Tíminn - 04.07.1952, Blaðsíða 6

iiiiiiiiiniiiiiiiitiiumHiminniiiniiimiimniinmiitimiTnmiinniiiiiiiiiitniiiiniiiiiiiiiiuifiiiiiitiunnHin"«"nn
TÍMINN, föstudaginn 4. júlí 1952.
147. blað.
$M}i
ÓþehUti tnaðurinn \ PJÓDLEIKHÚSID
Heimsókn
Mjög athyglisverð, ný norsk |
mynd, gerð eftir hinni frægu |
verðlaunabólc Arthurs Omres |
„Flukten". Aðalhlutvekið |
leikur hinn kunni norski |
leikari
Alfred Maurstad.
í myndinni syngur dægur- |
lagasöngkonan
Lulu Ziegler,
er söng hjá Bláu stjörnunni. |
Sýnd kl. 5,15 og 9.
NYJA BIO
Fögur ertu Venus I
(One Touch of Venus)
Bráðfyndin og sérkennileg ]
ný amerísk gamanmynd um j
gyðjur og menn.
Aðalhlutverk:
Robert Walker
Ava Gardner
Dick Haymes
Eve Arden
Sýnd kl. 9. i
BÆJARBIO
- HAFNARFIRÐI -
Síðasta hultm
Einkennileg og mjög hríf-
andi músíkmynd.
Aðalhlutverk:
James Mason
Ann Todd ,
Sýnd kl. 9.
Sími 9184.
♦♦♦♦»♦♦♦♦♦
H AFNARBIÓ |
Blár hiniinn
(Blue Skep)
Hin afburða skemmtilega ]
ameríska söngva- og músík- I
mynd í eðlilegum litum 32 j
alþekkt fræg lög eftir Irving j
Berlin.
Með Bing Crosby. ,
Sýnd kl. 5,15 og 9.
j
Gull og silfnrmnnir
Trúlofunarhringar, stein- j
i hringar, hálsmen, armbönd j
" o.fl. Sendum gegn póstkröfu. j
GULLSMIÐIR
Steinþór og Jóhannes,
Laugaveg 47.
SAMVINNUTRYGSINGUM
1 LeðurblaUan
eftir Joh. Strauss.
| Sýning laugard. kl. 20.00 |
| Næstu sýningar: Sunnud. og |
| mánud kl 20.00.
Örfáar sýningar eftir.
| Aðgöngumiðasalan opln alla |
| virka daga kl. 13,15 til 20,00. |
| Sunnudaga kl. 11—20. Tekið i
1 á móti pöntunum. Sími 80000 |

►♦-♦4;
Austurbæjarbíó
H
a E E
Engill dauðtms f
(Two Mrs. Carrolls)
j Mjög spennandi og óvenjuleg, |
j ný, amerísk kvikmynd.
Aðalhlutverk:
Humphrey Bogart,
Barbara Stanwyck, |
Alexis Smith.
Bönnuð innan 16 ára
Sýnd kl. 5,15 og 9.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦< i
(Framhald af 4. síðu.)
framlagi vélasjóðs. Þannig er
samvinnuhreyfingin brjóst og
skjöldur fólksins í atvinnulífi
og menningarmálum auk
þess, sem hún leggur grund-
völl efnahagslegrar afkomu
almennings með sannvirðis-
kjörum í viðskiptamálum.
Það hafði orðið að sam-
komulagi að þiggja gistingu á
Sandi það sem eftir lifði næt
ur og fara ekki fyrr en með
dögun, svo að við hefðum
birtu á fjallið. Við Baldvin
höfðurn góðan beina hjá Guð-
mundi í Ástúni og Kristínu
konu hans. Um morguninn
vorum við vaktir og beið okk
ar þá berjaskyr og kaffi. Þau
hjónin létu sig ekki muna um
það að vaka yfir gestum sín-
um .og koma þeim á fætur í
tæka tíð. Þó að gott sé að sofa
andvaralaust, getur það kom
ið sér illa að sofa yfir sig, en
hér þurfti hvorki að kvíða
Vicki Baum:

Frægðarbraut Dóru Hart
39. DAGUR
„Jæja, ég vil auðvitað ekki neyða yður til að koma, ef þér eruð
mjög þreytt“.
Hann fylgdi henni kurteis í bragði að dyrum hennar, opnaði
þær fyrir hana og sagði: „Þetta var annars leiðinlegt.“ Hún steig
inn fyrir þröskuldinn, rétti honum höndina og þakkaði honum.
Síðan læsti hún hurðinni að innan.
„Já, það var leióinlegt," hugsaði hún og andvarpaði.
Nemiroff vann ásamt fjórum öðrum föngum í dýnuverkstæði
fangelsisins, þegar Wallace eftirlitsmaður, sem fangarnir köll-
uðu Laukinn, kom til hans.
„Hættu störfum, góði, farðu og þvoðu hendur þínar,“ sagði
hann í skipunarróm. Kemiroff lagði sýlinn og seglgarnið þegar
frá sér, lyfti hnénu af dýnunni, sem hann hafði verið að stanga,
og stóð réttur andspænis Wallace. Eftirlitsmaðurinn fylgdi hon-
um eftir inn í herbergi, þar sem þvottatæki voru. Þar stóð hann
yfir honum, meðan -hann þó hendur sínar. Nemiroff undraðist
þessa truflun, en hén-var tilgangslaust að spyrja. „Komdu,“ skip-
aði Laukurinn. Nemiroff gekk hvatlega á undan eftirlitsmann-
leiðindum né skömm af þeim]inum en gætti þess að vpra skammt á undan honum.
Þeir komu til varðmannsins við enda gangsins, og hann rýndi
í einhver skilríki, sem Wallace rétti honum, og lauk síðan upp
hurðinni fyrir þeim. Nemiroff var svo undrandi, að hann gat
ekki komið upp orði, -.-
„Ég óska til hamingju, unnustan er að heimsækja þig,“ sagði
vörðurinn um leið og Nemirofí gekk fram hjá honum. Þessi orö
sökum.
Leiðin heim sóttist vel við
skemmtilegar viðræður, sem
yfirleitt njóta sín þó ekki í
endursögn, enda tilgangur
þeirra, að stytta líðandi stund
TJARNARBIO
s = V,
H og hvíla hugann frá amstri (hljómuðu án afláts í eyrum Nemiroffs, en hann vissi ekki, hver
í
dægranna. Eitt bar okkur séra
Eiríki á milli í þessari ferð.
Ég sagðist vera rólejgur og
GAMLA BIÓ
> =
f
það gat verið, sem heimsótti hann. Hann átti enga unnustu, og
hann átti ekki von á heimsókn neins. Allt í einu kom hann inn í
_ herbergi, sem var svq; bjart, að hann varð að loka augunum.
i , , i ókvíðinn i upphafi ferðar og Þegar hann gat lokið þeim upp aftur, sá hann stálgrindur, sem
i LoUað til 15. jun. = jafnan síðan, því að ekki tjó j glitraði á. Þar sat ungur maður við skrifborð og blaðaði í stórri
| . | annað en mæta örlögum^ók. Wallace rétti unga manninum bréfspjald, en Nemiroff stóð
§ | sínum. Prestur sagöi, að örlög ^ hjá teinréttur eins og prússneskur liðsforingi en ekki eins og
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦< = og forlög væru ókristileg hug-: amerískur fangi. Ungi: maðurinn kinkaði kolli, bar það, sem stóð
tök og hvergi nefnd í bitali- j á bréfspaldinu, saman við bók sína og sagöi: „Viðtalið má vara
unni. Eg reyndi að sýna hon- j j tuttugu mínútur.“ -
=____________________________= um fram á það, að trú á for- Þas var meginregla í; fangelsinu að tilkynna föngunum aldrei
lögin gæti veiið trú á^lögmál- ^ áður, aö þeir ættu heimsókn í vændum. Verðirnir höfðu komizt að
ið, en a Þessu sviði viidi hann. aun um þag; ag sixJk vitneskja gerði þá órólega og skapstygga.
engum sáttum taka. Annars þe;r vissu því aldrei um.þetta fyrr en þeir voru leiddir fram fyrir
létu menn hver annan njóta ,þann; sem kom að heimsækja þá.
sannmælis eða um það bil j Nemiroff deplaði augunum og rýndi í stálnetið, og að baki
sannmælis í þessari ferð, enda^þess sá hann einhverja mannveru, sem reis á fætur og nálgaðist
var samkomulagið gott. | netið. Hann formælti í hljóði augum sínum, sem voru nú orðin
' ' , .. i svo ljósfælin, að hann gat ekki áttað sig til fulls á því, sem fyrir
Hvað er svo í fiásögur fær aUgU þar. svartir dílar dönsuðu í sífellu fyrir augum hans, en svo
andi í þessu^ sambandi? Svo gTeiddist úr dílaflækjuuni, og hann sá Dóru. Hjarta hans tók að
Sumarrevýtm
(Summer Stock)
; Ný amerísk MGM dans-
] söngvamynd í litum.
Gene Kelly,
Judy Garland,
Gloria DeHaven,
Eddic Bracken.
|
og I
Sýnd kl. 5,15 og 9.
TRIPOLI-BIÓ
-hi
1 I
LoUað til 12. jálí [
vegna sumarleyia
kynni vandfýsinn lesandi aö þamast í brjóstinu, og hann kom engu orði upp. Hún .var minni og
spyrja og þykja lítiö^ geiast^ magrarí en hann hafði.hugsað sér hana eða dreymt hana, því að
i pessari frásógu. Her mun raun um það? ag slík yitneskja gerði þá órólega og skapstygga.
po ekki veröa toeðið afsökun þar hun vaxið að valdi og reisn. Hún var klædd brúna kjóln
ar ne heldur sögunni snúið þegar greinilega gegnujn stálnetið.
^ ^öur. En eru þaö . nann vissi ekki, hvað hann átti að segja, og Dóra stóð einnig
ekki sumir traustustu þættir þQgui handan netsins.með spenntar hendur. Þegar þeún fannst
f 1 r1S enz iai se®u> sem báðum, aö þögnin væri orðin óendanlega löng og óþolandi, sagði
þrei aö ei a, Þegai komið er hann, og honum fannst rödd sín koma einhvérs staðar ofan úr
i snertmgu við Ingjaldssand.; loftlnu en ekkl af vörum hans sjálfs:
z E
AMPER H.F.II
- >3C I 1
Raftaekjavlnnustofa
B£- • -
Þlngholtstræti XI
Slml 81556.
Baflagnir — YiðgerfLr
Raflagnaefni
i Anrivslndasíntl |
TtMAIVS
er 813N
= =
(ELDURINN|
1 rerir ekk< bof á undan sér. i
i
Þcir, sem era hygfnlr, 1
tryggja strax hjá
Munið
að
greiða
blaðgjaldið
nu
(oegar
f f
Brimgarðurinn sauð hvítur og
ægihrannaður við Sandinn,
þegar við litum seinast um
öxl af Sandheiði um morgun-1
inn 28. ágúst. Þó höfðum við
hæga og þægilega ferð í sæt
um okkar eftir hinni nýju
leið, sem Sandmenn höfðu
brotið. Hinn nýi vegur var
tákn hinna nýju úrræða, sem
þetta fólk finnur. Það trúir á
land sitt og lifir til að bæta
það og byggja upp. Allt sitt
leggur það undir í því starfi,
eins og íslenzka þjóðin hefir
alltaf gert, þar sem hún hefir
unnið sigra og sótt fram á við.
Sagnirnar um Grím kögur og
syni hans eru langt að baki
en varpa þó blæ af sagnhelg-
um bjarma á Ingjaldssand.
En með störfunum í dag festa
samtíðarmenn okkar sögu-
frægð og söguljóma við þenn-
an gróðursæla hamradal, eins
og allt það fólk, sem stefnir
hátt og vinnur hugsjónum sín
um af hollustu. Og heilræði
Gests hins spaka, að vera vel
við nágranna sína, er daglegt
lögmál þessa fólks, en það heil
ræði er líka önnur hlið sam-
vinnustefnunnar.
Þá væri ísland og íslands-
saga bæði snauðari og svip-
minni í dag, ef eyddar væru
allar byggðir í líkingu við
Ingjaldssand
„Hvernig komstu hingað?“
„Cowen hjálpaði mér. Ég átti að skila kveðju til þín frá hon-
um,“ sagði hún, en sVo varð aftur þögn.
„Hvernig líður. þér?-“ spurði Dóra. Það var hlægileg spurning, og
hann svaraði á þann eina veg, sem unnt var að svara:
„Þakka þér fyrir, már líður el.,‘
„Get ég gert nokkuð fyrir þig?“ spurði hún. Það var enn
heimskulegri spurning.,-
„Nei, ég segi það satt, að mér líður vel,“ endurtók hann. „Hér
er allt gert fyrir mig sem hægt er,“ sagði hann hærra og vonaöi
að ungi maðuinn með stóru bókina heyrði það og .skrifaði það í
bókina. „Mér leið miidu verr í útlendmgaherdeildinni, en það
kemur sér auðvitað vel, að þá lærði ég að beygja mig undir
strangan aga.“
Eftir þessa löngu og:;erfiðu ræðu, þagnaði hann og leit á Dóru.
Nú var hann loks sannfærður um, að hún væri þarna. Svitaperl-
urnar á efrivör hennar voru enn greinilegri. „Þú ert alltof mikið
búin í þessum hita,“ ságði hann.
„Já, ég veit það,“ ságði hún. „En ég ímyndaði mér, að fólk
ætti að vera dökkklætf' í slíkri heimsókn. Og ég hafði ekki annan
kjól en þann brúná/'-Hún þagnaði og hugleiddi málið. Svo brosti
hún, því að þetta var éiginlega einkamál, sem hún sagði honum
einum. Hann fann þáð líka sér til undrunar, að hann brosti.
„Ég kom annars til þéss að segja þér, að ég hefi ekki átt neitt
saman við Bryant áð S&lda og mun aldrei framar eiga,“ sagði hún
hraðmælt. Hann hugleiddi málið andartak. „Ég veit það,“ sagði
hann svo. „Ég fékk ýtfeneskju um þaö við réttarhöldin, en það
skiptir annars ekki Svö miklu máli.“
Dóra opnaði muhnihn en þagði þó um stund. „Já, ég veit það.
Nú er annað miklú þýðingarmeira. Það er alltaf annað þýðing-
armeira en maður hcldur í upphafi.“
„Moja dorogaja devotschka," sagði hann á rússnesku. Hann
gat ekki stillt sig um að segja það. Ungi maðurinn við skrifborðið
lyfti höfðinu. „Viljið þér gera svo vel að tala hvítra manna mál,“
sagði hann bæði gamánsamur og aðvarandi í senn. Dóra hafði
ekki skiliö orðin, 'en' hljómur þeirra var sem opin bók. Henni
jtók að hitna í brjósti,' alveg eins og hina ógleymanlegu fyrstu
Halldór Kristjánsson. Inótt í vinnustofunni hjá Basíl.