Tíminn - 23.10.1945, Blaðsíða 2

Tíminn - 23.10.1945, Blaðsíða 2
2 TtMIW. l>riðjndagiim 23. okt. 1945 80. blað Þriðjudopr 23. okt. Svika-Smerdisar í umræðunum um búnaðar- ráöslögin í neöri deild, sem fóru fram fyrir nokkru, var þaö játaö af Pétri Magnússyni og Jóni Pálmasyni, að stjórnin'hefði orð- ið að fara þá leið í verðlagsmál- um landbúnaðarins, því að öðr- um kosti hefði hún misst taum- haldið á þeim. Greinilegar verð- ur það ekki viðurkennt, að meirihluti Búnaðarráðsins . og verðlagsnefndin er ekkert ann- að en verkfæri stjórnarinnar. Það þarí ekki heldur annað en að lita á verk verðlagsnefnd- arinnar til að komast að raun um, hvort hún hafi frekar talið sig fulltrúa bænda eða stjórnar- innar. Á öllum bændafundum, sem haldnir höfðu verið um þessi mál, hafði verið einróma samþykkt, að eftirgjöf Búnað- arþings gilti ekki nema i eitt ár, og bændur ættu framvegis að fá fullt sexmannanefndar- verðið. Þessar kröfur voru í ‘fyllsta máta sanngjarnar, þar sem sexmannanefndarverðið var byggt á því, að bændur fengju svipaðar meðaltekjur og hlið- stæðar vinnandi stéttir. Hefði það verið lagt til grundvallar við verðlagninguna nú, hefðu bændur átt að fá kr. 1.47% fyrir mjólkurlíterinn og kr. 8.62 fyrir kjötkg. Verðlags- nefndin úrskurðar hins veg- ar, að bændur skuli fá kr. 1.35 fyrir mjólkurlítrann og innan við kr. 6.00 fyrir kjötkg. Nefnd- in hefir þannig ranglega af þeim, sem svarar 12% eyri á hvern mjólkurlítra og nálægt þremur krónum á hvert kjöt- kíló. Greinilegar getur það ekki sannast, p.ð nefndin lítur ekki á sig sem fulltrúa bænda, sem krefjast svipaðra tekna og hliðstæðar stéttir, heldur sem fulltrúa ríkisstjórnar, sem sér enga aðra leið í dýrtíðarmálun- um en að velta hinum auknu byrðum yfir á bændur. Þær afsakanir nefndarinnar duga lítið, að hún hafi ekki getað ákveðið verðið hærra, vegna ástandsins í dýrtíðarmál- unum. Það, sem þurfti að gera, var að knýja ffam hlutfallslega jafna lækkun allra. Það hefði bezt verið gert með því, að sanngirniskröfum bænda hefði verið haldið til streitu og verð- ið ákveðið með tilliti til þess. Þá hefði valdamönnunum verið það nauðugur einn kostur að grípa til allsherjarlækkunar. Með því að láta undan, opnaði /nefndin stjórninni leið til að fresta öllum allsherjarráðstöf- unum og halda dýrtíðarsukkinu áfram á kostnað bænda einna. Það hlutverk, sem meirihluti Búnaðarráðs og vérðlagsnefnd- in hefir hér unnið; mætti verða bændum minnisstætt. Það mætti sanna þeim, hve farsællegt það mun vera að treysta því flokks- broti sveitaíhaldsins, sem nýtur forustu Jóns Pálmasonar, Sveins á Egilsstöðum,. Stefáns í Fagra- skógi og Guðmundar á Hvann- eyri. Þessir menn hafa deilt á afurðaverðið, þegar það hefir verið ákveðið bændum stórum hagstæðara, en þegar þeir fá svo verðlagsvaldið sjálfir, reyn- ast þeir þægustu verkfæri stór- gróðavaldsins og láta nota sig til að níðast á bændum, svo að ekki þurfi að grlpa til þess að lækka milliliðaokrið og skerða stórgróðann. Slíku verki geta bændur vissulega ekki svarað á aðra leið en þá að svipta þessa menn öllum stuðningi í‘ pólitískum efnum. Andstæðing- um bænda myndi verða örðugra eftir það að finna svika-Smer- disa í bændastéttinni, sem þeir geta notað til að vinna óhæfu- verk gegn bændum í nafni bænda sjálfra. Kjötsölumálin Sá hluti bændastéttarinnar, sem grálegast hefir verið leik- inn 'af meirihluta Búnaðarráðs og verðlagsnefndinni, eru tví- mælalaust kjötframleiðendurnir. Margir héldu, þegar þeir r A Mbl. fjandskapast gegn verkfallsrétti bænda. Stærsta fyrirsögn, sem nokk- uru sinni hefir verið á forustu- grein í Mbl., var í seinasta föstu- dagsblaði þess. „Tímamenn heimta sölustöðvun landbúnað- arafurða“, segir þar. Tilefni þessarar stóru fyrirsagnar er sú frásögn Tímans, að Stéttar- samband bænda hafi í undir- búningi reglur um sölustöðvun á landbúnaðarafurðum, er grip- ið verði til, ef nauðsyn krefur. Vitanlega verður það, sem gert verður af bændum í slíkum efnum, eingöngu ákveðið af þeim sjálfum, og þvi er alveg óþarft fyrir Mbl. að ætla að eigna Framsóknarmönnum það sérstaklega. Til slíkra stórræða munu bændur ekki grípa, nema brýna nauðsyn beri til, og þeir munu þá gera það sjálfs -síns vegna, en ekki vegna neins pól- itísks flokks. Hitt lýsir svo vel aðstöðu Mbl.- liðsins til bænda, að það skuli næstum ganga af göflunum út af því, að bændur ætla sér jafn- mikinn rétt í þessum efnum og verkamenn hafa lengi haft. Mbl. fárast t. d. ekki yfir því, að strandferðaskipin hafa nú legið 2—3 vikur í höfn vegna verk- falls háseta og kyndara. Hvers vegna skyldu bændur ekki mega gripa til sömu ráða til að koma fram kröfum, sem myndu áreið- anlega verða miklu hóflegri en gerðar eru í umræddu tilfelli, ef marka^má frásögn Eimskipa- félagsins? Mbl.-liðið ætti að svara því áður en það fjandskapast meira á móti verkfallsrétti bænda. Sagan endurtekur sig. Þinghúsbruninn í Berlln var fyrsti atburðurinn, sem opnaði augu manna fyrir starfsháttum nazista! Það varð fljótt ljóst, að þeir voru brennuvargarnir, þótt þeir reyndu að telja aðra seka um verknaðinn. Framferði stjórnarliðsins í kjötsölumálunum mætti á sama hátt opna augu manna fyrir starfsháttum þess. Öllum má vera ljóst, að ráðstafanir stjórn- arinnar valda hinum stórfellda samdrætti kjötsölunnar, en samt syngja Mbl., Þjóðviljinn og fleiri stjórnarblöð um það í ein- um kór, að hann sé stjórnar- andstæðingum að kenna! Mbl. lýsir forustunni ' í sjávarútvegsmálum. í ritstjórnargrein í Mbl. 13. þ. m., þar sem verið er að ræða tillögur kommúnista um bæjar- útgerð, segir svo: „Til þess að nokkur kjós- andi greiddi kommúnistum atkvæði, í þeim tilgangi, að | kommúnistar tækju við stjórn útgerðarinnar hér í bæ, þá þyrfti Sigfús Sigurhjartar- son að geta nefnt eitt ein- asta dæmi þess að einhver kommúnisti hafi einhvers staðar gert út eitthvert skip, svo til fyrirmyndar sé. Þar blasir nú við augum nianna ekki annað en >allskonar „Falkurs“-útgerðir, sem ein- kennt hefir framtak kom- múnista í útgerðarmálum". Þetta er vissulega rétt hjá Mbl. En hinu’ hefði það mátt i bæta við, að ekki sé öruggara lað treysta Sj álfstæðisf lokkn- i um, því að hann hafi falið kommúnistum forustuna í sjáv- | arútvegsmálum og gert aðal- ;mann Falkur-útgerðarinnar að | fiskimálaráðherra og yfirmanni „nýsköpunarinnar" á sviði sjáv- arútvegsins! heyrðu smásöluverð kjötsins auglýst fyrst, að hlutur bænda yrði allríflegur, þar sem verðið var kr. 10.85 á kg. Menn gættu þess ekki, að frá þessu drógst í fyrsta lagi smásöluálagning, sem var kr. 1.33, og heildsölu- kostnaður (slátrun, frysting, flutningur o. fl.), sem mun varlega áætlaður kr. 2.12, (var í fyrra kr. 2.04), svo að þá eru ekki eftir nema kr. 7.40. Af þess- um kr. 7.40 dregst kr. 1.50 verð- jöfnunargjald, sem fer til að verðbæta útflutninginn. Eftir eru þá kr. 5.90, sem bændur fá. Verðið til bænda verður þannig alltaf nær krónu lægra en í fyrra og kr. 2.80 lægra en það átti að vera, ef sexmanna- nefndarLálitinu væri fylgt. Einn möguleiki var þó til að gera þetta heldur hagstæðara. Hann var sá, að útflutningur- inn hefði orðið svo lítill, að ekki hefði þurft að nota allt verð- jöfnunargjaldið. Fyrir þessu hefir landbúnaðarráðherrann nú séð með því að gera ráð- stafanir, sem hafa dregið svo stórlega úr kjötsölunni, að fyr- irsjáanlegt er, að verðjöfnunar- gjaldið hrekkur hvergi nærri til að uppbæta útflutninginn. Verðið til þeirra bænda, sem flytja út, verður því langt inn- an við kr. 6.00 kg. Þær ráðstafanir ráðherrans, sem valda hinum mikla sam- drætti kjötsölunnar, eru eink- um þessar: 1. Útsöluverðið á kjöti var stórhækkað, án þess að neyt- encjum væri tryggt, að þeir fengju hækkunina bætta í vísi- tölunni. Þetta stöðvaði alveg um tíma kjötkaup neytenda til vetrarins, sem hafa farið sívax- andi undanfarin haust. 2. Þegar neytendum var loks tilkynnt með bráðabirgðalögum, að ákveðið kjötmagn fengist uppbætt, var það gert svo óljóst, að þeir treystu því alls ekki fyrr en þeir sæju, hvernig reglugerðinni um framkvæmd uppbótarinnar yrði háttað. Sú reglugerð kom ekki fyrr en 13. okt. Á tímabilinu 20. sept. til 13. okt., eða meðan aðalkauptíðin stóð yfir, frestuðu neytendur því að kaupa kjöt til vetrarins, enda hefir kjötsalan orðið þris- var sinnum minni en f fyrra. 3. Stjórnin uppbætir nú að- eins 40 kjötkg. á mann og reikn- ar með því, að ekki verði því uppbætt nema 3200 smál. í fyrra voru uppbættar 5100 smál., sem íslenzkir neytendur keyptu. Þessi mikla skerðin^ á kjötstyrknum mun áreiðan- lega stórminnka kjötkaupin hjá launalægstu neytendunum. 4. Stjórnin sviptir margt manna kjötstyrknum, sem hefði þörf fyrir hánn, og ’dregur það vitanlega úr kjötsölunni. 5. Menn geta fengið kjöt- styrkinn, án þess að tryggt sé, að þeir hafi keypt tilsvarandi kjötmagn, og getur það í ýms- um tilfellum orðið til þess, að honum verður ekki varið til kjötkaupa. Allar þessar ráðstafanir miða svo augljóslega að samdrætti kjötsölunnar, að»frekari rök eru óþörf, enda sýna verkin merk- in. Afleiðingarnar verða þær, að svo mikið kjöt verður flutt út, að verðjöfnunargjaldið mun reynast alltof lítið til þess að frámleiðendur útflutningskjöts- •ins fái tæpar 6 krónur fyrir kg., sem stjórnin mun hafa ætlað að skammta þeim. Þannig er hlutur kjötfram- leiðenda stórlækkaður frá því, sem verið hefir, á sama tíma og stjórnin hefir veitt öðrum stétt- um méiri og minni launabætur og kauphækkanir. Vitanlega mun verða reynt af fulltrúum bænda á Alþingi að fá bætt úr þessum rangindum og axarsköftum. - Bændur eiga fulla sanngirniskröfu til þess, að ríkið tryggi þeim fullt sex- mannanefndarverðið fyrir vör- ur þeirra, fyrst það hefir af- skipti af sölu þeirra á annað borð. En þVí miður er sanngirn- inni ekki fyrir að fara hjá land- búnaðarráðherranum og sálufé- lögum hans. Bændur þurfa því að vera undir það búnir að mæta rangindum á öðrum vetf- vangi og það verður bezt gert með því að efla stéttasamtökin og svipta liðsmenn landbúnað- arráðherrans öllu fylgi í sveit- um landsins. Þannig geta bænd- ur bezt sýnt, að þeir láta ekki beita sig rangindum og kyssa ekki á vöndinn, eins og stjórn- arliðið ætlast til. Slík fram- koma bænda myndi vissulega verða til þess, að stjórnarliðið hugsaði sig um tvisvar áður en það býður bændum upp á svip- að ranglæti aftur. Slúðursaga Guðmundar á Hvanneyri. Guðmundur á Hvanneyri seg- ir í Mbl.-grein nýlega, að út- söluverð á kjötkg. hefði alltaf orðið 15—18 kr., ef Framsókn- arflokkurinn hefði ráðið og fylgt sexmannanefndar-verð- inu. Slíkt er hreinn heilaspuni hjá Guðmundi, því að hefði Framsóknarflokkurinn ráðið, myndi hafa verið hafizt handa um allsherjarlækkun og kjöt- verðið lækkað til samræmis við það. Hins vegar hefði flokkur- inn vitanlega tryggt, að sama hlutfall héldist milli kjötverðs- ins og kaupgjaldsins, eins og sexmannanefndar-samkomu- lagið gerði ráð fyrir. Guðmundur bætir ekki mál- stað sinn með slúðri, eins og þessu. Ölvun við akstur fer í vöxt. Hinar nýju áfengisútsölur, sem ríkisstjórnin hefir látið opna í Reykjavík, bera tilætlað- an árangur. Áfengisgróðinn eykst með degi hverjum. En sitt hvað fylgir líka í fótspor hans, Nýlega var t. d. sagt frá því hér í blaðinu, að aldrei hefðu fleiri menn verið „teknir úr um- ferð“ í Reykjavík í einum mán- uði en í september síðas.tl. Þá hefir lögreglan látið einn lög- reglubíl fást við það nokkur kvöld að hafa upp á ölvuðum mönnum við akstur. Þetta bar þann árarigur, aö á þremur laugardagskvöldum náðist í níu bílstjóra, sem voru ölvaðir við akstur. Má af þessu marka, hve mikil brögð eru orðin að því, að menn séu ölvaðir við akstur. í kjölfar þess fara svo aukin slys og umferðarhætta. Ríkisstjórnin þyrfti sannarlega að athuga, að áfengisgróðinn hefir fleiri en eina hlið. 1056 króna hækkunin. Hin mikla » verðhækkun á mánaðarfæði hjá matsöluhús- unum í Reykjavík vekur mikla óánægju. Á flestum matsölu- húsunum, sem eru í öðrum verð- (FramhalcL á 7. síðu) Erlent yfirlit Stjórnarfariö í Jugoslavíu Flestum fregnum virðist nú bera saman um, að stjórnmála- öngþveiti fari óðum vaxandi í Jugoslaviu. Að sama skapi vex andúðin gegn stjórn Titos. Eins og kunnugt er, flutti stjórn Jugoslaviu til Bretlands, þegar Þjóðverjar hernámu land- ið. Þjóðverjum tókst þó aldrei að fullsigra jugoslavneska her- inn, heldur hélt hann yfirráðum í ýmsum héruðum Serbíu undir forustu Mihailovitch hershöfð- ingja. Fyrst eftir hernámið voru kommúnistar í Jugoslaviu Þjóð- verjum hliðhollir, en afstaða þeirra breyttist, er stríðið hófst milli Rússa og Þjóðverja. Þeir hófu þá skæruhernað og tókst að ná samvinnu við ýmsa smá- flokka, einkum í Króatiu. For- ustumaður þeirra var Josep Tito. Mihailovitch reyndi í fyrstu að hafa samvinnu við Tito, en hún strandaði á hinum síðarnefnda. Störfuðu þannig tvær andstöðu- hreyfingar gegn Þjóðverjum í landinu. Lengi vel fór þó miklu minna fyrir hreyfingu Titos, unz Rússar tóku að styðja hana og fengu Bandamenn til að senda henni vopn. Hins vegar fékk Mihailovitch ekkert af vopnum og jafnframt var sá orðrómur breiddur út, að hann væri geng- inn Þjóðverjum á hönd. Sann- anir þykja nú fengnar fyrir því, að það hafi verið með öllu rangt. Það hefir aldrei verið opin- berað til fullnustu, hvers vegna Bandamenn tóku þá stefnu, að snúa baki við Mihailovitch og veita Tito stuðning. Trúlegast þykir, að Churchill hafi átt meginþáttinn í þessu til að treysta samvinnuna við Rússa, enda hafi Tito villt á sér heim- ildir og talið markmið sitt að koma á lýðræði, en ekki komm- únisma, í Jugoslaviu. í stríðs- lokiri var því svo komið, að Tito var viðurkenndur æðsti maður Jugoslaviu, og jugoslavneska stjórnin í London hafði verið lögð niður eftir að forsætisráð- herra hennar, Ivan Subasic, og nokkrir. ráðherrar aðrir höfðu gengið í stjórn Titos. Pétur kon- ungur hafði einnig orðið að ganga að þeim skilyrðum, að leggja hin formlegu völd sín í hendur þriggja manna ríkisráðs, unz þjóðaratkvæðagreiðsla hefði ' farið fram um það, hvort Jugo- slavia skyldi vera konungdæmi eða lýðveldi. Sú reynsla, sem er fengin af stjórn Titos síðan stríðinu lauk, sýnir glögglega, að fyrir honum | vakir að koma á kommúnistisku stjórnarfari í landinu. Öll blöð- in eru háð strangri ritskoðun og engum flokki, sem er andvígur stjórninni, er leyft að starfa. Pólitískir andstæðingar hennar hafa verið teknir höndum hóp- um saman. | Flestir þeir menn, sem gegndu trúnaðarstörfum hjá Tito á 1 stríðsárunum og ekki voru kommúnistar, hafa nú verið ! sviptir þeim o,g kommúnistar settir í þeirra stað. Þannig hefir nú Ivan Subasic orðið að segja ! af sér, en áður hafði hann verið Ihafður í stofufangelsi og lög- ! reglan vísaði enska sendiherr- ! anum burtu, þegar hann kom til að tala við hann, enda þótt hann væri utanríkismálaráð- ! herra. Að sama skapi og Tito hefir þannig gengið rösklega fram í því að berja niður alla andstöðu, hefir öngþveiti í fjárhagsmálum og atvinnumálum farið vaxandi. Óánægjan gegn stjórn hans hef- ir því farið sívaxandi og það ekki síst meðal smábænda, sem eru fjölmenpasta stéttin, og höfðu vænst sér mikils af honum. í flestum þeim héruðum, þar sem Tito getur ekki haft öflugan her, eru boð hans og bönn að litlu eða engu höfð og völdin eru þar í höndum andstöðu- hreyfinga. Víða veita liðsmenn Mihailovitch slíkum hreyfingum mótstöðu og sjálfur er Mihailo- <vitch enn í Jugoslaviu, þrátt fyr- ir ítrekaðar tilraunir leynilög- reglu kommúnista til að hafa uppi á honum. Af hálfu konungssinna og kirkjunnar, en hún er mjög áhrifamikil í Jugoslaviu, virðist nú hafin hörð barátta gegn Tito. Pétur konungur tilkynnti ný- lega, að samningarnir við sig (Framhald á 7. síðu) TtADDIR MbRAHNMNA í Vísi 17. þ. m. birtist grein eftir Einar Einarseon verkamann, þar sem hann svarar smjörkistugrein Kiljans. Segir þar m. a.: , s „H. K. L. hneykslast mjög á þeirri ákvörðun sex manna nefndarinnar, að ákveða bændum kaup allt árið. Rökstyður hann þetta með því að segja, að vinnubrögð sveitafólksins séu áþekk því, að það væri „mest- allt árið í rúminu". Ég veit nú ekki betur en að sveitafólk verði að vinna allt árið og hafa þar að áuki oft mjög takmarkaðan svefn- tíma. Og eftir því sem ég þekki suma kommúnistana hérna í , Reykjavík, þá hygg ég, að ef þeir ættu að vinna störf bændanna, þá þyrftu þeir að fá, ekki aðeins kaup fyrir hvern da^ ársins, heldur einn- ig eftirvinnu, næturvinnu, helgi- dagakaup, sumarfrí í hálfan mánuð og frí eftir hádegi hvern laugardag allt á fullum launum. En ekki mundi kjötið lækka við það. Og þó væri þetta sanngjarnt, borið saman við kjör reykvískrár aiþýðu. Jafnréttishugmynd H. K. L. virð- ist næsta furðuleg, ef hann vill láta það fólk, sem vinnur að fram- leiðslustörfum, hafa verri kjör en aðrar stéttir þjóðfélagsins. Nei, sveitafólkið hefir fyllilega siðferði- legan rétt til að krefjast sömu að- búðar hjá þjóðfélaginu og aðrar stéttir, og það því fremur sem það framleiðir vörur, sem ekki verður komizt af án, og vinnur þar áð auki verk, sem H. K. L. og flestir aðrir vilja vera lausir við. islenzkir bændur hafa jafnan unnið hlutverk sitt í kyrrð og gengið að sínum erfiðu störfum ' möglunarlaust, meðan aðrar stéttir hafa brotizt um á hæl og hnakka fyrir bættum kjörum. Þeir hafa stuðzt við hina fornu, íslenzku menningu, sem hefir reynzt hald- betri og þjóðhollari en óheillastefn- ur þær, sem hingað hafa borizt frá öðrum þjóðum og of margir tekið til fyrirmyndar. Og ég get fullviss- að H.K.L. um það, að mennirnir, sem „berja utan þúfur með orfi,“ hafa lagt meiri og þjóðhollari skerf í þjóðarbúið heldur en hann. Og sé það örlæti af þjóðfélaginu, að leyfa. þessum mönnum að stunda atvinnu sína, að eigin hætti, þá er það ekki minna örlæti, að greiða H.K.L. þúsundir króna árlega fyrir það að skrifa klúryrtar níðsögur um íslenzka sveitaalþýðu. H.K.L. telur það mein hið mesta, hve margt fólk vinnur að landbún- aðarstörfum. Prá kommúnistisku sjónarmiði getur þetta verið rétt. Hagsmunamál þeirra er að fá sem flest fólk saman á einn stað og láta sem flesta hætta sjálfstæðum atvinnurekstri. Með því er hægt að fjölga verulega í launastéttunum, og skapast þá möguleiki til víð- tækra múgæsinga, sem síðan má nota til þess að kollvarpa þjóð- skipulaginu, en það hefir jafnan verið áhugamál kommúnista, að grafa undan hornsteinum þjóð- skipulagsins, svo þjóðfélagsbygg- ingin gæti hrunið og þeir síðan breitt rauðu duluna ofán á rúst- irnar.“ , Að lokum segir Einar: „Það er rétt, að islenzkur land- búnaður er hvergi nærri kominn í það horf, sem hann á að vera og verður. Við þurfúm meiri tækni, sniðna við hæfi íslenzkra staðhátta. Og við þurfum að fjölga fóikinu í sveitunum, en ekki f œkka^ því, Því fleiri, sem stunda sjálfstæða atvinnu, því sjálfstæðari er þjóðin öll og því hæfari til að skapa heil- brigt og þróttmikið þjóðlíf. Til þess að þetta megi takast, þarf óeigin- gjarnt starf duglegra framfara- manna, sem hafa að markmiði uppbyggingu, en ekki niðurrif. Á starfi þeirra verður þjóðin að byggja frámtið sína,, en ekki á slagorðagjálfri pólitískra ævintýra- manna og ábyrgðalausra kjafta- skúma.“ Vissulega stafar barátta kominún- ista gegn bændum ekki sízt af því, að þeir vilja fækka sjálfstæðum at- vinnurekendum. Þessi barátta er veiga mikill þáttur í því starfi þeirra, að kollvarpa núverandi þjóðskipulagi og koma á hinu kommúnistiska einræði. Mikill kosningaundirbúningur er nú hafinn hjá kommúnistum. Þeir eru búnir að opna kosningaskrifstofu og sprengja nú hverja kosningabombuna á fætur annarri í bæjarstjórn Reykja- víkur. Alþýðublaðið minnist á þetta í forustugrein 17. þ. m. og segir: „Porsprakkar kommúnista vita sem er, — og það veit verkfæri þeirra, „séra“ Sigfús, einnig, — að flokkur þeirra hefir ekki af miklu að státa, þegar hann kemur fram fyrir kjósendur næst. Hann talaði að vísu margt og lofaði mörgu við síðustu kosningar, bæði til bæjar- stjórna og Alþingis: Hann lofaði að beita sér fyrir vinstri stjórn," en hélt á eftir í ístaðið fyrir íhalds- sama utanþingsstjórn. Hann lofaði að beita sér fyrir þjóðareiningu um Stofnun lýðveldisins, en rauf hana á fyrsta þingfundi þess og skilaði auðum seðlum við fyrsta forseta- kjörið. Hann talaði míkið um bitl- inga annarra flokka, en aðrar eins bitlingatíkur og kommúnistar, síð- an þeir urðu stjórnarflokkur, hafa aldrei þekkzt á landi hér. Og hann talaði allra mest um brask og spiil- ingu auðvaldsins, en hverjir hafa orðið uppvísir að annarri eins ó- reiðu og endemum í opinberu lífi og forystumenn kommúnista — til dæmis í Kaupfélagi Siglfirðinga, sem þeir höfðu að féþúfu fyrir sig og fjölskyldur sínar, eða í stjórn síldarverksmiðjunnar Rauðku, sem Siglufjarðarbær á, en þeir létu í fullu heimildarleysi ábyrgjast stór- lán fyrir útgerðarbrask félaga þeirra á staðnum?" Þessi og önnur verk kommúnista eru vissulega með þeim hætti, að almenn- ingur ætti ekki að láta glepjast til fylgis við þá, hversu margar kosninga- skrifstofur, sem þeir opna, og mörg stórmál þeir flytja rétt fyrir kosning- arnar.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.