Tíminn - 29.08.1944, Blaðsíða 2

326
TÍMINN, þrigjjndagiiin 29. ágást 1944
82. blaí>
Þriðjtidayur 29. títfúsí
Séra Jakob Jónsson:
LAUNAMÁLIS
Sjávarúlvegur —
Samviima
Plestum þeim, sem reynslu
hafa af rekstri sjávarútvegs hér
á landi, mun það ljóst, að litlar
líkur eru til þess, að þeir, sem
þann atvinnuveg stunda, geti
tryggt afkomu sína, nema þeir
fái notið alls þess arðs, sem fisk-
veiðarnar geta gefið.
Þetta á við jafnt um útgerðar-
menn og fiskimenn.
En hvernig hefir tekizt að
tryggja þetta í framkvæmdinni?
Hver treystist til þess að halda
því fram, að þeim, sem sjávar-
útveg stunda, sé yfirleitt tryggt
sannvirði fyrir afla sinn og
sannvirði á nauðsynjum þeim,
sem þeir þurfa að kaupa?
Ennþá kaupa útvegsmenn víða
um land notaþarfir útgerðar-
innar hjá milliliðum, sem áreið-
anlega reka ekki viðskipti sín
sem þjónustu við þá-, svo'sem
vera ætti. Til dæmis nægir að
minna á olíuverzlunina víðast
hvar á landinu og verzlun með
beitu.
■ Flest hraðfrystihúsin í landinu
eru rekin af einstaklingum og
hlutafélögum, sem eru útgerð-
inni óviðkomandi, og rekin í á-
góðaskyni, en ekki til þess að
vinna sjávarafurðir fyrir rétt
gjald og skila þeim, sem fram-
leiða, sannvirði. Sama má segja
um ýmsar aðrar vinnslustöðvar
sjávarafurða, svo sem hreinsun-
arstöðvar fyrir lýsi, fiskirfijöls-
verksmiðjur o. fl.
Afkoma útgerðarinnar er að
verulegu leyti komin undir því,
að fullt og rétt verð fáist fyrir
afurðirnar og verzlunarhagnað-
ur renni til útgerðarinnar, en
ekki til milliliða, sem eru út-
gerðinni óviðkomandi.
Hvernig mundi nú horfa fyrir
bændastéttinni íslenzku, ef hún
hefði ekki tekið verzlunina í sín-
ar hendur með samvinnufélög-
um og alla vinnslu afurðanna?
Það þykir nú sjálfsagt, að
samvinnufélögin reki kjötfrysti-
húsin, mjólkurbúin og allt, sem
lýtur að því að gera fullkomn-
ar söluvörur úr afurðum bænd-
anna.
Það mundi þykja einkennilegt,
ef kaupmenn og hlutafélög
rækju kjötfrystihúsin og mjólk-
urbúin og bændur ættu undir
högg að sækja um útborgað verð
frá gróðafélögum einstakra
manna.
Er það nokkuð betur viðeig-
andi, að slíkt eigi sér stað um
afurðir þær, sem sj ávarútvegs'-
menn framleiða?
Auðvitað ekki.
Hér er mikið verk óunnið, sem
byrjað hefir veriö á allmyndar-
lega sums staðar á landinu, en
á langt í land, eins og bezt sést
á því, hvernig ástatt er um hrað-
frystihúsin, sem byggð hafa ver-
ið síðustu árin.
Hér verður að gerast tvennt
í senn.
Útvegsmenn og fiskimenn
verða að notfæra sér úrræði
samvinnunnar á sama hátt og
bændurnir hafa gert.
Löggjafarvaldið og fram-
kvæmdavaldið verður hiklaust
að koma til móts við þá með
því að styrkja samtökin, til þess
að koma upp margs konar iðnaði
og annast viðskipti í þjónustu
útgerðarinnar og það verður af-
dráttarlaust að láta slík sam-
tök sitja fyrir öllum stuðningi
af hálfu þess opinbera.
Það á engan rétt á sér að
styrkja einstaka gróðamenn eða
gróðafélög til þess að koma á
fót fyrirtækjum, sem að réttu
,lagi eiga að vera rekin í þjón-
ustu sjávarútvegsins. •
Ef einhver heldur því fram,
að ekki sé hægt að koma þessu
við á sama hátt við verkefni
sj-ávarútvegsins og gert er í
landbúnaðinum, þá ætti hann að
kynna sér hver reynslan er, þar
sem lengst er komið þessum
málum, t. d. í Neskaupstað og
við Eyjafjörð. Ætli sjávarút-
vegsmenn í Neskaupstað vildu
leggja niður samvinnufélag sitt,
lifrarsamlag, olíusamlag og
hraðfrystihúsfélag og láta þenn-
Á háskólaárum mínum man
ég, að uppi voru háværar kröf-
ur. um. endurskoðun launalag-
anna. Var þá þegar viðurkennt
að opinberir starfsmenn hefðu
léleg laun móts við sumar aðrar
stéttir, og ennfremur væri
mikið ósamræmi í launakjörum
þeirra innbyrðis. Síðan hafa
ýmsar „umbætur" verið gerðar,
en venjulega hafa þær verið
fólgnar í einhvers konar smá-
„styrkjum" til embættanna. Um
prestana er það t. d. að segja,
að þeirra laun voru orðin einna
líkust naglasúpunni frægu, —
súpunni, sem kennd var við einn
soðinn nagla, en bætt mjög með
ýmis konar næringarefnum.
Munurinn er þó aðeins sá, að
Alþingi hefir verið mun fast-
heldnara á kjötið og grænmetið
en kerlingin í sögunni. Ofan á
hin sára-litlu grunnlaun voru
lagðir húsaleigustyrkir, bóka-
safnastyrkir, ómagauppbætur,
embættiskostnaður o. s. frv.
Það er ekki fyrir mennskan
mann að muna glöggt eftir
hverju fyrir sig. En nú mætti
spyrja, hvort þetta væri ekki
viðunandi lausn á málinu. En
það er síður en að svo sé. Prest-
arnir eru þrátt fyrir allt þetta
svo illa launuð stétt, að það er"
almennt viðurkennt. Og er þó
almenningur aldrei fús til að
viðurkenna ósanngirni í launa-
kjörum embættismanna fyr en í
fulla hnefana. Þar hefir al-
menningur aðstöðu bur.geissins,
en embættismaðurinn aðstöðu
verkalýðsins. Það gerði nú
kannsk'e lítið til, frá attnennu
sjónarmiði, þó að prestunum
væri gefinn kostur á píslaVvætti
fjárhagslegrar niðurlægingar, ef
allt annað væri í góðu lagi í
þessu þjóðfélagi og ríkið sýndi
öllum öðrum starfsmönnum sín-
um fullkominn sóma. En það er
ekki því að heilsa, — því að á-
stæðan til allra þessara smá-
an rekstur í hendur einstakl-
inga?
Ætli útvegsmenn við Eyjafjörð
kærðu sig um að fela verkefni
þau, sem samvinnufélag þeirra,
Kaupfélag Eyfirðinga, annast
fyrir þá, óviðkomandi gróða-
hlutafélögum eða einstakling-
um? (
Ég held nú siður.
Útvegsmenn og fiskimenn
um gervallt landi&sjá nú óðum
hvað gera þarf í þessum málum
og munu fylkja sér undir merki
sámvinnunnar og þá um leið
styrkja stjórnmálasamtök þau,
sem ötulast halda á ffiálstað
samvinnumanna.
E. J.
styrkveitinga til prestanna er
engin Ónnur en sú, að á hvefó-
um tíma hefir ekki verið nema
um tvennt að velja, smá-bæt-
urnar eða rækilega endurskoðun
launalaganna í heild, og þing og
stjórnir hafa ekki haft kjark í
sér til að láta endurskoða lögin.
Það hafa hvorki meira né minna
en tvær heimsstyrjaldir liðið
síðan þau launalög hafa verið
sett, sem ennþá gilda í aðalat-
riðum.
Hin sögulega launabarátta
prestanna hefir leitt það fylli-
lega í ljós, að megnasti glund-
roði rikir í launamálum yfir-
leitt, og í öðru lagi, að endur-
skoðun launalaganna er hlut-
verk, sem Alþingi he'fir alltaf
hummað fram af sér, meðfram
af ótta við, að útgjöldin hækk-
uðu. En nú er óánægjan orðin
svo mikil, að ekki er lengur við
unandi, og þær hættur, sem af
drættinum stafa, koma betur og
betur í ljós. Og þegar ég tala um
hættur í þessu sambandi, miða
ég alls ekki við eina stétt, heldur
allar, hvort sem það eru prestar,
kennarar eöa aðrir illa launaðir
starfsmenn.
Nú á dögum er fariö að gera
þá kröfu til vinnuveitanda yfir-
leitt, að þeir hafi hreina reikn-
inga við verkamenn sína. Hvað
mundi vera s'agt um þann út-
gerðarmann, sem segði við menn
sína í byrjun vertíðar: „Farið
þið að fiska, góðir hálsar. Þetta
borga ég ykkur, og þið ráðið,
hvosfc þið gangið að því. Og ef ég
þarf ekki að spara því meira, er
eins víst, að ég endurskoði
launasamninginn og hækki við
ykkur í Tókin“. Setjum nú sem
svo, að verkamennirnir yrðu óá-
nægðir með öryggisleysið og ó-
vissuna og hömruðu á útgerð-
armanninn^- þangað til hann
fengist til að veita þeim ein-
hvers konar bráðabirgða„styrk“,
sem ekki væri einu sinni kall-
aður vinnulaun. Þá er eins víst,
að verkamennirnir réðu sig
samt á bátana, annaðhvort af
ást og áhuga á starfinu, eða af
því að þeir væru búnir að búa
sig undir það eða af því að þeir
treystu drengskap vinnuveit-
andans. Yfirleitt múndi þá verða
litið svo á, að vinnuveitandinn
hefði margfaldar skyldur við
svo „sanngjarna-“ verkamenn, þ.
e. a. s. ef það væri yfjrleitt tal-
ið sæmilegt að bjóða verka-
mönnum upp á slíka aðstöðu.
Starfsmenn ríkisins hafa haft
svipaða aðstöðu og verkamenn-
irnir, sem ég tók til dæmis. í
óvissri von um bætt kjör hafa
þeir haldið áfram að vinna þjóð
sinni gagn. Og þeir þykjast nú
geta ætlazt til þess, að ríkið
sjálft fullnægi þeim ' kröfum,
sem gerðar eru til atvinnurek-
enda almennt, og hafi hreina
reikninga í stað þess að ráða
starfsmenn sína upp á óákveð-
inn vonarpening. Að öðrum kosti
er hætta á því, að ríkið missi af
starfskröftum þeirra manna,
sem annars eiga úrkosta, en
píni þá, sem tryggastir eru á
veröinum. Það liggur bann við
opinberu^ verkfalli þessara
stétta. Én á síðustu áratugum
hefir verið framkvæmt einskon-
ar hægfara verkfall, sem lýsir
sér í lausum prestaköllum, kenn-
arastöðum og læknisembættum,
fækkun námsmanna í kennara-
skólanum. Og sumir þeirra, sem
í embættum sitja, spyrja sjálfa
sig þessari samvizkuspurningu:
„Er það forsvaranlegt gagnvart
konu og börnum að velja sér lífs-
stöðu, sem ekki veitir sæmilegt
fj-árhagslegt öryggi?“ Ef ég get
fremur tryggt fjárhagslega af-
komu heimilisins með því að
verzla með glerkýr eða andlits-
duft en stunda uppeldisstörf,
ber mér þá ekki að velja hið
fyrra, jafnvel þótt ég hafi miklu
meiri innri þrá til hins síðara?“
Aðrir kunna að fyllast beiskju,
sem smágrefur um sig og dreg-
ur úr starfsgleðinni, enn aðrir
fá minnimáttarkennd, sem
gjarna endar með því, að þeir
lítilsvirða lífsstöðu sína sjálfir
af því að þeim finnst öll þjóðin
lítilsvirða hana. Merkur kenni-
maður talaði einu sinni um
presta, sem hefðu „afsökunar-
merki uppi yfir sér.“ Mér finnst
ég hafa séð afsökunarmerkið
uppi yfir fleirum en prestunum.
Það má geta nærri, að þegar svo
er komið, verður tæplega fullt
gagn að starfi mannsins. En
þegar heilar stéttir eru þannig
orðnar lítilsvirtar í þjóðfélaginu,
má nærri geta, hvort ungir
námsmenn á viðkvæmasta aldri,
finna sig hópum saman knúna
til að ganga þar í fylking.^Ríkið
hefir á undanförnum áratugum
misst af þjónustu margra
manna, sem vegna hæfileika
sinna hefðu verið ágætlega til
þess fallnir að skipa þær stöð-
ur, er nú eru lausar ár eftir ár.
Og þetta er því sárgrætilegra
sem tímarnir eru alvarlegri, og
mikið hrópað á liðsinni uppeld-
isstofnanir og kirkju til þess að
styðja að festu og ábyrgðartil-
finningu í siðferðismálum þjóð-
arinnar. Á vígstöðvum skóla og
kirkju þarf þjóðin nú að hafa
sem flestum góöum og batnandi
mönnum á að skipa.
Auk mannfæða.rinnar og nið-
(Fravili. á 3. siöu)
Kristfán Jónsson irá Garðsslöðum;
Snorrí Sígfússon sextugur
Snorri Sigfússon skólastjóri á
-Akureyri er sextugur 31. þ. m.
Hann er fæddur að Brekkukoti
í Svarfaðardal 31. ágúst 1884,
sonur Sigfúsar Jónssonar og
Önnu Björnsdóttur, er bjuggu
þar í dalnum. — Hann er að
nokkru alinn upp hjá séra
Kristjáni Eldjárn Þórarinssyni á
Tjörn, og dvaldist þar unglings-
ár sín. — Fór hann þaðan í
gagnfræðaskólann á Akureyri,
og útskrifaðist úr honum 1905.
Nokkru síðar réðst hann til
Noregsferðar og stundaði nám
í lýðháskólanum í Voss. Síðan
gekk hann í Kennaraskólann á
Storð 1909—10. Að því búnu hélt
hann heim og tók þegar við
kennslu í átthögum sínum.
Gerðist hann kennari í Svarfað-
ardal og á Árskógsströnd 1910—
11, en sumarið 1912 var hann
skipaður kennari við barnaskól-
ann á Flateyri, og var lengstum
eini kennarinn, til ársins 1930,
er hann gerðist skólastjóri
barnaskóla Akureyrar. Sumarið
1938 dvaldi hann um tíma í Eng-
landi í því skyni að kynnast þar
starfrækslu barnaskóla. Vetur-
inn 1942—43 var hann og náms-
stjóri á Norðurlandi. -
Auk skólastarfanna hefir
hann gegnt mörgum umfangs-
miklum störfum. Hann var yfir-
síldarmatsmaður á Vestfjörðum
í 14 ár,1 og síðar aðalumboðs-
maður síldareinkasölunnar, til.
þess er hún var lögð niður og
síldarsöltun vestra hætti. Hefir
hann síðan oft verið kvaddur til
yfirmats og umsjónar með síld-
arverkun.
Snorri hreifst ungur með
ungmennafélagshreyfingunni,
og hin sterka þjóðernishreyfing
Norðmanna, er mótaðist að fullu
upp úr aldamótunum, er dró að
skilnaði JSTorðmanna við Svía, og
átti sér sterkastar rætur í
lýðháskólunum þar í landi, átti
hug hans allan. Hann varð'<þeg--
ar einn af frumherjum ung-
mennafélagsskaparins í sinni
sveit, um þær mundir er ung-
mennafélögin voru að festa hér
rætur. Hann er raunar sami
ungmennafélaginn enn þann
dag í dag, með sama árvökula
áhugann fyrir öllum þjóðernis-
og menningarmálum.
Á Flateyri var Snorri jafnan
aðal-leiðtoginn, jafnt í sveit-
armálum, sem í hvers konar fé-
lagsmálum. Mátti segja, að þar
væri vart til lykta ráðið meiri-
háttar máli, án þess að hann
væri þar tilkvaddur. Hann var
þar ávallt í- sveitarstjórn og
lengstum oddviti. Formaður
sóknarnefndar var hann og
sýslunefndarmaður 'síðustu ár-
in. Hann var þar löngum lífið og
sálin í félagsmálunum, stýrði
söng, efldi gleði og góða siðu
hvarvetna. Þau árin tók hann
drjúgan þátt í stjórnmáladeilum,
efldi gengi' Framsóknarflokksins
í Vestur-ísafjarðarsýslu, og var
jafnan fylginn sér við kosning-
ar. Síðari árin hefir hann lítt
látið þau mál til sín taka, —
ekki talið sín þörf á þeim vett-
vangi; en áhugi hans á stjórn-
málum er þó óskertur.
Tvímælalaust má telja Snorra
í röð fremstu skólamanna lands-
ins. Áhugi, fórnfýsi og næm-
ur skilningur á gildi hins kristi-
lega og siðmennilega uppeldis
hygg ég séu aðalþræðirnir í
skólastarfi hans. Hann hefir
'heldur ekki látið sitja við orðin
tóm pi skólastofunum einum,
heldur hefir hann haldið úti
p rentuðum ritum, ásamt sam-
kennurum sínum og fleirum,
hugðarmálum sínum til stuðn-
ings. Og þótt ég sé því starfi
ekki gerkunnugur og ég viti, að
aðrir kennarar hafa lagt þar
mikið starf af mörkum, þá mun
Snorri hafa verið þar aðaldrif-
fjöðrin, og sá, er upptökin átti.
Snorri hefir sýnt sama dugn-
aðinn, áhuganrr og árveknina í
AthngaNemdir
Árna G. Eylands
«3
Ég varð undrandi er ég las
grein Árna G. Eylands hér í
Tímanum 22. ágúst. Það er eins
og ég hafi framið eitthvað ódæði
með því að verða við tiRnælum
Vilhjálms Þór atvinnumálaráð-
herra um að útvega nokkrar
nýjar vélar til landsins til
reynslu. Virðist aðalárásarefnið
vera það, að ég í raun og veru
útvegaði nokkuð af nýjum vél-
um. Hefði Árni tekið mér mild-
ari höndum, ef mér hefði farið
sem öðrum sendimanni, er gerð-
ur var út til Ameríku til véla-
kaupa og birti þegar heim kom
langa skýrslu um veizlur þær, er
hann hafði setið vestra, ásamt
nokkrum frumortum kvæðum.
En úr för þeirri er ekki vitan-
legt að landbúnaðinum hafi
bætzt svo mikið sem einn hrífu-
tindur.
í greininni gætir ekki annars
en útúrsnúninga og rangfærslna,
sem leiðinlegt er að eltast við,
en ég get þó ekki leitt hjá mér
að leiðrétta það helzta.
Ég hefði getað keypt allar vél-
arnar, sem ég keypti, hjá fjölda
firma, en ástæðan til þess að
ég keypti þær hjá International
Harvester Co. var einungis sú,
eins og sagt var í vjðtalinu, að
heppilegast er fyrir vélanotend-
ur í okkar fámenna landi, að
vélarnar séu sem flestar frá
sama stað, og er I. H. C. bezt
þekkt hér á landi.
Þótt vélar með svipuöum eða
sömu nöfnum hafi veriö fluttar
hingað áður, er ekki þar með
sagt, að það séu sömu vélarnar.
Allar þær vélar, er . ég keypti
ei’u nýjar vélar eða af nýjum
gerðum, er ekki hafa verið hér
áður reyndar. Fullyrðingar Árna
um amerísku kartöflu-upptöku-
vélina eru einkennilegar, því
aldrei hefir fengizt nein sönnun
um, að hún sé lakari en þær
norsku og rússnesku, sem nú eru
ófáanlegar, og því ekki að reyna
hana?
Árni er nú hættur að fræða
menn um að heyhleðsluvélin sé
mörg tonn á þyngd. ’Samt er
hann enn mótfallinn því að láta
reyna hana hér. Bezt er að láta
reynsluna skera úr um nothæfni
hennar hér.einsog um aðrar vél-
ar. Um ræsaplóginn er það að
segja að þessi gerð hefir aldrei
verið reynd hér. Þeir plógar, sem
reyndir voru hér áður, voru svo
litlir, að þeir komust ekki einu
sinni niður fyrir frostlagið og
víða ekki niður í mólagið, og
eyðilögðust því ræsin á mjög
skömmum tíma. Þessi plógur
ræsir í meir en meters dýpt, og
er þvi vel þess vert að reyna
hann hér. Er alls ekki verið að
bjóða heim „mjög lélegri fram-
ræslu“, eins og Árni heldur fram.
öðrum störfum, sem hann hefir
haft með höndum.
Er þeim, sem þetta ritar,
minnisstæð árvekni hans sem
yfirsíldarmatsmanns. Hann
sparaði þar aldrei ómak til þess
að ná sem beztum árangri, var
vandlátur og kröfuharður um að
settum reglum væri sem ná-
kvæmast fylgt.
Ýmislegt hefir Snorri ritað í
blöðin, fyrst og fremst um skóla-
mál og uppeldis, en einnig sitt-
hvað annað. Þegar á skólaár-
um sínum í Noregi háði hann
ritdeilji’í norsku blaði, við norsk-
an menntamann, er að hætti
stæltra norskra þjóðernissinna,
vildi eigna Norðmönnum Eddu-
kvæðin og fleiri helztu fornbók-
menntir vorar. Þótti Snorra tak-
ast vörnin vel. Honum er létt um
mál, jafnt í ræðu sem riti. Fjör
og hressandi blær fylgir honum
jafnan.
Snorri er hvorttveggja í senn:
maður hins eldri tíma, en jafn-
framt nýrri hátta í skólamál-
um. Hann hefir haldið tryggð
við þær siðgæðishugsjónir og
„fornu dyggðir“, sem honum
voru í æsku innrættar og síðan
mótuðust undir- handleiðslu
skólaskörungsins Lars Eskeland
á Voss. Hefir Snorri jafnan farið
um Eskeland hinum lofsamleg-
ustu orðum-, og talið hann mik-
inn æskulýðsleiðtoga. Eskeland
hafði og miklar mætur á Snorra
sem ungum námsmanni. Öllum
nýjungum í kennslumálum og
Amerískir bændur, sem ekki
standa okkur að baki í jarðrækt
telja sér vel sæma að nota þá,
og það með góðum árangri.
Fullyrðingar Árna um mjalta-
vélarnar stangast á við reynsl-
una. Á seinni árum hefir hver
framförin rekið aðra um mjalta-
vélar og meðferð þeirra. Bænd-
ur þeir, sem vanizt hafa hinum
nýju gerðum, hafa fyrir löngu
kastað hinum eldri gerðum á
haug út, eins og bændur hér .á
landi hafa kastað vút Eylands-
vélunum. Einnig heldur hann
því fram að ekki hafi verið hægt
að fá mjaltavélar stríðsárin. Það
er algjörlega rangt, því í Amer-
íku var leyft að framleiða til-
tölulega meira af mjaltavélum
en nokkrum öðrum landbúnað-
arvélum, vegna þess hve bráð-
nauðsynlegar þær eru landbún-
aðinum.
Yfirleitt eru allar hans full-
yrðingar hinar furðulegustu. Til
hvers er Verkfæranefnd, ef til
er einn slíkur óskeikull páfi í
landinu sem „framkvæmdar-
stjóri Búnaðardeildar S. í. S. og
formaður Verkfæranefndar rík-
isins“ virðist vera, að hann þekki
allar vélar heimsins og viti fyr-
irfram hvernig þær reynast. Því
miður er ekki því til að dreifa,
enda ekki hægt við því að búast
að hver einn, þótt sæmilega
leikni hafi fengið í notkun ým-
issa einfaldra vinnuvéla, geti
dæmt um allar vélar heimsins.
Ef aldrei má reyna nýjar vélar
hér, mun aldrei. verða úr nein-
um umbótum.
Árni brigzlar mér um „yfir-
borðsmennsku“ og skrumauglýs-
ingar. Ég var ekki með neinar
auglýsingar um vélar þessar, því
að þær eru ekki til sölu, heldijr
til reynslu, og svo verður það
valið úr, sem hæft þykir.
Hins vegar er sjálfsagt að
kynna og vinna að útbreiðslu
þeirra véla, er hagkvæmar reyn-
ast, en til þess verða menn að
þekkja þær. Mun ég ekki hika
við að vinna þannig, ef ég á eftir
að starfa eitthvað að þessum
málum, enda þótt Árni kunni að
kalla það áróður og skrumaug-
lýsingar. En ekki býst ég við að
ég muni nokkurn tíma fara að
nefna vélar í höfuðið á mér, þó
ég muni rekast á eitthvað verk-
færi, sem hægt væri að nota hér,
hvort sem sú tegund áróðurs er
ættuð austan eða vestan um haf.
Þá telur Árni migæneðal hinna
„dýrtmenntuðu“ manna og tel-
ur það höfuðsök. Ekki ætti hann
að hafa áhyggjur af mínum
námskostnaði, því hann hvíldi
lítið á honum, en hitt er satt, að
ég reyndi að afla mér sem full-
komnastrar þekkingar, sem völ
var á í þessari grein, úr því að
(Framh. á 4. síðu)
uppeldis hefir Snorri fylgzt á-
gætlega með, og verið fljótur að
tileinka sér allt slíkt, er hann
telur að betur megi fara.
Snorri Sigfússon^ kvæntist
1911 Guðrúnu Jóhannesdóttur,
(Jónssonar prests Reykjalín).
Hún er vel gefin kona, dugleg
og myndarleg húsmóðir. Sex eru
börn þeirra, og hafa öll mann-
azt ágætlega. Synirnir eru Örn,
kennari, Haukur, fulltrúi hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga, Jóhann-
es, hefir fullnumað sig sem flug-
maður í Ameríku, Snorri yngst-
ur, við nám. Dæturnar eru Anna
og Gunnhildur, báðar uppkomn-
ar.
Snorri er jafnan hrókur fagn-
aðar meðal vina sinna, gleði-
maður og fjörmikill. Kæruleysi
og léttúð er þó ekki í fari hans,
og hann lætur sér aldrei á sama
standa, hvernig málefni þjóðar-
innar „velta“.
Hann gerir sér skýra grein
fyrir því, sem ábótavant er í
opinberu lífi þjóðarinnar, og eru
vinum hans ýmsum minnisstæð-
ar samiæður hans um þau efni,
sem bera vott hinum þroskaða,
siðmenntaða manni, sem vill
hag og sóma þjóðar sinnar í
öllu.
Hinir mörgu vinir Snorra Sig-
fússonar árna honum gæfu og
gengis á þessum tímamótum ævi
hans, og óska þess, að þjóðin
fái notið starfskrafta hans enn
um langa hríð.