Tíminn - 05.09.1944, Blaðsíða 2

334
TÍMIM^ þrigjiidagiim 5. sept. 1944
84. blað
Þriðjudafiur 5. sept.
ELÍAS MAR:
Sítnon Dalaskáld
Sá tími er nú lið'inn, er fólk lifði á vergangi og flakkaði
bæ frá bæ og byggð úr byggð ár út og ár inn. Þó er ekki
lengra síðan þetta átti sér stað en svo, að miðaldra menn
muna mætavel eftir hinum síðustu úr þeirri löngu lest tötra-
lýðs, er dregið hefir fram lífið með slíkum hætti hér á landi.
Einn þessara manna var Símon Dalaskáld Bjarnarson, er
andaðist 1916, rösklega sjötugur að aldri. Nú í sumar voru
hundrað ár liðin frá fæðingu hans, og var minningu hans
þá nokkur sómi sýndur af því tilefni, og innan fárra daga
kemur væntanlega út sagnakver, sem er dfonum helgað og
fjallar að mestu um hann, skráð af Snæbirni Jónssyni bók-
sala. Loks er í ráði að gefa út úrval skáldskapar hans áður
en langt um líður, og hefir séra Þorvaldur Jakobsson annazt
undirbúning þeirrar útgáfu. — Grein sú um Símon, sem hér
birtist, er eftir Elias Mar, sem lesendum Tímans er nokkuð
kunnur af ýmsum greinum hans.
Er fagnaðarvíman
ekki að mínnka?
Það munu vera ein 7—8 ár
síðan, að Sjálfstæðisflokkurinn
hófst handa um stofnun svo-
kallaðra „félaga sjálfstæðis-
verkamanna". Hugmyndin um
þau var fengin frá Þýzkalandi,
en stjórnarflokkurinn þar í landi
hafði mjög reynt að sýna, að
hann væri „allra stétta flokkur“,
og bæri þó ekki sízt hag verka-
manna fyrir brjósti. í því skyni
hafði hann stofnað sérstök
verkamannasamtök, gengizt
fyrir miklum hátíðahöldum 1.
maí og a,uglýst verklýðsvináttu
sína með ýmsum svipuðum
hætti. Tveir uppvaxandi fyrir-
liðar Sjálfstæðisflokksins, Bjarni
Benediktsson og Gunnar Thor-
oddsen, töldu hyggilegt um þess-
ar mundir að stæla ýmsar þýzk-
ar fyrirmyndir og þá eigi sízt
þessa verkalýðsvináttu.
Þótt talsvert færi fyrir þess-
um félögum sj'álfstæðisverka-
manna á tímabili, varð trauðla
hægt að sjá, að þeim væri ætl-
að nema eitt' hlutverk annað
en að auglýsa verkalýðsvináttu
Sjálfstæðisflokksins. Þetta hlut-
verk var að eyðileggja forustu
Alþýðuflokksins innan verka-
lýðsfélaganna. Forkólfar Sjálf-
stæðisflokksins þóttust sjá, að
það væri vænleg leið til að tor-
velda umbotasamvinnu Fram-
sóknarflokksins og Alþýðu-
flokksins, að svipta síðarnefnda
flokkinn forustu sinni í verka-
lýðsfélögum og koma henni í
hendur andstæðinga slíks sam-
starfs. Þess vegna var hafinn
hlífðarlaus barátta gegn for-
ustumönnum Alþýðuflokks-
ins í verkalýðsfélögunum, og
tekið höndum saman við kom-
múnista til að brjóta 'yfirráð
þeirra á bak aftur. Þessi sam-
vinna kommúnistasellanna og
félaga sjálfstæðisverkamanna
átti sér stað í Dagsbrún í
Reykjavík, í Hafnarfirði, á
Siglufirði og Norðfirði og yfir--
leitt allsstaðar þar, sem hún gat
komið að notum. Hámarki sínu
náði hún haustið 1942, er sjálf-
stæðismennirnir á þingi Al-
þýðusambandsins hjálpuðu
kommúnistum til að ná full-
komnum völdum í Alþýðusam-
bandinu.
Á landsfundi Sjálfstæðis-
flokksins, sem Þaldinn var á
Þingvöllum í fyrrasumar, var
mjög rætt um þennan ágæta ár-
angur af starfi „félaga sjálf-
stæðisverkamanna“ og sam-
þykkt að lýsa yfir eftirfarandi
í einu hljóði:
„Sjálfstæðisflokkurinn FAGN-
AR því, að árangur hefir orðið
af starfi Sjálfstæðismanna að
koma á algeru skoðanafrelsi inn-
an Alþýðusambands íslands og
að það hefir verið slitið úr
tengslum við ákveðinn pólitísk-
an flokk".
Foringjár Sjálfstæðisflokksins
eru þannig ósmeykir við að lýsa
yfir því, að breyting sú, sem orð-
ið hafi á starfsháttum Alþýðu-
sambandsins sé þeirra verk. Þeir
lýsa því yfir sigri hrósandi, að
það sé árangur af starfi þeirra,
að verklýðsforusta þingræðís-
jafnaðarmanna var brotin á bak
aftur, enda þótt hún hefði
reynzt bs^ði þjóðinni og verka-
lýðnum farsæl eins og annars-
staðar, þar sem þingræðisjafn-
aðarmenn hafa haft slíka for-
ustu.
Það msptti nú samt mikið vera,
ef þessi fagnaðarvíma, sem rikti
á landsfundi Sjálfstæðismanna
á Þingvöllum, er nú ekki rokin
út í veður og vind. Ef þeir hafa
augu til að sjá og eyru til að
heyra, ætti þeim að vera orðið
ljóst, að árangurinn af um-
ræddri „verkalýðsbaráttu"
þeirra hefir margfaldað skoðana
kúgunina innan verkalýðsfé-
laganna, ef hún hefir þá verið.
fyrir hendi áður, og að aldrei
hefir verkalýðssamtökunum
verið beitt jafn markvisst og
vægðarlaust í þjónustu pólitísks
klíkuska-par eins og nú. er gert
af þeim mönnum, er Sjálfstæð-
isflokkurinn hefir hafið til valda
innan Alþýðusambandsins. Um
Annan júlí síðastliðinn var
dagskrá ríkisútvarpsins helguð
Símoni Dalaskáldi í tilefni þess,
að 100 ár voru liðin frá fæð-
ingu hans. Kunnáttumenn lásu
upp úr verkum hans og sögðu
frá ævi hans og starfi; maður
var fenginn til þess að kveða og
gömul íslenzk þjóðlög leikin. Má
segja, að ekki hafi annars al-
þýðuskálds verið öllu betur
minnzt opinberlega um langt
skeið. Ég hafði mestu ánægju
af kvöldinu, og svo hugsa ég, að
verið hafi um fleiri, sem hlust-
uðu á útvarpið það kvöld. Þetta
varð til þess, að næstu daga fór
ég að kynna mér það, sem eftir
Símon liggur á prenti, en það
er ekki svo lítið, miðað við allar
aðstæður hans, en er þó ekki
nema lítið brot af öllu því, sem
hann orti um ævina, og er nú
eilíflega glatað.
Ég mun hér, að litlu leyti,
skýra frá þeirri niðurstöðu, sem
ég komst að um Símon af verk-
um hans og því, sem ég náði í
af rituðu máli um hann. En auð-
vitað er ekki hægt að gera hér
rækilega grein fyrir neinu, held-
ur verður að nægja að geta
hvers eins með fáum orðum.
Varðandi bernsku Símonar
minnist ég einkum einnar vísu
hans, þar sem hann segir, að á
æskuárum sínum hafi hann þótt
mjög ódæll, en síðar hafi hann
orðið__j,spakur vel“ og telur þá
breýtingu frekar viðkunnanlega.
Hann'líkir þar bernskuárum sín-
um við úfinn sjó, en fullorðins-
árunum við „breiðan lög tím-
ans“, þar sem lygnara sé og
kyrrlátara. Hvað sem um síðari
samlíkinguna má segja, þá mun
óhætt að telja hina fyrri nokk-
uð rétta.
Hann elst upp hjá móður
sinni og fóstra við sæmileg kjör,
eftir því sem gerðist og gekk í
„skoðanafrelsið" er nærtækast
dærpið um mánaðarkaupsmenn-
ina hjá olíufélögunum, sem var
fyrirskipað að gera verkfall til
þess að knýja fram hækkun á
kaupi sínu, án þess að hafa ósk-
að eftir kauphækkun, og síðan
er skipað að halda verkfallinu
áfram, eftir að % hlutar þeirra
hafa lýst sig verkfallinu and-
víga. Hvað eru svo verkföllin,
sem nú geysa, annað en skipu-
lögð starfsaðferð kommúnista
til að eyðileggja þjóðfélagið?
Það er kominn tími til þess, að
forkólfar Sjálfstæðisflokksins
geri sér ljóst, að það er þeirra
verk; hvernig nú er ástatt í
verklýðsmálum. Þeir hugðust að
styrkja sjálfa sig með því að
eyðileggja verkalýðsforustu Al-
þýðuflokksins, en ávinningur
varð allur kommúnista megin,
eins og líka varð, þegar Sjálf-
stæðismenn hugðust að græða á
kjördæmabreytingunni, en kom-
múnistar „stungu af“ með allan
vinninginn. Þannig verður nið-
urstaðan alltaf, þegar Sjálfstæð-
isflokkurinn hyggst að nota sam
vinnu við kommúnista til að
skaða umbótaflokkana. Hann
eflir aðeins sinn versta and-
stæðing. Sjálfstæðisflokkurinn
verður að fara að gera sér ljóst,
að hann má ekki halda öllu
lengra áfram á þessari braut,
ef hann ætlar sér ekki að
„fagna“ því, að „skoðanafrelsi"
kommúnista verði alls ráðandi,
ekki aðeins í verkalýðsfélögun-
um, heldur í öllu þjóðfélaginu.
Þ. Þ.
þá tíð, en þótti snemma nokkuð
ódæll og meinyrtur, og kom það
einkum fram, er hann tók að
yrkja vísur, en það var snemma.
Bólu-Hjálmar lét svo um mælt,
að skáldefni væri í Símoni, og
það meira en lítið. Og alla tíð
hafði Hjálmar álit á Símoni,
enda þótt þeir ættust við á tíma-
bili og sendu hvor öðrum miður
vingjarnleg skeyti.
Ekkert varð úr því, að Símoni
væri komið til mennta, enda
þótt svo horfði til um skeið.
Má segja, að það hafi verið meg-
inólánið í lífi hans, að hann gat
ekki notið ngenntunar ungur,
nema mjög einhliða fræðslu,
varðandi skáldskap, með lestri
rímna og fornsagna.
Fóstri Símonar, Símon Þor-
leifsson, hafði ætlað sér að koma
Símoni í nám hjá systursyni sín-
um, Þorleifi á Auðólfsstöðum, en
hann dó áður en hann gæti kom-
ið því til leiðar. Og upp úr því
varð Símon rótlaus alla tíð, að
heita mátti. Hann kvæntist þó,
og bjó um skeið, en flosnaði upp
frá búskapnum, en.da átti hann
erfitt' með að vera heima við,
eftir að hann fór að selja bækur
sínar, en það varð hann að gera
sjálfur og flakka með þær um
landið, því að engin var bóka-
verzlunin.
Eins og áður hefir verið
minnzt á, tók Símon einkum
rímnakveðskapinn til fyrir-
myndar og varð eitt af síðustu
rímnaskáldunum. Hann hafði í
bernsku heyrt rímur kveðnar og
lesið þær, enda ekkert nærtæk-
ara af bundnu máli, nema kann-
ske guðsorðið, en það virðist aft-
ur á móti síður hafa geðjazt
honum.
Símon mun snemma hafa
fengið löngun til þess að láta
á sér bera, og líklegt er, að sá
þáttur hafi verið ærið ríkur í
sálarlífi hans að verða á sem
flestra vörum, komast á prent
og gerast frægur, hvað sem það
kostaði og — hvort sem afurð-
irnar væru, oft og tíðum, góðar
eða lélegar. Um rímur hans má
segja, að þær séu hvorki betri
né verri en allur þorrinn af þess
háttar kveðskap frá þeim tím-
um. Þær urðu, margar hverjar,
allvinsælar, enda þótt þær séu
nú búnar að lifa sitt fegursta
fyrir löngu síðan.
Fyrsta bók Símonar kom út
árið 1871, en það voru Rímur
af Kjartani Ólafssyni. Þá var
Símon 27 ára gamall.
Síðan rak hver bókin aðra, og
urðu þær yfir tuttugu alls. Mik-
ið af þeim voru rímur, en aðrar
voru samsafn lausavísna og
Ijóða, sem honum þóttu þess
verð að komast á prent. Auk þess
safnaði hann drögum að ævisögu
Bólu-Hjálmars og má það teljast
eitthvert þarfasta verk Símonar,
enda þótt bera megi brigður á
sannleiksgildi sumra frásagn-
anna í þeirri bók. Brynjúlíur
Jónsson frá Minnanúpi sá um
útkomu hennar og bætti við
hana.
Þegar maður lítur yfir vísur
Símonar og ljóð hans, getur ver-
ið gaman að bera þau saman
við það, sem ort var hér á landi
á þeim tíma. Við lauslegan yfir-
lestur finst manni einkum gæta
áhrifa frá þeim skáldum, þ. e. a.
s. Sigurði Breiðfjörð og Jóni
Thoroddsen. Ljóð þeirra beggja
hefir Símon lesið ungur og orðið
fyrir miklum áhrifum af þeim.
En óneitanlega kemst maður að
þeirri niðurstöðu, að hann þyk-
ist upp yfir þá báða hafinn, og
hvergi minnist ég þess, að hann
víki að því, að hann hafi lært
nokkuð af þeim höfundum. Á
síðari árum hélt Símon því fram,
að hann væri launsonur Sigurð-
ar Breiðfjörðs. Um það var auð-
vitað enginn til frásagnar, en
mikið hefir honum þótt til koma,
þegar sagt var um hann, að
hann væri Sigurður Breiðfjörð
endurborinn, en það hrós fékk
hann einu sinni í vísu frá kunn-
ingja sínum.
Sem dæmi um áhrif Sigurðar
Breiðfjörðs í skáldskap Símonar
má nefna þessa vísu:
Sólin háum himni frá
húmi sjáleg ryður,
hélugráar grundir á
geislum stráir niður.
t' a ■ : t , ! | :
Og auðvitað er Sigurður Breið-
fjörð fýrirmyndin þar sem Sím-
on reynir að vanda sig í rímum
sínum. En í ljóðum hans mörg-
um gætir sterkra áhrifa frá Jóni
Thoroddsen. Hann kemur fram
með sams konar skoðanir og lýs-
ingar og Jón, og nefni ég hér
dæmi til skýringar. Eitt þekkt-
asta kvæði Jóns Thoroddsens er
án eJa „Oft er hermanns örðug
ganga“, sem segir frá gistingu
hans á kotbæ einum, þegar hann
var hermaður og hafði hrakizt
langt frá bækistöðvum sínuin,
aðframkominn af þreytu.
Símon Dalaskáld yrkir kvæði,
er hann nefnir „Næturgistingu",
mjög svipaðs efnis og undir
sama hætti. Þar er þetta erindi:
Bjó upp síðan mœrin mjúka
mér til handa góðan beð.
Þar á millum dýrra dúka
dasaöur ég leggjast réð.
Lét ég þá í Ijóðum fjúka;
lifnaði til kvæða geð.
Munurinn er sá, að hann er
ekki hermaðurinn, dauðþreyttur
og hungraður, sem ætlar að gera
sér að góðu að leggjast til svefns
á steinhellunni við bæjardyrnar,
heldur er hann skáldið, sem er
meira en guðvelkominn í bæinn
og kemst í skáldlega stemningu,
þegar hann leggst þreyttur í vel
uppbúið rúm. Auk þessa dæmis
má geta þess, að hann yrkir
nokkur kvæði undir sama hætti
og kvæðið „í fögrum dal hjá
fjalla bláum straumi" eftir
Thoroddsen, og er eitt þeirra
mjög svipaðs efnis og það, og
heitir „Draumur".---------
í skoðunum þeim á mönnum
og málefnum, sem fram komu
hjá Símoni, gætti oft áberandi
mótsagna. En hann var jafnan
óragur að láta í ljós álit sitt
á hlutunum og virtist ekkert til-
lit taka til þess, hvort vel kynni
að láta í eyrum ríkra manna í
þjóðfélaginu, ef því var að
skipta. En svo átti hann líka
til að hæla öðrum í hástert, sem
honum fundust þess verðir. Og
aldrei virtist hann í vafa um
það, að dómar sínir væru réttir.
Þessu olli hið ótakmarkaða
sjálfsálit hans og það, hversu
giftusamlega honum tókst að
sætta sig við hlutskipti sitt í líf-
inu, að öllum jafni. — Það er
einkenni margra hamingju-
samra manna, að þeir minnast
oftar gleðistundanna í lífi sínu,
heldur en- þeirra, sem valdið
hafa leiðindum. Og Símon Dala-
skáld var í hópi þeirra manna.
Hann lifði í þeirri trú, að hann
væri sjálfur það mikill maður,
að illmæli annarra væru ekki til
annars en svara þeim kröftug-
lega; og það gerði hann eftir
beztu getu. Og auk þess hefir
það hvatt hann og aukið hon-
um lífsánægju, að ýmsir máls-
metandi menn töluðu hlýtt til
hans, eða ortu jafnvel til hans
þakklætisvísur. Matthías Joch-
umsson var einn þeirra; þeir
voru góðir vinir, Símon og hann,
og dvaldi Símon eitt sinn hjá
honum á jólum, þegar Matthías
bjó að Móum á Kjalarnesi. Ekki
losnaði Símon við aðfinnslur
og hnútuköst samtíðarmanna
sinna. Það er ekki ætlun mín að
rifja hér upp neitt af því, en oft-
ast lét Símon viðkomandi menn
fá óþvegin svör og mun hann
ekki allaf hafa fengið að koma
því á prent eins og það var. í
eftirmála við ljóðabókina
„Starkað", sem út kom á Akur-
eyri árið 1877, segir hann, að
níðgreinarnar um sig flykkist að
sér sem „krapahríðum háan
jökultind." En sjálfsagt hefir
hann vitað, að allmikið má snjóa
til þess, að sjálfur jökullinn
hefði nokkuð verra af. Þó er eins
og í þessum sama eftirmála gæti
meiri hógværðar hjá honum
heldur en víða annars staðar. Ég
vil til gamans taka hér orðrétt-
ar fáeinar línur, til viðbótar, úr
eftirmálanum, en þær sýna
nokkuð vel, hvernig Símon hefir
ritað óbundið mál:
„En þess vil ég biðja alla lærða
menn, sem eru og þykjast vera!!
að virða mér til vorkunnar, þó
ljóð mín séu ekki betri en þetta,
þar eð ég fyrir efnaleysi gat
einkis lærdóms aflað mér, og
varð að stisa á smalaþúfunni
fram yfir tvítugsaldur, hvar eng-
in menntunarblóm spruttu — og
dæma mig ekki hart, — þó mörg-
um sinnum háfleygari og and-
ríkari kvæði komi frá skálda-
þrenningunni í Reykjavík, sem
ljómar eins og sól á himni vís-
dóms og þekkingar, hvar ótal
smærri skáldstjörnur skipa sér í
kringum og taka sinn ljóma
af.“---------
Skáldaþrenningin, sem hann
minnist á, voru þeir Steingrímur
Thorsteinsson, Matthías Joch-
umsson og Benedikt Gröndal.
Hvað hann meinar með því að
segja að „smærri skáldstjörnur“
taki ljóma sinn af þeirri þrenn-
ingu, má skilja sem svo, að smá-
skáldin hafi lært af þeim, eða
hlotið hrós þeirra og viður-
kenningu, — eða hvorttveggja.
En vert er að taka tillit til þess,
að þessi hógværi eftirmáli er
aftan við eina af fyrstu bókum
hans, en 'heldur jókst sjálfsálit
hans eftir því sem ritlingar hans
urðu fleiri að tölu.
Yfirleitt var Símon vinsæll
flakkari. Hann var þó engin
fyrirmynd í framkomu á mæli-
kvarða hefðbundinnar siðvenju,
heldur var hann klúr og bersög-
ull, einkum ef hann var með
víni, en það var oft á seinni ár-
um hans. Hann hafði það mjög
fyrir venju að yrkja um hvern
heimilismann, þar sem hann
kom á bæi, og aldrei var hann
spar á þá tegund skáldskapar,
sem hann hafði upp á að bjóða.
Ekki dró það úr vinsældum Sí-
monar, hvaða yrkisefni hann
valdi sér, og á það einkum við
um rímurnar. Hann orti rímur
út af merkustu sögupersónum
okkar, eins og t. d. Ingólfi Arn-
arsyni, Kjartani Ólafssyni og
Gunnlaugi ormstungu, — svo
nefnd séu dæmi. Auk þess samdi
hann hagyröingatal í bundnu
máli og skaut því inn í rímur
sínar sem mansöngvum (t. d. í
Búa rímum Andríðssonar og
Rímum af Hávarði ísfirðing). Og
hann átti það til að yrkja and-
leg ljóð og „hugleiðingar um
guðs mikilleik í náttúrunni", en
einhvern veginn finnst manni
hann ekki hafa verið í essinu
sínu, þegar hann fór út í þá
sálma. Þrennt er það, sem hann
kveðst elska af því, sem heim-
urinn hafi upp á að bjóða. í
fyrsta lagif kvenfólkið, í öðru
lagi: skáldskapinn, og í þriðja
lagi: sauðahjörðina í dalahlíð-
unum. Hann minnist ekki á
Bakkus í því sambandi, enda
þótt hann blótaði honum oft, og
hann tekur það fram, að stund-
um valdi kvenfólkið syndum, og
virðist honum falla niður, að svo
skuli vera. En tilfellið var, að
Símon áleit sig mesta kvenna-
gull og fannst það einkum að
þakka því, hversu létt honum
væri að yrkja. Sjálfsánægja
hans í þeim efnum kemur vel
fram í þessari vísu, sem er á-
varp til ungrar stúlku:
Ástar kyndum bál við bál,
blíðu myndum kœra
og rígbindum sál við sál,
Sólin linda skæra.
Auðvitað er ærin ástæða til að
efast um heilindin í vísunni.
Undir áhrifum víns hafði Símon
gaman af því að tala eins og
karlmenni og þá orti hann
feiknin öll.
Meinilla var honum við hroka
sumra ríkra stúlkna og taldi fá-
tæka bóndadóttur betri en þá,
sem var af hærri stigum:
Ekki vil ég eiga neina af æðra tagi,
heldur bónda dóttur dýra,
dyggðum búna, fagra, skýra.
Betri’ eru margar búnar ullar-bættum
voðum
en sveipaðar í silkiklæðum
sæturnar með hroka skæðum.
Auðvitað orti Símon mikið um
skáldskapinn sjálfan, — og var
þakklátur forsjóninni fyrir að
hafa veitt honum þá náðargáfu
að geta ort. Þetta kemur einna
gleggst fram í kvæðinu „Hróð-
ardísin":
Ó, þú in helga hróðrardis,
huggun í rauna þrá,
nálægð þína ég kæra kýs,
hvernig sem stendur á,
þar til mitt hroðið fjörsins fley
flýtur við dauðans sker.
Væn þó í boði væri mey
vil ég ei sleppa þér.
Enda fannst honum sem náð-
argáfa sín væri ekki af skornum
skammti. — „Oft ég fögur yrki
ljóð“, er byrjun á einni vísu
hans.
Hann kvaðst elska sauðahjörð-
ina í dalahlíðunum. Og ekkert er'
trúlegra en svo hafi verið, því
hvarvetna má finna barnslega
aðdáun og lotningu fyrir nátt-
úrufegurð-í ljóðum hans.
Þegar hann kemur sunnan af
landi heim í Skagafjörðinn eftir
að hafa farið gangandi um erf-
iða fjallvegi, og sér yfir sveit-
ina sína, getur hann ekki stillt
sig um að yrkja ljóð, — og þá
yrkir hann fyrir sjálfan sig, af
því hann þarfíiað yrkja, en ekki
vegna þess, að einhverjir hlusti
á hann og hann sé að borga
fyrir matinn, — þ^í hann er
einn. í augnablikinu finnst hon-
um ekkert jafnast á við
bernskustöðvarnar,
þar sem að dala blessuð brá
brosir móti sólar ljóma.
Og þannig var Símon beztur
— og eðlilegastur. En þannig var
hann ekki að öllum jafni.
Hann óttaðist það að vera of
einlægur í augum fólksins, —
og það hafa fleiri gert —, en þó
lét hann slík kvæði á prent með
öðrum kvæðum sínum.
Á seinni árum sínum flakk-
aði Símon með Guðmundi
nokkrum, sem kallaður var
Gvendur „dúllari", og nefndi
hann skrifara sinn. — Til er
mynd af þeim, þar sem þeir sitja
á húströppum í vetrarhríð, sjálf-
sagt nýkomnir úr ferðalagi, eða
að leggja upp í langa ferð, búnir
þeim skjólflíkum, sem þeir hafa
átt skárstar, með vafða fætur
og stafi í höndum. Sú mynd af
Símoni er af honum eins og
hann leit oftást út á flakki sinu,
vetur, sumar, vor og haust; en
til eru fleiri myndir af honum,
en ólíkar hver annarri.
Símon andaðist að Bjarna-
staðahlíð í Vesturdal í Skaga-
firði árið 1916, 72 ára gamall.
Hann hafði verið mjög heilsu-
veill síðustu árin.
Fylglzt með
Allir, sem fylgjast vilja með
almennum málum, verða að lesa
Tímann.
Gerist áskrifendur, séuð þið
það ekki ennþá. Simi 2323.
Vinlr Tímans
Útvegið sem flestir ykkar einn
áskrifanda að Tírpanum og lát-
ið afgreiðsluna vita um það sem
fyrst.
Vinnitf ötúllega fyrir
Timantu