Tíminn - 30.10.1945, Qupperneq 2

Tl>flTV\, jtriðjndagiim 30. okt. 1945
82. blað
/f díðatiaHqi
1
„Nýsköpunar“-blekkingin.
Þann 20. þ. m. lýsti Mbl.
starfsháttum kommúnista í
bæjarstjórn Reykjavíkur á
þessa leið:
„Allt ber því að sama
brunni. Tillöguflutningur
sócialistanna í bæjarstjórn
miðar yfirleitt ekki að því að
fá málefni fram, né að vinna
til góðs fyrir bæjarbúa. AUra
síst þá þeirra, sem verst eru
staddir, eins og þó er látið
í veðri vaka. Þvert á móti er
allt gert í auglýsingaskyni
fyrir menn, „sem stendur á
sama“ um raunverulegar um-
bætur. Allt sver sig í sömu
ætt og ljóslega hefir opinber-
að sig undanfarna daga, þeg-
ar Þjóðviljamenn hafa gerzt
svo ósvífnir að kalla einmitt
mögnuðustu afneitun lýð-
ræðisins vera fullkomnasta
íorm þess. Tilgangurinn er
sá að ná vöidunum í nafni
Iýðræðis og umbóta, til þess
síðan að forsmá lýðræðið og
setja í þess stað flokksein-
ræði og kúgun“.
Þetta er án efa rétt lýsing á
starfsháttum kommúnista í
bæjarstjórninni. En mætti hún
ekki vera Sj álfstæðismönnum
nokkur leiðbeining um, til hvers
kommúnistar eru að nota þá
með stjórnarsamvinnunni.
Kommúnistar hafa farið í ríkis-
stjórnina undir yfirskyni um-
bóta og „nýsköpunar“, en mein-
ingin með nýsköpunarglamrinu
þar er vitanlega sú sama og í
bæjarstjórninni, enda sýna
verkin merkin.
Forsprakkar Sjálfstæðis-
flokksins mættu sannarlega
sjálfs sín vegna hugleiða, hve
lengi þeir ætla að hjálpa kom-
múnistum til að auglýsa sig
með „nýsköpun", sem er marg-
fallt stórfelldari blekking en til-
lögurnar í bæjarstjórninni.
Áhyggjur Mbl.
í forustugrein Mbl. 27. þ. m.
er lýst miklum áhyggjum út af
stjórnarandstöðunni. Hún er
sögð skamma allt, sem stjórnin
gerir. „Svona stjórnarandstaða
getur ekki leitt til góðs“, and-
varpar blaðið. „Hún misskilur
gersamlega hlutverk sitt, og að
lokum fer svo, að enginn tekur
mark á því, sem hún segir eða
gerir".
Því fer vissulega fjarri, að
stjórnarandstæðingar skammi
allt, sem stjórnin gerir, heldur
mætti frekar segja, að.stjórnar-
andstaðan kæmist ekki yfir að
gagnrýna nema það helzta af
því, sem miður fer. Qg vissu-
lega mun mörgum ganga erfið-
lega að skilja þéssar áhyggjur
Mbl. yfir gagnrýni stjórnarand-
stöðunnar, ef þær staía ekki af
öðru en því, að „enginn taki
mark á því, sem hún segir eða
gerir“!
Skyldi áhyggjur Mbl. ekki
heldur sprottnar af hinu, að
það finnur að gagnrýnin er á
rökum reist og hittir því markið?
Hvort finnst mönnum trú-
legra?
Stolnar fjaðrir.
Mbl. heldur þvi nýlega fram,
að það sé rangt hjá Tímanum,
að stjórnin hafi ekki unnið að
annarri „nýsköpun“ en vél-
báta- og togarakaupunum, eins
gæfulega og það hefir líka tek-
izt.
| Þessu til sönnunar bendir
| blaðið á aukin vélakaup land-
búnaðarins og auknar rafvírkj-
anir. Hin auknu vélakaup land-
búnaðarins stafa eingöngu af á-
huga bænda, sem hafa óskað
eftir miklu meira af vélum en
hægt hefir verið að fullnægja.
Raforkuframkvæmdirnar, sem
hafnar hafa verið á þessu ári,
eins og t. d. Andakílsárvirkjun-
in, voru ákveðnar og undirbún-
ar fyrir tíð núv. stjórnar og
verður henni því ekki eignuð
nein hlutdeild í þeim.
Þannig getur stjórnarliðið,
þegar hinum gæfulegu vélbáta-
og togarakaupum sleppir, ekki
skreytt stjórnina með öðru en
stolnum fjöðrum í „nýsköpun-
ar“-málunum.
Áburður og gjaldeyrir.
Það, sem af er þessu ári, hefir
verið fluttur inn erlendur á-
burður fyrir nær þrjár milj. kr.
Má vel if þessu marka, hve
mikill gjaldeyrissparnaður það
yrði, ef áburðurinn væri fram-
leiddur í landinu sjálfu. Á-
burðarkaup bænda eiga þó
vafalaust eftir að aukast, og
gjaldeyriseyðslan verður þá enn
meiri, ef áburðurinn verður inn-
fluttur.
Gróusaga um kjötverðið.
Mbl. er enn að japla á þeim
tilbúningi, að útsöluverð á
kjöti hefði orðið kr. 15.00—18.00
kg., ef Framsóknarmerfn hefðu
fengið að ráða.
Þetta er hreinasta Gróusaga.
Hefðu Framsóknarmenn ráðið,
hefði verið ákveðin allsherjar-
lækkun, sem náð hefði hlut-
fallslega jafnt til afurðaverðs-
ins, kaupgjaldsins, verzlunará-
lagningar og annars þess, sem
heldur uppi dýrtíðinni. Kjöt-
verðið hefði því orðið lægra en
nú, en hins hefði jafnframt
verið gætt, að hlutfall sex-
mannanefndar-álitsins hefði
haldLst milli þess og kaup-
gjaldsins.
Mbl. undir eftirliti.
Morgunblaðinu varð það ný-
lega á að birta frétaskeyti frá
heimskunnri fréttastofu, þar
sem skýrt var frá því, að Rúss-
ar byggjust til vetrarsetu á
Bsrgundarhólmi og hefðu auk
þess hug á að fá herbækistöðv-
ar á Svalbarða. í tilefni af þessu
hefir Kristinn Andrésson alþm.
farið fram á ritvöllinn í Þjóð-
viljanum, ásakað Mbl. harðlega
fyrir sóvétníð og krafizt þess,
áð það hefði betra eftirlit nieð
fréttaflutningi sínum. Er ber-
sýnilegt á orðum Kristins, að
ráðherratlgn Ólafs Thors er
hætta búin, ef Mbl. birtir fleiri
fréttir, sem ganga kunna í
þessa átt.
Mbl. hefir reynt að malda dá-
(Framhald á 7. síðu)
ErLent yfirlit
Verður heimsfriðnum bjargað?
Síðan lauk íundi utanríkis-
málaráðherranna í London hef-
ir svartsýnin um viðhald heims-
friðarins aukizt stórum. Vonir
manna um góða sambúð stór-J
veidanna hafa orðið fyrir mikl-
um hnekki og þvi er nú mikið
um það rætt, hvort önnur leið
sé til að bjarga friðnum, ef al-
þjóðasamvinna bregst.
Eftir því, sem lengra hefir
liðið, hafa mönnum líka orðið
gleggri orsakirnar, sem leiddu
til árangursleysis ráðherrafund-
arins. Með hverjum nýjum al-
þjóðafundi, sem haldinn er,
kemur yfirgangsstefna Rússa
greinilegar í ljós. Bandamenn
féllust á víðtækar landakröfur
þeirra á Krímarfundinum (inn-
limun hálfs Póllands) og á
Potsdamráðstefnunni (nokkurn-
hluta Austur-Prússlands), auk
þess, sem þeir höfðu látið af-
skiptalausa innlimun stórra
finnskra, rúmenskra og tékk-
neskra héraða (Kyrjálaeiði,
B'essarabía, Ruthenía) í Sovét-
ríkin. Með öllum þessum land-
vinningum var drottnunargirni
Rússa þó hvergi nærri fulnægt,
heldur sýndi það sig á ráðherra-
fundinum, að þeir vildu fá við-
urkenndar leppstjórnir í Rúm-
eniu, Búlgaríu og Ungverjalandi,
sem var það sama og tryggja
þeim yfirráðin í þessum löndum.
Þetta létu þeir sér heldur ekki
nægja, heldur kröfðust þeir
einnig bækistöðva við Dardan-
ellasund, á Tylftareyjum og í
Tripolis. Með þeim kröfum var
bezt sýnt, að Rússar eru ekki
eingöngu að gera landakröfur
til að tryggja öryggi sitt, heldur
til að undirbúa sókn til fullkom-
inna heimsyfirráða. Þess vegna
heimta þeir bækistöðvar við
Miðjarðarhafið og búa sig þann-
ig bersýnilega undir það að verða
flotaveldi.
Utanríkismálastefna Rússa
virðist þannig hafa öll sömu ein-
kenni og utanríkismálastefna
þýzku nazistanna fyrir stríð.
Er búið er að fá einn landvinn-
inginn viðurkenndan, er borin
fram krafa um þann næsta og
svo koll af kolli. Fyrir vestur-
ZADDIR NÁ6RAHNANNA
2
Þriðjuadgur 30. oUt.
Staðfestur dómur
í kosningunum 1942 klifuðu
kommúnistar á því sí og æ, að
þeir vildu samstarf við umbóta-
menn í landinu. Framsóknar-
menn héldu því hinsvegar fram,
að þetta væri blekking ein. Sér-
staklega áréttaði Hermann
Jónasson þetta í seinustu út-
varpsumræðunum fyrir haust-
kosningarnar. Hann sýndi þar
fram á, að kommúnistar meintu
ekkert með þessum yfirlýsing-
um, því að þeir vildu engar um-
bætur innan núv. þjóðskipulags.
Þrátt fyrir þessa vantrú á það,
að hugarfarsbreyting hefði orðið
hjá kommúnistum, þótti Fram-
sóknarmönnum sjálfsagt að
láta þá ganga undir nokkurs
konar próf. Fljótlega eftir haust-
kosningarnar hófust viðræður
um myndun þjóðstjórnar og
tóku Jónas Jónsson og Eysteinn
Jónsson þátt í þeim af hálfu
Framsóknarmanna. Viðræður
þessar báru engan árangur. Með
þessu var vilji kommúnista tii
þátttöku í umbótastjórn þó ekki
fullprófaður, enda fóru þeir
skriflega fram á, að hafnar yrðu
ýiðræður um myndun þriggja
flokka umbótastjórnar. Fram-
sóknarmenn töldu sjálfsagt, að
afstaða kommúnista yrði þannig
' upplýst til fulls, og urðu þvi við
þessum tilmælum. Framsóknar-
menn gerðu sér því líka far um,
að þessar viðræður yrðu sem ít-
arlegastar, enda lauk þeim svo,
að kommúnistar voru afhjúpaðir
með öllu og það sást eins greini-
iega og verða mátti, að þeim
var ekkert fjarri en stuðningur
við umbótastjórn.
Það sama og gerðist hér í
samningaumræðunum milli
kommúnista og Framsóknar-
manna á árunum 1942—1943,
hefir nú gerzt í öllum nágranna-
löndunum. Kommúnistar hafa
þar boðið umbótaflokkunum
samstarf og ítarleg prófun á
umbóta-og samstarfsvilja þeirra
hefir farið fram. Niðurstaðan
hefir hvarvetna orðið hin sama.
í Bretlandi, Svíþjóð, Noregi og
Danmörku hafa umbótaflokk-
arnir komizt að þeirri niður-
stöðu eftir viðræðurnar við
kommúnista, að enga samvinnu
væri hægt að hafa við þá um
umbótastjórn. Dómurinn, sem
Framsóknarflokkurinn hafði
kveðið upp yfir kommúnistum
eftir viðræðurnar 1942—43, hefir
þannig verið staðfestur af öllum
umbótaflokkum nágrannaland-
anna.
Þegar menn athuga þessar
staðreyndir, má þeim vera ljóst,
að stjórn sú, sem nú situr að
völdum með þátttöku kommún-
ista, er síður en svo umbóta-
stjórn, þrátt fyrir allt glamur
hennar um „nýsköpun“ og fram-
farir. Kommúnistar vilja ekki
umbætur, því að þeir vilja koll-
varpa þjóðskipulaginu og vilja
því, að menn séu sem óánægð-
astir með það. Þess vegna geta
þeir ekki átt samstarf við um-
bótamenn, en hins vegar getur
farið vel á með þeim og spillt-
ustu auðmannaklíkum, eins og
nú eru dæmi fyrir á Balkan-
skaga, þar sem þeir hafa hjálpað
Groza barón og mönnum af hans
sauðahúsi til valda. Jafn ófúsir
og kommúnistar eru til þátttöku
í umbótastjórnum, eru þeir fúsir
til þátttöku í stjórnum, sem
vinna að upplausn þjóðskipu-
lagsins með fjármálastefnu
sinni eða öðrum hætti. Þess
vegna mætti öllum verða ljóst
eðli þeirrar stjórnar, sem hér
fer með völd, og hvað af henni
muni hljótast, ef umbótamönn-
um tekst ekki að skapa starf-
hæf viðreisnarsamtök, sem leysi
hana af hólml í tæka tíð.
Þjónar Rússa
Haustið 1939 urðu allhörð á-
tök í sameiningarflokki alþýðu
— Sósialistaflokknum, vegna
þess, að ýmsir flokksmannanna
gagnrýndu samvinnu Rússa
við nazista óg yfirgang þeirra
víð smáþjóðirnar. Endalokin
urðu þau, að Héðinn Valdi-
marsson, Benjamín Eiríksson
og margir fleiri fóru úr flokkn-
um, en hinir blindu Rússadýrk-
endur sátu eftir.
í tilefni af þessum átökum
skrifaði núv. menntamálaráð-
herra, Brynjólfur Bjarnason,
grein í Þjóðviljann 22. okt.
1939, þar sem hann deilir á
Benjamín Eiríksson fyrir að
hafa gagnrýnt vináttusamning
Rússa við nazista. „Vonir verka-
lýðsins um sigur sósíalismans“,
segir Brynjólfur í greininni,
„eru tengdar við það, að til er
sósíalistiskt stórveldi, sem
ræður yfir sjötta hlutanum af
þurrlendi jarðar“, og allar árás-
ir á þetta ríki eru(því raunveru-
lega árásir á sósíalismann og
veikja hann. Til frekari áherzlu
bætir svo Brynjólfur við:
„f þvi sambandi er gott að
minnast þessara orða Dimi-
trofs:
PRÓFSTEINNINN (feitletr-
un Brynjólfs) á einlægni og
heiðarleik hvers starfsmanns
verkalýðshreyfingaxinnar,
hvers verkalýðsflokks og
hvers lýðræðissinna í auð-
valdsríkjunum, er AFSTAÐA
(feitletrun Brynjólfs) hans
til hins mikla lands sósíal-
ismans“.
Skýrara verður stefna hrein-
ræktaðs kommúnista ekki mörk-
uð. Prófsteinninn á einlægni
hans og heiðarleika er ekki fyrst
og fremst afstaðan til hans eig-
in þjóðar og lands, heldur af-
staðan til Rússlands. Vegna
þeirrar trúar, að sigur sósial-
ismans geti ekki náðst með
öðrum hætti en þeim, að Rúss-
ar komi sem frelsa’rar, eins og
nú á sér stað í Balkanlöndun-
um, verða öll önnur tillit að
víkja og afstaðan til þeirra að
móta framkomu ,hins rétttrúaða
kommúnista fyrst og síðast.
Þess vegna má ekki einu sinni
gagnrýna Rússa, eins og; Benja-
mín Eiríksson gerði, þótt gagn-
rýnin sé á fullum rökum reist.
Þetta skýrir vel afstöðu kom-
múnista til styrjaldarmálanna
hér, fyrst fjandskapinn gegn
setuliði Breta og herverndar-
samningnum og síðan ásóknina
1 það að segja Þjóðverjum og
Japönum stríð á hendur. Allt
var þetta miðað við afstöðu
Rússa í það og það skiptið.
íslenzkir hagsmunir voru hins
vegar alltaf sniðgengnir og
einskisvirtir.
Þetta skýrir líka vel afstöðu
kommúnista nú til þess orð-
róms, að Bandaríkjamenn vilja
fá herstöðvar hér á landi. Af-
stöðu Rússa til þess máls má
glöggt marka af frásögnum
Norðurlandablaðanna um þenn-
an orðróm. Göteborg Sjöfarts-
og Handelstidning segir t. d. frá
honum 10. þ. m. undir fyrir-
sögninni: „Island kan bli tviste-
frö mellem Amerika og Ryss-
land (ísland getur orðið þrætu-
epli milli Ameríku ‘ og Rúss-
lands)“, og aftur 15. þ. m.: „U.
S. A.-baser pá Island og oro i
Moskva. Ryske Islandsministern
kem för rapport (Bækistöðvar
Bandaríkjamanna á íslandi og
ókyrrð í Moskvu. Rússneski
sendiherrann á íslandi kominn
til Rússlands til að gefa
skýrslu)“. Af þessum fyrirsögn-
um hlutlausra blaða má gleggst
marka, að Rússar hafa mikinn
áhuga fyrir íslandi.
Það er þessi áhugi Rússa og
ekkert annað, sem veldur því, að
íslenzku kommúnistarnir eru
nú farnir að berja sér á brjóst
og látast berjast gegn því í nafni
íslenzks sjálfstæðis, að Banda-
ríkin fái hér herbækistöðvar.
Það er af þelrri ástæðu, sem þeir
láta þó jafnframt skína í það,
að „íslendingar gætu sætt sig
við“ (sbr. Þjóðviljann 27. þ. m.),
að hér yrðu alþjóðlegar her-
bækistöðvar, því að þá yrðu
Rússar þó alltaf með! Skýrara
getur það ekki verið, að það eru
ekki íslenzkir hagsmunir, sem
kommúnistar bera hér fyrir
brjósti, þó'tt þeir látist gera það.
Það eru rússneskir hagsmunir
og rússnesk sjónarmið.
Hversu lengi getur þjóðin
þolað flokk, sem þannig sýnír
hvað eftir annað, að hann tel-
ur afstöðuna til erlends ríkis
eiga að vera „prófstein á ein-
lægni sína og heiðarleik"?
í Vísi 24. þ. m. er rætt í forustugrein
um seinustu hækkun dýrtíðarvisitöl-
unnar og segir þar m. a.: .
.„Hversu lengi á að láta dýrtíð-
ina vaxa án þess að gripið sé til
varanlegra úrræða til að stöðva
hana og færa niður? Nú hefir vísi-
talan hækkað um 7 stig, en alls
hefir hún hækkað um fjórtán stig,
síðan núverandi ríkisstjórn tók við
völdum. Fyrrverandi ríkisstjórn
sem ekki studdist vlð mikinn vel-
vilja Alþingis, tók við visitölunni í
272 og skilaði henni eftir nálega tvö
ár i 271 stigi. Núverandi ríkisstjórn,
sem styðst við sterkan meirihluta
þings, hefir ekki getað komið í
framkvæmd neinum ráðstöfunum
gegn dýrtiðinni, heldur hefir hún
látlð fljóta undan straumnum. Nú
er svo komlð að ný verðhækkun-
aralda er að rísá fyrir handvömm
og úrræðaleysi hennar.
í byrjun stjórnarstarfsins var því
óspart haldið á lofti, að stjórnar-
flokkarnir mundu „þegar kallið
kæmi“, þegar nauðsyn krefði, taka
höndum saman og færa dýrtíðina
niðiu- með haldgóðum ráðum.
Morgunblaðið spurði fyrir skömmu
hvenær „kallið kærni". Og var svo
að heyra sem blaðinu þætti nóg
komið og nú skyldi hafizt handa.
En ekkert „kall“ kom og Mbl. virt-
ist gera sig ánægt með þær lélegu
bráðabirgðaráðstafanir, sem gerð-
ar voru — og nú hafa hækkað
vísitöluna um 7 stig.“
Enn segir Visir:
„Stjórnin ér auðsjáanlega alveg
ráðþrota. Hún mundi ekki hafa
látið visitöluna hækka nú upp í
285 stig, ef hún hefði getað komið
sér saman um nokkrar skynsam-
legar ráðstafanir. Margir munu
undrast það, að Sjálfstæðisflokkur-
inn skuli sætta sig við þetta niður-
lægjandi ástand. Allir vita, að verði
nú ekki stungið við íótum og geng-
ið tll baka, hlýtur það að hafa
ægilegar afleiðingar áður en lagt
um líður. Allt hækkar nú í verði
vegna vísitölunnar, fæði, fatnaður,
húsbyggingar. Reksturskostnaður
vex og iðnvörur hækka í verði.
Hvarvetna koma áhrifin fram.“
Vísir bendir svo á þá lausn að lokum,
að tekinn verði upp nýr vísitölugrund-
völlur, sem byggist á útflutnings-
framleiðslunni. Er þar um sömu lausn
að ræða og Framsóknarmenn hafa
margbent á. En forráðamenn Sjálf-
stæðisflokksins eru á öðru máli og
virðist sætta sig prýðilega við' það
ástand, sem Visir lýsir svo réttilega
hér á framan.
*
í Degi 18. þ. m. er rætt um frv.
Framsóknarmanna um eflingu Fiski-
málasjóðs. Siðan er vikið að undir-
tektum þeim, sem frv. hefir fengið
hjá kommúnistum. Dagur segir:
„Það er fróðlegt að kynnast þvi,
hvað viðtökur þetta mál til stuðn-
ings og eflingar sjávarútveginum
fær hjá aðalmálgagni kommúnista.
„Þjóðviljinn" frá 10. þ. m. getur um
nokkur ný þingmál í hlutlausum
fréttum og skýrir frá aðalinnihaldi
þeirra, þar til hann að siðustu kem-
ur að þvi máli, sem frá hefir ver-
ið skýrt hér á undan. Þá úthverfist
þetta málgagn „nýsköpunarinnar"
og skyrpir úr klaufum eins og hér
segir:
„Eysteinn Jónsson 2. þm/ Sunn-
mýlinga, og Björn Kristjánsson
þm. Norður-Þingeyinga flytja frv.
imi „fiskimálasjóð, markaðsleit
sjávarafurða, útflutning á fiski o.
fl.“ Mun þetta vera eitt af kosn-
ingafrumvörpum Framsóknarflokks
ins, borið fram eingöngu í áróðurs-
skyni, og sýnist því ekki ástæða
til að rekja það hér. Útvegsmenn'
og sjómenn þekkja umhyggju
Framsóknarflokksins fyrir sjávar-
útveginum frá hinu langa valda-
tímabili flokksins og munu einhuga
fagna því, að Framsóknarforsprakk
arnir ráða ekki lengur málum
þeirra. Er hætt við að kosninga-
frumvörp Eysteins & Co. dugi ekki
til að breyta áliti sjómanna og út-
vegsmanna á flokki þeirra."
Annað en þetta hefir málgagn
kommúnista og rikisstjórnarinnar
veldin var um að velja á fundin-
um í London að fara í slóð
Chamberlains og Ðaladiers í
Múnchen, ellegar að rísa gegn
yfirganginum, þótt það leiddi til
ósamkomulags á fundinum.
Vegna þeirrar dýrkeyptu
reynslu, sem nýlokin heims-
styrjöld er, var Múnchenleið-
in ekki valin.
Síðan utanríkismálaráðherra-
fundinum lauk, hefir stefna
Rússa orðið enn ljósari. Þeir
hafa unnið kappsamlega að því
að styrkja aðstöðu sína á Balk-
anskaganum og í Mið-Evrópu
og eflt bækistöðvar sínar á Born-
holmi. Trú þeirra virðist sú sama
og nazistanna forðum, að vegna
þess að vesturveldin eru friðar-
unnandi lýðræðisríki muni ár-
vekni þeirra fljótt sljóvgast,
eins og reyndin varð eftir síð-
asta stríð. Þau muni vinna það
til fyrir friðinn að gera nýjar
tilslakanir og jafnvel hylla þá,
sem fyrir þeim standa, líkt og
Bretar á sínum tíma dáðu
Chamberlain eins og þjóðhetju
eftir heimkomuna frá Múnchen.
Meðan árvekni vesturveldanna
sljóvgast þannig og herstyrkur
þeirra dregst saman, munu
Rússar festa sig hvarvetna í
sessi, efla herstyrk sinn og þó
ekki sízt fimmtu herdeildirnar.
Þegar þeir eru orðnir nógu
sterkir og vesturveldin nógu
sinnulaus, er „kall“ heimsbylt-
ingarinnar. komið.
Svo virðist, sem forvígismönn-
um vesturveldanna sé þessi
fyrirætlun noklquð ljós. Mót-
leikur þeirra virðist því sá, sem
Douglas Reed taldi bezta svarið
við yfirgangsstefnu nazista á
sínum tíma. Þegar friðsamleg-
ar samningaumleitanir duga
ekki, sagði hann, er ekki um
annað að gera en vígbúast og
verða öflugri en ofbeldismenn-
irnir. Það „eina, sem heldur
barsmiðamanni í skefjum, er
vitneskjan um að lögreglan sé
honum ofjarl.
Þessari stefnu virðast Banda-
menn og þó sérstaklega Banda-
ríkjamenn nú fylgja. Leið
(Framhald á 7. slSu)
ekki til þessa merkilega framfara-
máls að leggja, ekkert nema skæt-
ing, illyrði og róg um Framsóknar-
flokkinn, og tilefnið það eitt, að
flokkurinn' beitir sér fyrir því, að
ýmsar starfsgreinar sjávarútvegs-
ins verði studdar og efldar meir en
áður hefir verið. Ekki er það ann-
að en rakalaus rógur, að Fram-
sóknarflokkurinn hafi á valdatíma
sínum verið fjandsamlegur sjávarút
veginum. það sýnir barátta hans
fyrir stofnun síldarverksmiðja, það
sýnir bjargráðastarf hans til handa
togaraflotanum og öðrum sjávar-
útvegi árið 1939 o. m. fl., enda
nefnir Þjóðviljinn ekki eitt einasta
dæmi máli sínu til sönnunar, og
mundi þö ekki hafa á því staðið,
ef þau hefðu verið fyrir hendi. —
En það er vandalaust að sjá hvar
fiskur liggur undir steini hjá mál-
gagni kommúnista. „Þjóðviljínn" er
á nálum um, að frv. þeirra Eysteins
og Björns mælist vel fyrir meðal
útvegsmanna og sjómanna, eins og
það á skilið, þess vegna er fyrir
sálarsýn „Þjóðviljans" um að gera
að afflytja það og spilla fyrir því
strax í fæðingunni, og því er gripið
til rógsins um Framsóknarmenn al-
mennt, af því að blajið treystir sér
ekki til að ráðast á frumvarpið
málefnalega eða þær framkvæmd-
ir, sem því er ætlað að styðja. Það
er heldur ekki árennilegt að f jand-
skapast við niðursuðuverksmiðjur,
byggingu hraðfrystihúsa og verk-
smiðja til vinnslu úr fiskúrgangi
o. fl., því allt eru þetta viðurkennd-
ar nauðsynjaframkvæmdir fyrir
sjávarútveginn. Hitt er miklu þægi-
legra að vekja tortryggni gegn þeim
mönnum, er fyrir umbótunum beita
sér.“
t
Vissulega kemur afstaða kommún-
ista til framfaramála hér vel í ljós.
Hún er sú, að tortryggja þau og flutn-
ingsmenn þeirra og stöðva þau þann-
ig, því að kommúnistar vilja engar
framfarir innan rikjandi þjóðskipu-
lags, svo að hægt sé að æsa menn sem
mest gegn því.