Tíminn - 18.02.1951, Blaðsíða 4

TÍMINN, sunnudag-nn 18. febrúar 1951.
41. blað,
Á ferð með fiórum konum
£ morgunljómann er
agt af stað.“
Kunningi minn sagði við
nig: „Nú eru fjórar konur
:omnar af stað út af grein-
nni: „Alltaf getur yfirsézt
úskulegum konum,“ sem þú
.krifaðir í Tímann um dag-
nn, og ein þeirra segist sitja
i knjám þér. Hvað viltu hafa
>að betra?“
Ég sagðist sannarlega ekki
varta.
Það er ekki amalegt, að
ferðast ofurlítið með þessum
læsilegu áhugakonum, skraf
íreyfum og gamansömum, en
>ó kurteisum og virðulegum.
Aðalumræðuefnið gæti að
vísu verið skemmtilegra. Það
r — því miður — skattamál.
in konurnar bera ábyrgð á
því, að það er til umræðu —
ng mega þar af leiðandi ekki
ata sér leiðast það. Annars
é ég eftir sál þeirra í þá
andlegu grjótvinnu“, sem
>að er að brjóta skattamál-
efni til mergjar. Mér finnst
kaparinn hafi ætlað þeim
fremur önnur verkefni og veg
1 ‘gn.
Veðurspáin er góð. — Þok-
n á hröðum flótta til hafs.
■— Sólskinsbros á vegum. —
Tilefni fararinnar.
Frumvörp tvö um skatta-
rnál hjóna komu fram á Al-
þingi í vetur. Ég sagði frá
>essum frumvörpum í blaða-
íTein þeirri, sem kunningi
ainn, er að framan getur,
ininntist á.
Eg sýndi fram á, að ann-
ö frumvarpið væri efnis-
iga þannig, að ef
pað hefði orðið að lögum,
undi það hafa leitt til rang-
íátrar missköttunar heimila.
þ-umvarp þetta hafði frú
Soffía Ingvarsdóttir flutt.
Ég sannaði jafnframt að
hitt frumvarpið hefði, ef það
efði öðlazt lagagildi, orðið
>1 þess að leiðrétta það rang-
íæti, sem núgildandi skatta-
: íg bera í sér, að kona, sem
nnur fyrir launum, fær ekki
ð draga frá tekjum heimilis
: íns húshjálparkostnað, sem
! ?itt hefir af launaöfluninni.
Rannveig ÞorsteinsdóttSr 8.
úngmaður Reykvíkinga,
lutti það frumvarp.
Ég skrifaði greinina vegna
jess að fyrra frumvarpið
.aföi í útvarpi ög af kvenna-
amtókum verið talið mikils-
ert og gott og skorað á Al-
. >ingi að gera það að lögum,
jn hitt frumvarpið aftur á
. Aóti virzt vanmetið af sömu
aoii m.
Ennfremur hafði í bloðum,
• — einu blaði þó sérstaklega
— villandi áróður verið hafð-
r í frammi um frumvörp
• >essi.
Grein mína birti ég í Tím-
cnum 1. þ. m.
Sréflnu í barminn stakk
íjössi gleðirjóður."
Ég hafði í grein minnl get-
:ð þess, að frú Bjarnveig
iljarnadóttir hefði í útvarps-
rindi mælt með samþykkt
rumvarps Soffíu Ingvars-
• (óttur.
í Morgunblaðinu 3. þ. m.
.:om svo „Bréf“ til mín frá
rú Bjarnveigu. — Það var
: yrsta þátttakan í ferðalag-
nu.
Þetta var ágætt bréf, mjög
greindarlegt, smekklega gam
ansamt og heiðarlegt í máls-
: 'ærslu.
Tm Ieið og frúin Iætur í
Eftir Karl Krist jáiisson. alþingismann
það skína. að fleiri kunni að
geta talað undir rós en ég, ef
þeir kæri sig um, þá viður-
kennir hún hreinskilnislega
— eins og góðri konu sæmir,
— að „það geti verið margt
rétt í því,“ sem ég haldi fram,
að frumvarp S. I. hafi verið
tillaga um „missköttun heim-
ila“. Markmiðið sé: „afnám
samsköttunar allra hjóna í
landinu.“
Ég tel stórlega virðingar-
vert, hve frúin er laus við hé-
gómlegt málþóf og þrákelkni.
Hver myndi ekki vilja verða
slíkri konu samferða?
Ég stakk auðvitað bréfinu
í barminn, eins og Bjössi.
„Hvað er stórt? Hvað er
smátt? — Eins og hjarta
mitt slær.“
Næst kom grein í Þjóðvilj-
anum 6. þ.m. Hana ritaði frú
Ragnheiður Möller.
Þetta er sköruleg grein orð-
færrar konu, sem að þessu
: sinni virðist þó stundum ekki
| heyra hvað aðrir segja fyrir
hjartslættinum i sjálfri sér.
Hjartað vill verja frumvarp
, S. I. og slær fyrir það, en
skynsemin talar lítið um frv.,
heldur um sérsköttun allra
hjóna, — svo góð er sltynsemi
hennar. —
Frúin lætur 8. þingmann
Reykvikinga, Rannveigu Þor
steinsdóttur hafa lengi og
endurtekið orðið í grein þess-
ari með því að birta þætti úr
grein eftir hana frá 1949 um
skattamál hjóna. Þetta gerir
ekkert til ,af því R. Þ. er líka
ritfær vel og henni hættir
ekki við að tala af sér. Hitt
finnst mér aftur á móti dá-
lítið til lýta, að frú R. M.
virðist varla geta unnað R. Þ.
sjálfri — og alls ekki frv.
hennar — fyllsta sannmælis,
af einhverjum annarlegum á-
stæðum. Hún hælir að vísu
R. Þ„ en á þann hátt, að mér
komu ósjálfrátt í hug, þegar
ég las þau atriði, hendingarn
ar hjá Stephani G. Steph.:
„í dómnum hans milda um
eðli mitt allt
var óknytta getsökum lætt.
í sérhverri afsökun ásökun
var
sem eitri í kaleikinn bætt.“
En þær um sín skattyrða-
mál konurnar.
„Nú er bágt til bjarga,
blessuð rjúpan hvíta.“
Hinn 7. þ. m. birtist grein
í Alþýðublaðinu: „Tvö frum-
vörp um skattamál hjóna“
eftir frú Soffíu Ingvarsdótt-
ur, — sjálfan flutningsmann
frumvarpsins, er hávaðanum
veldur.
Mér finnst liggja heldur
illa á frúnni.
Það skyldi þó aldrei vera,
að hún sé orðin óánægð með
aumingja litla frumvarpið
sitt. Ég skal ekki lá herini það.
Hún grípur til þess að fara
mjög rangt með, augsýnilega
í þeim tilgangi að koma öðr-
um konum í illt skap með sér
og gera þær reiðar mér. Á ég
þar t.d. við kaflann í grein
hennar: „Einkennandi sam-
anburður."
Ég hefi alls ekki gert lítið
úr — og dettur aldrei í hug
að gera lítið úr — þótt S. I.
vilji gera mig svo ranglátan
— erfiði þeirrar konu, „sem
leggur á;sig að skila tvöföldu
dagsverki“ til þess að afla
heimili sínu tekna með utan-
heimilisvinnu.
En ég held því hiklaust
fram, að sú kona eigi ekki
frekar að njóta „sérsköttun-
ar,“ en hin húsfreyjan, sem
leggur á sig jafnmikið erfiði,
þó „innan heimilis" sé.
Ég segi, að annaðhvort eigi
hvorug konan að hafa sér-
framtal til skatts eða báðar.
Hvað þá að konurnar, sem
minna leggja á sig með ut-
anheimilisvinnu, eigi að njóta
sérréttinda í skattgreiðslu
fyrir það eitt að vinna að
heiman og ekki við fyrirtækí
manns síns, En um það er
frumvarp S. I.
„Gjafir eru yður gefnar. al-
þýðukonur,“ segir frú Soffía
og bendir á mig sem þrjót-
inn.
Hverjar eru „alþýðukon-
urnar,“ frú Soffía Ingvars-
dóttir?
Eru þær einar „alþýðukon-
ur,“ sem „stunda atvinnu
utan heimilis og hjá öðrum
en manni sínum eða fyrir-
tæki, sem hann er meðeig-
andi að“?
Þér voruð eingöngu að hlúa
að hag þeirra kvenna með
frumvarpi yðar.
Eftir frumvarpinu að dæma
á ekki konan, sem vinnur
baki brotnu innan heimilis,
eða við fyrirtæki manns síns,
rúm í yðar umhyggjusama
hjarta. Gera má ráð fyrir að
skattur og útsvar mundi
þvert á móti eftir eðli máls-
ins hækka á heimili þeirrar
konu, ef lækkað væri á heim
ilum kvennanna, sem frum-
varp yðar vildi létta á, því
sömu heildarupphæð myndu
sveitarsjóðir og rikið eftir
sem áður þurfa að fá í út-
svörum og tekjusköttum.
HafiÖ þér líka aðgætt það,
að fátækustu konurnar, sem
vinna utan heimilis, myndu
lítils hafa notið, þótt frv. yð-
ar hefði náð fram að ganga?
Heimili þeirra greiða hvort
sem er ekki skatt, svo teljandi
sé.
Heimili tekjuhæstu launa-
kvennanna, svo sem embætt-
iskvennaheimilin, og einnig
heimili þau, sem hafa að öðru
leyti háar samanlagðar hjóna
tekjur, þar sem konan vinnur
úti, myndu hafa notið í rík-
ustum mæli lagasetningar-
innar.
Er þetta það, sem þér vild-'
uð vera láta?
Það getur verið stórkonu-
legt að taka sér orð Berg-
þóru á Bergþórshvoli í munn
um gjafirnar. En það er ekki
gerandi, nema satt sé sagt
frá um þær. Verkar annars
þveröfugt.
Minnist þér þess, frú, að
Njála segi frá því, að Berg-'
þóra hafi gripið til þess að
skýra rangt frá? Nei, það
gerði hún aldrei, þótt stór-
iynd væri.
En þetta er auðvitað hægt
að fyrirgefa „elskulegri konu',
sem illa liggur á, — og sjálf-
sagt að gera það.
Saklaus fugl, eins og rjúp-
an er, reynir að leiða vegfar-
endur afvega, ef hún á ó-
fleygan unga á veginum.
„Þarna þekkti ég Napoleon/*
sagði maðurinn.
Loks kom svo fjórða grein-
(Framhald á 7. síðu.)
Bæjarpósturinn birti í Þjóð-
viljanum í gær klausu um frétt
úr Tímanum. Tíminn gat um
það, að svertingi einn í Banda-
rikjunum hefði verið sýknaður
í máli einu, og var það raunar
lítil frétt, en hann var kærður
fyrir að hafa lesið í kommúnista
blaði, og átti það að benda til
þess, að hann væri kommúnisti.
Þjóðviljinn hyggur, að sýknun
mannsins hafi verið byggð á
því, að hann hafi sannað sak-
leysi sitt af því að lesa blaðið,
en þetta er rangt, því að frá-
sögnin öll bendir til hins, að
réttvísinni hafi ekki þótt það
nein sök, þó að maðurinn læsi
eitthvað í Þjóðviljanum þeirra
þar. — Það er því nokkuð lang-
sótt, þegar póstur birtir bréf,
þar sem gefið er í skyn, að
Surtur hefði verið ráðinn af dög
um, ef hann hefði litið í kom-
múnistablaðið.
Bréfritarinn ályktar svo sitt
um vestrænt lýðræði út frá
þessu. Jú. Undir vestrænu lýð-
ræði getur hver sem er, kært
svo að segja hvað sem er. Þar
er jafnvel hægt að kæra menn
fyrir að líta í blöð, en menn eru
ekki dæmdir fyrir það. Kær-
andi surts mun hafa ætlað sér
að sanna, að hann væri komm-
únisti, en ekki haft aðrar sann-
anir þegar til kom en þetta, að
maðurinn hefði litið í kommún-
istablað á ferðalagi. Og auðvit-
að varð svo ekki meira úr því
máli en surtur sýknaður.
Tíminn hefir aldrei hrósað
kommúnistalögum Bandaríkj-
anna. En úr því að bæjarpóst-
urinn er nú þessi áhugamaður í
þeim efnum, væri hann ef til
vill tilleiðanlegur að segja okkur
ögn frá blöðum stjórnarand-
stæðinga i Rússlandi? Og ef til
vill kynni hann líka að segja
okkur sögur af því, að hið opin-
bera ákæruvald í Rússlandi tapi
máli gegn mönnum, sem sæta
ákæru af því, að þeir eru grun-
aðir um hollustuleysi við ríkis-
valdið? Slíkar sögur kæmu sér
vel í samanburði á vestrænu og
austrænu lýðræði.
Ætli það megi ekki telja, að
í gær hafi verið sjötti öskudags-
bróðirinn hér í Reykjavík. Það
er allt útlit fyrir, að þeir geti
orðið 18 á föstunni í þetta sinn,
ef framhald verður á slyddu-
veðrum og éljagangi, — og mun
þó fáum vera fagnaðarefni að
eiga að búa við slíkt næstum
því hálfan mánuð samfellt enn
þá eða sem því svarar. En nú
skulum við þara gleðjast yfir
misjöfnu veðri til miðvikudags,
því að það boðar gott, en hins
vegar segir spásögnin:
Þegar hún góa gerir heilsa með
glöðu sinni
það er haft í manna minni
mun hún hrista úr kápu sinni.
Okkur langar ekkert til þess,
að hún hristi úr kápunni sinni
í vetur.
Ég ætla svo, að segja ykkur
hérna litla sænska sögu, því að
ég held að hún geti verið mak-
legt umhugsunarefni um mis-
munandi mat á hlutunum og
gildi þeirra en auðvitað ætla ég
að varast að kveða upp nokkurn
úrskurð í þeim málum. Sagan
er svo:
Veiðimaður gekk fram hjá geð
veikrahæli og einn vistmann-
anna kallaði til hans út á milli
girðingarrimlanna.
— Ertu á leið að skjóta?
— Já. Ég ætla að ná mér í
einn eða tvo fugla.
— Og hvað kostar fuglinn?
— Svona tvær krónur.
— Og byssan?
— Þrjú hundruð krónur.
— Veiðitaskan?
— Tuttugu og fimm krónur.
— En hundurinn þá?
— Fjögur hundruð.
— Þú kostar þá svona 800
krónum til að veiða fyrir fjórar
krónur, sagði vitfirringurinn.
Flýttu þér í burtu áður en yfir-
læknirinn kemur.
Starkaður gamli.
Fegrunarfélag
Reykjavíkur
m
hefir umræðufund í Sjálfstæðishúsinu mánudagskvöld
kl. 8,30 um skipulagsmál bæjarins.
Framsögumenn: arkitektarnir Þór Sandholt og Sig-
urður Guðmundsson.
Félögum Reykvíkingafélagsins boðið á fundinn.
Hangikjöt
j- Þaö bezta fáanlega -
selur
Samband ísl.samvinnufélaga