Tíminn - 19.09.1947, Blaðsíða 3

170. iitað
TÍMIM, föstmlagiim 19. sept. 1947
3
Karl B. Sigurðsson
F. 33. feSirúar 1930. lí
„Ljós var leið þín
og lífsíögnuður
æðra, eilífan
þú öðlast nú.“
Hann var einkasonur Ingi-
bjargar Ingimundardóttur og
Sigurðar Sveinbjörnssonar vél-
smiðs, dugandi myndarhjóna
hér í bæ. Fæddur var hann í
Kaupmannahöfn 28. febrúar
1930, en lézt 13. þ. m. að af-
loknum uppskurði. Fregnin um
andlát hans kom öllum á óvart,
því nokkrum dögum áður var
hann glaður og reifur að vanda.
Aldrei er dauðinn jafn misk-
unnarlaus og ónotalegur og þeg- ;
ar hann heggur jafn óvænt og
ólíklega og hann gerði hér.
Með Karli er hniginn til
moldar fyrir aldur fram óvenju
hugljúfur æskumaður, sem
. 13. septemlícr 1947. j
Þar blasti þjóðnýtt dagsverk við \
dugandi og starfsömum æsku- I
manni. Hér hafa því miklar j
framtíðarvonir brostið skyndi- j
lega. j
Hugljúf minning allra, sem j
honum kynntust, verður þó j
fyrst og fremst bundin við góð- j
an dreng, sem um flesta hluti i
var fyrirmynd ungra manna og j
sameinaði svo vel þá eiginleilka, j
sem hverjum manni eru eftir- j
sóknarverðir: Kurteis og hátt- j
prúður í allri framkomu. Hóg- j
vær og látlaus, en einbeittur og j
fastur fyrir, þegar því var að j
skipta. Reglusamur og tamdi
sér í hvívetna heilbrigðar lífs-
venjur. Myndarlegur í sjón og
aðlaðandi, svo af bar og jafn-
an reiðubúinn að láta gott af sér
leiða í smáu sem stóru. Slíkra
er gott að minnast.
Margir geyma því fagrar og
dýrmætar minningar um þenn-
an mannkostamann, sem kvatt
hefir svo óvænt á morgni lífs-
ins. Sá, sem kveður lífið 17 ára
og verður svo óvenju mörgum
harmdauði hefir sannarlega
ekki lifað til einskis. Með for-
dæmi sínu og breytni skilar
hann samferðamönnunum var-
anlegum verðmætum:
„Af kærleik þínum engu verður eytt.
Hann er og varir mér í tímans sjóði. ,
Þó von um framtíð, um þig byggð, sé ]
breytt, 1
ég bý að auð frá samvist okkar, góði.“ i
Karl B. Sigurðsson.
miklar og bjartar vonir voru
tengdar við af vandamönnum
hans og öðrum sem til þekktu.
Hann hóf vélsmíðinám hjá föð-
ur sínum, þegar aldur leyfði.
Undir þetta lífsstarf sitt hugð-
ist hann búa sig, sem bezt gat
orðið, enda ekkert til þess
sparað af hans nánustu og
hæfileikarnir hinir ágætustu.
Valdi hann sér þar viðfangs-
efni, sem hann hafði mikinn
áhuga fyrir og þörfin augljós.
vaxið strá. — Úr sér vaxin taða
er litlu betri en bláhrakningur.
Þess vegna fyrsta boðorðið.
Byrjum svo snemma á slætti,
sem fyllstur er kostur á.
í öðru lagi: Þar sem engar
eða of litlar votheyshlöður eru
til, er lífsnauðsyn að láta ekki
dragast úr hönk að koma þeim
upp, ef þess er nokkur kostur.
Er full reynsla fengin fyrir
því, að bjarga má geysimiklum
verðmætum með votheysgerð
og þarf í rauninni ekki orðum
að því að eyða. En eigi má
dragast að láta í votheyshlöð-
una þangað til heyið er orðið
skemmt og hrakið.
Það má alls ekki ætla þessar
votheyshlöður til þess eins að
geyma þar hána, heldur einnig
nota þær og í tíma fyrir fyrri-
sláttar töðu, ef ekki er eindreg-
in þurrkatíð til að létta á því
sem búið er að slá, svo að hitt
sé viðráðanlegra með litlum
mannafla.
Fjölda margir hafa notað
gryfjur sem aðeins voru hlaðnar
úr torfi eða torfi og grjóti, eða
alls ekki hlaðnar til byrjunar,
ef bráðan bar að. Þessar gryfjur
eru að vísu ekki jafn góðar og
hinar og óhrjálegri, en þó að
lítils háttar verði ónýtt við
veggi'eða í botni er heyinu .að
mestu forðað frá eyðileggingu.
Sumir hafa notað eitt horn-
ið í heyhlöðu með því að hafa
járnplötur á tvo vegu, en vegg
Þessi snilldarorð skáldsins
verða nánustu vandamönnum
huggun í miklum harmi og ó-
blíðum örlögum. Því um Karl
mátti með sanni segja, sem áður
var sagt um efnilegan íslend-
ing, er lézt fyrir aldur fram:
„Vonarstjarna
vandamanna
hvarf í dauðadjúp,
en drottinn ræður.“
Blessuð sé minning þessa góða
drengs. D. Á.
og gafl hlöðunnar á hina tvo,
og gefist jafnvel sæmilega vel.
Margur hliðrar sér hjá vot-
heyinu af því að það er þyngra
í vöfum, en í það þarf ekki að
horfa.
Óhætt mun að gefa kúm einn
þriðjung gjafar af votheyi og
sumir segja allt að helmingi, en
um það skal ekkert fullyrt.
í þriðja lagi: Ef þess er gætt
og í tíma að breiða yfir galta og
sæti á túni og engjum, þá skaða
ekki skúrir né stórrigning að
neinu ráði. í stuttum þurrkum
eða flæsum er tími til að full-
þurrka heyið, en þó það sé ekki
neitt líkt því fullþurrt, jafnar
bað sig og þornar, er það stend-
ur þannig nokkuð lengi undir
dúkum (yfirbreiðslum). Stór-
gert hey, t. d. starungshey eða
þar sem mikill puntur er í, þorn-
ar auðvitað fljótar þó það sé
sett upp illa þurrt.
En það verður að búa sig út
með yfirbreiðslur fyrir sláttinn,
en ekki í slættinum sjálfum.
Strigapokar alls konar eru
ágætir til þeirra hluta og má
sauma þá saman og hafa stærð-
ina eftir vild. Ella verður að
kaupa striga úr kaupstað, en
það margborgar sig.
Þó sætið sé aðeins hálfsæti,
þarf yfir það dúka og kemur sér
vel, ef breiða þarf aftur.
Þessi þrjú úrræði sem nefnd
hafa verið eru ýmist ódýr eða
(Framhald á 4. siðu)
\
Erich Kástner:
Gestir í Miklagarhi
Gesturinn var sonur Kuchenbuchs slátrara. Hann
var hér um bil tveir metrar á hæð og kallaður Lilli.
— Gamli bað að heilsa, sagði Lilli. Doktor Hagedorn
símar í dag, en þú þarft ekki að vera hrædd.
— Er það áreiðanlegt, að ég þurfi ekki að vera
hrædd? spurði gamla konan.
— Hann sendi okkur símskeyti í gærkvöldi, og hann
sagðist hafa gleðitíðindi að segja þér.
— Það var honum líkt, sagði frú Hagedorn.
Stundu síðar var frú Hagedorn komin niður í búð
slátrarans til þess að bíða eftir símtalinu. Klukkan
var þó orðin meira en tíu, er síminn hring'di. Hún
smeygði sér fram hjá viðhögginu og þreif heyrnar-
tólið skjáifandi mundum og sagði við frú Kuchen-
buch:
— Bara ég heyri nú, hvað blessaður drengurinn
segir. Hann er svo langt í burtu.
Svo beit hún á vörina og hlustaði. Allt í einu birti
yfir andliti hennar.
— Já, hrópaði hún svo hátt, að heyrðist langt út á
götu — ég er hér. Er þetta þú, Fritz? Ertu fótbrotinn?
Eða handleggsbrotinn? Ertu áreiðanlega heill og óbrot-
inn? — Ég verð þá að trúa þvi. Gættu nú að þér að
segja ekki neina vitleysu í símann. — Hvað segirðu?
Hún þagði nú lengi. En allt í einu tókst hún á loft.
—■ Geiur þetta ver'ð satt? hrópaði hún.
— Viijiö þér ekki segja konunni að nota símann,
sagði einn viðskiptavinanna í búðinni við slátrarann.
— Búinn að fá stöðu? hrópaði frú Hagedorn. Og
sondu þér fimm hundruð mörk? Og þú verður hér í
Beilín?
Kú s'.ó aftur þögn á hana.
— Ja, hvað heyri ég, tók hún aftur 11 máls. Trú-
lofaður — á örfáum dögum? — Og heitir Hildur
Sehulze? Ekki þekki ég hana — hún getur svo sem
verið væn stúika samt. — í mínu ungdæmi þótti þó
varhugavert, þegar bráðókunnugar manneskjur tóku
sarnan. Þú hefðir átt að bíða svo sem hálft ár, meðan
þú varst að kynnast henn'. Ég samþykki þetta ekki,
ef mér lízt ekki vel á stúlkuna.
Enn þagnaði gamla konan.
— Jæja, hélt hún svo áfram, við sjáum, hvað setur.
Eigum við að tala lengur — þetta mun vera orðið svo
dýrt. — Ég hlakka til að sjá þig aftur. — Gættu þess
að verða ekki undir sporvagni þarna suður frá.
— Ég ætla aö kaupa gott kjöt í súpu, sagði hún
svo við slátrarann, þegar hún var skiiin að skiptum
við símann. Og dálítið af beinum að auki.
Fritz Hagedorn hafði farið snemma á fætur um
morguninn og skipti ávísuninni íyrir peninga. Síðan
fór hann í símstöðina og talaði við móður sína.
Þegar samtalinu var lokið, rjátlaði hann út í þorp-
ið og keypti ýmislegt, sem hann langaði til að fá. Það
var dásamlegt að hafa peninga á milli handanna,
eftir að hafa orðið að horfa í hvern skilding árum
saman — þegar hann hafði þá eitthvað handa á milli.
Hann keypti vindlakassa handa hjálparhellu sinni,
Jóhanni Kesselhuth frá Berlín og handa Eðvarði
keypti hann gamlan, skrítinn tinbikar. Handa Hildi
keypti hann eyrnahringi úr jaði, smeitta gulli. Loks
keypti hann blómvönd handa frú Kunkel.
En handa sjálfum sér keypti hann ekki neitt.
Þegar hann kom heim úr þessari ferð, var Brúsas
skeggur í andarslitrunum. Höfuðið var orðið að engu,
og hjálmurinn sat á öxlunum. Skeggið var sígið langt
niður á bringunni garpsins. En hann dó eins og hetju
sæmdi.
Hagedorn hirti þó ekki um að veita karli nábjarg-
irnar. Hann arkaði beina leið inn í gistihúsið, grun-
laus um það, sem þar hafði gerzt í fjarveru hans.
Skruggan hafði riðið yfir, þegar þau Tobler, Hildur,
frú Kunkel og Jóhann sátu að morgunverði úti á
svölunum. Það var hlýtt í veðri. sólskin og áköf sólbráð.
— Nú heíðum við getað brugðið okkur til Múnchen,
ef við hefðum komið með bílinn, sagði Hildur.
Faðir hennar hristi höfuðið.
— Mundu það. dóttir min, sagði hann, að ég er fá-
tækur maður, og fátækur maöur getur ekki borizt svo
mikið á. Við skulum koma í bobb — það er alveg eins
gott. — Hvar er annars tengdasonur minn?
— Hann skrapp niður í þorpið, svaraði Hildur. —
Hvernig sváfuð þér í nótt, frú Kunkel?
— Hræðilega illa, og mig dreymdi óttalega drauma.
Og ég er helaum í hálsinum eftir beinið, sem festist
þar í gær.
— Þér ættuð ekki að fá annan mat en hafragraut,
sagði Jóhann.
— Það kæmi ekki að neinu haldi, sagði Tobler. Þá
gleypti hún bara skeiðina.
— Við gætum fest á hana keðju, svo að hægt væri
að draga hana upp aftur, sagði Hildur.
Það kom þykkjusvipur á frú Kunkel. En hinum
vannst ekki ráörúm til þess að milda skap hennar,
því að í þessum svifum komu Polter og Kúhne gisti-
hússtjóri út á svalirnar. Karl hinn hugumstóri hneigði
sig og mælti:
LUflA
RAFMAGNSPERUR
@ru beztar
Seldar í öllum
kaupfélögnm landsius.
Samband ísl. samvinnuf slaga
FBöskur á 50 aura
Kaupum venjulegar 3ja pela flöskur, öl- og sítrón-
flöskur á 50 aura stykkið, ef komið er með þær. Mót-
taka Grettisgötu 30, kl. 1—5 alla daga nema laugar-
daga. Ennfremur sækjum við heim til fólks og borgum
þá 40 aura fyrir stykkið.
Kaupum ennfremur ýmsar aðrar flöskur og glös.
Sími 5395.
Flðskubúðin
l
URVINNA
Múrarar óskast til að taka að sér múr-
húðun í íbúðarhúsum Reykjavíkur-
bæjar við Miklubraut.
Upplýsingar á byggingarstaðnum kl. 1,30—2,30.
HLLsameistari Reykjavíkurbæjar
Fjjáeskiptamáli'ð
(Framhald. af 2. síðu)
al við Sauðf-jársjúkdómanefnd.
Tvað þar fór fram er ekki vit-
rð, en eftir það samtal, óskaði
Sauðfjársjúkdómanefnd sam-
L.als við oss og urðu síðan við-
ræður um lausn þessa máls.
Viðurkenndum vér nauðsyn
bess að hreinsa Vestfjarða-
kjálkann og töldum það vel
samrýmanlegt við lausn vors
máls, þar sem varlegast væri
að hafa vort svæði sauðlaust
eitt ár. Árangur þessara við-
ræðna var sá, að við urðum
sammála við Sauðfjársjúk-
dómanefnd um lausn málsins,
°r vér töldum viðunandi eftir á-
stæðum. Samkvæmt bókun
Sauðfjársjúkdómanefndar var
hún þessi:
„Skorið verði milli Héraðs-
vatna og Blöndu haustið 1947
og haft sauðlaust eitt ár. Skor-
ið vestan Blöndu 1948. Það
haust tekin lömb á allt svæðið
og mundi verða hægt að út-
vega lömb á móti allt að 30%
af skornu fé, og viðbót haustið
1949“.
Töldum vér því mál þetta
leyst á nefndum grundvelli.
Af þessu sést að Sauðfjársjúk-
dómanefnd hefir einnig án
nokkurra milliliða gefið oss
fyllsta ádrátt í málinu.
3. Framskvæmdastjórinn get-
ur þess að engu, að þegar er
hafinn niðurskurður fjár á
þessu svæði fyrir ári síðan, þar
sem Rípurhreppsmenn skáru
niður að eigin frumkvæði, á-
eggjan vorri og með stuðningi
Sauðfjársjúkdómanefndar. —
Gengust Rípurhreppsmenn und-
ir þetta, þegar búið var að sam-
þykkja niðurskurð á öllu svæð-
inu heima fyrir, þar sem þeir
bjuggust ekki við neinni mót-
^ spyrnu hjá stjórnarvöldunum.
Má benda á að ef ekki hefði
notið framtaks heiman að, þá
hefði hið sýkta fé Rípurhrepps-
manna gengið í sumar á sam-
eiginlegum afrétt vorum (Stað-
arfjöllum) og komið í réttir
eins og við hefir gengist und-
anfarin ár, án þess að .Sauð-
fjársjúkdómanefnd hefði af-
skipti af því. Er slíkt í sam-
ræmi við rök hennar i þessu
máli, þar sem hún telur ekki
máli skipta hvert ár niður-
skurður fer fram. Sagan mun
dæma þessa stefnu nefndarinn-
ar. En frá sjónarmiði almenn-
ings má benda á, að hvað snert-
ir garnaveikina vitum við um
annan smitbera en sauðkind-
ina, sem sé nautgripina. Það er
því vitað mál, að ef garnaveik-
in er komin í nautgripina á
svæðinu, þá er ekki hægt að
búast við útrýmingu þeirrar
veiki með niðurskurði sauðfjár
eingöngu. Vér teljum því von-
lítið um útrýmingu þessarar
pestar, nema tilraunin sé gerð
áður en vitað er að veikin hafi
verið mörg ár á svæðinu. Drátt-
ur á niðurskurði fjár, sem í
raun og veru er ákveðið að
farga, er því alveg óverjandi þó
kosti nokkur aukaútgjöld fyrir
einstaklinga og ríki.
4. Óbein afleiðing nefndra að-
gerða Sauðfjársjúkd.n. er að á
haustinu 1946 stórfækkuðu
menn yfirleitt fé sínu og sumir
skáru niður allt sitt fé, þannig
að segja má að niðurskurður á
svæðinu hafi átt sér stað 1946
um allt að þriðjung.
5. Aukinn kostnaður ríkis-
sjóðs kemur aðeins til greina ef
ekki er hægt að útvega nægileg
líflömb. Sauðfjársjúkdóma-
nefnd gerir of mikið úr þeim
vandkvæðum, þó þar sé við erf-
iðleika að stríða, en-við laga-
setninguna hefir Alþingi gert
(Framhald á 4. síðu)