Tíminn - 01.09.1951, Blaðsíða 6

iimlwí-
Á villigötnm
Afburöa spennanðl ný
amerísk sakamálamynd um
hina brennandi spurningu
nútímans kjarnorkunjósnirn
ar.
Louis Hayward,
Dennis O’Keefe,
Louise Allbritton.
Bönnuð fyrir börn.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓ
Scott snðurheim-
skautsfari
(Scott of the Antarctic)
Mikilfengleg ensk stórmynd
í eðlilegum litum, sem fjall-
ar um síðustu ferð Roberts
Palkons Scotts og leiðangur
hans til suðurskautsins árið
1912. Aðalhlutverkíð leikur
enski afburðaleikarinn
John Mills
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Salá hefst kl. 1 e. h.
BÆJARBÍÓ
HAFNARFIRÐI
Á vígaslóð
(Rock Island Trail)
jAlveg sérstaklega spennandi
| og viðburðarík ný amerísk
[kvikmynd tekin í litum.
Forrest Tucker
Adela Mara
Bruce Cabot
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Munið
nð
greiða
hlaðgjaldið

Bergur Jónsson
í Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Síml 5833.
Helma: Vitasfcíg 14.
tfmuAju*gJo0MAjiaJL etu SeJtaJO
0uu/eUi$u/
*.
TÍMINN, laugardaginn JL. september 1951.
196. blað.
Austurbæjarbíó
Ekki er allt með
felldu
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Við höfnina
(Waterfront at midnigth)
Ný amerísk leynilögreglu-
mynd, spennandi og nýstár-
leg.
Aðalhlutverkr
William Gargan
Mary Beth Hughes
Bönnuð börnum
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aukamynd:
Eitt ár í Kóreu
Myndin er tekin á vegum
Sameinuðu þjóðanna og sýn
ir styrjöldina í Kóreu um 12
mánaða skeið.
Myndin er mjög fróðleg og
lærdómsrík.
"---—*-----——
GAIVELA BÍÓ
Milli tveg'gja elda
(State ofg the Union)
Amerisk stórmynd gerð af
Frank Capra eftir Pulitzer-
verðlaunaleikriti Hovvards
Lindsay og Russels Crouse,
höfunda leikritsins „Pabbi'.
Aðalhlutverk:
Spencer Tracy
Katharine Hepburn
Van Johnson
Angela Lansbury
Sýnd kl. 5 og 9.
■<: nii o ema >-»■» .»»««1x1 wn c
HAFNARBÍÓ
LOVISA
Mjög skemmtileg ný amerísk
gamanmynd, sem fjallar um
þegar amma gamla fór að
„slá sér upp“. — Skemmti-
legasta gamanmynd sumars
ins.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Etanríkisfrétta-
ritarinn
(Foreign Correspondent)
Mjög spennandi og fræg am
erísk mynd um fréttaritara,
sem leggur sig í æfintýra-
legar hættur.
Joel McCrea
Laraine Day
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

ELDURINN
gerir ekkl boð á undan sér.
Þeir, sem ern hyggnir,
tryggja strax hjá
Samvinnutrygginguw
skírnina Dcilan um
(Framhald af 4. síðu)
vera orönir trúaðir, verið inn-
siglaðir með Heilögum Anda,
sem yður var fyrirheitin og er
pantur arfleifðar vorrar, pant
ur þess, að þér erum endur-
leystir Guði til eignar, dýrð
hans til vegsemdar."
Mín reynsla í þessum efn-
um er sú, að ég endurfæddist
haustið 1936. Veturinn eft-
ir lét ég skírast niðurdýfing-
arskírn og haustið 1937 skírð-
ist ég í Heilögum Anda. Það
bar til á bænasamkomu. Ég
hafði átt í mikilli innri bar-
áttu undanfarandi tíma. Mig
hungraði og þyrsti eftir þeim
andlega krafti, sem ég hafði
lesið um í biblíunnj og heyrt
aðra vitna um. Svo skeði það
á þessari bænasamkomu, að
ég sjálfur fékk að reyna þetta.
Anda. Það var eins og minni
innri veru væri sökkt niður í
náðarhaf Drottins. Þessu verð
ur ekki með orðuin lýst, |>að
er of dásamlegt til þess. Sam-
hliða þessu braust fram af vör
um mínum kröftugt tungu-
tal og er það í samræmi við
það, sem sagt er frá í Post. 2.
4., 10. 46. og 19. 6. Þessi dá-
samlega reynsla, sem skeði
ári eftir endurfæðingu mína
og mörgum mánuðum eftir að
ég lét skírast í vatni, var jafn
raunveruleg eins og sjálf end-
urfæðingin og vatnsskírnin.
Þetta var ekki aðeins augna-
bliksreynsla, heldur hefir
hún haft áframhaldandi þýð-
ingu í mínu andlega lífi. Það
fyrsta, sem ég tók eftir, var
hve Guðs Heilaga Orð varð
mér meira opið og lifandi, á
sérstakan hátt. — Ég orðlengi
þetta ekki nú. En fyrir mér
er skírn Heilags Anda svo
dýrmæt og mikils virði, að ég
á engin orð, sem geta túlkað
þakklæti mitt til Drottins,
fyrir þessa dásamlegu gjöf.
Milljónir manna í heiminum
geta tekið undir þetta og
hundruð á íslandi!
Þó þess sé þörf og ástæða,
þá f er ég ekki nánar út í þessa
Bjarmagrein. Að síðustu vil
ég bæta þessu við. Mér þykir
vænt um Bjarma og les hann
yfirleitt mér til ánægju. En
það ættu þeir, sem vilja
vinna að einingu og innri
styrk Lúthersku kirkjunnar,
að gera sér ljóst, að ástæðan
fyrir því að meðlimir hennar
yfirgefa hana og mynda svo-
kallaða sértrúarsöfnuði, er oft
sú, að leiðandi menn kirkj-
unnar útiloka eitt og annað
af því, sem Orð Guðs Ijóslega
kennir. Þetta heyrir undir
það, sem Jesús sagði, að þeir
meta meira erfikenningar
manna, heldur en boð Guðs.
Þegar einlægir einstakling-
ar innan kirkjunnar vakna
upp til lifandi athugunar á
Orðinu, leiðir það oft til þess,
að árekstur verður milli þeirra
annars vegar og kirkjunnar
hinsvegar. Andlega Ijósið fær
ekki lífsrúm innan kirkjunn-
ar og svo endar það gjarnan
með því, að þessir einstakling-
ar hverfa frá kirkjunni og
mynda samfélag utan henn-
ar, þar sem þeir fá notið sín.
Ef kirkjan á ekki að klofna
og tvístrast í þeirri vakningu,
sem nú er í undirbúningi að
brjótast út hér á landi, þá verð
ur hún að veita eðlilegt lífs-
rúm fyrir þann sannleika. sem
hún hefir annað hvort barist
í móti eða sniðgengið, t. d.
varðandi biblíulega skírn í
vatni, skírn með Heilögum
Anda og náðargáfurnar, sem
eiga að vera starfandi í hverj
um sannkristnum söfnuði.
Sauðárkróki, 23. ágúst 1951.
Konráð Þorsteinsson,
WV.V.V.’.WAV.V.VAWAV.WAV.'.V.V.’.V.WiWWV
1 g é . Bernhard Nordh: i
í J'éeitkona,
í VEIÐIMANNS
íwv.v.v.v.v.v.v.v,104' DAGUR ^v.wnv.v.ww.vv
XXXI.
Lappar og frumbýlingar komu út úr kapellunni og depluðu
augunum á móti sólskininu. Hinni fyrstu predikun dagsins
var lokið, fimm börn höfðu verið skírð og tvenn hjón gefin
saman. Nú átti að setjast að snæðingi, og að því loknu átti
að jarða hina látnu.
Ingibjörg þrýsti hendur Ellu. Brúðurin var rjóð í kinn-
um, en þurfti þó ekki að blygðast sín fyrir neitt. Hún gat
borið höfuðið hátt. Hún hafði haft eftir prestinum hin réttu
orð og ekki orðið mismæli, og hún hafði sagt já hátt og
skýrt, svo að allir máttu heyra. Nú var hún eiginkona Ei-
lífs Alfreðssonar í blíðu og stríðu, og hún vissi hvað hús-
tafla kirkjunnar lagði eiginkonu á herðar.
Verið hver öðrum undirgefnir í ótta Krists: Konurnar
eiginmönnum sínum eins og þaö væri drottinn. Því að
maðurinn er höfuð konunnar að sínu leyti eins og Krist-
ur er höfuð safnaðarins. En eins og söfnuðurinn er und-
irgefinn Kristi, svo og eru konurnar mönnum sínum í öllu.
Konurnar skulu elska menn sína, vera siðlátar, grand-
varar, heimilisræknar, hlýðnar og mönnum sínum und-
irgefnar, svo að guðs orð ekki óvirðist....
Alfreð Hinriksson bauð gestum til matar. Ættmenni Ellu
voru ekki mörg, og það var ekki amast við því, þótt Ingi-
björg fylgdi með. Það hafði verið gert ráð fyrir, að hér yrði
fleiri að seðja.
Júdit þorði ekki að andmæla, þótt hún titraði af ótta í
návist Ingibjargar. Og presturinn var á bandi Ingibjargar
— presturinn, sem predikaði um synd og refsingu, svo að
brennisteinsþefinn lagðf að vitum fólks. Átti hún sök á því,
þótt Ólafur færi til Lappa-Köru? Syndir Ingibjargar voru
varla minni. En bún hafði ekki augu syndarans. Þau hróp-
uðu á hegningu og fyrirdæmingu, og svo grimmúðleg augu
gátu ekki verið guði þóknanleg. Júdit þráði það eitt að losna
sem fyrst við þessi augu.
Alfreð Hinriksson reyndi að dylja gremju sína yfir því, að
Júdit skyldi vera ógift eftir sem áður. Hann drakk jafnt og
þétt úr brennivínskönnunni og bauö Jónasi Péturssyni með
sér. Jú — nú voru þeir orðnir tengdamenn og enn meiri hefðu
tengdirnar verið, ef Árni hefði ekki flanað í gin á bjarndýri.
Júdit skipti litum, því að hún fann augu Ingibjargar hvíla
á sér. Hún bauð matinn af óeðlilegri ákefð og reyndi að
beina talinu að einhverju öðru, svo að Ingibjörg færi ekki
að tala um Ólaí og Lapþa-Köru.
Jónasi Péturssyni hafði verið stirt um mál, en nú fór
hann samt að ympra á ýmsu, sem hann hafðj verið að hugsa
um allan morguninn. Ella átti kú og nokkrar kýr, sem
sækja þurfti í Akkafjall. Jú — það var heimanmundurinn.
Það hefði verið haganlegt, að þau Eilífur og Ella hefðu kom-
ið með honum í Akkaf jall nú fyrir sláttinn. Og hvernig var með
landrými í Grenivík? Það var nóg af góðu og óbrotnu landi
í Akkafjalli, og yrði það svo, að hvorugur sonanna kæmi
heim aftur, þá lægi allt, sem til væri í Akkafjalli, þeim Ellu
og Eilífi í höndum. Nú vildi hann, að þau kæmu fyrst í
heimsókn, svo Eilífur gæti séð staðinn og sagt vilja sinn.
Seinna var hægt að tala um það, hvort þau þyrftu að byggja
nýtt hús.
Alfreð Hinriksson rétti fram loðna hönd sína. Þessi orð
létu honum vel í eyrum. Það var gott að fá kúna og kind-
urnar, og ræða mátti líka um það, hvort Eilífur ætti að
flytja í Akkafjall með konu sína. Raunar var allmikið land
í Grenivík, en þar var líka á milli margra að skipta, og sjálf-
ur var hann enn í fullu fjörf og hafði ekki hug á að hætta
búskap.
Ella þorði varla aö líta upp. En glöð var hún. Að fá að
koma heim í Akkafjall! Hún reyndi að seilast eftir hönd
Eilífs til þess að þrýsta hana, en það var ekki auðvelt að ná
I henni. Eilífur var þungt hugsi. Vetrarlangt hafði hann unn-
ið að því að byggja sér nýtt hús og nú var það fullsmiðað.
Júdit hlustaði ekki á samræðurnar. Þær voru henni óvið-
komandi. Vildi bróðir hennar flytja í Akkafjall,-þá máttl
hann það. í þann fordæmingarinnar stað gat enginn dregið
hana. Jafnvel móðir Árna kunni líka fyrir sér og þóttist
vera hölt, svo að hún þyrfti ekki að fara til kirkju og hlusta
á prestinn. Júdit reyndi aö hrekja frá sér allt, sem minnti á
Akkafjall. Hún renndi augunum yfir að skógarjaðrinum og
upp um kjarrbrekkurnar og beið færis að sleppa brott.
Við skógarjaðarinn sat beinaber frumbýlingurinn og nag-
aði þurrkaðan hreindýrsbóg. Hann hafði dregið sig frá öðr-
um, því aö hann vildi ekki auglýsa fátækt sína fyrir svo