Tíminn - 31.07.1951, Blaðsíða 6

TÍMINN, þriftjudaginn 31. jálí 1951
170. blað
Lclðin til gálgans
Afburða spennandi ný am-
erísk mynd, sem vakið hefir
fádæma athygli.
Ray Milland,
Florence Marly.
Sýnd kl. 5, 7 og a.
NÝJA BIO
Eyðimorkur-
virkið
(Fyry at Furnace Creek)
Mjög spennandi ný amer-
ísk mynd, er byggist á sögu-
legum staðreyndum.
Aðalhlutverk:
Victor Mature,
Coleen Gray,
r-
Glenn Langan.
Bönnuð börnum. yngri en
12 ára.
Sýnd kl. 5, 7 OK 9.
BÆJARBIO
HAFNARFIRÐI
Hættnlegnr leikur
Ný, amerísk mynd. Aðal-
hlutverk:
Howard Duff,
Shelly Winters,
Dan Duryea.
Sýnd kl. 7 og 9
Bönnuð innan 16 ára
Sími 9184.
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Slml 5833.
Heima: Vitastíg 14.
Amper h.f.
Bafrækjavinnustofa
Þingholtstræti 21,
símj 81556.
JiMíiljUJigJoÉUiOuU. aíu áeJtaV
(/Cíu/eLzujid %

Höfum efnl til raflagna.
Raflagnir 1 minni og
stæri hús.
Gerum við straujárn og
önnur heimilistæki
Raftækjaverzlunin
LJÓS & IIITI H. F.
Laugaveg 79. — Sfmi 5184.
Austurbæjarbíó
1 djúpum dal
(Deep Valley).
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýnd kl. 7 og 9
Lögregluforingiim
Roy Rogers
Sýnd kl. 5.
TJARNARBlÓ
\u gengur það glatt
(Hazard).
Afár spennandi og skemmti
leg ný amerísk mynd.
Aðalhlutverk:
Paulette Goddard,
MacDonald Carey.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 1 e. h.
GAMLA BÍÓ
Handan við miirinn
Framúrskarandi spennandi
amerísk skikmynd.
Robert Taylor,
Audrey Totter,
Herbert Marshall.
Sýnd ki. 5 og 9.
LITKVIKMYND
HAL LINKES
Indó-Kína, ísrael og Bali-
eyjan.
Sýnd kl. 7.
HAFNARBlÓ
Sléttnbúar
(Prairie)
Spennandi ný amerísk mynd
byggð á samnefndri sögu eft-
ir J. F. Cooper, er komið hefir
út i ísl. þýðingu.
Alan Baxter,
Lenor Aubert.
Aukamynd:
„GAMLI NÓI“
Sungið af „Synkopen"-
kvartettinum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Oskadranmar
(Reaching fcr the Moon)
Bráðskemmtileg nýendur-
útgefin amerísk gamanmynd.
Aðalhlutverk:
Douglas Fairbanks, eldri.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Til athugunar
IV^V.VV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.W.VV.V/.V.V.SV
(Framhald af 5. síðu.r
þetta prýðilegasti reitur, vel
hirtur og gróðurmikill, með j
gangstígum, blómabeðum,!
grasflötum, trjágróðri o.s.frv. j £
Borgarnes telur innan v'ð S
þúsund íbúa. Þeir hafa efni! 5»
á að rækta og halda við svona; £
garði. Að því er menningar-
auki.
En hvernig eru skemmti-
garðarnir í höfuðborginni?

Bernhard Nordh:
nona
VEIÐIMANNS
78. DAGUR
.■.V.V.V.V,W.,.V.V, ' ° U™UI' .'.V.V.W.WAW.V.V
Ingibjörg stóð hreyfingarlaus nokkur andartök. Skyndi-
Einkagarðar
mjög fallegir og reglulegt
augnayndi. Er þar margt fall
egt tré og runnar og blóma-
beð og grasbekkir og flatir.
Liggur mikil vinna og alúð í
að gera garðana svo fallega.
En þegar rennt er augum
yfir þessa heimilisreitj á sól-
björtum sumardegi, undrast
menn gjarna, að sjá helzt
engan mann í þeim. Það telst
frekar til undantekninga, að
sjá fólk úti í garðj við hús
sitt.
SELJLM
lega braut heiftin fram.
— Þú vilt urða barnið mitt eins og kvikindi!
Erlendur akaði sér. O-nei — ekki eins og kvikindi. En
Margir garðar umhverfis í- jlvag áttu þau til bragðs að taka? Koma varð líkinu í jörðina.
buðarhúsin í Reykjavík, eru T
Ingibjorg færði sig skreíj nær honum, og Erlendur norf-
aði aftur á bak. Honum gazt ekki að glampanum í augúm
hennar.
— Mitt barn skal hvíla I vígðri moldu!
Erlendur svaraði ekki. Það var brjálæði að burðast með
lík af óskírðu kornbarnj alla leið til Lappakapellunnar. En
hann sagði þetta ekki, því að hann óttaðist það, að Ingi-
björg réðist á hann. Það mátti ekki andmæla geggjuðu fólki.
— Það eru nokkrar vikur þangað til presturinn kemur til
Lappakapellunnar, stundi hann.
— Ég skal vera þar á réttum degi.
Érlendur engdist sundur og saman fyrir augnáráði henn-
Fólkið leitar meira út á ar- Hinn fagri draumur hans um Noregsferðina átti ekki að
landsbyggðina til að lyfta sérjrætast. Nú varð hann að fara til Lappakapellunnar til að
upp eins og sagt er og losna þóknast brjálaðri manneskju. Bera lík af krakka, sem öndin
\ið rykið í borginni. Þetta ei i hiafði varla þökt í vitunum, þegar hann fæddist, alla þessa
að visu allmerkileg staðreynd , .
og verð athugunar, hvers|leið! °g eí geggíunin rjátlaðist ekki af henni? Það gat orð-
vegna fólkið dvelur lítið í sin- ið erfitt að losna við Ingibjörgu, ef hún vitkaðist ekki aftur.
um eigin skemmtilegu görð-'Ekki vildu þeir í Akkafjallj vitlausan kvenmann — honum
um. Okkur, sem ekki eigum var hvergi hægt að koma henni af sér. Hann varð kannske
þá, grfpur oft löngun til að ag sen(ja hana í vitleysingjahæli.
— Hvenær ejgum við að fara? spurðj hann raunamæddur.
Ingibjörg sagði, að það væri kominn tími til þess, að hann
hypjaði sig á brott. Hún þyrft| ekki hans aðstoðar við. Til
Lappakapellunnar kæmist hún ein.
— Ég get fylgt þér í Akkafjall.
— Nei, sagði Ingibjörg kuldalega. Ég verð ekki einni nótt
lengur undir sama þakj og þú.
Erlendur drap tittlinga. Hann sá meira en brjálæði í heift-
úðlegum augum Ingibjargar. Tryllingslegt hatur brann úr
augum hennar, sem eitt sinn höfðu verié svo mild og blið.
Hann langað} til þess að reka krepptan hnefann í borðið og
segja, að hann léti ekki vísa sér út eins og fúlum hundi. En
orð drupu máttvana af vörum hans.
— Já — ég skal fara, sagði hann eftir drykklanga stund.
Þú getur sagt það í Akkafjalli, að ég hafi hlaupizt á brott
hvíla í skugga trjánna eða
baða i sólskini á grasflöt milii
blómabeða. En háar steingirð
ingar og aldagömul ^iefð,
forða manni frá að láta eftir
löngun sinni.
En margir þessir reitir eru
of dýrmætir til að hafa þá
aðeins fyrir augnajmdi. B. G.
íslendingaþæltlr
Alls konar húsgögn og
fleira undir hálívirðl
PAKKHÚSSALAN
^ Ingólfsstræti 11
Slmj 4663
►♦♦♦♦♦♦♦♦*•»♦♦
Nýja sendi-
bílastöðin
heflr afgrelðslu á Bæjar-
bílastöðinnl, AðaLstrætl 16.
Sími 1395.
♦♦••♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ELDURINN
gerir ekki boð á undan sér.
Þeir, sem eru hyggnir,
tryggja strax hjá
Samvinnutryggingu**

(Framhala af 3. síðu.)
eru með afmælisgreinar, en
hins vegar getur hann ekki
meinað lesandanum að dæma
um hvor muni eiga betri ósk-
ir og þakkir skilið, maðurinn,
sem klífur bakkann á Hval- Þer-
nesj og brekkurnar á Fossár-1 Klukkustund síðar hélt Erlendur brott úr Bjarkardal.
dal. en þ^ssir siaðir finnast rngibjörg stóð við gluggann og sá hann hverfa með byrði
viða á okkar landi, eða hinn, { .... „ .... ...... . , ,
* „a* « sína. Hun átti erfitt um andardráttmn, og fætur hennar
sem nytur að „góðra“ manna,
og telst mikill maður. skuifu- Það var §uðs miidi, að Erlendur fór þó. Hún hefði
þe m sem bezt þekkja til gerzt morðingi, ef hann hefði dvalið heima einni nótt lengur.
helztu kosta Vilbergs og konu j Erlendur mæddist undir byrði sinni, og þegar hann var
hans verður samanburðurinn komirm spölkorn upp í hlíðina, tók hann sér hvíld. Hann
í þessu tilfelli e.t v. ennþá t|j gajja og dró ancjann djúpt. Það var gott að geta aft-
auðveldari, þegar haft er i
huga, að þau hafa látið eftir
sig hóp af dugandi sonum og
dætrum, sem hafa feng.'ð í
arf og vöggugjöf ásamt mörg-
um öðrum góðum kostum,
þann eig.'nleikann, sem vin-
irnir muna bezt og eitt sinn
var lýst svo:
Það tekur tryggðinn'. í skóvarp
sem tröllum er ekkj vætt.
Ég vil svo óska Vilbergi og
fj ölskyldu hans hjartanlega
til hamíngju með daginn og
framtíðina og ef ég hefi sagt
eitthvað gott um Vilberg, þá
verð ég að biðja hann afsök-
unar á því, því að það var
ekki min meining að gera
honum gramt í geðj að þessu
sinni.
P. Þ.
Erlent > flrllt
(Framhald af 5 síðu.i
hefði ekki verið fylgt, hefðu
kommúnistar hins vegar fært
sig upp á skaptið. Nægileg ár-
vekni og hæfilegur viðbúnaður
lýðræðisþjóðanna sé hin eina ör-
ugga friðarstefna. Þá lærist
kommúnistum fyrr en síðar að
samningaleiðin sé betri en styrj
aldarleiðin.
ur dregið andann frjáls maður. Nú gat hann snúið áér við,
án þess að eiga það á hættu, að vegið yrði að baki honum
með öxi. Nú þurfti hann ekki framar að hlusta á krakka
grenja eða horfa á þessi trylltu augu. Hann settist og gat
ekki að því gert, að hann stakk hendinni í vasa sinn. Jú —
hér voru peningarnir! Tuttugu ríkisdalir. Meira var það samt
ekki. Hann þuklaði seðlana tvo og brá þeim á móti sólinni,
eíns og hann væri að hyggja að því, hvort þeir væru nú ó-
sviknir. Hann rumdi ánægjulega, er hann tróð þeim aftur í
vasa sinn. Tuttugu ríkisdalir var þó ofurlítill farartyrir. Og
hann hafði ekki sníkt þessa peninga. Ingibjörg hafði hér
um bil veríð manneskju lík, þegar hún sá, að hann var á för-
um. Tuttugu ríkisdalir í lófann — o-jæja, hún hafði svo sem
haft efni á þvi.
Erlendur renndi augunum niður að Bjarkardal. Það rauk
úr strompinum. Hann gat verið áhyggjulaus. Hún var ekki
vitlausarj en svo, að hún gat eldað. Og englnn gat sagt,
að hann hefði svikið hana. Kæmi Árni til Noregs og krefði
hann ságna, gat hann svarið við nafn guðs og allra hans
engla, að Ingibjörg hefðj rekið hann á dyr — hreint og beint
rekið hann. Ekki var heldur hætt við því, að hún yrði kyrr
í Bjarkardal og sylti þar í hel. Til Akkafjalls varð hún að
fara — til Laþpakapellunnar. Líkið af krakkanum neyddi
hana til þess að fara frá Bjarkardal.
Erlendur arlaði byrði sína og hélt áfram göngunni. Hann
vissi, að hann varð að liggja úti á fjöllunum. En hann setti
það ekki fyrir sig. Gjá eða skúti var góður gististaður handa
manni, sem stóð við annan fótinn í svarta helvíti, en var i
þann veginn að slíta sig lausan.