz ný þingræðisstjórn er
mynduð. — Þetta var ekki ó-
hyggilega hugsað, þótt það
kæmi ekki alveg heim við það
„sem segir í „annálnum", að
Sjálfstæðismenn hafi sýnt þá
„fórnarlund“, að ætla aðeins að
stjórna meðan „umbótum" á
kjördaémaskipun var siglt í
höfn. Flokksmenn voru svo
látnir þakka fyrir fórnarlund-
ina, kjarkinn og allt þetta, sem
við þekkjum.
Þegar stjórn Sjálfstæðis-
manna var sett frá völdum,
stóðu eftir meðal annars þess-
ar staðreyndir:
Flokkurinn hafði, um leið og
hann tók ábyrgð á stjórn lands-
ins, afsalað sér að ráða í dýr-
tíðarmáliyn. Dýrtíðin hafði líka
tvöfaldazt.
Flokkurinn lofaði forustu á Al-
þingi eftir „umbæturnar" á
kjördæmaskipuninni. Á Alþingi
var engin slík forusta — en allt
í upplausn.
Eina forustan, sem þjóðin
hefir orðið vör við, er sú, að
köma fram „umbótum“ á kjör-
dæmamálinu með þeim árangri,
að Alþingi var óstarfhæft eftir,
og er það enn. —
Þessi var viðskilnaðurinn.
Þegar þessa er gætt og það
bætist ofan á reynsluna af sam-
starfinu við Sjálfstæðismenn,
er það ekkert undarlegt, að
Framsóknarflokkurinn sé ófús
til samstarfs við flokk, er þann-
ig stefnir og beitir svo ógeð-
felldum vinnubrögðum.
En þaö var eðlilegt, að flestir
Framsóknarmenn um allt land
litu svo á, að þingmönnum
flokksins bæri að gera það, sem
(Framh. á 4. síðuj
skáld hefir reist á Austurlandi,
en það er byggingin í Skriðu-
klaustri. ,
Þegar maður kemur utan
Fljótsdalinn frá Bessastöðum
og sér heim að Skriðuklaustri,
virðist byggingin ekkert áber-
andi. Að ytra útliti fellur hún
svo vel inn í landslagið, að
manni getur farið eins og einum
vini Gunnars Gunnarssonar, er
sagði við hann, að vel væri hægt
að villast á því, hvort væri gert
fyrr, húsið eða hlíðin og um-
hverfið.--------
Bæjarhúsin nýju í Skriðu-
klaustri eru geysimikil álmu-
bygging í dálitlum halla. Ekki
hefi ég tölur um grunnflöt bygg-
ingarinnar, en hann er stór.
Fyrst voru steyptir innri vegg-
ir úr öflugri steinsteypu, en síð-
an var ytri veggur hlaðinn úr
hnullungsgrjóti í sements-
blöndu, en milli veggja var fyllt
með þurru torfi.
Eru því veggir í heild mjög
þykkir. Að utan líta veggirnir út
mjög líkt gömlum veggjum,
hlöðnum úr streng og hnull-
ungsgrjóti, en þarna er stein-
límssteypan í stað torfstrengja.
Byggingin er stílhrein, vönduð
og einkennilega fögur. Tel ég
það engan efa, að þarna séu sér-
kennilegustu og frumlegustu
bæjarhús á íslandi.
Framtíð Fljótsdalshéraðs.
Ef góð höfn hefði verið frá
náttúrunnar hendi við ósa Jök-
MARGIR KUNNA LEIK, sem
heitir: Að láta orðið ganga.
Skemmtunin er sú, að heyra,
hvernig orð getur afbakazt, ef
því er hvíslað milli 10—20
manna. Þeir, sem lesa á prenti
það, sem þeir hafa sjálfir skrif-
að, gætu stundum látið sér
detta í hug, að prentarar og
prófarkalesarar hefðu látið orð-
ið ganga. í síðasta baðstofu-
hjali var „kristileg ögun“ orðin
„hræðileg ögrun“, þegar það
kom í blaðinu, en „brezkur“
maður var orðinn „merkur“
maður, og er það kannske skoð-
un prentsmiðjunnar, að slíkt
fari að jafnaði saman.
PRENTARARNIR segja auðvit-
að að þetta sé af því, að handrit-
ið hafi verið svo illa skrifað.Og
ekki skal ég bera á móti því, að
það kunni að vera ástæðan. Það
er gaman að hafa fallega rit-
hönd og nauðsyn, að skriftin sé
skýr. Einu sinni fletti ég nokkr-
um kirkjubókum á þjóðskjala-
safninu, og ég var alveg hissa
á því, hvað prestarnir höfðu yf-
irleitt skrifað illa. Nú til dags
er talið, að læknar skrifi verst
allra manna, (að minnsta kosti
ógreinilegast). Við íslendingar
munum yfirleitt eiga góða
lækna, en þetta er ósköp leiðin-
legt. Ef þeir ekki bæta ráð sitt,
væri réttast að setja lög um að
vélrita alla lyfseðla. Svo. er eins
og fjölda manns finnist höfð-
ingsbragur á því að skrifa illa
nafnið sitt.
TIL ERU MENN, sem ekki geta
lært að skrifa vel. Stundum
hafa þeir skrifkrampa, og svo
er höndin misjafnlega hög við
þetta eins og annað. Einu sinni
var bóndi, ríkis- og mektarmað-
ur í sinni sveit. Við skulum kalla
hann Ketilbjörn. Hann hafði
mál að kæra fyrir sýslumanni
og sendi erindi sitt skriflega
með pósti. Svo liðu margir mán-
uðir og aldrei kom svar. Um
vórið kom sýslumaður að þinga.
Fyrsta verk hans var að draga
bréf upp úr vasa sínum og biðja
Ketilbjörn að lesa það. Þetta var
langt bréf, en Ketilbjörn gat
ekki lesið nema fyrstu blaðsíð-
una. Þetta var þá bréfið, sem
hann hafði sjálfur skrifað
sýslumanni. Enginn maður mun
nokkurntíma fá að vita, hvað í
þes'su bréfi hefir staðið.
NÚ SKRIFA MENN með sjálf-
blekung eða pennastöng með
stálpenna. Fyrrum var skrifað
með fjaðrapennum. Beztar voru
hrafnsfjaðrir. Frá þeim tíma er
vísan:
Þessi penni þóknast mér,
því hann er úr hrafni;
hann hefir skorið geiragrér,
Gunnlaugur að nafni.
í fornöld klöppuðu menn stafi
í stein. í þeim stöfum urðu all-
ulsár eða Lagarfljóts, þá hefði
Fljótsdalshérað haft jafngóða
aðstöðu og Borgarfjarðar-
undirlendi, og um landgæði og
fegurð stendur það ekki Borgar-
firði vestra að baki, en erfiðar
samgöngur og fjarlægð til höf-
uðborgarinnar hefir gert þar
allan búrekstur erfiðari, en þó
einkum húsabætur. Það væri
freistandi að skrifa langan þátt
um það, sem gera mætti til
framfara fyrir þessa fögru
byggð, en það mun þó ekki gert
í þéssum þáttum. Ég vil aðeins
drepa á nokkrar framkvæmdir,
sem allir telja að gera þyrfti.
Veginn frá Reyðarfirði um
Fagradal þyrfti að endurbyggja,
svo að hann yrði bílfær mestan
hluta ársins. Á hentugum stað á
Héraði þarf að rísa upp sam-
vinnubyggð, verzlunar- og iðn-
aðarbær með ræktun og land-
búnaði. Lagarfoss þyrfti að
virkja, svo að kraftar hans gætu
breytzt í yl og birtu fyrir allt
Austurland.
Verkefnin bíða þess að dug-
mikill og bjartsýnn æskulýður
leggi hönd á plóginn og hrindi
þeim í framkvæmd.
Þáttalok.
Þessum ferðaþáttum er nú
lokið, og eru ef til vill.nú þegar
of langir, og bið ég íbúa viðkom-
andi héraða afsökunar á því, ef
rangt er farið með eitthvað. En
ég á þó eftir að minnast á æði
margar sveitir, dali, firði og
ar línur að vera beinar. Það
voru rúnirnar.
N. N. SKRIFAR: „Má ég leggja
orð í belg um kirkjusókn í sveit-
um? Mörgum þykir hún lítil,
sem von er. En þá ættu menn
að hugsa um, að messufólki þarf
að geta liðið sæmilega í kirkju
sinni. Fyrir skömmu var ég við
fermingu í kalsaveðri. Kirkjan
var óupphituð og súgur um
glugga og dyr. Fjöldi fólks sat
í kirkjunni yfirhafnarlaus,
fermingarbörnin, a. m. k. stúlk-
urnar, í algerlega skjóllausum
fötum. Presturinn í silkisokkum
og þröngum lakkskóm, enda var
honum sýnilega kalt á fótunum,
því að það var eins og hann
gæti aldrei staðið kyrr. Ég sá
það vel, að sumar litlu stúlk-
urnar skulfu fyrir altarinu, ekki
af geðshræringu, heldur af
kulda. Það er varla von, að fólk
geti notið guðsþjónustunnar eða
kirkjufriðarins, þegar svona er
ástatt.
ÉG LEYFI MÉR að fara fram á
það við herra biskupinn, að
hann skrifi öllum sóknarprest-
um landsins um þetta mál, og
helzt sóknarnefndarformönn-
unum líka. Ef ekki er hægt að
hita 'upp kirkjurnar, er eins
gott að'rífa þær. Það er fagurt
og gott að byggja dómkirkju í
Reykjavík fyrir tíu miljónir, en
gleymið samt ekki smælingjun-
um, sem skjálfa í litlu og lágu
kirkjunum sínum úti um lands-
byggðina. Ég held líka, að það
væri alveg ágætt, ef biskupinn
vildi skrifa prestunum einhvers
konar „hirðisbréf" a. m. k. einu
sinni á ári. Það er ekki nauð-
synlegt að prenta þessi bréf.
Þau mættu vera fjölrituð, því
að efni þeirra á að vera þannig,
að það komi fyrst og fremst
prestunum við, sé fræðsla og
leiðbeining í starfi þeirra, stund-
um kannske áminningar, og þá
er ekki ævinlega rétt, að þær
komi fyrir augu sóknarbarn-
anna. Þær geta gert sitt gagn
alveg eins fyrir það. Merkur
kirkjunnar þjónn sagði nýlega:
„Hæfileikinn til að vera prestur
er í þvi fólginn að geta glaðst
með glöðum og hryggst- með
hryggum.“ Svona ummæli og
önnur slík myndu prestunum
sjálfsagt þörf og kærkomin
í hirðisbréfum frá biskupi sín-
um.---------
OG SVO eru það kirkjugarð-
arnir. Hörmung er að sjá þá,
marga hverja. Ég held, aö það
ætti að reyna að fá kvenfélögin
eða ungmennafélögin til að taka
að sér kirkjugarðana, girða þá
og gróðursetja í þeitn tré.“
NÚ er 17. júní nýliðinn. Myndi
þá ekki vera ráð að biðja forset-
ann að taka þátt í baðstofu-
(Framh. á 3. síðu)
fagrar byggðir. Ég hefi ekkert
rætt um héraðið frá Fáskrúðs-
firði að Almannaskarði, en á
þeirri löngu strandlengju er
margt að sjá. Þar er Lónið, fög-
ur og grösug sveit, sem Jökulsá
og fleiri ár hafa herjað á. Mikið
land hefir eyðst í kringum Bæ,
landnámsjörð Úlfljóts lögsögu-
manns, og verður það tjón vart
til peninga metið, sem jöklarnir
hafa gért. Á Þvottá í Álftafiröi
bjó Síðu-Hallur, sem kunnugt
er. Eru þættir þeirra Úlfljóts og
Síðu-Halls merkilegir í sögu
landsins, þar sem hvorugur er
kenndur við vígaferli eða of-
beldisverk.
Ég hefi í þáttum þessum vilj-
að miðla lesendum broti af
þeirri ánægju og hrifningu, sem
það veitir mér jafnan að sjá ný
héruð og kynnast góðu fólki.
Ég hefi líka viljað með þess-
um þáttum hvetja alla, sem þess
eiga kost, að kynna sér landið
og strjálbýlið, og temja sér að
ferðast með augu og eyru opin.
Hvert hérað og hver sveit og
byggð á marga ógleymanlega
fagra staði og í hverri byggð er
margt fólk, sem ánægja er að
kynnast.
Traust mitt á landi og þjóð
hefir aukizt við aukna kynningu
og ég dáist að þreki og lífsgleði
þeirra, er afskekktir búa við lítil
þægindi.
ttbrciðið Tímann!
Stefán Jónsson, skólastjóri:
Ferðaþættlr
j