Tíminn - 20.08.1954, Qupperneq 6

6
TÍMINN, föstudaginn 20. ágúst 1954.
185. blaff.
Borga rst jórin n
og fíflið
Ákaflega skemmtileg og preng-i
hlægileg, ný, sænsk gamanmyndj
með hinum vinsæla
Nils Poppe.
Sjaldan hefir honum tekizt bet ]
ur að vekja hlátur áhorfenda'
en í þessari mynd, enda tvöfald ]
ur í roðinu.
Aðrir aðalleikarar:
Inga Landgré,
Hjördís Petterson,
Dagmar Ebbesen,
Bibi Andersson.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓ
— Ib44 -
Árás indíánanna
Hin stórbrotna og æsispennandi j
litmynd með
Dana Andrews,
Susan HayWard,
Patrica Koc,
Brian Donlevy.
Bönnuð fyrir böm.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍO
Bhol M&4
Ofsahrædilir
(Scared Stiff)
Bráðskemmtileg ný ameirísk
gamanmynd.
Aðalhlutverk:
Dean Martin,
Jerry Lewls,
Lizabeth Scott,
Carmen Miranda.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 12 ára.
BÆJARBÍÓ
— HAFNARFiRÐi -
11. ika.
ANN A
ítölsk jirvalsmynd.
Sýnd kl. 7 og 9.
Allra síðasta sinn.
Sími 9134. I

• o
SERVUS GOLD
fL/XA___/‘xL-JL/'Vn
ir\yi)
010 HOLIOW GROUND 0.10 /
■3 mrr, VELLOW BLftDE m m cp'
Cemia-Desiníector
er vellyktandi íótthrelnsandl j
vökvi nauðsynlegur á hverju ?
heimlli til sótthreinstmar á J
munum, rúmfötum, húsgögnum, J
símaáhöldum, andrúmsloítl o. |
s. írv. — P'æst I öllum lyíjabúð-
um og snyrtlvöruverzlunum.
AUSTURBÆJARBIO
Ólympíuhetjan
(Man of Bronze)
jSkemmtileg og áhrifamikil, r.ý,
j amerísk kvikmynd, byggð á ævi
Jeins frægasta íþróttamanns, sem
tuppi hefir verið, Jim Thorpe,
jen hann vann gullverðlaunin
j fyrir fimmtar- og tugþraut á
í Ólympíuleikunum í Stokkhólmi
1912, en varð síðar að skila þeim,
! þar sem hann var dæmdur at-
] vinnumaður.
Aðalhlutvrek:
Burt Lancaster,
Philips Thaxter,
Steve Cochran.
Sýnd kl. 5 og 9.
Sala hefst kl. 4 e. h.
GAMLA BÍÓ
— 1475 —
Hin fræga og djarfa franska ]
j verðlaunamynd
Nanon
Igerð af snillingnum H. G. Clou-
[ zot, eftir hinni heimsfrægu skáld j
Jsögu „Manon Lescaut“.
Aðalhlutverk:
Cecile Aubrey,
Michei Auclair.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
! Bönnuð börnum innan 16 ára.
Danskur texti.
Síðasta sinn.
TRIPOLI-BÍÓ
Sími 118 J
Stúlkan með blán
gnninna
(Maske in Blau)
Bráðskemmtileg og stórglæsileg
J ný, þýzk, músíkmynd i Agfa-
jlitum, gerð eftir hinni víðfrægu
jóperettu „Maske in Blau“ eftir
jPred Raymond. — Þetta er tal-
jin bezta myndin, sem hin víð-
fræg revíu-stjarna Marika Rökk
j hefir leikið í.
Aðalhlutverk:
Marika Rökk,
Paul Hubaclmid,
Walter Muller.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÓ
— Síml 6444 —
Maðurimi með
járngrímuna i
j (The Man in the Iron Mask)
| Geytispennandi amerísk ævin-
j týramynd eftir skáldsögu A.
j Dumas, um hinn dularfuiia
jfanga í Bastillunni og síðasta
! afrek skyttuliðanna.
Louis Hayward,
Joan Bennett,
Warren William,
Alan Ilale.
| Bönnuð börnum innan 11 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Þúsundlr vit*, il pefan
íylgir hringunum frá
SIGCRÞÓR, Hafnaratnetl ft.
Margar geriir
íyrirliggjandi.
Sendum gegn póstkröfn.
Spámaðm*iim Jónas
(Framhald af 4. síðu).
Jesús Kristur hefir sjálfur
vitnað til þess i viðræðum.
Guðspjöllin skýra svo frá,
að farísearnir hafi heimtað
tákn af Jesú, en með því áttu
þeir við kraftaverk, sem á
fyrirfram ákveðinn hátt
sýndu það, að hann væri
Messías eða Kristur. En hann
svarar með því að segja, að
þeim verði ekki gefið annað
tákn en Jónasartáknið. Sam-
kvæmt Lúkasartextanum skýr
ir Jesús það þannig, að „eins
og Jónas varð Ninivemönnum
tákn, þannig mun mannson-
urinn verða tákn þessari kyn-
slóð.“ (Lúk. 11, 30. 32.) Tákn-
ið um komu guðs ríkis er þá
í því fplgið, að nýr spámaður
máttugur í orði og verki, hefir
komið fram og talað til þjóð-
arinnar. — Samkvæmt texta
Mattheusarguðspj alls hefir
Jesús ennfremur lagt það inn
í Jónasartáknið, að „eins og
Jónas var í kviði stórfisksins
þrjá daga og þrjár nætur,
þannig mun mannssonurinn
vera þrjá daga og þrjár næt-
ur í skauti jarðarinnar“.
(Matt. 12, 40). Verður þá Jón-
as eins konar ímynd Krists,
sem rís upp eftir þrjá daga,
og kemur aftur til lífsins, Og
þó sýnir einfaldur samanburð
ur, hve óendanlega langt bil- j
ið er milli hinna tveggja spá- '
manna. Annar rekur erindi
sitt nauðugur, þröngsýnn, og
heiftrækinn, — hinn er hlýð-
inn hiiium himneska föður
fram í dauðann á krossi. |
IV. |
Það þarf ekki ræða það hár,
hvílíkt erindi þessi forna saga
á til vorrar kynslóðar og vorr-
ar aldar. Hún er oss viðvörun
gegn þjóðafordómum, þröng-
sýni í trúarefnum, hefnigírni
og mannfyrirlitningu, en
hvetur oss til að líta á alla
menn sem bræður og börn
hins sama guðs. Hún mælir
einnig gegn þeirri svartsýni,
sem er svo rík í nútímamann-
inum, með því að sýna, hvern
ig vald guðlegs kærleika nær
langt út fyrir þau takmörk,
sem mennina getur órað fyrir.
Og loks gæti hún verið þjóð
vorri prédikun um það, að
guði taki einnig sárt til þess-
arrar þjóðar og vilji veita
henni fyrirgefningu synd-
anna, sem og hverri annari
þjóð, sem iðrast og bætir ráð
sitt. Ekki af því að vér erum
íslendingar, heldur af því vér
tilheyrum mannkyninu, sem
Guð elskar.
Jakob Jónsson.
fii leikólokum
Erlcnt yfirllt
(Framhald af 5. síðu).
ar síðar látnir ráða því, hver staða
hennar verður í framtíðinni. Su
lausn virðist í alla staði eðlileg-
ust og réttlátust. Annar megin-
háskinn við áðurgreindan áróður
kommúnista um innlimun Formósu,
er sá, að hann torveldar slíka lausn.
Hin hættan er sú, að áróðurinn
sé alvarlega meintur og sé undan-
fari hernaðarlegrar innrásar.
Formósa er nú tvímælalaust það
deilumál, sem friðinum stafar mest
hætta af, og athygli manna mun
því beinast að henni í vaxandi mæli
í náinni framtíð.
Hvað gengur að..
(Framhald af 5. síðu).
un. Hingað til hefir það eklci
verið talin nein goðgá hér á
landi að taka lán erlendis. Og
einkennilegt er, að ritstjóra
ÍAlþýðumannsi'ns skuli standa
sérstakur geigur af Hollend-
»♦ ingum í því efni!“
V. BÓK.
FYRSTI KAFLI.
Ég var nóttina hjá Henry. Það var í fyrsta skipti, sem
ég hafði sofið heima hjá honum. Þau höfðu ekki nema
eitt gestaherbergi og Sara var þar (hún hafði flutt þangað
fyrir viku síðan til þess að ónáða ekki Henry með hósta
sínum), svo að ég svaf á sófa í borðstofunni, þar sem við
höfðum elskazt. Ég ætlaði ekki að dvelja nóttina, en hann
bað mig að vera.
Við hljótum að hafa drukkið hálfa aðra flösku af viskýi.
Ég man, að Henry sagði: — Það er undarlegt Bendrix, að
maður getur ekki verið afbrýðisamur vegna þeirra, sem
dánir eru. Það eru ekki nema fáar klukkustundir, síðan
hún dó. og samt vildi ég, að þú værir hjá mér.
— Það var ekki svo mikið, sem þú þurftir að vera af-
brýðisamur af. Og það er allt löngu liðið.
— Þú þarft ekki að vera að sefa mig með því nú, Bendrix.
Því lauk aldrei fyrir hvorugu ykkar. Ég var sá hamingju-
sami. Ég hafði hana öll þessi ár. Er þér illa við mig?
— Ég veit það ekki, Henry. Ég hélt, að mér væri það. En
ég veit það ekki.
Við sátum í skrifstofu hans og höfðum ekkert ljós. Gas-
loginn var ekki ennþá orðinn nógu mikill til þess, að við
gætum séð andlit hvors annars, svo að ég heyrði aðeins á
rödd Henrys, þegar hann grét. Kringlukastarinn miðaði
kasti sínu á okkur báða utan úr myrkrinu.
— Segðu mér, hvernig það gerðist, Henry.
— Þú manst eftir kvöldinu, þegar við hittumst á torginu.
Það eru þrjár eða fjórar vikur síðan, er það ekki? Hún fékk
slæmt kvef það kvöld. Hún vildi ekki hugsa neitt um það.
Ég vissi jafnvel aldrei, að það var komið í brjóstið á henni.
Hún talaði aldrei um þess háttar við nokkurn mann.
Og jafnvel ekki í dagbókinni, hugsaði ég. Það hafði aldrei
verið minnzt .á veikindi þar. Ilún hafði ekki háft neinn tíma
til að vera veik.
Loksins fór hún í rúmið, sagði Henry. En það var ekki
fyrir nokkurn mann að halda henni þar. Hún vildi ekki
fá lækni til sín. Hún hafði aldrei haft trú á þeim. Fyrir
viku síðan fór hún á fætur og út. Guð má vita, hvert hún
fór eða hvers vegna. Hún sagðist þurfa að liðka sig. Ég
kom heim á undan og sá, að hún var farin. Hún kom ekki
heim fyrr en klukkan níu. Hún var miklu blautari en í fyrra
skiptið. Hún hlýtur að hafa verið búin að ganga úti í rign-
ingunni klukkutímum saman. Hún var með óráð alla nótt-
ina og talaði við einhvern. Ég veit ekki hvern. Það var hvorkl
ég eða þú, Bendrix. Þá sótti ég lækni handa henni. Hann
sagði, að ef hún hefði fengið penisilín viku fyrr, þá hefði
hann getað bjargað henni.
Við gátum ekki gert neitt nema að hella meira viskýi í
glösin okkar. Ég hugsaði um þann ókunna, sem ég hafði
keypt Parkis til að elta uppi. Sá ókunni hafði unnið að lok-
um. Nei, hugsaði ég. Ég hata ekki Henry. Ég hata þig, ef
þú ert til. Ég minntist þess, sem hún hafði sagt við Rík-
harð Smythe, að ég hefði kennt henni að trúa. Þó að ég
hefði átt að bjarga lífi mínu, hefði ég ekki getað sagt
hvernig En þegar ég hugsaði um það, sem ég hafði varpað
frá mér, fékk ég skömm á sjálfum mér.
— Hún dó klukkan fjögur í morgun, sagði Henry. Ég
var þar ekki. Hjúkrunarkonan kallaði ekki nógu fljótt á
mig.
— Hvar er hjúkrunarkonan?
— Hún var fljót að Ijúka starfi sínu. Það var kallað á
hana frá öðrum stað, og hún fór fyrir hádegisverð.
— Ég vildi, að ég gæti eitthvað hjálpaö þér.
— Þú gerir það með því að sitja þarna. Þetta hefir verið
hræðilegur dagur, Bendrix. Þú veizt, að ég hef aldrei þurft
að fást við dauðann. Ég hélt alltaf, að ég myndi deyja á
undan, og að Sara yrði að vita, hvað gera ætti. Ef hún
hefði þá verið hjá mér það lengi. Eiginlega er það kven-
mannsverk, nærri því eins og að ala barn.
— Gat læknirinn ekki aðstoðað?
— Hann á óskaplega annríkt í vetur. Hann hringdl í
,'grafara. Ég hefði ekki vitað, hvert ég átti að snúa mér. Við
'höfum aldrei haft atvinnuskrá. En læknirinn getur ekki
sagt mér, hvað ég á að gera við fötin hennar. Skáparnir
eru fullir af þeim. Andlitsfarði og ilmvötn. Maður getur
ekki fieygt þessu. Ef hún hefði átt systur. . Hann þagnaðl
skyndilega, því að útidyrahurðinni var lokið upp og hún
- látin aftur, nákvæmlega eins og um kvöldið, þegar hann
hafði sagt: — Vinnukonan, og ég hafði sagt: —• Sara.
Við hlustuðum á fótatak stúlkunnar upp stigann. Það er
furðuiegt, hvað hús getur verið tómt með þremur mann-
eskjum. Við drukkum viskýið, og ég helti aftur í glösin.
— Það er nóg til, sagði Henry. Sara fann nýja lind....
Nú þagnaði hann aftur. Hún stóð alls staðar í veginum.
Það var engin leið að forðast hana, þó ekki væri nema
stundarkorn.
Hvers vegna varstu að gera okkur þetta, hugsaði ég. Ef
hún hefði ekki trúað á þig, væri hún enn á lífi, og við vær-
um ennþá elskendur. Það var dapurlegt og furðulegt að
hugsa sér, að ég hafði verið óánægður. Nú hefði ég glaður
gctað átt hana með Henry.
— Og jarðarförin? sagði ég. ,