Tíminn - 18.08.1949, Síða 6

6
TÍMINN, fimmtudaginn 18. ágúst 1949
173. blað.
JJARNARBÍD
f Að settu marki |
|. (I know where I am going) =
3 =
1- Viöburðarík og spennandi 1
|-ensk mynd. I
|' Aðalhlutverk: §
GEORGE CARNEV, |
|' WENDY HILLER,
l'WALTER HUDD.
!’ Sýnd kl. 5, 7 og 9.
3 i*
inuiiiiiiiiiiuiHimuHiiiiiiiiiiiimiitiiiiilimimiuiiiiiitt
N Ý J A B í □
! í leit að lífsliam- \
| iugju |
. (Tlie Razor’s Edge) \
? §
| Ameríska stórmyndin fræga f
|»eftir samnefndri sögu: I
3» 3
!w. SOMMERSET MOUGHAM !
K I
■rer komið hefir út í ísl. þyðingu. =
5. 3
f. Aðalhlutverkin leika:
|* TYRONE POWER
?, 0g
GENE TIERNEY.
3 * Z
3» 3
§■* Sýnd kl. 5 og 9.
fc—
I Slóðin til Santa Fe f
(Santa Fe Trail)
Sýnd kl. 5 og 9.
= Síðasta sinn.
| i ’ |
| Miimisst æðustu f
| atburðir ársins.
|- Sýnd kl. 7 vegna f jölda á- i
! skorana. =
Ulllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliliiiliiiiiuii
BÆJARB í □
I HAFNARFIRÐI f
f Á nímstokknum f
1 Skemmtileg amerísk gaman- i
1 mynd. =
| Aðalhlutverk:
JOHN CAROLL :
RUT HUSSEY 1
ANN RUTHERFORD. 1
| Sýnd kl. 7 og 9.
| Sími 9184.
GAMLA B í □
fÞar sem engin lögi
ríkja.
(Trail Street).
| Spennandi og mikilfeng- |
= leg amerísk kvikmynd frá I
| RKO Radio Pictures.
í Aðalhlutverkin leika:
Randolpli Scott,
Anne Jeffreys,
George „Gabby“ Hayes 1
! Sýnd kl. 5, 7 og 9.
i Bönnuð yngri en 12 ára. I
iiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii
anna
(La Femme Perdue) |
: Hrífandi frönsk kvikmynd, |
i sem verður ógleymanleg þeim =
I er sjá hana.
Í Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Illlllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllll
að láta illt koma á móti illu — svo varð reynslan að sýna,
hvor harðfengar reyndist og kænni í viðureigninni. Þótt
Lars vissi það ekki sjálfur, var hann enn á valdi hungursins
veturinn áður. Líkaminn var búinn að ná sér, en sálin var
ekki gróin sára sinna. Það kom stundum fyrir, að hanh
sá sýnir — börnin hálfdauð úr hungri og Birgittu því nær
horfallna — kýrnar — læmingjakjötið . . . Hann vissi, að
hann myndi ekki afbera annan vetur slíkan.
Einn morguninn lagði Lars leið sína út í birkiskóginn.
Enn var aðeins föl á jörðu og færi ágætt. Hann sá víða slóð-
ir eftir tófur og jarfa. En það kom honum að litlu haldi.
Hann gat ekkert kvikindi skotið, þótt hann kæmist í færi.
Hann hafði að vísu fengið ögn af púðri að láni hjá Ólafi
í Grjótsæ, en hann hafði notað það til þess að hlaða báð-
ar byssurnar, svo að þær væru til reiðu, ef björninn leit-
aði aftur heim á hlað. En vopnlaus var Lars samt ekki.
Hann var með stöngina, sem hann var nú búinn að hvessa
og fægja betur, svo að þetta var líkast löngu spjóti. Hann
skildi hana aldrei við sig.
Lars var kominn alllangt upp í skóginn, er hann heyröi
skyndilega snörl. Hann leit upp. Svo sem fimmtjin skref
frá honum stóð fnæsandi hreintarfur. Lars fann, að blóð-
ið streymdi fram í kinnarnar, og hann tók fastar um stöng-
ina. Hann steig tvö eða þrjú skref. Hreintarfurinn stóð
kyrr.
Lars stóð grafkyrr fáein andartök, og minningarnar um
hungrið veturinn áður þustu að honum. Hann gerði ekki
iim 11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
■
Fögur skal borgin
Fera
‘JFramhald af 4. síðu).
hefjast mætti handa víðar en
æeinum stað i bænum. Menn
^ru sólgnir í ýmiskonar
IJeppni og met og leita slíks
á« margan veg heima og er-
léndis. Væri t. d. hugsanlegt
áð stofna til keppni í þegn-
skaparvinnu milli austur- og
vésturbæjar. Mætti og skipa
„Fegrunarfélaginu" í deildir,
sem hefðu forgöngu viðfangs
efna á ákveðnum svæðum —
-r- En megináherzlu ber á það
áð leggja, frá mínu sjónar-
miði, að verk af þessu tagi
séu unnin af fólkinu sjálfu,
sem þegnskaparstarf til
heilsu- og sálubóta, öldnum
ög óbornum til gagns og gleði.
-f- Hér heyrist oft talað um
að fólkið, einkum unga fólk-
ið, skorti verkefni og sé í
mikilli hættu þess vegna, og
til að bjarga verði að reisa
háar milljóna hallir. Slíkt er
ömurlegt á að hlíða á landi,
sem er enn lítt numið, og á
útnesi þessu, sem langt er frá
að fullnumið sé eða grætt
svo sem verða mætti- Fólk-
inu, sem mest kvartar um
vöntun frístundaverkefna
ætti að vera boðlegt að inna
þau af hendi í þeirri höll, sem
hefir himininn sjálfan að
þaki. — Menn kunna að
spyrja hverjir eigi nú helzt
að taka þannig höndum til.
Því vildi ég svara á þann veg,
að fyrstir eigi þeir til verks
að ganga, sem falin hefir
verið ýmiskonar forusta í
bæjar- og þjóðfélagi og hafa
t£kið að sér, eða veriö valdir
til, að vera leiðandi menn, —
embættismenn og allskonar
innisetu menn. Þeir skulu
klæðast vinnufötum, taka sér
reku og pál í hönd og sýna
þegnúð sína og þá munum
við hin koma á eftir. Þeim,
sem hafa erfiðsvinnu að að-
alstarfi (verkamenn) mundi
iniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiummii,*
ég sízt krefja um starf af því
tagi, sem hér ræðir um.
í dag er afmæli höfuðborg
arinnar. Ýmsir vildu kenna
„Fegrunarfélagið" við afmæl
isdag þjóöhetju, aðrir við af-
mæiisdag höfuðborgarinnar.
í dag er tilvalið tækifæri til
að taka ákveðna afstöðu til
fegrunarmálanna, sem óneit
anlega snerta mjög heill og
heiður höfuðstaðarins. Stígi
menn nú á stokk og strengi
heit, svo mælandi: Fögur
skal borgin vera!
„Útnes þetta“ kallar enn,
eftir meira en þúsund ár, á
ræktarhug þeirra, sem þeg-
ar hafa fundið, og eiga eftir
að finna (í ýmsum skilningi)
„öndvegissúlur" sínar reknar
við Arnarhvál.
Ritaö undir berum himni.
.. Sigurður Baldvinsson...
TRIPDLI-BID
Ást og afbrot.
(Whistle Stop).
1 Afar spennandi amerísk!
I sakamálamynd.
| Aðalhlutverk:
= George Raft,
Ava Gardner,
Tom Conway.
| Sýnd kl. 5, 7 og 9.
| Bönnuð yngri en 16 ára.
i Sími 1182.
1IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Á víðavangi
i
(Framhald af 5. siðu).
tryggt öryggi sitt og sinna
betur í fjölmenni en fá-
sinni. Mesta heimska, sem
stjórnmálaflokkarnir geta
gerzt sekir um, er að sóa
fé í uppbyggingu afskekkt
ustu byggðarlaga, senú
fyrirfram er vitað, að
hljóta að Ieggjast í auðn. j
Sómasamlegar byggingar
eru á ýmsum eyöibýlun-
um, sem byggðar hafa ver
ið með opinberum styrkj-
um eða öðrum fyrirgreiðsl
um, en góðar byggingar
halda fólkinu ekki kyrru
í algjörri einangran."
Þessi ummæli Vísi þarfn-
l ast ekki skýringar- Þau eru
^ heiðarleg og hiklaus túlkun
( á hinu raunvcrulega við-
t horfi forvígismanna Sjálf-
■ stæðisflokksins til landbún-
j aðarmálanna, eins og þau
I hafa líka birzt í verki á síð-
j ari árum. Þau stinga hins
| vegar æði mikið í stúf við
I það, sem vikapiltar íhalds-
SEiPAUTGeKÐ
RIKISINS

HEKLA”
Farseðlar í næstu Glasgow
ferðir skipsins 29. ágúst frá
Reykjavík verða seldir í skrif
stofu vorri n. k. mánudag kl.
1—4 eftir hádegi. Sama dag
verða seldir hjá Ferðaskrif-
stofu ríkisins farmiðar í
skemmtiferöir í Skotlandi.
Nauðsynlegt er, að farþegar
leggi fram vegabréf sín.
HúhtiÍiÍ Tíftutnn
ins, eins og Gunnar Bjarna-
son og Pétur Gunnarsson,
eru látnir segja í sveitunum.
Þau eru líka sögð af mönn-
um, sem ráða i Sjálfstæðis-
flokknum Stefnu þeirra í
þessum málum verður ekki
öllu betur lýst.
annað en leita réttar síns, þótt hann tæki þennan tarf.
Einhverjar skaðabætur varð hann að fá fyrir heyið. Hann
minntist alls þess ranglætis, sem hann hafði þolaö. Svelta
aftur í vetur — nei, það skyldi aldrei verða.
Lars lyfti hendinni — hann treysti sér til þess að leggja
hreindýrið að velli með spjóti sínu.
En svo fór titringur um hinn stóra líkama frumbýlings-
ins. Höndin seig, og hann stappaði niður fótunum til þess
að reyna að styggja hreintarfinn brott. Hann kófsvitnaöi.
Þetta var ekki vegurinn, sem hann átti að ganga. Mis-
gerðir leiddu alltaf af sér ný illvirki.
Lars hélt áfram. Hann var bæði glaður og leiður yfir
því, að hann skyldi láta hreintarfinn bera undan. Tvö
ólík lífsviðhorf börðust um yfirráðin í huga hans.
Hann átti ekki nema svo sem hundrað faðma ófarna
að Miklafossinum í Hljóðaklettslæknum, er hann sá tveim-
ur Löppum bregða fyrir í lautardragi. Hann sveigði af leiö og
stefndi á móti þeim. Einhver kom brunandi á skíðum nið-
ur lautina, beint í flasið á honum. Honum varð hverft við,
þegar hann sá hver þetta var.
Þetta var sem sagt Vanna. Hún staðnæmdist undir eins,
móð og másandi, og það var auðséð, að hún var í senn
glöð og skelkuð.
— Lars — þú hér? stundi hún.
— Já — þetta er ég.
Rödd Lars var köld og hörð, og honum varð ósjálfrátt
litið til pilsvasa stúlkunnar. Sara fullyrti, að Vanna hefði
ekkert illt í hyggju. En hver gat treyst því?
— Eg — ég var einmitt á leið niður eftir til þin, sagði
Vanna og leit vandræðalega á frumbýlinginn.
— Jæja — einmitt. Hver er með þér?
Vanna roönaði og leit undan. — Það er — það er bara
Turri, hvíslaði hún lágt. Hann fylgdi mér, af því aö þeir
þorðu ekki að láta mig fara eina.
— Nú-ú. Áttu erindi við mig?
— Eg ætlaði bara að spyrja, hvort þú vildir ekki þiggja
fáein hreindýr, af því — af því . . .
— Hreindýr? rumdi Lars. Hann minntist þess, hve litlu
hafði munað, að hann rændi sér hreindýri.
Vanna fór að kjökra. Innibyrgður ótti brauzt nú fram.
— Fimm hreindýr, hrópaði hún í örvæntingu. Því að —
því að þau eyðilögðu fyrir þér hey í fyrra.
Lars ræksti sig. Fimm hreindýr? Það var gott búsilag,
og ekki veitti af því að drýgja yetrarforöann. En nú datt
honum annað í hug.
— Turri — er það sá, sem var með þér um nóttina, þegar
átti áð brenna ofan af mér bæinn?
— Nei, hvíslaði Vanna. Turri — hann .... hann gerir
engum illt.
Svipurinn á Lárs miláaðist lítið eitt. •