Tíminn - 12.10.1945, Síða 5

77. blað
TÍMIM, föstndagÍQu 12. okt. 1945
RITSTJÓRI: SIGRÍÐUR INGIMARSDÓTTIR
Ýmsir réttir:
Gulrótar „marmelade.“
1 kg. gulrætur
9 sítrónur
2i/z 1. vatn
1 kg. sykur
Gulræturnar eru þvegnar,
skornar í lengjur og vegnar síð2-
an. Hýðið er tekið af sítrónun-
um, þvegið skorið i þunnar
lengjur. Gulræturnar og sít-
rónuhýðið soðið í vatninu í
hálftíma, síðan hellt í sáld. Syk-
urinn soðinn með 6 dl. af gul-
rótarsoðinu, þar til það er tært
orðið, þá er safi af 5 sítrónum
látinn saman við ásamt gulrót-
unum og sítrónuhýðinu.' Soðið
í 10 mín. Síað á nýjan leik.
Safinn soðinn með 175 gr. sykri
og sítrónusafa í 10 mín. — Gul-
rótarmaukið sett saman við,
látið malla við hægan eld í 10
mín. enn — maukinu helt í
glös, kælt og bundið yfir glös-
in á venjul. hátt.
Niðursoðinn sítrónubörkur.
Í4 kg. sítrónubörkur
1/3 — sykur
1 dcl. vatn
Börkurinn er þveginn vand-
lega lagður vatn. Látinn liggja
í því í 8 daga og skipt um vatn
á hverjum degi.
Síðan er harjn soðinn þar til
hann er orðinn meyr.
Sykurinn og 1 dl. af soðinu
er soðið saman, börkurinn lát-
inn út í aftur og látin koma
upp suðan. Síðan er maukið
látið standa í 3 daga. Safinn er
þá síaður frá, hitaður og honum
hellt heitum yfir börkinn. Þetta
er endurtekið tvisvar sinnum.
— Maukið má-geyma í niður-
suðuglösum. Notað í bakstur
og með brauði.og kexi.
Rabarbarabúðingur.
2 bollar brauðmolar eða tví-
bökumylsna.
3 matsk. bráðið smjör.
21/2 bolli brytjaður rabarbari.
1 matsk. sitróndropar.
y2 tesk. sitrónusafi.
V2 bolli sykur.
y3 bolli heitt vatn.
Smjörinu og mylsnunni bland
að saman og látið á pönnu.
Brúnað lítið eitt. V3 af deiginu
látið í smurt mót. Helmingur-
inn af rabarbarabitunum látinn
ofan á og i/2 matskeið af sítrónu
dropunum, helmingnum af
sykrinum stráð yfir. Því næst
er látið annað lag af rabarbara
og mylsnu, afganginum af
dropunum og sykrinum stráð
yfir. Deigið er síðan þakið með
mylsnunni, sem eftir er. Vatn-
inu hellt út á. Bakað við meðal-
hita 1 30 mín.. — Borinn fram
heitur með sitrónuábæti. —
Nægir 6 manns.
VH:! -'! !»J(| !ll r'flllll !!fíH
Brauðbúningur. .
2 bollar hveitibrauð, skorið í
teninga.
4 bollar heit mjólk.
1 matsk. smjör.
1,4 tesk. salt.
% bolli sykur.
4 þeytt egg.
1 tesk. vanilludropar.
Látið brauðið liggja í mjólk-
inni 1*5 mín. Smjörið, saltið og
sykurinn látið út í og þessu
síðan hrært saman við eggin
smátt og smátt, vanilludrop-
unum hrært saman við. Deigið
látið í smurt búðingsmót og
mótið látið í pott með sjóðandi
vatni. Bakað við meðalhita í
50 mín. Búðingurinn borinn
fram heitur með sitrónuábæti.
Nægir handa 8 manns.
Sítrónuábætir.
1/2 bolli sykur.
1 matsk. kartöflumél.
y8 tsk. salt.
1 bolli sjóðandi vatn.
2 matsk. smjör(líki). .
11/2 matsk. sítrónusafi.
Hrærið saman sykrinum,
mélinu og saltinu. Blandið
vatninu saman við smátt og
smátt. Sjóðið við hægan eld,
þar til deigið er orðið þykkt og
gagnsætt. ^Smjörið og sítrónu-
safinn látinn út í, hrært vand-
lega.
Fegurðardrottning
af íslenzkum ættum
I sumar var stúlka af íslenzk-
um * ættum kjörin fegurðar-
drottning í Kanada. Hún er að-
eins 17 ára gömul og heitir Le-
nore Jóhannesson, dóttir hjón-
anna Frede og Konráðs Jo-
Lenore Johannesson
hannessonar flugkennara í
Winnipeg. Eru þau hjónin ís-
len?k í báðar ættir, en fædd í
Kanada. Foreldrar Konráðs voru
Jónas Jóhannesson og Rósa Ein-
aredóttir, Eéttuð úr S.-Þingeyj-
arsýslu. Foreldrar Frede voru Á-
gúst og Margrét Jóhannsson,
bæði ættufr úr Reykjavík.
Af þeim 175 ljósmyndum, af
stúlkum, sem valið var um, fékk
Lenore langflest atkvæði og auk
þess var hún samkvæmt úr-
skurði aðaldómaranna í sam-
keppninni, er voru þrír, listmál-
ari, myndhöggvari og ljós-
myndasmiður, taliri hafa alla
beztu kosti kanadiskra kvenna,
hvað útlit snerti. En það, að
hún líkist báðum kvikmynda-
leikkonunum Lauren Bacall og
Ingrid Bergman, er talið hafa
átt þátt í hinum glæsilega sigri
hennar við atkvæðagreiðsluna.
Ungfrúin hefir ákveðið að láta
þennan frama ekki hafa nein
áhrif á framtíðarfyrirætlanir
sínar og mun hún því halda á-
fram skólanámi sínu.
Það var blaðið „Canadian
Home Journal“, sem gekkst fyr-
ir þessari fegurðarsamkeppni og
birtist mynd af'þessari ungu ís-
lenzku fegurðardrottningu í
Kanada á forsíðu september-
heftis ritsins.
Svo kváðu konur
Önnur fékk þann, er ég unna,
oft fellur sjór yfir hlunna.
(Úr gömlu. ísl. œvintýri).
Einum unni é'g manninum,
meöan þaS var.
(Gamalt stef.)
Vildi ég fegin vera hjá
vininum bezta, sem ég á,
meðan ölduaugun blá
aftanroða kossinn fá.
(Margrét Jónsdóttir).
Man ég okkar fyrri fund,
forn þó ástin réni.
Nú er eins og hundur hund
hitti á tófugreni.
(Skáld-Rósa).
Eitt sinn fór ég yfir Rín
á laufblaði einnar lilju,
lítil var ferjan mln.
(Þura í Garði).
LARS HANSEN:
Fast þeir sóttu sjóinn
FRAMHALD
því, að ég les endrum og sinnum í biblíunni. En hlustið nú á.
Hann seildist eftir bókinni, opnaði hana af handahófi og kom
niður á Jobsbók, 28. kapítula, 20 versi.
— Já, spekin, hvaðan kemur hún, og hvar á vizkan heima?
Hún er falin augum allra þeirra, er lifa, og fuglum loftsins er
hún hulin. Þá er hann ákvað þunga vindarins og ákvarðaði
takmörk vatnsins, þá er hann setti regninu lög og veg elding-
unum, þá sá hann hana og kunngerði hana, fékk henni stað
og rannsakaði hana einnig. Og við manninn sagði hann: Sjá, að
óttast drottin — það er speki, og að forðast illt — það er vizka.
Þetta voru undarleg orð og undarlegar setningar, og Kristófer
las hvert versið af öðru. Út úr hverju orði mátti ótvírætt lesa
það, að allt, sem þeir höfðu gert, væri vilji Herrans. Sama máli
gegndi um lóðastuldinn og líkfundinn — allt var það verk Hans.
Qg þegar Kristófer lauk lestrinum með orðunum:
— Ég er huggari ekknanna og faðir munaðarleysingjanna,
spenntu þeir báðir greipar, Lúlli og Nik-ki. En hann Kristófer tók
segldúkspjötluna og vafði utan um biblíui>a sína og lét hana
undir koddann. Hann var mjög hátíðlegur á svipinn.
Þeir Lúlli og Nikki mæltu hvorugur orð frá vörum — það var
eins og þeir hefðu lækkað um marga þumlunga í sætum sínum.
Um stijfid var líkt og hinn óskýranlegi áhrifamáttur Guðs
heilaga orðs héldi þeim rígföstum. Það var hér um bil eins og
Kristófer væri enn að lesa í ritningunni, er hann sagði loks:
— Að því ég bezt veit, eruð þið báðir, Lúðvík og Nikulás, aldir
upp í munaðarleysi, og þess vegna þarf ég ekki að minna ykkur
á uppvaxtarár ykkar til þess að þið getið sett ykkur í spor ekkj-
unnar og litlu telpnanna, sem hann Jakob Hansen lætur eftir sig
í sárri fátækt.
Það er eðli guðs orðs, að menn geta gkki hagrætt þvi eftir
geðþótta sínurh. Högum við okkur samkvæmt guðs boði í eitt
skipti, verðum við einnig að gera það næst, ef samvizkan á að
veita manni frið.
Það hefir tvennt borið til tíðinda hjá okkur. Annað, var það,
að við kræktum í þessi veiðarfæri, sem við notum allir með
góðri samvizku, því að við vitum, að það var sjálfur himna-
faðirinn, sem rétti okkur þau upp í hendurnar. Án hans hjálpar
hefðum við aldrei náð einum einasta öngli. Hitt var þegar líkið
af Jakob kom á lóðina. Eins og þið og aðrir vita, þá er þetta allt
svo undarlegt, að það hefir komizt á hvers manns varir. Það var
iíka sannarlegt guðs kraftaverk, að líkið skyldi reka þannig
móti stormi og straumi, þangað til það var komið á ákvörðunar-
stað.
Það liggur því í augum uppi og hvert barn ætti að geta skilið
það: Drottinn hjálpar okkur til að eignast veiðarfæri, og þess
vegna verðum við að liðsinna ekkjunni og börnunum í hans
nafni í staðinn, því að auðvitað hafið þið sk*ilið það, sem skrifað
stendur: Ég er huggari ekknanna og faðir munaðarleysingj -
anna .... og guð getur ekki hjálpað þeim nema með tilstyrk
okkar, sem hann gaf veiðarfæri.
Snemma morguninn eftir steig líkfylgdin frá Ljósuvík á land
við Digraháls. Hér eins og annars staðar í verstöðvunum var ekki
siður að kasta á rekunum fyrr en á sumrin, að presturinn kom
til að embætta.
Það var gott að grafa í Digrahálsi, því að jarðvegurinn var
sendinn, svo að þ^ir Þór, Lúlli og Nikki voru ekki lengi að taka
gröfina, þegar umsjónarmaður kirkjugarðsins hafði vísað þeim
á staðinn og snjónum verið sópað burt. Þeir voru rétta klukku-
stund að þessu. Það urðu ýmsir til að bjóða gröfurunum hjálp,
en Nikki sagði undir eins, að þeir hefðu bjargað honum Jakob
og það færi þá bezt á þv^, að þeir kæmu honum líka í jörðina —
hann liti hvort eð væri á sig sem huggara ekkjunnar og föður
munaðarleysingjanna, og það vissi hann, að hinir gerðu líka.
Fólkið tíndist burt.
Búið var þegar að fylla gröfina og skera nafn hins látna á
staur, sem látinn var standa á kistunni. Þegar sumra tók, kom
presturinn og lét draga staurana upp úr leiðunum og kastaði
rekunum niður um gatið. Það var hin eiginlega jarðarför allra
þeirra, sem settir höfðu verið niður, frá því presturinn var síð-
ast á ferðinni.
Svo var lagt af stað til Ljósuvíkur. En þegar þangað kom,
spurðust tíðindin, sem hleyptu lífi í tuskurnar á „Noregi“. Það var
komin beita. Klukkan sex um kvöldið voru þeir allir farnir að
beita lóðirnar.
í þrjá daga var blíðskaparveður. Það leyndi sér ekki, að það
var einstök heppni, sem fylgdi „Noregi.“ Eins og til dæmis á
föstudagsmorguninn. Þá hafði hann Kristófer siglt beint af
augum, miklu lengra en allir aðrir, og þar sem þeir lögðu lóð-
irnar, sást ekki svo mikið sem einn einasti máfur. ‘ En þegar
þeir fóru að draga, kom í ljós, að þær voru svo stokkseilaðar,
að þær flátu uppi og lágu eins og strengur í sjávarskorpunni.
Sjórinn rann út og inn á gamla „Noregi," þegar allur aflinn vár
kominn á þiljur.
Þegar þeir sigldu fram hjá Brettingsnesi, jSigr^ii Brúneyingurinn
sig og sagði við þá, sem horfðu á eftir skútunni:
-— Litið þið bara á sjóhundana frá Tromsö — þetta eru þeir,
sem drógu hann Jakob Hansen upp. Þeir fá þá fleira en lík á
krókana.
Síðdegis á sunnudaginn gerði hann Kristófer upp reikning-
ana, og þá varð sú harðasta rimma, sem orðið hafði á „Noregi“
allan þann tíma, er skútan hafði verið í eign Kristófers.
Þannig stóð á því, að hann Kristófer skipti í sex staði. Venj-
an var, að skútueigandanum væri ætlaðir tveir hlutir með til-
liti til veiðarfæranna, en nú áttu þeir í rauninni allir veiðar-
færin, og þess vegna fannst sumum réttlátt að skipta í fimm
staði: einn hlut handa hverjum martni og einn á skútuna. En
hann Kristófer reiknaði nú samt með sex, og Lúlli, sem stóð
fyrir aftan hann og gægðist yfir öxlina á honum, gat ekki
íengur stillt sig. Hann ræskti sig hre/ssilega og .sagði:
ANNA ERSLEV:
Fangi konungsins
(Saga frá dögum Loðvíks XI. Frakkakonungs).
Sigríður Ingimarsdóttir þýddi.
IX.
HVOR ER SÁ RÉTTI?
„Sömu söguna!“ át Georg eftir, og nú varð hann for-
viða.
„Já. Hér er staddur ungur maður, sem hefir tjáð sig
vera sendiboða bróður míns.“ Að svo mæltu benti hann
á ungan mann, sem hafði hörfað í kyrrþey inn í glugga-
skot, þegar Georg kom inn, en gekk nú djarflega fram.
Sólin skein beint í andlit honum og Georg var meira en
nissá, þegar hann sá, að þessi gervisendiboði meistara
fíúbertusar var enginn annarr en Berthold, hinn horfni
samferðamaður hans.
Georg bliknaði og roðnaði á víxl og kom ekki upp
nokkru orð/, en Berthold sagði feimnislaust: „Sá, sem
seinna kom, hlýtur að vera svikari. Það er ég, sem kem
frá jómfrú ísabellu, bróðurdóttur yðar, til þess að biðja
yður að gefa henni hanzka heilags Bernharðs, því að
nann einn getur gefið húsbónda mínum frelsið.“
Georg stóð sem þrumu lostinn, og Berthold bætti því
við: „Sjáið bara, æruverðugi fað’ir! Hann kemur ekki
upp nokkru orði sér til varnar, þorparinn sá arna! Má
eg biðjá um aðstoð til þess að kasta honum á dyr?“
En ábótinn var greindur maður og hánn heyrði þegar
í stað, að Berthold var grunsamlega mikið í mun að
losna við mótstöðumann sinn. „Bíddu við, sonur minn!
Þegar ókunni maðurinn kom, varst þú að segja mér frá
bréfi, sem þú hefðir meðferðis. fíá ykkar, sem fær mér
þetta*bréf, hlýtur að vera hinn rétti sendimaður bróð-
urbarna minna.“
Þessi orð veittu Georg nýjan styrk.
Hann þreifaði í barm sér eftir bréfinu — en greip í
tómt. Bréfið var horfið. Hann rak ósjálfrátt upp óp. í
3ama bili sá hann Berthold taka bréf úr vasa sínum,
stórt bréf, með rauðu innsigli. Hann þekkti það glöggt.
Það var bréfið, sem hann haföi verndað svo vel dögum
og vikum saman — allt þangað til síðastliðnu nótt.
Mynd þessi var tekin á Times Square í New York rétt eftir að Truman
forseti hafði tilkynnt, að Japanir hefðu fallist á öll uppgjafarskilyrði
Bandamanna.
ÞeSsi mynd var tekin í Manila 20. ágúst síðastliðinn, er sendimenn 'Jap-
j ana tóku á móti hinum endanlegu uppgjafarskilyrðum Mac Arthurs.