Tíminn - 15.04.1947, Blaðsíða 3

MTí
70. blatS
NN, briðjiidagiim 15. apríl 1947
MI\MNC\IÍOIÍ»:
Árni Jónsson
frá Múla
í gær var hann borinn til ar hafa skrifað í blöð síðustu
moldar, lézt 2. þ. m. eftir stutta áratugi. Hann gat verið mál-
legu. efnalegur andstæðingur og
Árni var sonur Jóns Jónsson- harðsnúinn leiknautur, án þess
ar, alþingismanns, frá Múla, að bera óvildarhug til andstæð-
Hinrikssonar skálds á Hellu-'
vaði. j
Móðir Árna var Valgerður
Jónsdóttir, Jónssonar, Þorsteáns-
sonar prests í Reykjahlíð. j
Árni var fæddur 24. ágúst
1891, hann varð stúdent 1911.
Jafnframt skólanámi ólst hann
upp við verzlunarstörf hér og í
Bretlandi og í andrúmslofti
stjórnmálanna á heimili for-
eldra sinna. Þetta mótaði mjög
æviferil hans. Framan af full- j
orðinsárum fékkst hann mest!
við viðskipti. Var verzlunarstjóri!
á Vopnafirði í 8 ár. — Tók við 1
því starfi seint á árinu 1916.1
Sama ár giftist hann Ragnheiði
Jónasdóttur frá Brennu í Reykja i
vík. Þau eignuðust 2 sonu og 3 !
dætur, sem nú eru uppkomin.
Forstjóri Brunabótafélags ís-
lands var hann frá 1925—28.
Árni var kosinn á þing af
Norðmýlingum 1924 og var
þingmaður þeirra til 1927. Eftir
það varð ritstjórn og blaða-
mennska aðalstarf hans um
margra ára skeið. Enda var
hann með ritfærustu blaða-
mönnum þessa lands. Bæði í
ræðu og riti flutti hann mál
sitt snjallt og ljóst, oft með
leiftrandi fyndni og gáska, svo
unun var á að hlýða, en síður
fyrir að verða.
Árni hafði fengið í vöggugjöf
marga þá eðliskosti sem mest
eru dáðir. Hann var glæsimenni
á velli, rammur að afli, söng-
maður ágætur, ljúfur í lund og
listrænn. Hugsunin eldsnör, enda
var hann allra manna fljótastur
að sjá hvað með öðrum bjó. Voru
mannlýsingar hans oft afburða
hnyttnar Karlmannleg glaðværð
og fyndni var Árna svo eiginleg
að hún dugði honum allt til ævi-
loka og kannske lengur, því ekki
trúi ég öðru en hann bregði
henni fyrir sig, þegar hann fer
að gera upp sakirnar við Sankti
Pétur. Ó. H. S.
Með Arna frá Múla er horfinn
sá maður, sem einna ritfærastur
var þeirra, sem stjórnmálagrein-
ingsins eða baka sér óvild hans.
Þannig hafði Árni ýmsa þá
kosti sem mest prýða blaða-
menn, drengskap í baráttu og
snilli í meðferð málsins.
íslenzkir blaðamenn hafa
margar skyldur og er þar meðal
ahnars að flytja viðkvæm deilu-
mál glöggt og ákveðið en ill-
kvittnislaust, svo að stjórnmála-
átökin verði virðuleg og drengi-
leg barátta. Má vera, að þar sé
meira í húfi að vel takizt, en
flestir gera sér ljóst. En það mun
vera sammæli íslenzkra blaða-
manna, að Árni frá Múla hafi
flestum betur fylgt þeim reglum,
að berjast hart en þó drengilega.
Þannig prýddi hann blaða-
mannastéttina.
Þeim örlögum verður ekki
breytt, að skoðanir manna séu
skiptar og ágreiningur um úr-
ræði. En þeir, sem þekktu Árna
Jónsson frá Múla og fylgdust
með baráttu hans, sem þátttak-
endur eða áhorfendur eiga þá
von, að dæmi hans í deilunum
verði almennara fylgt en verið
hefir. Það yrði siðabót og fegrun.
Mannkostir hins gáfaða og
drengilega manns eru jafnan
fyrirmynd.
Afmælisviðtal...
(Framháld af 2. siðu)
trausta og góða hesta. Það byrj-
aði snemma, að ég hefði gaman
af slarki á hestbaki. Þegar ég
var í Görðum, lék ég mér oft
að því að sundríða Blautós, hjá
Ósi í Skilmannahreppi. Það kom
sér líka oft vel fyrir mig að eíga
hesta, sem ég gat farið greitt
á, án þess að ofbjóða þelm, að
minnsta kosti, þegar ég þurfti
að vitja læknis, sem bar nokkuð
oft við. Við Ólafur Finsen hér-
aðslæknir höfum oft sprett úr
spori saman. En nú er þeim
ferðum lokið af beggja hálfu.
Tvisvar hefi ég riðið frá Botni
í læknisvitjun út á Skaga og
heim aftur og verið átta tíma í
ferðinni. En þess er skylt að geta,
að Finsen var ekki lengi að búa
sig. Ég hafði fjóra hesta í bæði
skiptin. í annað skiptið veitti
ekki af að vera fljótur í förum.
Kona, sem hjá mér var, hafði
fengið hræðilega meinsemd í
hálsinn. Finsen sagðist ekki hafa
gétað bjargað lífi hennar, ef
hann hefði komið klukkutíma
siðar. — Má ég ekki nota tæki-
færið og biðja þig að skila
kveðju minni til hans og þökk-
um fyrir viðkynningu okkar og
samverustímdir, ef hann kynni
að lesa þetta, sem þú skrifar?
Fylking, sem farin er
aff þynnast.
— Þú varst talsvert viðriðinn
sveitarstjórnarmál og kaupfé-
lagsmál á sínum tíma?
— Það er eins og gengur —
ég var við þetta af og til. Hrepp-
stjóri og sýslunefndarmaður og
þess háttar allmörg ár — um
það tekur ekki að tala. Við vor
um lengi saman í hreppsnefnd
inni -fimm — Bjarni heitinn á
Geitabergi, Helgi heitinn á
Þyrli, séra Einar Thorlacius,
Jósep heitinn á Miðfelli og ég.
Við áttum oft í ýmsu basli eins
og gengur í efnalitlu sveitarfé
lagi í misjöfnu árferði, en margs
gæti ég líka minnzt, sem
skemmtilegt er, frá samstarfi
mínu við þessa menn. Nú er
þessi fylking farin að þynnast.
Og dregur að kveldi fyrir okk
ur tveimur, sem eftir lifum.
„Já — Brekkurétt.“
— Viltu ekki að endingu
(Framhald á 4. síðu)
Gu.nn.ar Widegren.
Ráðskonan á Grund
þú — datt mér í hug, að það væri nógu gaman að sauma
nú einu sinni að þér, og svo setti ég róluskömmina á
fulla ferð. En þá komst þú ....
Já, þá kom ég, sem hafði heyrt gauraganginn langar
leiðir, og það var eins og Hildigerður hefði séð sjálfan
ljóta karlinn, sem hún kallar svo. Hún stirðnaði öll
og æpti dauðskelkuð:
— Hvurnig stendur á því, að þú kemur þarna, þegar
þú situr í rólunni?
Að svo mæltu forðaði Hildigerður sér brott, og það
kom í minn hlut að inna af hendi björgunarstarfið.
Það var allt annað en hættulaust að stöðva róluna
með öllu því, sem í henni var. Til þess þurfti bæði
dirfsku og fimi. En þegar það var búið, var hægðar-
leikur að ná Láru, því að ég er bjarghög og kann að
minnsta kosti að beita skrúfjárni. Garmur rann niður
úr keltu húsmóður sinnar, allt of aðþrengdur til þess,
að hann hyggði á nein hermdarverk, og sjálf var Lára
bljúg og auðmjúk eftir þessa himnaferð. Hún var föl
og máttvana eins og visin lilja, og ég varð að halda
henni uppi, svo að hún hnigi ekki út af. Það leyndi
sér ekki, að hún var orðin sjóveik, þótt hún væri á
þurru landi, langt uppi í sveit.
Allt það, sem hafnað hafði í maga hennar við morg-
unverðarborðið, í eldhúsheimsókninni, jarðarberjaleit-
inni og runnaherferðinni og víðar, kom hvað af öðru
upp úr henni í löngum gusum. Sumt af því úðaðist yfir
fötin okkar, sumt fossaði niður í grasið. En ekki dugði
að láta hugfallast. Ég fór úr versta ódámnum, og síðan
studdi ég, eða öllu heldur bar, Láru upp í gestaherbergið,
klæddi hana úr hverri spjör — það var eins og ekki væri
nokkur blóðdropi í fitukeppunum, sem héngu utan á
henni — og lagði hana upp í rúm. Það lá við, að ég
vorkenndi henni í þessum raunum hennar. Ég gaf
henni taugastyrkjandi dropa, og við það hresstist hún
svo, að hún gat lyft hendinni til þess að þukla nærfötin
mín og sagt:
— Stúlkur, sem eru bara vinnukindur i sveit, eins
og Anna, ættu ekki að ganga í svona fínum undirfötum.
Það er hreint og beint oflæti og nálgast guðlast. Mér
finnst, að grófari og ódýrari fatnaður nægði handa
svoleiðis fólki.
Ég anzaði þessu engu, heldur fór inn í herbergi mitt,
flýtti mér i nýjan kjól og lagði síðan þann, sem Lára
hafði heiðrað með uþpsölu sinni, 1 bleyti í sterkan lút.
Ég hafði skilið hann eftir úti í lundinum, og þegar ég
kom þangað til þess að sækja hann, var allt einn suð-
andi mökkur af flugum yfir valnum. Þær gátu sýnilega
gert sér gott af því, sem þar hafði orðið viðskila við
þau Láru og Garm, því að blessað dýrið hafði borizt
lítið betur af en frúin. Til þess að gera nú hreint fyrir
mínum dyrum í orðanna fyllstu merkingu gróf ég
djúpa gröf þarna í lundinum og skóflaði allri leigunni
niður í hana. Síðan stráði ég fáeinum hnefum af fræi
í sárið og vöknaði það.
Hildigerður kom aðvífandi meðan ég var að þessu.
Hún lét hendurnar hvíla á bakinu og horfði á aðfarir
mínar, þung á svip og mjög hugsi. Þegar ég hafði lok-
ið verki mínu, mælti hún af spámannlegri vissu:
— Hér vex aldrei stingandi strá ...
Karlmennirnir komu heim litlu síðar. Lára hafði
skreiðzt niður á svalirnar, var enn hálf-lumpin og lét
lítið yfir sér. Garmur lá við hlið hennar. Hann var
eins og sjálfur lífsleiðinn uppmálaður. Hún lýsti raun-
um sínum lágri og þreytulegri röddu og krafðist
grimmilegra hefnda. Húsbóndinn hét því að veita
Hildigerði ávítur, svo að um munaði. En það er með
þær ávítur eins og tíu krónurnar, sem Hildigerður átti
einu sinni að fá frá Láru. ÞatS hefir ekkert til þeirra
spurzt.
Segðu nú, að það sé alltaf jafn hundleiðinlegt í sveit!
Þín
Anna Andersson.
ATTUNDI KAFLI.
Hjartans engillinn minn.
Hér er unnið af kappi, og húsmóðurhjarta mltt svell-
ur af stolti, þegar lostætið hleðst á hillurnar I kjall-
aranum. Við búum til saftir og sultur, sjóðum niður
sykurbaunir og grænmeti, þurrkum rabarbara og ótal
garðjurtir. Hér ríkir ósvikin vinnugleði. Nú erum við
með grænsúrsið, og ég fer að öllu eins og frú Gripen-
stedt kenndi okkur, þegar við vorum I Lindarbrekku.
Það skal hljóta einróma lof, þegar það verður reitt
fram á vetri komanda. Það væri gaman að vita, hvort
húsbóndanum yrði þá ekki hugsað til Önnu Andersson,
sem drottnaði i búri hans og eldhúsi sumarið 1932. Ég
er ekki þjófgefin, en því heiti ég, að lítil grænsúrs-
flaska skal verða mér samferða, þegar ég fer frá Grund,
og næsta vetur skal hún færa mér kærar kveðjur frá
Hildigerði, Láru, Garmi, Arthúr Lundkvist, húsbónd-
anum og öllum öðrum kunningjum mínum í Gull-
bringusýslu frá skemmtilegasta og viðburðarikasta
sumrinu, sem ég hefi lifað.

**í
Getum afgreitt nú þegar
handsáðvélar „Nordland”
fyrir grasfræ.
Samband ísl. samvinnufélaga
Auglýsing
um verð á tilbúnum áburði
Verðlag á tilbúnum áburði er ákveðið þannig:
Ammoniaksaltpétur lOOílbs. kr. 35.00
Ammophos 16/20 100 lbs. — 22.00
Superfosfat 100 lbs. — 19.00
Kalí 60% 100 lbs. — 22.50
Brennist. súrt Kalí 100 lbs. — 24.00
Verðið er hið sama á öllum þeim höfnum, sem skip Eim-
skipafélags íslands og Skipaútgerðar ríkisins koma á.
Uppskipun og vörugjald í Reykjavlk er kr. 1.50 fyrir
hálfsekk.
Verð á kalksaltpétri og tröllamjöli, er ekki búið að
ákveða, en báðar þessar tegundir eru væntanlegar til
landsins seinna í vor.
Reykjavík'll. aprll 1947.
Áburðarsala ríkisins.

Þrjú bindi af Árbók-
unum nýkomin út
Lithoprent hefir með höndum
ljósprentun á Árbókum Espó-
líns. Eru 1.—3. deild komnar út
fyrir alllöngu síðan. Nú fyrir
skömmu komu 4.—9. deild í
þremur bindum.
Þeir eru margir, sem fagna
þessari útgáfu einhvers hins
merkasta sagnfræðirits okkar,
sem nú lengi hefir verið svo
afar torfengið og selt dýrum
dómum þá sjaldan, að menn
hafa dottið ofan á falt eintak.
Ljósprentun og endurprentun
slíkra rita er mjög lofsverð, og
skylt að meta slíkt að verð-
leikum.
Brotist inn í
Kamp Knox
Fyrra laugardag hafði rann
sóknarlögreglan hendur í hári
þriggja manna, sem grunaðir
voru um að hafa brotizt inn í
bragga i Kamp Knox um bæna-
dagana og stolið þaðan nokkru
af húsgögnum. Hafa þessir
menn nú játað á sig verknaðinn
Voru þelr búnir að koma hús-
gögnunum fyrir í híbýlum sín-
um og i geymslu á öðrum stöð-
um. Rannsókn í máli þessara
manna er ekki enn lokið og ekki
vitað um, hvort þeir hafi fleiri
þjófnaði á samvizkunni.
Um fjölmörg ár höfum við
átt vaxandi viðskipti við fólkið
í dreifbýlinu, sem hefir trúað
okkur fyrir því, að velja skart-
gripi sína og fengið þá senda
gegn póstkröfu. Gjörið svo vel
og skrifið eða símið og við mun-
um senda yður það, sem þér
óskið.
Trúlofunarhringar,
Gullsmíffi,
Silfurvörur,
Kristall,
Sjónaukar,
Úr, ROLEX,
hið heimskunna merki.
3ön Hípuntlsson
Skúrtyripovðrzlun
Laugaveg 8.
Jörðin Vetleiísholt II
í Ásahreppi Rangárvallasýslu,
fæst til kaups og ábúðar í næstu
fardögum.
Semja ber við oddvita Ása-
hrepps
Þorst. Þorsteinsson,
Ásmundarstöðum.
\jótið swlariimar
1 skammdeginu og borðtð hlnar
fjörefnaríku Alfa-Alfa töflur.
Söluumboð' tdl kaupmanna og
kaupfélaga utan Reykjavfkur
HJÖRTUB HJARTAKSON
Bræðraborgarstíg 1
Síml 4256.
Drekkið Maltko!
y^linnumit
iliufdi
ar i/orrar vi
J landiJ.
^JJeitiJ d cjCandcjrœJiiuAjóJ.
JJhripitopa KCiappantí^ 29.