Tíminn - 06.02.1945, Blaðsíða 5

10. blað
t:
ik 11
VT]\, briðjndagiim G. febr. 1945
5
Kvennabálkur
- ------ -Timans
Handprjónuð
undirf öt úr ull
a r g a r n i .
Efni: 3 hespur af 3-földu ullar-
garni, ljósu.
Prjónar nr. 10 og 12.
Skyrtan:
Fitjið upp 100 1. með priónum
nr. 12 og prjónið 110 umf. með
1 brugðinni og 1 sléttri 1. (venju-
legur brugðningur). Færið nú
allar lykkjurnar yfir á prj. nr.
10 og prjóníð síðan þannig:
1. umf.: Prj. 4 1. sl. Síðan 1 br.
og 1 sl. þar til búnar eru 92 með
brugðningi. Prj. þá 4 sl.
2. umf.: Prj. 4 1. br. Síðan 1
sl., 1 br. þar til eftir eru 4.
Bregðið þær.
3. umf.: Eins og fyrsta.
4. umf.: Aukið út um 1 1. og
prj. 5 br. Síðan 1 sl. og 1 br.
þar til eftir eru 4. Bregðið þær
og aukið út um eina.
5. umf.: Prj. 5 1. sl. Síðan 1 br.
og 1 sl. þar til búnar eru 92 af
brugðnum. Prj. þá 5 sl.
6. umf.: Prj. 9 1. br. Síðan 1
sl. og 1 br., þar til 9 eru eftir.
Bregðið þær.
7. umf.: Prj. 9 1. sl. Síðan 1
br. og 1 sl., þar til 9 eru eftir.
Sléttprjónið þær.
8. umf.: Aukið út um eina
brugðna 1. Prj. 9 br. Síðan 1 sl.
og 1 br. þar til 9 eru .eftir.
Bregðið þær og aukið út um
eina.
Haldið nú áfram að auka út
um eina í 4. hverri umferð. Tak-
ið 4 1. minna á brugðninginn í
6. hverri umf., þar til eftir eru
.aðeins 12 1. brugðnar.
Prjónið nú aðeins helminginn
af 1. í 'einu og takið úr eina
hvorum megin, þar til engin er
.•eftir. Eins hinum megin.
Bakið fá skyrtunni er prjónað
eins og framhliðin. Þegar eftir
eru 12 1. með brugðningi, er
fellt af.
Buxurnar:
Hægri skálm: Fitjið upp 130
1. með prjónum nr. 10. Prj. 4
umf. slétt. Aukið þá út um 1
hvorum megin, þar til 156 lykkj-
ur eru á prj. Takið þá úr í 4.
hverri umf., 1 við endann á
hverri umf., þar til 138 eru á.
Prj. nú 1 sl., 1 br. við báða enda.
Haldið áfram að taka úr við end-
ann á hv. umf. og bætið 3 1. af
brugðningi við upphaf á hverri
umf. þar til 122 eru á prj. Bæt-
ið 9 1. við brugðninginn við upp-
haf á hv. umf., þar til aðeins
eru eftir 14 óbrugðnar. Færið
1. yfir á prj. nr. 12.
Til þess að mynda opið á
hliðinni, er stykkinu nú skipt í
tvennt. Prj. 8 umf. br. með 62
1. á prj. Búið til lítið hnappa-
gat á venjulegan hátt. Prj. 8
umf. í viðbót. Búið til hitt
hnappagatið. Prj. 8 umf. Fellið
af. Hinn helmingurinn eins
nema fitj. eru upp 8 1. í viðbót
til þess að mynda renning fyrir
hnappana.
Vinstri skálmin er að sjálf-
sögðu eins nema, hvað brugðn-
ingurinn og sniðið er prjónað
gagnstætt.
Fötin eru síðan saumuð sam-
an á venjulegan hátt og skreytt
með silkiböndum eins og sést á
meðfylgjandi mynd. *
Svo l œra börnin
tnólið . .
Frú H. segir svo frá:
„Skömmu eftir að afi og amma
fluttu til okkar komumst við
krakkarnir í kynni^yjð „tunn-
una hennar ömmu‘?. Þegar við
spurðum: „Hvar er kápan min,
amma? Hvar er brúðan mín?“
o. s. frv., var amma vön að svara:
„Hengdirðu kápuna á snagann
sinn síðast?“ eða „Léztu brúð-
una ekki í leikfangaskápinn? Ef
3ú hefir ekki gert það, skaltu
gá í tunnuna.“
Þá þutum við út í eldiviðar-
skýlið og drógum nú sparikjól-
ana, brúðurnar, skólabækurnar
og aðra dýrmæta gripi upp úr
ótætis tunnunni. Hún var negld
við gólfið, svó að við gátum ekki
hvolft henni en urðum að skríða
niður í hana eða beygja okkur
með erfiðismunum yfir barm-
inn. Ekki leið á löngu þar til
okkur lærðist að láta hlutina á
sinn stað!
Enn í dag dettur mér í hug
tunnan hennar ömmu, þegar ég
ætla að skirrast við að láta flík
eða hlut á réttan stað. Krakk-
arnir mínir fá líka óspart að
kenna á henni, þegar þau skilja
hlutina eftir á víð og dreif. Ég'
hóta þeim þá bara að fá mér
;unnu!“
Frú T. segir frá:
„Þegar ég var krakki, hætti
mér oft við að vera sein til að
svara mömmu, þegar hún kall-
aði á mig, einkum ef ég var að
lesa eða leika mér. Var ég þá
vön að svara: „Ég kem eftir eina
mínútu “ En mínúturnar vildu
oft margfaldast.
Einn daginn hengdi mamma
úrskífu úr pappa upp á eldhús-
þilið. Á henni var aðeins einn
vísir, sém stóð á 12. Sagði hún
mér síðan að hún ætlaði að íærfi
vísirinn um jafnmargar mínút-
ur og mér seinkaði til snúninga
dag hvern. Á kvöldin voru mín-
úturnar lagðar saman, og ég
var drifin í bælið jafnmörgum
mínútum fyrir háttatíma.
Ekki leið á löngu, þar til ég
var hætt að segja: „Bíddu eina
mínútu", og hafði lært þá list
að vera^stundvís."
(Þýtt).
S l o p p a r o g
svuntur.
t
Sloppar og svuntur. Sloppurinn úr
dropótta efninu er mjög hentugur
utan yjir góöa kjóla.
Fordæmd stefna.
(Framhald af 3. síöu)
um eftir nokkra mánuði, ef ekki
verði breytt um stefnu. Hið
sama hefir Mbl. orðið að viður-
kenna.
Eftir stendur að gera grein
fyrir því, hvers vegna þjóðinni
var sagt allt annað fyrir nokkr-
um vikum, og þeir menn þá
taldir þjóðhættulegir, sem sögðu
satt um ástandið og horfurnar.
Eftir er einnig "hitt, að ríkis-
stjórnin geri sér það ljóst, að
hún á engan tilverurétt, ef hún
gerbreytir ekki um stefnu —
ekki í haust, þegar búið verður
að éta upp allt, sem étið verður,
— heldur nú þegar.
Geri hún það ekki, þá er henni
skylt að fara frá strax, svo að
séð verði, hvort ekki er unnt að
fá landsstjórn, sem getur eitt-
hvað annað aðhafzt en að bíða
þess með hendur í skauti, að
fjármál þjóðarinnar og atvjinnu-
mál reki í fullkomið öngþveiti.
Vilhelm Moberg:
Eiginkona
FRAMHALD
— En ég er að verða vond kona. Ég er vond ....
Já, hvað hafði hann gert? Hún kannaðist ekki við sjálfa sig,
^egar hann var kominn i nánd við hana. Þá fjaraði allur við-
námsþróttur út, hvarf eins og vatn lækjarins, sem streymdi
Darna á milli bakkanna og kom aldrei til baka. Þá sogaðist
hún bara að honum. Þá vildi hún skríða inn í þrotlaust myrkur,
jar sem mennirnir gátu ekki séð þau, og fela sig þar. Þá skalf
líkami hénnar og vildi aðeins hjúfra sig að honum, betur ....
betur .... Ó! hvers vegna varð hún svona logheit — alveg fram
í fingurgóma .... ? Hvers vegna gat hún ekki látið höndina
hlýða sér — hún átti þó að vara sig á hönd hans og forðast
að koma nærri henni .... ?
Allt, sem hún hafði hugsað svo skýrt fyrir skammri stundu,
er rokið út í veður og vind. Og ef til vill var hún þess alls ekki
megnug að segja það, þegar til kastanna kemur. Ef til vill hefir
3etta verið enn ein sjálfsblekkingin. Já, hún hafði aftur blekkt
sjálfa sig til þess að fara hingað niður eftir og verða ástríðum
hans að leiksoppi. Hún verður samt að bjarga sér, þótt þetta
kunni að vera satt.
— Þú skalt ekki vera hrædd.
Og nú hlustar hún á hann. Áður hefir hann talað um þá kvöl,
sem hann hefir orðið að þola í sumar, af þvi að hún hefir
verið svona nærri honum — og þó ekki hægt að komast nær.
Nú vill hann láta hana vita, að hún þurfi ekki að hræðast. Hann
ætlar ekki að snerta við henni, nema hún vilji það sjálf. Hann
vill ekki af henni þiggja annað en það, sem hún gefur af frjáls-
um vilja. Hún getur verið alveg róleg, þótt hún sé ein hjá hon-
um — éins róleg og þótt hún sæti hjá honum i sjálfri kirkjunni
meðal hundrað manna.
Nei, Margrét er ekki heldur hrædd við hann. Það er ekki
það. Hún hefir ekki ætlað honum það, að hann myndi beita valdi
eða verða henni að meini. Nú, þegar hún heyrir orð hans, veh
hún, að hann mun ekki gera hana að skækju. Hún veit ekki,
hvað húA er hrædd við — en samt verður hún vör við eitthvað
hræðilegt inni í sjálfri sér. Það er þetta, sem sveik hana í hitt
skiptið.
— Það má ekki koma fyrir aftur! hvíslar hún andþrota. Það
myndi leiða tortímingu yfir okkur.
Margrét er óbifanleg, varar við hættunni, á sér ills von —
í orðum hennar leynist grunur um óhamingju, sem sé í vænd-
um. En augun éru mild og blíðleg. Það eru gráar og grænar
yrjur í augum Margrétar eins og grágrýtinu, en þau eru ekki
hörð eins og það. Hákon sér ekki annað í þeim en ástúð, og
þegar hann horfir í þau, heyrir hann ekki orðin, sem fæðast
á vörum hennar.
Hendur þeirra láta ekki að stjórn, þær fálma. Þau standa
þarna eins og tveir blindingjar — svo klaufalega leita þau hvort
annars. Og brjóst Margrétar eru svo óvenjulega þung. Þau fyll-
ast af einhverjum sætleika blóðsins, sem hún ræður ekki við,
þótt hún viti, hve hættuleg þessi kennd er.
— Það leiðir yfir okkur tortímingu, endurtekur hún. Það má
aldrei koma fyrir aftur!
Og þegar Margrét hefir fullvissað sjálfa sig um það, að þetta,
sem gerðist í hitt skiptið, megi ekki endurtaka sig, skal það
ekki heldur gera^t, En hún finnur, að hendur Hákonar snerta
hana, strjúkáSt" yfir mjaðmirnar á henni — þetta er eins og
ljúfur, ylríkur straumur. Og þennan þunga, sem hún varð vör við
í brjóstunum, leggur niður líkamann.
Þá slítur hún sig lausa og gengur aftur á bak. Ennþá hlýðnast
fæturnir vilja hennar. Og hún segir með öndina í hálsinum:
— Þú verður að láta mig í friði! Láttu mig í friði, þangað til
ég er búin að jafna mig, Hákon. Ef þú vilt vera mér góður.
Hann fylgir henni ekki eftir, þegar hún hörfar frá honum,
hann stendur kyrr. Hann vill henni vel, og þess vegna er hann
ekki ágengur — þess vegna reynir hann ekki að notfæra sér
augnablikið, er hún er veikust fyrir og tvílráðust. Það væri vesal-
mannlegt af honum, ef hann reyndi að svíkjast að henni. Þá
ætti hann henni þunga skuld að greiða. Hann mun aldrei gera
neitt, sem hún getur áfellzt hann fyrir. Þess vegna fer hann
héðan núna, og hann kemur ekki aftur fyrr en hún hefir jafn-
að sig — fyrr en hún hefir gert alveg statt við sjálfa sig, hvort
hún þarf hans eða ekki. Þegar hún segir: Ég get ekki verið
án þín, Hákon, komdu! — þá fyrst á hann að koma — fyrr ekki.
Og hann leitar Margrétar ekki heldur til þess að\finna hjá henni
stundarfró, hann heimtar meira, miklu meira. Ef til vill hefir
hún misskilið það — en krefst hann hennar ekki handa sér
ævilangt? Hann vill slita hana upp með rótum, hann vill hrífa
hana brott með sér. Og það á hann að segja henni seinna —
þegar hún getur ekki verið án hans.
Hákon er á bak og burt, og Margrét starir í sporin, sem stíg-
vélin hans hafa markað í leirinn við lækjarbakkann.
í þetta skipti er hún ekki hrædd, er hún heldur heim á leið.
Hún veit það fyrir víst, að Hákon vill hennl ekkert gera til miska.
Hann vill ekki gera hana að hórkerlingu, skækju. Hann vill bara
koma, þegar hún þarfnast hans. Hún þarf ekki neitt að óttast.
Hákon gerir það, sem hún leyfir honum að gera, ekki vitund
meira.
Þannig sannfærir hún sjálfa sig um það, að hún geti verið
fullkomlega róleg. Svo er nú líka maðurinn hennar, sem á að
vernda hana. Hún ætlar að hjúfra sig upp að honum, viðkvæm
og trygg, og þannig mun hún sigrast á þessarl vondu ástríðu.
Hún þarf kannske að eiga Hákon að vini og granna, en hún
mun aldrei þarfnast hans á óleyfilegan hátt — aldrei ætlar hún
að eiga þátt í því að slíta viðjarnar af líkömum þeirta. •*
*
Páli hafa'borizt nýjar fréttir heiman frá Dynjanda: Föður
hans elnaði sóttin jafnt og þétt, hafði honum verið sagt. Sjúkl-
ingurinn var orðinn hræddur um, að honum myndi ekki framar
auðnast að standa uppréttur á þessari guðs grænu jörð, að því
er helzt varð skilið á þeim, er fréttirnar færði. Og nú vildi hann,
að sonur hans skryppi heim á æskustöðvarnar einhverju sinni,
þegar ætti hann ekki allt of annríkt við voryrkjurnar.
Páll skildi, hverju fara gerði: faðir hans átti áreiðanlega
skammt ólifað, þegar hann sendi honum svona skilaboð. —
Komdu — ef þú mátt'missast frá jörðinni ....! Já, það varð
að hugsa um sáðið, sem átti að komast í jörðina. En faðir hans
Saqa barnanna:
J’tJLLI OG DÚFA
Eftir JÓN SVEIWSSON.
'Freysteijin Gunnarsson pýddi
„Hann er feigur,“ hvíslaði ein af stúlkunum.
„Hann veit ekki, hvað hann segir, honum er ekki
sjálfrátt," sögðu aðrir.
Aumingja Júlli! Hann var feigur!
Hann beið nú ekki boðanna lengur, greip stóran
broddstaf og hljóp af stað orðalaust með tvo stærstu
hundana með sér.
Þó leit hann einu sinni við og kastaði fram stuttri
stöku. Efnið var það, að þar sem mikið væri í húfi,
yrði líka að leggja mikið í sölurnar.
Vesalings Júlli! Þetta var seinasta vísan, sem hann
kvað í þessu lífi. v
Ég sá beint framan í hann, þegar hann leit aftur.
Hann var rjóður í kinnum og einhver undarlegur glampi
í augunum.
Ég var farinn að trúa því líka, að hann væri feig-
ur.
Þegar vísan var á enda, hljóp hann eins og fætur
toguðu 1 áttina til fjalls.
Þrír sauðamenn fóru með hundana á eftir honum.
„Guð hjálpi þeim,“ sagði kvenfólkið og þurrkaði sér
um augun með svuntuhornunum.
Fleira var ekki sagt.
Þegjandi fórum við aftur inn í bæ.
Þar heyrði ég einhvern af eldra fólkinu segja:
„Það var óðs manns æði að fara frá bæ í þessu útliti.
Þeir komast ekki hjá því að grafa sig í fönn, og þá geta
ieir ekki'varizt kali. Þeir eru sælir og heppnir, ef þeir
sleppa lifandi.“
„Já,“ sögðu aðrir, „þeir hefðu aldrei átt að fara. Það
verður köld aðkoma hjá þeim uppi á fjöllum 1 þessu
veðri.“
Húsbóndinn var hryggur og mjög kvíðafullur. Menn-
irnir höfðu hlaupið af stað, áðui en hann fékk ráð-
rúm til að hindra það. Og nú var hann engu síður
hræddur um þá en aðrir.
Ennþá leið góð stund. Allt var hljótt. En kvíðinn og
óróin lágu í loftinu. •
Allt 1 einu skall hann á með blindhríð og ofsaveður.
Vindurinn hvæsti úr sér bylstrokunum á húsþökin i
svo miklum móði, að allt lék á reiðiskjálfi.
Ég hljóp fram í dyr og gægðist út.
Það var ægileg sjón.
Hvorki sást- til lofts né jarðar. Snjónum mokaði nið-
ur. Bylgusurnar iðuðu og hringsnerust hver innan um
aðra. Hver strokan kom á fætur annarri, þrotlaust og
látlaustf Fljúgandi snjókornin komu eins og óvígur her
yfir jörðina. Þau steyptu sér yfir allt, sem fyrir varð,
og sökktu öllu í iðandi mjallkófið, mönnum og skepn-
um, húsum og hæðum, fellum og fjallaskörðum. Hvergi
varð viðnám veitt.
Nú voru allar bjargir bannaðar* hverjum þeim, sem
staddur var úti á víðavangi. Hann varð að láta grafa
sig lifandi, þangað til hamförunum slotaði.
Tilkyiming frá ^ýbyggingaráði:
Umsóknir um
íískiskíp
Nýbyggingarráð óskar eftir því að allir þeir, sem
hefðu í hyggju að eignast fiskiskip, annaðhvort með
því að kaupa skip, eða láta byggja þau, sæki um inn-
flutnings- og gjaldeyrisleyfi til Nýbyggingarráðs' fyr-
ir marzlok þ. á.
V
Umsóknum skulu fylgja upplýsingar, svo sem hér
segir:
»a. Ef um fullsmíðað skip er að ræða: aldur, smá-
lestatala, skipasmíðastöð, fyrri eigendur, vélar-
tegund, veiðiútbúnað og annan útbúnað, verð,
greiðsluskilmála o. s. frv.
b. Ef um nýsmíði er að ræða, sem óskað er eftir
innan lands eða utan: stærð, gerð, tegund, vélar-
tegund, hvort samninga hafi verið leitað um smíði
og hvar, verðtilboð, greiðsluskilmála o. s. frv.
Taka skal fram, ef óskað er aðstoðar Nýbyggingar-
ráðs við útvegun skipánna.
NÝ*>yg:gi“garrád.