Tíminn - 21.07.1944, Síða 2
282
TÓIIW. föstudaginn 21. julí 1944
71. blað
Föstudayur 21. jjúlí
Kauphækkanirnar
Það má segja, að varla líði
sá dagur, að ekki berist ein-
hvers staðar að fregn um upp-
sögn kaupsamninga, verkfalls-
hótun og kauphækkun. Kaup-
kröfubylgja gengur nú yfir land-
ið og eru íitlar líkur til að hún
muni stöðvast af sjálfu sér.
Ýmsir telja, að þessi kaup-
skrúfufaraldur eigi fyrst og
fremst rætur að rekja til komm-
únista og skal því síður en svo
mótmælt, að þeir blási að glæð-
um hans eftir megni. En þrátt
fyrir þá staðreynd, væri óhyggi-
legt að láta sér sjást yfir það,
að hann á miklu dýpri rætur og
verður eigi stöðvaður, nema
teknir verði upp alveg nýir
skipulagshættir.
Ein veigamikil orsök þessa
kaupkröfufaraldurs er tvímæla-
laust sú, að hér hefir safnast
meiri gróði í fárra hendur en
dæmi eru til áður. Þegar laun-
þegarnir sjá, að einstakir menn
safna miklum stríðsgróða, eri
ekkert er gert til tryggingar þvi,
að hann sé notaður til eflingar
og öryggis atvinnulífinu, finnst
þeim það líklegasta vörnin gegn
þessum misrétti og fyrirsjáan-
legu öryggisleysi að knýja fram
hærra kaup í þeirri von, að
þannig nái þeir nokkrum hluta
stríðsgróðans til sín. Aðgerða-
leysi ríkisvaldsins í því að ná
stríðsgróðanum til tryggingar
atvinnulífinu á komandi árum
er þannig veigamikil orsök þess
kaupkröfufaraldurs, sem nú
geisar.
Varanlegust orsök kaupkröfu-
faraldursins er samt sú, að
mönnum eru ekki greidd laun
eftir afköstum og arði vinnunn-
ar á hverjum tíma. Menn fá laun
fyrir að vinna í ákveðinn tíma,
næstum alveg án tillits til þess,
hvort vel eðæ illa er unnið, eða
hvort fyrirtækinu, sem unnið er
hjá, vegnar vel eða illa. Þetta
elur upp í mönnum skeytingar-
leysi fyrir afkomu atvinnufyrir-
tækjanna og vinnuafköstum
sjálfra sín. Þeim finnst, að þeir
hafi ekki annara hugsmuna að
gæta en þeirra, að kaupið sé sem
hæst. Þannig telja þeir hag sín-
um bezt borgið og um annað
þykjast þeir ekki þurfa að hugsa.
Það gerir þessa tilhögun enn
háskalegri hérlendis, að flestir
þeirra, sem ráða mestu í Vinnu-
veitendafélagi íslands, græða á
kauphækkunum, þótt ótrúlegt
sé. Forustu Vinnuveitendafé-
lagsins skipa aðallega heildsalar
og iðnrekendur, en smáatvinnu-
rekendur til sjós og sveita hafa
þar ekkert að segja. Hækkun
kaupsins eyku'r eftirspurn eftir
erlendum vörum og er því til
hagsbóta fyrir heildsalana.
Hækkun kaupsins eykur líka
gróða iðnrekenda, sem flestir
leggja vissan hundraðshluta á
greidd vinnulaun. Ef þetta álag
þeirra er 40%, fá þeir aðeins 40
kr. af 100 kr. vinnulaunum, en
80 kr. af 200 kr. Þannig er
þeim það hagur, að kaupgjaldið
sé sem hæst meðan hægt er að
koma hækkununum yfir á
neytendur, í hærra verðlagi, og
slíkt er hægt meðan full dýrtíð-
aruppbót er greidd. Það eru
þessir menn, heildsalarnir og
iðnforkólfarnir, er ráða því,
hvort kaupið ' er hækkað hjá
helztu verklýðsfélögunum í
Reykjavík og þegar hækkunin
er komin á þar, fer hún eins og
eldur í sinu um allt landið. Smá-
útvegurinn, landbúnaðurinn,
ríkið og bæjarfélögin verða að
sætta sig við það, sem Vinnu-
veitendafélagið hefir ákveðið.
Eins og nú standa sakir og
hafa staðið um skeið, er því eng-
in mótstaða hjá Vinnuveitenda-
félaginu gegn kaupkröfunum,
enda ganga þeir undantekn-
ingarlítið fram. Ef til andstöðu
atvinnurekenda kæmi, myndu
líka skapast verkföll og aukinn
ófriður í þjóðfélaginu, sem yrði
atvinnulífinu til mikils trafala.
Þó er vafalaust, að slíkur ófriður
væri þjóðfélaginu ekki skað-!
legri en þetta algera undanhald |
atvinnurekenda í kaupgjalds-
málunum. Þannig hafa Bretar J
talið sér betra að láta verða
Ongþveítíð í dýrtíðarmálunum
krefst skjótra og mikílla átaka
Með drengílegum og öiiugum samtokum er enn hægt að afstýra hrunínu
Það er athyglisvert að lesa
forustugreinar Reykjavíkui’dag-
blaðanna umþessar mundir. Þær
sýna svo ljóst, hvernig málum
er komið í fjárhagslífi þjóðar-
innar.
Þann 11. þ. m. birtir Morgun-
blaðið forustugrein undir fyrir-
sögninni: „Sofandi að feigðar-
ósi“. Þar er fjármálaástandið
málað dökkum litum og m. a.
sagt:
„Hvert stéttarfélagið af öðru
fer á stúfana og segir upp samn-
ingum. Öll heimta þau kaup-
hækkun og fá hana .... Nýtt
kapphlaup hafið milli kauplags
og verðlags og sér eriginn fyrir
endalok þess .... Ný dýptíðar-
alda ríður yfir landið. Þannig er
þróun málanna hjá okkur ís-
lendingum í dag“. í greinar-
lokin segir: „Myndi ekki hyggi-
legra fyrir stjórnmálaleiðtogana
að leita úrræða, sem tryggja
framtíð fólksins, í stað þess að
horfa aðgerðalausir á tortím-
inguna?“
Næsta dag, 12. júlí, Ski-ifar Al-
þýðublaðið einnig forustugreiif
um' málið, sem það kallar „Skin-
helgi hinna seku í dýrtíðarmál-
unum". Þar segir um verkföll og
kauphækkun: „Það er rétt eins
og Morgunblaðinu komi þetta
eitthvað á óvart. En sé svo, þá
getur \Alþýðublaðið hins vegar
sagt, að slík útkoma af störfum
sex manna nefndarinnar kemur
því engan veginn á óvai^P1. Enn-
fremur: „Nú getur Mbl. virt fyrir
sér afleiðingarnar(þ. e. störf sex
manna nefndarinnar). En það
hefir vissulega enga ástæðu til
að vera með neina skinhelgi.“
Sama dag, 12. júlí, birtir Þjóð-
viljinn einnig forpstugrein um
þetta mál undir fyrirsögninni
„Hver olli hækkun vísitölunnar“.
Þar segir, að verkföllin og kaup-
skrúfan, sem nú gangi yfir land-
ið, sé ekki að kenna sex manna
nefndinni, heldur landbúnaðar-
verðinu haustið 1942, og síðan
segir orðrétt: „Verðhækkun
þessi, — Ingólfsstyttan svokall-
aða, — byggðist einvörðungu á
samkeppni Framsóknar og
bændadeildar (Vísisliðs) íhalds-
ins um nokkur sveitaatkvæði
.*.. . Undir þessari braskhækkun
stynur þjóðin ennþá. Hin háa
vísitala og mikla dýrtíð stafar
fyrst og fremst af þessari
hækkun.“
Hér hefir -verið tekið orðrétt
upp i örstuttu máli hvað Reykja-
víkurblöðin segja um öngþveitið
í kaupgjaldsmálunum, nema það
sem Vísir þvælir um málið'svona
sitt á hvað. Af þessu er augljóst,
að blöð þessara flokka hrópa
svipað manni, sem er kominn á
fleygiferð á svellbunka og getur
ekki stöðvað sig, en patar út í
loftið og hrópar ráðþrota. Það
er ekki bent á neina leið til úr-
rœða, heldur aðeins haft í
frammi örvœntingartal um að
allt sé að stefna að hruni, og
hver kennir öðrum um, hvernig
komið er.
II.
Það er fróðlegt að íhuga það,
ogFramsóknarflokkurinn benti á
það fyrir þremur árum með
óhrekjandi rökum, að þetta nið-
urlægingarástand, pólitískt og
fjárhagslegt, myndi hljótast af
áframhaldandi kauphækkunar-
og verðhækkunarskrúfu. Þess
vegna kom Framsóknarflokkxxr-
inn með frumvarp um það 1941
að stöðva hækkun á kaupgjaldi
og verölagi. Samskonar ráðstaf-
anir voru þá gerðar í Kanada,
slík lögfesting var gerð í Banda-
ríkjunum stuttu síðar og Eng-
lendingar hafa haldið verðlagi
og kaupgjaldi þannig niðri í
framkvæmdinni. Vitað var, og
sýnt fram á það með rökum,
sem ekki hafa verið hrakin, en
reynslan hefir á allan hátt stað-
fest, að þetta *var eina leiðin.
Þetta frumvarp var fellt af þeim
flokkum, sem nú hrópa»hver að
öðrum í örvæntingu.
Sjálfstæðisflokkui’inn fylgdi,
eins og kunnugt er, gei'ðardóms-
lögunum í byrjun 1942, þegar
aðstaðan var orðin margfalt
verri en fyrir áramót, þar sém
verkföllin voi’u þá hafin. En áð-
ur en sú tilraun yrði reynd til
enda, hóf flokkurinn samstarf
við andstæðinga málsins, og það
er viðurkennt af fyrrverandi for-
sætisráðherra í þeirri stjórn,
sem þá var mynduð, að hann
hefði ekki mátt gera ágreining
í neinum stæri’i málum og sízt
af öllu í dýrtíðarmálunum.
Kommúnistum var því afhent
fullkomin valdaaðstaða viðvikj-
andi dýrtíðarmálunum í landinu
verkföll i þýðingarmestu at-
vinnugreinum stríðsframleiðsl-
unnar, kolanámunum og skipa-
iðnaðinum, en að fallast á óheil-
brigðar kaupkröfur. Það virðist
ekki heldur álitamál, hvort okk-
ur hefði oi’ðið meira tjón af 2—
3 mánaða verkfalli 1942 en hinni
miklu dýrtíðarhækkun, sem þá
varð.
Það er hinn saméiginlegi á-
hugi verkalýðsleiðtoganna og
aðalforkólfa Vinnuveitendafé-
lagsins fyrir háu kaupgjaldi, er
veldur mestu um það, hve fjár-
málum íslendinga er nú illa
komið. Báðir þessir aðilar hafa
Sínar mannlegu afsakanir, því
að þeir stóðust ekki freisting-
arnar, sem leiddu af skipulag-
inu. Lækningin væri því engan-
veginn örugg, þótt aðrir menn
kæmu í þeirra stað, því að eigi er
víst, að þeir stæðu sig betur.
Lækningin er aðeins fólgin í því
að breyta skipulaginu.
Sú lækning getur ekki orðið
nema á eina leið. Þær dýrtíðar-
ráðstafanir, sem nú er talað um,
eins og t. d. niðurfærsla verð-
lags og kaupgjalds eða gengis-
lækkun, geta aðeins orðið bráða-
birgðaráðstafanir til að afstýra
sjálfu hruninu, en þær eru ekki
sjálf framtíðarlækningin. Hún,
er fólgin í því að gera alla sem
beinasta og jafn réttháa þátt-
takendur í arði framleiðslunnar.
Með því að efla bjargálna ein-
yrkjabúskap, koma á samvinnu-
búum, þar sem það á við, efla
samvinnu um verzlunina og þær
atvinnugreinar, þar sem hún
hentar, koma á hlutaskiptum,
eins víða og hægt er, og síðast,
en ekki sízt, með því að gera
ákvæðisvinnufyrirkomulagið
eins almennt og auðið er, þá
hefir verið komið á því fyrir-
komulagi, að menn finna, að
þeir eiga kaup sitt undir sjálf-
um sér, en þurfa ekki að vera
að deila um það við aðra. Kaup-
streitan, verkföllin, illindin
milli stéttanna og skeytingar-
leysið um afkomu framleiðsl-
unnar erxx úr sögunni. Hver og
einn finnur, að hann hlýtur það,
sem honum ber, og hann þarf
ekki að óttast, að aðrir hagnist
á kostnað hans. Skipulagið
hvetur þá hvern einstakling til
sjálfbjargar og dugnaðar og
launar honum í réttum hlutföll-
um við afkgst hans.
Þetta er ekki hægt, kunna
einhverjir að segja. Slíkt 'er
firra. Meira að segja flest af
þessu hefir verið reynt í fram-
kvæmd með góðum árangri. Á-
kvæðisvinnufyrirkomulagið á
einn meginþáttinn í hinum stór-
stígu framförum í Rússlandi.
Þótt margir hafi andúð á Rúss-
um og stjóriiarháttum þeirra,
er það heimskulegt að læra ekki
þa§ af þeim, sem rétt er og
mannbætandi. Það, sem Rússum
hefir tekizt á því sviði, ætti
okkur að geta tekizt. Það ætti
a. m. k. ekki að þurfa að (yttast
það, að verklýðsforingjarnir,
sem telja Rússland eina verk-
lýðsríki veraldarinnar, vinni
gegn því, að*hið merkilega á-
kvæðisvinnufyrirkoriiulag verk-
lýðsríkisins sé tekið til fyrir-
myndar. Þ. Þ.
og stjórnin afsalaði sér raun-
verulega völdum um leið og hún
settist í ráðherrastólana. Upp úr
þessu kom skæruhernaðurinn,
afnám gerðardómslaganna og
stöðugt kapphlaup um kaup-
hækkanii’, eins'og ljósast sést
um þessar mundir.
III.
Það er fróðlegt að íhuga, það,
hvernig nú myndi ástatt í fjár-
hagsmálum þjóðarinnar, ef fall-
iz't hefði verið á festingartillög-
ur Framsóknarflokksins haustið
1941.
Það má fyrst taka ríkið. Árið
1941 voru rekstrarútgjöld ríkis-
ins um 32 milj. kr. Ef festingin
hefði gengið fram, myndu ár-
leg útgjöld vart hafa farið fram
úr 35 milj. kr. árin 1942 og 1943.
Miðað við þær tekjur, sem ríkis-
sjóður fékk þessi tvö ár, myndu
afgangstekjur ríkisins þessi ár
hafa numið rúmlega 105 milj. kr.
Má telja vist, að tekjur ríkisins
hefðu orðið sízt minni, ef fest-
ingin hefði gengið fram, toll-
tekjurnar að vísu aðeins lægri,
vegna lægri flutningsgjalda, en
skatttekjurnar aftur á móti
stórum hærri, vegna betri af-
komu atvinnufyrirtækjanna.
Ef festingin hefði komizt á
haustið 1941 ætti ríkissjóður
þannig á annað huiidrað milj.
kr. í handbæru fé til eflingar at-
vinnulífinu eftir stríðið, en nú
á hann raunverulega ekkert eft-
ir af þessu fé, þar eð það fé,
sem er í framkvæmda- og raf-
orkusjóði, svarar rétt til afgangs
áranna 1940 og 1941. Hin aukna
dýrtíð hefir sóað þessari stói’u
fjárfúlgu í auknar launagreiðsl-
ur og verðuppbætur, sem ella
hefðu orðið óþarfar.
Sé litíð til landbúnaðarins
verður niðurstaðan á svipaða
leið. Ef festingin hefði gengið
fram 1941, væri nú stórgróði
af kjötútflutningi, því að út-
flutningsverðið væri þá hærra
en innanlandsverðið og
bændur hefðu síður en svo
þurft nokkrar verðuppbætur.
Afkoma bænda væri líka mun
betri, því að hækkun afurða-
verðsins hefir meira en étist
upp af kauphækkununum. Þegar
miðað er við raunverulegt verð-
gildi peninganna voru árin 1940
og 1941 beztu ár landbúnaðarins.
Þó er niðurstaðan enn óglæsi-
legri hjá smáútgerðinni. Afúrða-
verð hennar hefir ekkert hækk-
að síðan 1942, en allur tilkostn-
aður meira ei> tvöfaldast. Ef
festingin hefði gengið fram 1941,
hefði smáútgerðin getað stór-
bætt hag sinn, safriað sjóðum
til endurnýjungar bátunum og
hlutasjómenn myndu hafa haft
mjög góða afkomu. Nú er svo
komið, þrátt fyrir hið hagstæða
útflutningsverð, að smáútgerðin
berst í bökkum, sum útgerðar-
fyrirtækin beinlínis tapa, og
hlutasjómenn, þegar aflahæstu
bátarnir eru undanskildir, eru
verst launaða stétt landsins. Það
gengur verr og verr að manna
bátana og í sumum verstöðvum
hafa Færeyingar verið fengnir
á þá í allstórum stíl.
Svona mætti lengi telja. Stór-
útgerðarmenn kvarta undan því,
að þeir hafi ekki nóg í nýbygg-
ingarsjóðum sínum til endur-
nýjunar skipastólsins. Þeir gætu
sparað sér þessar umkvartanir,
ef þeir hefðu fylgt festingunni
haustið 1941. ÞrijSji hluti hins
mikla- útgerðarkostnaðar, sem
síðan hefir skapazt, væri þá í
nýbyggingarsjóðum þeirra.
Hverjir hafa svo grætt? Á-
reiðanlega ekki launastéttin.
Það, sem hún hefir unnið með
kauphækkunum, hefir hún
misst aftur í verðhækkunum.
Þeir einir, sem hafa grætt,
eru milliliðirnir, einkanlega
heildsalar og svokallaðir iðnrek-
endur. Hin 130 einkaheildsölu-
fyrirtæki, sem til eru í landinu,
hafa matað krókinn alveg dá-
samlega. Er líka hægt að hugsa
sér annað óheilbrigðara en 130
heildsölufyrirtæki með rándýr-
um forstjórum og starfsfólki 1
landi, sem telur 120 þús. manns,
og samt græða þau næstum öll
offjár? Tugir, jafnvel hundruð
svokallaðra iðnfyrirtækja, sem
mörg framleiða ómerkilegstu og
ósamkeppnishæfustu vörur, hafa
líka safnað stórgróða. Við þetta
bætast svo nokkrir tugir L)rask-
ara, sem fást við -fasteignasölu
og annað þessháttar, að ó-
gleymdum bókaútgefendunum!
Þess munu dæmi, að ómerkileg-
ur reyfari, sem hefir verið nógu
sniðuglega auglýstur, hafi gefið
af sér meiri tekjur en stór vél-
bátur, sem talinn hefir þó vérið
skila sæmilegum arði! Tekjur
af sæmilegu meðalbúi væri
hlægilegt að nefna í þessu sam-
bandi.
Þetta eru afleiðingarnar af
því, að festingartillögum Fram-
sóknarmanna haustið 1941 var
ekki fylgt. Sannarlega eru þær
óglæsilegar og ófagrar og þó geta
þær orðið enn verri.
•
IV.
Vitanlega verður ekki hjá því
komizt, ef ráða á fram úr þess-
um málum, að flokkarnir ræðist
við um það, hvort nokkrir mögu-
leikar séu að stöðva hrunið, og
þá hvernig. Hið sanna er, að
fáar eða engin þjóð hefir kom-
ið fjármálum sínum í annað eins
öngþveiti og við höfum gert með
þessari léttúð og hirðuleysi.
Vandinn, sem er afleiðing þeirra
mistaka, sem urðu árið 1942, er
því stórkostlegur.
MorgunblaðiÖ skrifar forustu-
grein 12. þ. m. um Eimskipafé-
lagið, þar sem fagnað er yfir
því, að það skuli hafa grætt tugi
miljóna króna að frádregnum
afskriftum, fyrningu og fleiru s.
1. ár. Svo segir: „Þetta er að
sjálfsögðu stór upphæð, en hins
ber að gæta, að þetta eru 8 eða
10 aura krónur".
Meðan skrifað er af slíku tor-
næmi, skilningsleysi eða vísvit-
andi óheilindum um dýrtíðar-
málin, er ekkiyvon að vel fari.
Það er fagnað yfir því, að eitt
einasta félag græði tugi milj-
óna. En hvar er þessi gróði tek-
in? Vitanlega af þörfum al-
mennings, sem borgar farm-
gjöldin með hærra vöruverði.
Þetta hækkar dýrtiðina, skapar
nauðsyn fyrir hækkun á verð-
lagi innlendrar vöru og á kaup-
gjaldi. Sv<)na gróða, eins og
Eimskipafélagið hefir tekið, er
ekki unnt að taka nema með
því að hækka vísitöluna, auka
dýrtíðarvandræðin og gera pen-
ingana verðminni, samtímis og
þeim er safnað.
Þegar gerð verður tilraun til
aðráðajram úr þessum málum,
og það verður að gerast, þá er
það fyrsta skilyrðið, að það verði
gert af fullum heilindum. Það
þýðir ekki að gera ráðstafanir
eins og í byrjun ársins 1942,
sem hlaupið er frá í miðju kafi
til þess eins að breyta kjör-
dæmaskipuninni frá lélegu fyr-
irkomulagi í ennþá verra, og til
að láta kommúnista græða
nokkur þingsæti á kostnað
hinna flokkanna.
Það er og augljóst mál, að
stöðvun dýrtíðarinnar og lækk-
un verður því aðeins fram-
kvæmd að ekki aðeins verka-
menn og bændur taki það á sín-
ar herðar, heldur og, og^ekki sízt
stríðsgróðamennirnir. Ef þeir
vilja ekki láta sér þetta skilj-
ast, mun koma að því að allir
tapa og stríðsgróðamennirnir
mestu, þótt það verði e. t. v. að
síðustu.
Ef málin eru á þessum grund-
velli leyst, og af heilindum er
um þau rætt, og með drengskap
staðið fast við það, sem um er
samið, ætti enn að vera mögu-
legt að ráða fram úr þessum
málum, þó að það kosti, eins og
nú er komið, alveg óumflýjan-
lega stórkostleg átök og fórnir.
Fimmtngor:
Arinbjörn Þor-
varðarson
sundkennari
Arinbjörn Þoi’varðarson sund-
kennari í Keflavík varð 50 ára
3. júlí s. 1. Hann er fæddur í
Keflavík 3. júlí 1894. Voru for-
eldrar hans þau Margrét Arin-
björnsdóttir og Þorvarður Þor-
varðarson, búsett í Keflavík.
Arinbjörn varð snemma at-
gjöi’fismaður hinn mesti, gerfi-
legur að vallarsýn og vel gefinn
andlega. Snemma byrjaði hann
að stunda sjó, eins og títt var
um unga og hrausta menn í þá
daga. Var hann háseti fyrst
framan af, hjá ýmsum miklum
aflamönnum hér syðra, en síðan
skipstjóri á mótorskipum, ýmist
fyrir sjálfan sig eða aðra, og
var hánn jafnan í röð hinna
vöskustu sjómanna. Árið 1937
hætti hann að stunda sjó, enda
snéri hann sér þá að öðrum við-
fangsefnum.
Arinbjörn Þorvarðarson bar
ungur útþrá í brjósti. Um tví-
tugsaldur dreif hann sig í gagn-
fræðaskólann á Akureyri, én þá
hafði hann um nokkur ár stund-
að sjó. Gagnfræðaprófi lauk
hann 1916. Þótti á þeim tíma
ekki lítið ráðizt í að sleppa
góðri atvinnu til að afla sér bók-
legrar menntunar langt burtu
frá átthögunum, einkum þar
sem andinn var í þá daga þann-
ig, að lítil þörf þótti á slíku fyrir
mann, sem fyrst og fremst ætl-
aði sér. að verða dugandi sjó-
maður. Að námi loknu hvarf
hann svo heim.aftur, og tók að
stunda sjóinn að nýju.
Arinbjörn hefir jafnan tekið
mikinn þátt í félagsmálum, og
verið þar vel liðtækur. Hann er
einn af stofnendum Framsókn-
arfélags Keflavíkur, og málefn-
um samvinnustefnunnar hefir
hann lengi fylgt. Hann er bjart-
sýnn og stórhuga, og laginn á að
vekja gleði og gaman, þar sem
hann er í hóp. Leikari er hann
góður, enda ann hann leiklist, og
hefir ekki allsjaldan farið með
hlutverk í sjónleikjum, sem
meira þarf til að leysa af'hendi
en hverjum meðalmanni er
fært.
Siðan sundlaugin í Keflavík
var byggð, hefir Arinbjörn haft
bar sundkennsluna á hendi. Er
bað almennt rómað, hversu hon-
um hefir vel tekizt það starf,
enda er hann að skaplyndi og
vaskleik einkar vel fallinn til
þess starfs. Hann er ágætur
sundmaður (tók sundkennara-
próf 1939), glöggur leiðbeinandi
og stjórnsamur. Hefir hann
kennt frá byi’jun samtals 430
manns og. er það fólk á öllum
aldri, allt frá 6 ára upp undir
áttrætt. Mun hann og fullfær
í ýmsum fleiri íþróttum en
sundi, og á yngri árum mun
hann hafa staðið þeim á sporði,
sem síðar sköruðu fram úr, t. d.
í glímu.
Arinbjörn giftist 7. apríl 1918
Ingibjörgu Pálsdóttur frá.
Stokkseyri, mikilli myndarkonu,
og eiga þau þrjú uppkomin börn,
sem öll eru hin mannvænleg-
ustu.
Vinir hans og samstarfsmenn
óska honum til hamingju með
þennan merkisdag. D. D.
Það er ætíð afleiðing þess, að
rangt hefir verið stjórnað. En
þær fórnir og þau átök, sem gera
þarf, vei’ða því stærri, sem
lengra líður, og ihnan langs
tíma geta þessi mál orðið alveg
óviðráðanleg. x+y.
Íítbreiðið Tímaim!